Ρασίντ Γιεκινί. "Ο Ταύρος της Καντούνα" κατά τον αθλητικό τύπο. "Ο αλήτης ο μαύρος ο Γεκινής που ήρθε να μας κολλήσει ελονοσία για να πεθάνουμε, ο αρρωστιάρης, ο βρωμερός", κατά τον Αλέφαντο. Μεγάλη ποδοσφαιρική μορφή στη χώρα του και εκ των "τοτέμ" της εθνικής Νιγηρίας, έσερνε μεγάλο όνομα στη χώρα του αλλά απ'τον Ολυμπιακό "πέρασε και δεν ακούμπησε" που λένε...Ο Ρασίντ Γιεκινί γεννήθηκε στις 23/10/1964 στην Καντούνα της Νιγηρίας. Έτσι λέει το βιογραφικό του δηλαδή, γιατί οι κακές γλώσσες λέγανε οτι ήταν καμμιά... δεκαριά χρονάκια μεγαλύτερος. Ξεκίνησε την καριέρα του απ'την UNTL της γενέτειρας του, της Καντούνα, στην οποία αγωνίστηκε τη σεζόν 1981-1982. Επόμενος σταθμός του η Shooting Stars του Ιμπαντάν όπου έμεινε τη διετία 1982-1984 πρίν μεταγραφεί στην Abiola Babes της Αμπεοκούτα στην οποία παρέμεινε για τέσσερα χρόνια (1984-1988) και χρίστηκε διεθνής με την εθνική ομάδα της Νιγηρίας. Η συμμετοχή του με την Ολυμπιακή ομάδα της Νιγηρίας το 1988 στη Σεούλ του έδωσε την ευκαιρία να κάνει το πρώτο του ταξίδι εκτός Νιγηρίας και να μετακομίσει στην Ακτή Ελεφαντοστού και συγκεκριμένα στην Africa Sport του Αμπιτζάν. Ο Γιεκινί έμεινε για μια διετία εκεί (1988-1990) κάνοντας πολύ καλές εμφανίσεις και σε συνδυασμό με την "βρέξει-χιονίσει" παρουσία του στην εθνική ομάδα της Νιγηρίας, το καλοκαίρι του 1990 ήρθε η ευκαιρία του να κάνει το πρώτο του ταξίδι εκτός Αφρικής...
Η ομάδα που τον προσέγγισε ήταν η πτωχή πλην τίμια Βιτόρια Σετούμπαλ της Πορτογαλίας που τον απέκτησε και ο Γιεκινί εξ'αρχής έγινε ο ηγέτης της. Η Βιτόρια μπορεί να (χαρο)πάλευε για την παραμονή της στην πρώτη κατηγορία κάθε χρόνο, αλλά ο Νιγηριανός φόρτωνε τα αντίπαλα δίχτυα... 1990-1991 : 24 συμμετοχές, 13 γκολ. 1991-1992, 30 συμμετοχές, 22 γκολ. 1992-1993, 26 συμμετοχές, 34 γκολ. 1993-1994, 28 συμμετοχές, 21 γκολ. Συνολικά σε μια τετραετία στην Πορτογαλία, ο Γιεκινί είχε 108 συμμετοχές και 90 γκολ! Οι επιδόσεις του αυτές του απέφεραν τον τίτλο του καλύτερου Αφρικανού ποδοσφαιριστή το 1993, ενώ το 1994 κατέκτησε με την εθνική ομάδα της χώρας του το Κόπα Άφρικα, πετυχαίνοντας μάλιστα ένα τρομερό γκολ στον ημιτελικό με βολέ έξω απ'την περιοχή, σχεδόν απ'τη γραμμή του άουτ, ενώ αναδείχθηκε και πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης.
Η εθνική Νιγηρίας του Ολλανδού Κλέμενς Βέστερχοφ εκείνη την εποχή ήταν μια ομάδα γεμάτη ταλέντο : Αγκουστίν Εγκουαβόν (Ουρένσε), Μίκαελ Εμενάλο (Νοτς Κάουντι), Μπεν Ιρόχα (Φίτεσε), Τσίντι Νουάνου (Άντερλεχτ), Ούτσε Οκετσούκου (Φενέρμπαχτσέ), Ταρίμπο Γουέστ (Οσέρ), Μουτίου Αντεπόγιου (Ρασίνγκ Σανταντέρ), Εμάνουελ Αμουνίκε (Σπόρτινγκ Λισαβώνας), Τζορτζ Φίνιντι (Άγιαξ), Αγκουστίν Οκότσα (Άϊντραχτ), Σουντάϊ Ολίσε (Ρετζιάνα), Ντάνιελ Αμοκάτσι (Έβερτον), Έφαν Εκόκου (Γουΐμπλεντον), Βίκτορ Ικπέμπα (Μονακό), Νουάνκο Κανού (Άγιαξ), Σάμσον Σιάσια (Ναντ) και φυσικά, Ρασίντ Γιεκινί στην κορυφή της επίθεσης. Μετά το Κόπα Άφρικα εξασφάλισε με άνεση και τη συμμετοχή της στο Μουντιάλ του 1994 που θα γινόταν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μάλιστα, κληρώθηκε στον ίδιο όμιλο με την εθνική μας ομάδα, παρέα με την Αργεντινή και τη Βουλγαρία.Λίγο πριν την έναρξη του Μουντιάλ, με τον Ολυμπιακό να κινείται να αποκτήσει το νεαρό βιρτουόζο Ίλια Ίβιτς απ'τον Ερυθρό Αστέρα, έσκασε η "βόμβα" : Ο Μουντιαλικός άσος Ρασίντ Γιεκινί, ο "Ταύρος της Καντούνα", υπέγραψε στον Ολυμπιακό τριετές συμβόλαιο. "Ρε ποιός είναι ο Γιεκινί;" άρχισαν οι γαύροι. Μόλις έσκασαν τα πρώτα στατιστικά με τα κατορθώματα του στην Πορτογαλία, άρχισαν τα όνειρα : "Με Αλεξανδρή, Μπατίστα, Ίβιτς και Γιεκινί, 5 γκολ σε κάθε ματσάκι θα ρίχνουμε". Η Νιγηρία κάνει ντεμπουτάρει στο Μουντιάλ με τη Βουλγαρία, ο Γιεκινί πετυχαίνει το πρώτο γκολ της Νιγηρίας και παίρνει αγκαλιά τα δίχτυα και αρχίζει να μονολογεί, σε έναν απ'τους πιο cult πανηγυρισμούς που έχουν σημειωθεί σε παγκόσμιο κύπελλο και η φαντασία των γαύρων (και του γράφοντος) διεγείρεται ακόμα περισσότερο.
Η Νιγηρία έχει καλή παρουσία στο Μουντιάλ αλλά δεν πάει πολύ ψηλά, ελέω Ιταλίας και Ρομπέρτο Μπάτζιο. Ο Ολυμπιακός έχει ξεκινήσει την προετοιμασία του με τον Αλέφαντο, που δηλώνει οτι "με τον Ίβιτς θα πέσουν τα τσιμέντα στο Καραϊσκάκη". Ο Αλεξανδρής δείχνει ψαρωμένος, ο Μπατίστα είναι σε φόρμα, αλλά ο Ίβιτς πραγματικά κλέβει την παράσταση με τις ζογκλερικές του ενέργειες. Μα... ο Γιεκινί; Που βρίσκεται;
Ο Νιγηριανός εξασφάλισε άδεια απ'τον Ολυμπιακό, μιας και συμμετείχε και στην προετοιμασία της εθνικής Νιγηρίας, ενώ επρόκειτο και να παντρευτεί. Η άφιξη του καθυστερούσε συνέχεια και τα πρώτα σχόλια άρχισαν να δίνουν και να παίρνουν : Είναι μουσουλμάνος και αυτοί παντρεύονται πολλές γυναίκες, άρα ένας Θεός ξέρει πότε θα ξεμπερδέψει με τα παντρολογήματα, δε τον αφήνει η γυναίκα του να σηκωθεί απ'το κρεβάτι, που να βρεί ποιά είναι η γυναίκα του μέσα σε τόσες μαύρες στη Νιγηρία και άλλα τέτοια όμορφα. Ο Γιεκινί τελικά φτάνει καθυστερημένος στην Ελλάδα και πριν καλά-καλά συμπληρώσει 24ωρο στη χώρα μας, δηλώνει ασθενής (όντως ήταν) και παίρνει μια δεκαήμερη αναρρωτική άδεια, καθώς εξεδήλωσε συμπτώματα... ελονοσίας! Απο εκεί ορμώμενος ο Αλέφαντος, είπε την αλησμόνητη ρήση περί "αλήτη, μαύρου, Γεκινή"...Με τα πολλά ο Γιεκινί μπαίνει στις επίσημες υποχρεώσεις της ομάδας. Κάνει το ντεμπούτο του στον Ολυμπιακό στις 28/08/1994 στη Δράμα στο νικηφόρο αγώνα επί της Δόξας Δράμας, όπου μπήκε σαν αλλαγή στο τελευταίο 20λεπτο του αγώνα. Λίγες ημέρες αργότερα, στις 31/08/1994, χάνει το... πρώτο (και τελευταίο) του πέναλτι στον αγώνα Κυπέλλου με το Ρέθυμνο (1-1), αλλά πετυχαίνει και το πρώτο του γκολ στην Ελλάδα με προβολή έπειτα από σέντρα του Γρηγόρη Τρούπκου. 11/09/1994 και ο Γιεκινί ντεμπουτάρει μπροστά στο κοινό του Ολυμπιακού στον αγώνα με τον Απόλλωνα Αθηνών. Έχει γενικά καλή παρουσία, αλλά δεν καταφέρει να πετύχει το γκολ, παρά το μπιζάρισμα του κοινού (έχασε πάντως μια πολύ καλή ευκαιρία να το κάνει).
Ακολούθησε η βραδιά της... απόλυσης του Αλέφαντου, ήτοι η εντός έδρας ήττα στον 1ο γύρο του κυπέλλου UEFA απ'την Μαρσέϊγ που είχε υποβιβαστεί στη Β' κατηγορία της Γαλλίας έπειτα από σκάνδαλο δωροδοκιών. Η Μαρσέϊγ παρά τον υποβιβασμό είχε διατηρήσει αρκετά αστέρια στο ρόστερ της, όπως τον Φαμπιέν Μπαρτέζ, τον Μισέλ Ντε Βόλφ, τον Μπερνάρ Καζονί, τον Μαρσέλ Ντιμπ, τον Ζαν-Μαρκ Φερερί, τον Ζαν-Φιλίπ Ντουράν και τον Ιρλανδό αρχι-σκόρερ της, Τόνι Κασκαρίνο (38 συμμετοχές - 31 γκολ τη σεζόν 1994-1995 ο 33χρονος Ιρλανδός...), που έμελλε να μας... κλείσει το σπίτι στη Γαλλία. Σε αυτό τον αγώνα ο Γιεκινί ήταν απλά αναφορά στο φύλλο αγώνα, ενώ φέρει ευθύνη και στο 2ο γκολ της Μαρσέϊγ, μιας και άφησε εντελώς αφύλακτο τον Κριστόφ Μαρκέ να πιάσει το... τούβλο απ'το ύψος της περιοχής και να γράψει το τελικό 1-2. Βέβαια δεν έφταιγε μόνο η απόδοση του Γιεκινί, μιας και η ομάδα - ελέω της Αλεφάντειας προετοιμασίας - απ'το 50ο λεπτό και μετά δε μπορούσε να πάρει τα πόδια της.
Ο Γιεκινί αίφνης έδειχνε ενοχλημένος. Η εικόνα του χαμογελαστού και πρόσχαρου ανθρώπου είχε δώσει τη θέση της σε έναν μουρτζούφλη, κακομοιριασμένο και στραβωμένο με τα πάντα. Ο Γιεκινί έκανε θέμα την παρουσία του στον αγιασμό της ομάδας, καθώς δε μπορούσε να δεχτεί το γεγονός οτι ένας φανατικός μουσουλμάνος όπως εκείνος ήταν υποχρεωμένος να δώσει το "παρών" σε μια ορθόδοξη τελετή, έστω κι αν αυτή έχει εθιμοτυπικό χαρακτήρα. Με τους άλλους παίκτες δε μιλούσε καθόλου, παρά μόνο με τον Ντανιέλ Μπατίστα, με τον οποίο μπορούσε να συνομιλεί στα Πορτογαλικά. Με κάποιους συγκεκριμένα, απέφευγε να λέει ακόμα και καλημέρα. Κάποιοι συγκεκριμένοι, συνεχώς έδιναν "ειδησούλες" στον τύπο με πρωταγωνιστή το Γιεκινί : "Αν αυτός είναι μόνο 30 στα 31, να μου τρυπήσεις τη μύτη, περασμένα 35 είναι", "οι Νιγηριανοί δηλώνουν ότι ηλικία θέλουν, μιας και όλα τους τα χαρτιά έχουν καεί στο ληξιαρχείο", "πέφτει παντόφλα στο σπίτι απ'το χαρέμι του", "έχει ηπατίτιδα", "είναι ψηλομύτης και δε μας καταδέχεται", "θέλει να φαίνεται μόνο αυτός και δε τον νοιάζει η ομάδα" και πολλά τέτοια όμορφα.
Ο Αλέφαντος έχει απολυθεί και ο Νιγηριανός πέτυχε το πρώτο του γκολ στο πρωτάθλημα στις 18/09/1994 και βοήθησε τον Ολυμπιακό να πάρει το "Χ" με αντίπαλο τον Εδεσσαϊκό στην Έδεσσα (1-1) και προπονητή το Νίκο Γιούτσο. Ακολούθησε ο αγώνας κυπέλλου με τον Αγροτικό Αστέρα στις 21/09/1994 στο Καραϊσκάκη, όπου η ραθυμία του έκανε και τους πιο ψύχραιμους να αρχίσουν να "τα παίρνουν" με την πάρτη του και πέτυχε το 3ο και τελευταίο του γκολ με τη φανέλα του Ολυμπιακού στις 24/09/1994 στο Καραϊσκάκη στο νικηφορο 6-1 επί του Ιωνικού Νικαίας. Το γεγονός οτι ούτε ο παίκτης πανηγύρισε το γκολ, αλλά ούτε και κανείς συμπαίκτης του μαζί του, αλλά και φάτσα του μετά το τέλος του αγώνα, είναι κυριολεκτικά όλα τα λεφτά. Το κύκνειο άσμα του ήταν η ρεβάνς με τη Μαρσέϊγ στη Γαλλία στις 27/09/1994, όπου ο Ολυμπιακός έχασε με 3-0 και σώθηκε απ'τη συντριβή χάρη στο εκπληκτικό βράδυ του Κυριάκου Τοχούρογλου.
Χωρίς προειδοποίηση, ο Γιεκινί τα μάζεψε λίγες ημέρες αργότερα και σηκώθηκε κι έφυγε απ'την Ελλάδα, απαιτώντας μεταγραφή. Προχώρησε όμως σε μια αινιγματική δήλωση λίγο πριν εξαφανιστεί απ'τον Ολυμπιακό και την Ελλάδα : "All the players of Olympiakos must think twice that... Olympiakos is not a family team... Is a team for everybody". Μπορεί σε ελεύθερη μετάφραση να μη βγαίνει νόημα απ'τη ρήση του Γιεκινί, αλλά με δηλώσεις του στα ΜΜΕ της χώρας του ο Γεκινί μίλησε στη μητρική του γλώσσα και είπε τα πάντα : Για τα καψόνια των "πάλιουρων", για κάποιους παίκτες που είχαν αρχηγική συμπεριφορά στα αποδυτήρια και επιβάλλονταν στους άλλους (εδώ κολλάει το "...is not a family team..."), για τις κακές σχέσεις μεταξύ των παικτών, για την αντιμετώπιση που είχε απ'τον προπονητή του. Λέγεται πως οι δηλώσεις του - σε συνδυασμό με το ξέσπασμα Αλέφαντου για τις κλίκες και το πιράνχας το Λούβαρη που τον έφαγαν απ'τον Ολυμπιακό - ήταν η αρχή του τέλους για την παρουσία των κουμπάρων Τσαλουχίδη - Ταληκριάδη απ'τον Ολυμπιακό.
Ο Γιεκινί συνέχισε την καριέρα του στην Ισπανική Σπόρτινγκ Χιχόν, όπου έμεινε για ενάμιση χρόνο έχοντας μόλις 14 συμμετοχές και κανένα γκολ. Σε μια προσπάθεια να σώσει την καριέρα του επέστρεψε στην ομάδα που μεγαλούργησε, τη Βιτόρια Σετούμπαλ, αλλά κι εκεί τα πράγματα δεν πήγαν καλύτερα με 14 συμμετοχές και μόλις 3 γκολ. Παρ'όλα αυτά ο... δεινόσαυρος Γιεκινί είχε ένα καλό πέρασμα απ'την Ελβετική Ζυρίχη τη σεζόν 1997-1998 με 28 συμμετοχές και 14 γκολ, πράγμα που του επέτρεψε να συμμετάσχει με την εθνική Νιγηρίας και στο Μουντιάλ του 1998 στη Γαλλία.
Ακολούθησαν δυό "ξεπέτες" σε Τυνησία (Μπιζερτίν) και Σαουδική Αραβία (Αλ-Σαμπάμπ Ριάντ), πριν επιστρέψει στην Ακτή Ελεφαντοστού και την Άφρικα Σπορτ, όπου και έμεινε μια τριετία (1999-2000 έως 2001-2002). Το 2003 σε ηλικία 39 ετών (σύμφωνα με το βιογραφικό του, πάντα) επέστρεψε στη Νιγηρία και την Julius Berger και έκλεισε την καριέρα του το 2005 με τα χρώματα της Gateway της Αμπεοκούτα. Ο Γιεκινί είχε 58 συμμετοχές και 37 γκολ με την εθνική ομάδα της χώρας του και δυστυχώς απεβίωσε πριν καλά καλά συμπληρώσει τα 50 του χρόνια, από άγνωστα αίτια, με τους ανθρώπους που τον γνώριζαν να λένε πως είχε κλειστεί στον εαυτό του και έπασχε από κατάθλιψη. Αντίο, Ρασίντ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου