Ο Τάκης Λεμονής
γεννήθηκε στις 13/01/1960 στην Αθήνα και ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο
στην ομάδα του Εθνικού Ελληνορώσων. Ακολούθησε ο Αττικός, απ'τον οποίο
μετεγγράφηκε στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 1978, αφού πρώτα είχε
μιλήσει και με ανθρώπους του Παναθηναϊκού, αλλά οι "ερυθρόλευκες"
προτιμήσεις τόσο του ίδιου όσο και της οικογενείας του άφηναν μόνο μια
επιλογή : Το μεγάλο λιμάνι. Αποτέλεσε εισήγηση του τότε προπονητή της
ομάδας, Τόζα Βεσελίνοβιτς, ο οποίος είχε πάρει την εντολή απ'τη
διοίκηση του Ολυμπιακού για "ανανέωση εδώ και τώρα", αφού ο σύλλογος
αντιμετώπιζε πρόβλημα ρευστότητας και ο Τόζα Βεσελίνοβιτς είχε δεί στο
πρόσωπο του 18χρονου Λεμονή έναν μεσοεπιθετικό που θα μπορούσε να
εξελιχθεί σε πολύ καλή μονάδα για τον Ολυμπιακό.
Ο νεαρός Λεμονής βρήκε εύκολα το δρόμο για την εντεκάδα, αφού με την πρώτη του σεζόν στην ομάδα έφτασε σχεδόν τις 30 συμμετοχές ενώ πέτυχε και 4 τέρματα. "Σεφτέ" έκανε στις 01/10/1978 όταν στα πλαίσια της 4ης αγωνιστικής του πρωταθλήματος, πέτυχε το 0-1 στο νικηφόρο 1-2 επί του Αιγάλεω (το άλλο γκολ πέτυχε ο νεοαποκτηθείς τότε απ'τον Παναθηναϊκό, Αντώνης Αντωνιάδης).
Το δεύτερο του τέρμα το πέτυχε 2 εβδομάδες αργότερα, όταν στις 21/10/1978 για την 6η αγωνιστική πέτυχε και πάλι το 1-0 στο νικηφόρο 2-1 επί του ΠΑΣ Γιάννινα, με τον Αντωνιάδη να πετυχαίνει και πάλι το άλλο γκολ. Το τρίτο του γκολ άργησε λίγο αλλά ήρθε στις 14/3/1979 όταν ο Λεμονής πέτυχε το 2ο τέρμα του Ολυμπιακού στην ισοπαλία 2-2 με το Φωστήρα για το Κύπελλο Ελλάδος, με τη "σχέση" του με τον Αντωνιάδη να περνάει στα επίπεδα του μεταφυσικού, αφού ο φορ του Ολυμπιακού πέτυχε και πάλι το άλλο γκολ του Ολυμπιακού. Ο Λεμονής σκόραρε για 4η και τελευταία φορά στη σεζόν λίγες ημέρες αργότερα, στις 25/3/1979 όταν στα πλαίσια της 25ης αγωνιστικής πέτυχε το 3ο γκολ του Ολυμπιακού στο νικηφόρο 2-3 επί του Πανιωνίου στη Νέα Σμύρνη (όχι, αυτή τη φορά ο Αντωνιάδης δε σκόραρε...). Ο Ολυμπιακός άγγιξε τον τίτλο τερματίζοντας ισόβαθμος με την ΑΕΚ, αλλά λόγω των γνωστών κόλπων του "πατριάρχη" της ΑΕΚ, Μπάρλου δεν κατέβηκε να παίξει στο μπαράζ στη Λεωφόρο και η ΑΕΚ αναδείχθηκε πρωταθλήτρια.
Η πρώτη σεζόν του επαγγελματικού πρωταθλήματος ξεκινάει. Οι ομάδες αλλάζουν status και από ερασιτεχνικά σωματεία γίνονται ανώνυμες εταιρείες και ο νέος πρόεδρος, Σταύρος Νταϊφάς, δίνει το σύνθημα : "Επιστροφή στους τίτλους". Στην ομάδα έρχονται οι Τόμας Άλστρομ, Γρηγόρης Γκαβασιάδης, Γκρέγκορι Σάββα, Βαγγέλης Κουσουλάκης, Τάκης Νικολούδης, Μάρτιν Νοβοσέλατς και ο νεαρός γκολκίπερ Τσακμακίδης. Ο Βεσελίνοβιτς παίρνει το μήνυμα "ναι στο πρόγραμμα ανανέωσης της ομάδας, αλλά πάνω απ'όλα επιστροφή στους τίτλους". Ο Λεμονής έχει πλέον να συναγωνιστεί πολλούς - είτε στη μεσαία γραμμή είτε στην επίθεση - για μια θέση στην 11άδα και δε βρίσκει εύκολα την ευκαιρία να παίξει όπως την περασμένη σεζόν. Ο Ολυμπιακός στο τέλος του πρώτου γύρου έχει χάσει έδαφος και ο Βεσελίνοβιτς αντικαθίσταται απ'τον Κάζιμιρ Γκόρσκι. Ο Γκόρσκι ρίχνει στη μάχη το Λεμονή στο ντεμπούτο του στον ερυθρόλευκο πάγκο και στα πλαίσια της 19ης αγωνιστικής, στις 3/2/1980 ο Λεμονής θα πετύχει το μοναδικό του γκολ στη σεζόν, ανοίγοντας το σκορ στον αγώνα με την Καστοριά στο Καραϊσκάκη, σε έναν αγώνα που ο Ολυμπιακός κέρδισε με 2-1. Στο τέλος της σεζόν ο Λεμονής και οι συμπαίκτες του πανηγύρισαν την επιστροφή του Ολυμπιακού στο θρόνο του πρωταθλητή.
Την επόμενη σεζόν (1980-1981) ο δρόμος της εντεκάδας άρχισε να γίνεται πιο δύσβατος για τον Λεμονή : Στην ομάδα ήρθε ο - από τότε - άσπονδος φίλος του, Νίκος Αναστόπουλος και τα φώτα έπεσαν πάνω στο νέο απόκτημα της ομάδας που στοίχισε 40.000.000 δραχμές, ποσό τεράστιο για την εποχή. Ο "Αναστό" απ'την πρώτη στιγμή πήρε τη φανέλα του βασικού στο σπίτι και σε συνδυασμό με την παρουσία των Άλστρομ, Γαλάκου, Σάββα, Καραβίτη, Κοκολάκη, Κουσουλάκη, Νικολούδη, Περσία, Βαμβακούλα αλλά και του νεοαποκτηθέντα Ορφανού απ'τη μέση και μπροστά, τα πράγματα για τη διεκδίκηση μιας θέσης δυσκόλεψαν. Ο Ολυμπιακός πήρε και πάλι το πρωτάθλημα, ενώ κατέκτησε και το κύπελλο κάνοντας το νταμπλ. Ο δε Λεμονής, με μόλις 12 συμμετοχές (τις περισσότερες ως αλλαγή ή σε αγώνες κυπέλλου) σκόραρε δύο φορές : Μια για το πρωτάθλημα (9/11/1980 για την 9η αγωνιστική, πέτυχε το 2ο γκολ στο νικηφόρο 2-0 επί του ΠΑΣ Γιάννινα) και μια για το κύπελλο (10/6/1981 για τα ημιτελικά του κυπέλλου, πέτυχε το 2ο γκολ στο νικηφόρο 3-1 επί του Παναιγιάλειου).
1981-1982 και ο Ολυμπιακός θα αλλάξει προπονητή. Τη θέση του "παππού" Γκόρσκι θα πάρει ο αυστηρός Αυστριακός Χέλμουτ Σενέκοβιτς ο οποίος έδωσε προβάδισμα στον Λεμονή έναντι του Κοκολάκη, με τον οποίον είχαν "σκοτωθεί" στην προετοιμασία. Ο Λεμονής έκανε καλές εμφανίσεις, σκοράροντας μάλιστα τόσο στις 25/10/1981 στο νικηφόρο 1-0 επί του Πανσερραϊκού για την 6η αγωνιστική, αλλά πετυχαίνοντας και το παρθενικό του γκολ σε ντέρμπι σκοράροντας στο 2-2 επί της ΑΕΚ στις 22/11/1981 για την 9η αγωνιστική. Οι κόντρες πολλών παικτών και διοικούντων με τον αγέλαστο Σενέκοβιτς έφτασαν στο απροχώρητο και ο Σταύρος Νταϊφάς φέρνει τον πρώην ομοσπονδιακό τεχνικό, Αλκέτα Παναγούλια στη θέση του. Ο Λεμονής θα συνεχίσει τις καλές εμφανίσεις και με τον Παναγούλια και θα πετύχει άλλα τρία γκολ στη σεζόν : Ένα στις 24/1/1982 στο 4-0 επί της Ρόδου, άλλο ένα στις 28/2/1982 στο 1-1 με τον Απόλλωνα Αθηνών και το 5ο του συνολικά γκολ στις 9/5/1982 στο 5-0 επί της Καστοριάς για την 31η αγωνιστική. Μια καλή σεζόν για το Λεμονή που ακολουθήθηκε από ένα ακόμη πρωτάθλημα για τον Ολυμπιακό, με τον ίδιο να χρίζεται σκόρερ συνολικά 5 φορές στις 33 συμμετοχές του.
Ο νεαρός Λεμονής βρήκε εύκολα το δρόμο για την εντεκάδα, αφού με την πρώτη του σεζόν στην ομάδα έφτασε σχεδόν τις 30 συμμετοχές ενώ πέτυχε και 4 τέρματα. "Σεφτέ" έκανε στις 01/10/1978 όταν στα πλαίσια της 4ης αγωνιστικής του πρωταθλήματος, πέτυχε το 0-1 στο νικηφόρο 1-2 επί του Αιγάλεω (το άλλο γκολ πέτυχε ο νεοαποκτηθείς τότε απ'τον Παναθηναϊκό, Αντώνης Αντωνιάδης).
Το δεύτερο του τέρμα το πέτυχε 2 εβδομάδες αργότερα, όταν στις 21/10/1978 για την 6η αγωνιστική πέτυχε και πάλι το 1-0 στο νικηφόρο 2-1 επί του ΠΑΣ Γιάννινα, με τον Αντωνιάδη να πετυχαίνει και πάλι το άλλο γκολ. Το τρίτο του γκολ άργησε λίγο αλλά ήρθε στις 14/3/1979 όταν ο Λεμονής πέτυχε το 2ο τέρμα του Ολυμπιακού στην ισοπαλία 2-2 με το Φωστήρα για το Κύπελλο Ελλάδος, με τη "σχέση" του με τον Αντωνιάδη να περνάει στα επίπεδα του μεταφυσικού, αφού ο φορ του Ολυμπιακού πέτυχε και πάλι το άλλο γκολ του Ολυμπιακού. Ο Λεμονής σκόραρε για 4η και τελευταία φορά στη σεζόν λίγες ημέρες αργότερα, στις 25/3/1979 όταν στα πλαίσια της 25ης αγωνιστικής πέτυχε το 3ο γκολ του Ολυμπιακού στο νικηφόρο 2-3 επί του Πανιωνίου στη Νέα Σμύρνη (όχι, αυτή τη φορά ο Αντωνιάδης δε σκόραρε...). Ο Ολυμπιακός άγγιξε τον τίτλο τερματίζοντας ισόβαθμος με την ΑΕΚ, αλλά λόγω των γνωστών κόλπων του "πατριάρχη" της ΑΕΚ, Μπάρλου δεν κατέβηκε να παίξει στο μπαράζ στη Λεωφόρο και η ΑΕΚ αναδείχθηκε πρωταθλήτρια.
Η πρώτη σεζόν του επαγγελματικού πρωταθλήματος ξεκινάει. Οι ομάδες αλλάζουν status και από ερασιτεχνικά σωματεία γίνονται ανώνυμες εταιρείες και ο νέος πρόεδρος, Σταύρος Νταϊφάς, δίνει το σύνθημα : "Επιστροφή στους τίτλους". Στην ομάδα έρχονται οι Τόμας Άλστρομ, Γρηγόρης Γκαβασιάδης, Γκρέγκορι Σάββα, Βαγγέλης Κουσουλάκης, Τάκης Νικολούδης, Μάρτιν Νοβοσέλατς και ο νεαρός γκολκίπερ Τσακμακίδης. Ο Βεσελίνοβιτς παίρνει το μήνυμα "ναι στο πρόγραμμα ανανέωσης της ομάδας, αλλά πάνω απ'όλα επιστροφή στους τίτλους". Ο Λεμονής έχει πλέον να συναγωνιστεί πολλούς - είτε στη μεσαία γραμμή είτε στην επίθεση - για μια θέση στην 11άδα και δε βρίσκει εύκολα την ευκαιρία να παίξει όπως την περασμένη σεζόν. Ο Ολυμπιακός στο τέλος του πρώτου γύρου έχει χάσει έδαφος και ο Βεσελίνοβιτς αντικαθίσταται απ'τον Κάζιμιρ Γκόρσκι. Ο Γκόρσκι ρίχνει στη μάχη το Λεμονή στο ντεμπούτο του στον ερυθρόλευκο πάγκο και στα πλαίσια της 19ης αγωνιστικής, στις 3/2/1980 ο Λεμονής θα πετύχει το μοναδικό του γκολ στη σεζόν, ανοίγοντας το σκορ στον αγώνα με την Καστοριά στο Καραϊσκάκη, σε έναν αγώνα που ο Ολυμπιακός κέρδισε με 2-1. Στο τέλος της σεζόν ο Λεμονής και οι συμπαίκτες του πανηγύρισαν την επιστροφή του Ολυμπιακού στο θρόνο του πρωταθλητή.
Την επόμενη σεζόν (1980-1981) ο δρόμος της εντεκάδας άρχισε να γίνεται πιο δύσβατος για τον Λεμονή : Στην ομάδα ήρθε ο - από τότε - άσπονδος φίλος του, Νίκος Αναστόπουλος και τα φώτα έπεσαν πάνω στο νέο απόκτημα της ομάδας που στοίχισε 40.000.000 δραχμές, ποσό τεράστιο για την εποχή. Ο "Αναστό" απ'την πρώτη στιγμή πήρε τη φανέλα του βασικού στο σπίτι και σε συνδυασμό με την παρουσία των Άλστρομ, Γαλάκου, Σάββα, Καραβίτη, Κοκολάκη, Κουσουλάκη, Νικολούδη, Περσία, Βαμβακούλα αλλά και του νεοαποκτηθέντα Ορφανού απ'τη μέση και μπροστά, τα πράγματα για τη διεκδίκηση μιας θέσης δυσκόλεψαν. Ο Ολυμπιακός πήρε και πάλι το πρωτάθλημα, ενώ κατέκτησε και το κύπελλο κάνοντας το νταμπλ. Ο δε Λεμονής, με μόλις 12 συμμετοχές (τις περισσότερες ως αλλαγή ή σε αγώνες κυπέλλου) σκόραρε δύο φορές : Μια για το πρωτάθλημα (9/11/1980 για την 9η αγωνιστική, πέτυχε το 2ο γκολ στο νικηφόρο 2-0 επί του ΠΑΣ Γιάννινα) και μια για το κύπελλο (10/6/1981 για τα ημιτελικά του κυπέλλου, πέτυχε το 2ο γκολ στο νικηφόρο 3-1 επί του Παναιγιάλειου).
1981-1982 και ο Ολυμπιακός θα αλλάξει προπονητή. Τη θέση του "παππού" Γκόρσκι θα πάρει ο αυστηρός Αυστριακός Χέλμουτ Σενέκοβιτς ο οποίος έδωσε προβάδισμα στον Λεμονή έναντι του Κοκολάκη, με τον οποίον είχαν "σκοτωθεί" στην προετοιμασία. Ο Λεμονής έκανε καλές εμφανίσεις, σκοράροντας μάλιστα τόσο στις 25/10/1981 στο νικηφόρο 1-0 επί του Πανσερραϊκού για την 6η αγωνιστική, αλλά πετυχαίνοντας και το παρθενικό του γκολ σε ντέρμπι σκοράροντας στο 2-2 επί της ΑΕΚ στις 22/11/1981 για την 9η αγωνιστική. Οι κόντρες πολλών παικτών και διοικούντων με τον αγέλαστο Σενέκοβιτς έφτασαν στο απροχώρητο και ο Σταύρος Νταϊφάς φέρνει τον πρώην ομοσπονδιακό τεχνικό, Αλκέτα Παναγούλια στη θέση του. Ο Λεμονής θα συνεχίσει τις καλές εμφανίσεις και με τον Παναγούλια και θα πετύχει άλλα τρία γκολ στη σεζόν : Ένα στις 24/1/1982 στο 4-0 επί της Ρόδου, άλλο ένα στις 28/2/1982 στο 1-1 με τον Απόλλωνα Αθηνών και το 5ο του συνολικά γκολ στις 9/5/1982 στο 5-0 επί της Καστοριάς για την 31η αγωνιστική. Μια καλή σεζόν για το Λεμονή που ακολουθήθηκε από ένα ακόμη πρωτάθλημα για τον Ολυμπιακό, με τον ίδιο να χρίζεται σκόρερ συνολικά 5 φορές στις 33 συμμετοχές του.
Η
νέα σεζόν (1982-1983) θα βρεί τον Αλκέτα Παναγούλια και πάλι στον
πάγκο της ομάδας. Ο Λεμονής θα κάνει πολλές συμμετοχές στην ομάδα, αλλά
δε θα σκοράρει ούτε μία φορά. Ήταν η χρονιά του Νίκου Αναστόπουλου που
με τα 29 γκολ του θα ανακυρηχθεί τρίτος σκόρερ στην Ευρώπη και
(φυσικά) πρώτος στο Ελληνικό πρωτάθλημα, με το Λεμονή όμως να είναι εκ
των βασικών στελεχών της ομάδας και να βοηθάει κυρίως απ'τις πτέρυγες.
35 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις για το Λεμονή και ως ανταμοιβή
για την καλή του απόδοση έρχεται και η κλήση του στην εθνική ομάδα, με
την οποία ντεμπουτάρισε στις 14/4/1982, περνώντας στο 86' ως αλλαγή
αντί του Γιάννη Δοντά στη "φιλική" ήττα με 1-0 απ'την Ολλανδία. Ο
Ολυμπιακός κατέκτησε το 4ο συνεχόμενο πρωτάθλημα του έχοντας απ'τις
αρχές του 2ου γύρου τον παλιό γνωστό Κάζιμιρ Γκόρσκι στον πάγκο αντί
του Αλκέτα Παναγούλια.1983-1987 : Απ'το ζενίθ στο ναδίρ
Με το τέλος της σεζόν ο "παππούς"
Γκόρσκι αποσύρθηκε και πάλι στο όνομα της Ευρωπαϊκής καταξίωσης και τη
θέση του πήρε ο Γερμανός Χάϊντς Χέερ. Ο Γερμανός τεχνικός βλέπει στο
πρόσωπο του Λεμονή έναν ικανό ακραίο που μπορεί να μετατραπεί σε "κρυφό"
κυνηγό και τον εμπιστεύεται στη βασική εντεκάδα. Ο Λεμονής με το
"καλημέρα" στη σεζόν πετυχαίνει γκολ, στο νικηφόρο 2-1 επί του
Πανσερραϊκού για την 1η αγωνιστική (4/9/1983). Ο Ολυμπιακός όμως του
Χέερ δεν έπειθε, παρά το ελπιδοφόρο 0-0 που πήρε στο "Ντε Μερ" απ'τον
Άγιαξ. Ώσπου φτάνουμε στη μεγάλη βραδιά των Αναστόπουλου και Λεμονή και
τη μεγάλη πρόκριση του Ολυμπιακού επί του Άγιαξ. Στις 28/9/1983 στο
κατάμεστο ΟΑΚΑ, ο Ολυμπιακός με το Λεμονή σε ρόλο δημιουργού και τον
Αναστόπουλο σε ρόλο εκτελεστή "καθαρίζει" στην παράταση τον Άγιαξ με 2-0
και περνάει πανηγυρικά στην επόμενη φάση του κυπέλλου Πρωταθλητριών. Ο
Λεμονής μάλιστα παρ'ολίγον να χριστεί σκόρερ, όταν την αριστοτεχνική
εκτέλεση φάουλ που επιχείρησε "έβγαλε" εντυπωσιακά ο γκολκίπερ του
Άγιαξ.
Διθύραμβοι
αφιερώνονται στους μεγάλους πρωταγωνιστές και η αναγνώριση που
πρόσμενε ο Λεμονής φάνηκε να έρχεται στα 23 του χρόνια. Λίγες ημέρες
αργότερα, ο προπονητής της εθνικής ομάδας Χρήστος Αρχοντίδης,
θαμπωμένος απ'την εμφάνιση του Λεμονή τον χρησιμοποιεί βασικό και σε
όλη τη διάρκεια του αγώνα στη φιλική ήττα απ'την Ιταλία (3-0) στις
5/10/1983. Η συνέχεια όμως δεν ήταν καλή για τον Ολυμπιακό. Οι
εμφανίσεις της ομάδας στο πρωτάθλημα ήταν προβληματικές και η ομάδα
έχανε έδαφος στη μάχη για τον τίτλο απο πολύ νωρίς. Ακολούθησε άλλη μια
μεγάλη βραδιά και νίκη επί της μεγάλης τότε Μπενφίκα στο ΟΑΚΑ με 1-0,
αλλά η ήττα με 3-0 στην Πορτογαλία σε συνδυασμό με την κακή εικόνα της
ομάδας στο πρωτάθλημα οδήγησαν τον Χέερ στην έξοδο. Τη θέση του πήρε ο
θεωρούμενος τότε "ανερχόμενος Έλληνας τεχνικός", ο Νίκος Αλέφαντος. Το
αποτέλεσμα δεν ήταν το αναμενόμενο και ο Αλέφαντος μετά από 14 αγώνες
στον πάγκο της ομάδας "κούνησε μαντίλι". Thanassis Bebis on the rescue
για το υπόλοιπο της σεζόν που ούτως η άλλως είχε χαθεί και η νίκη επί
του Παναθηναϊκού που απειλούσε να κάνει γύρο θριάμβου στο Καραϊσκάκη
απλά "χρύσωσε το χάπι" σε μια αποτυχημένη σεζόν. Ο Λεμονής είχε σταθερά
καλή παρουσία στους αγώνες που συμμετείχε και πέτυχε άλλο ένα τέρμα
(1/4/1984, το 2ο γκολ στο νικηφόρο 2-0 επί του ΟΦΗ) στις 27 συνολικά
συμμετοχές του με την εμφάνιση του στο παιχνίδι με τον Άγιαξ να έχει
"σημαδέψει" όλη τη χρονιά και τον κόσμο να περιμένει "πράγματα και
θαύματα" απ'αυτόν την νέα σεζόν.
Το
1984-1985 η σεζόν ξεκίνησε για άλλη μια φορά με άλλον προπονητή. Ο
Ολλανδός Γκέοργκ Κέσλερ, σχετικά γνωστό όνομα στην Ευρώπη, έκατσε στον
πάγκο της ομάδας με στόχο την επαναφορά στους τίτλους και μια καλή
πορεία στην Ευρώπη. Τα πράγματα όμως δεν πήγαν και πάλι όπως τα περίμενε
ο κόσμος του Ολυμπιακού αλλά και ανυπόμονος Σταύρος Νταϊφάς, που
"σκούπισε" (και) τον Κέσλερ πριν τελειώσει η σεζόν με τον Ολυμπιακό να
μένει και πάλι μακριά απ'τους τίτλους. Η σεζόν δεν ήταν καλή ούτε για
τον Λεμονή που παρασύρθηκε από την γενική μετριότητα της ομάδας, με τον
κόσμο πλέον να είναι πιο απαιτητικός απέναντι του και με τον ίδιο να μη
δείχνει σε ιδιαίτερα καλή κατάσταση. Στις 26 συμμετοχές του πέτυχε 4
γκολ : Ένα στις 22/12/1984 για το κύπελλο στο 6-0 επί του Πολύκαστρου,
ένα στις 16/1/1985, ένα ακόμη για το κύπελλο στο 5-0 επί της
Αναγέννησης Άρτας, άλλο ένα στο νικηφόρο 0-3 επί του Αιγάλεω στο
Αιγάλεω (20/1/1985) και το τέταρτο και τελευταίο του γκολ στη σεζόν το
πέτυχε στις 27/1/1985 στο νικηφόρο 3-1 επί του Ηρακλή όταν και άνοιξε το
σκορ.
Απ'τις
αρχές της σεζόν 1985-1986 όμως, είχε αρχίσει να διαφαίνεται πως δεν
υπήρχε από πλευράς διοίκησης και τεχνικής ηγεσίας πίστη για την εξέλιξη
του Λεμονή ως παίκτη, παρά το αναμφισβήτητο ταλέντο του. Ο Σταύρος
Νταϊφάς, πρόεδρος της ομάδας, δεν ανεχόταν παίκτες αστέρια και με ήδη
δύο μπελάδες στο κεφάλι του (Αναστόπουλο - Μητρόπουλο), δεν ήθελε να
επιβραβεύσει τον Λεμονή, στηρίζοντας τον. Από την άλλη, ο νέος
προπονητής της ομάδας, Αντώνης Γεωργιάδης δεν έδειξε καμμιά διάθεση να
ποντάρει στο Λεμονή καθώς πίστευε πως μεσοεπιθετικός "κουβαρίστρας" -
όπως έλεγαν τότε - δε χρειάζεται στην ομάδα, πράγμα που φυσικά
διαψεύσθηκε πανηγυρικά. Η σεζόν κύλησε με περιπέτειες, με τον Ολυμπιακό
να μην παίζει καλή μπάλα και να τερματίζει μακριά απ'την κορυφή, στην
5η θέση, ενώ ήρθε και η "τεσσάρα" στον τελικό του κυπέλλου απ'τον
Παναθηναϊκό (που έκανε το νταμπλ εκείνη τη σεζόν) για να επιδεινώσει
ακόμα χειρότερα το βαρύ κλίμα στην ομάδα. Η χρονιά δεν πήγε καλά και
για το Λεμονή που για δεύτερη φορά από τότε που φόρεσε τα "ερυθρόλευκα"
δεν κατάφερε να πετύχει ούτε ένα γκολ μέσα στη σεζόν, στην οποία
αγωνίστηκε μόλις 13 φορές.Η σεζόν όμως που ήταν κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο οτι ο Λεμονής δεν υπολογιζόταν ως βασικός ήταν η επόμενη, 1986-1987. Τόσο ο Αντώνης Γεωργιάδης που ξεκίνησε τη σεζόν όσο και ο Αλκέτας Παναγούλιας που τον διαδέχθηκε τον είχαν μεταξύ πάγκου και εξέδρας. Ο Λεμονής έκανε όλες κι όλες 4 συμμετοχές στη σεζόν πετυχαίνοντας στις 21/01/1987 για τη φάση των "32" του Κυπέλλου Ελλάδος το πρώτο γκολ στο ισόπαλο 3-3 με τον Αχαρναϊκό, που έμελλε να είναι και το τελευταίο του με τη φανέλα του Ολυμπιακού. Ο Λεμονής αποχώρησε απ'τον Ολυμπιακό έχοντας περίπου 190 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις, στις οποίες σημείωσε 19 γκολ. Το καλοκαίρι του 1987 ο πρόεδρος του Ολυμπιακού Σταύρος Νταϊφάς σε συνεργασία με τον προπονητή Αλκέτα Παναγούλια αποφασίζουν την απομάκρυνση του Λεμονή απ'τον Ολυμπιακό, θεωρώντας οτι ο κύκλος του στην ομάδα έκλεισε. Το παράδοξο : Ο Λεμονής ήταν μόλις 27 ετών, στην θεωρούμενη καλύτερη ηλικία για έναν ποδοσφαιριστή... Ακόμη πιο παράδοξο ήταν το γεγονός οτι ενώ ο Λεμονής θεωρούταν (και ήταν) απ'τους καλούς παίκτες της μεγάλης κατηγορίας, δεν βρέθηκε κάποια καλή πρόταση από ανταγωνιστικό του Ολυμπιακού σύλλογο, ούτε καν απ'τους τρείς "μεγάλους" της Θεσσαλονίκης. Είχε προτάσεις από τους μικρομεσαίους του πρωταθλήματος και ενώ για παράδειγμα η επιλογή του Πανιωνίου ίσως φαινόταν πιο λογική, ο ίδιος έκανε την έκπληξη και αποδέχθηκε την πρόταση του Μιχάλη Σκλαπάνη για να υπογράψει στο νεοφώτιστο Λεβαδειακό.
Η αναγέννηση στη Λιβαδειά και το "πρόωρο" τέλος
Απελευθερωμένος απ'το άγχος των ετών
που περνούσαν και της καθιέρωσης που δεν ερχόταν, απαλλαγμένος απ'την
πίεση του πρωταθλητισμού, ο Λεμονής πραγματοποίησε σπουδαίες σεζόν με το
Λεβαδειακό. Με το "10" συνήθως στην πλάτη και σε περισσότερο
οργανωτικό ρόλο πλέον, ήταν το σημείο αναφοράς της ομάδας. Πέρασε μια
παραγωγική τετραετία στη Λιβαδειά, με "γεμάτες" χρονιές, καλές
εμφανίσεις και το χειροκρότημα των οπαδών του Θρύλου να τον συντροφεύει
σε κάθε του επανεμφάνιση απέναντι στον Ολυμπιακό. Στις σχεδόν 125
συμμετοχές του στα τέσσερα αυτά χρόνια πέτυχε 24 γκολ και το καλοκαίρι
του 1991 αποχώρησε απ'τη Λιβαδειά, σε ηλικία 31 ετών. Επόμενος σταθμός
του ο Πανιώνιος, όπου όμως δεν κατόρθωσε να αγωνιστεί και το καλοκαίρι
του 1993 πήρε την απόφαση να τερματίσει την καριέρα του, μόλις στα 33
του χρόνια.
Η σύνοψη της καριέρας του Τάκη Λεμονή ως ποδοσφαιριστή ήταν πως τελικά δεν έκανε την μεγάλη καριέρα που υποσχόταν στα πρώτα του βήματα. Θα μπορούσε κανείς να πεί πως ήταν ένα ταλέντο που δεν ωρίμασε ποτέ. "Δαντελένιος" σύμφωνα με το παλιό δημοσιογραφικό κλισέ, με καλή κλειστή ντρίμπλα και γρήγορος με η χωρίς τη μπάλα στα πόδια, αλλά και με τρία μειονεκτήματα για παίκτη της γραμμής κρούσης : Το γεγονός οτι δεν έβλεπε συχνά δίχτυα, το γεγονός οτι "παίδευε" πολύ τη μπάλα με αποτέλεσμα να καθυστερεί την ανάπτυξη του παιχνιδιού (σε μια εποχή όμως που αυτό ήταν παραπάνω από θεμιτό) αλλά και το γεγονός ότι έπαιζε με το κεφάλι κάτω. Ο Λεμονής ήταν πάντα χαμηλών τόνων, δε δημιούργησε προβλήματα στη διοίκηση ούτε απασχόλησε τους διοικούντες με πειθαρχικά παραπτώματα. Σαν γενική εκτίμηση μπορούμε να πούμε πως πρόσφερε πολλά στον Ολυμπιακό και δικαίως αγαπήθηκε από τον κόσμο. Το μεγάλο του πρόβλημα ήταν οτι εκείνη η εμφάνιση απέναντι στον Άγιαξ σημάδεψε ουσιαστικά το υπόλοιπο της καριέρας του, μιας και η απόδοση του δεν μπόρεσε στο μέλλον να πλησιάσει καν σε αυτό το επίπεδο. Φταίει και αυτός που κάπου επαναπαύθηκε και θεώρησε ίσως πως "έπιασε ταβάνι" στην απόδοση του, φταίει και ο κόσμος που περίμενε πολλά περισσότερα από έναν παίκτη που δεν είχε βρεί ξεκάθαρο ρόλο στο γήπεδο : Από κρυφός κυνηγός - εξτρέμ, από εξτρέμ - κεντρικό χαφ και ξανά μανά εξτρέμ, χωρίς όμως να μπορεί κανείς με βεβαιότητα να πεί "να, εδώ είναι η θέση του".
Η σύνοψη της καριέρας του Τάκη Λεμονή ως ποδοσφαιριστή ήταν πως τελικά δεν έκανε την μεγάλη καριέρα που υποσχόταν στα πρώτα του βήματα. Θα μπορούσε κανείς να πεί πως ήταν ένα ταλέντο που δεν ωρίμασε ποτέ. "Δαντελένιος" σύμφωνα με το παλιό δημοσιογραφικό κλισέ, με καλή κλειστή ντρίμπλα και γρήγορος με η χωρίς τη μπάλα στα πόδια, αλλά και με τρία μειονεκτήματα για παίκτη της γραμμής κρούσης : Το γεγονός οτι δεν έβλεπε συχνά δίχτυα, το γεγονός οτι "παίδευε" πολύ τη μπάλα με αποτέλεσμα να καθυστερεί την ανάπτυξη του παιχνιδιού (σε μια εποχή όμως που αυτό ήταν παραπάνω από θεμιτό) αλλά και το γεγονός ότι έπαιζε με το κεφάλι κάτω. Ο Λεμονής ήταν πάντα χαμηλών τόνων, δε δημιούργησε προβλήματα στη διοίκηση ούτε απασχόλησε τους διοικούντες με πειθαρχικά παραπτώματα. Σαν γενική εκτίμηση μπορούμε να πούμε πως πρόσφερε πολλά στον Ολυμπιακό και δικαίως αγαπήθηκε από τον κόσμο. Το μεγάλο του πρόβλημα ήταν οτι εκείνη η εμφάνιση απέναντι στον Άγιαξ σημάδεψε ουσιαστικά το υπόλοιπο της καριέρας του, μιας και η απόδοση του δεν μπόρεσε στο μέλλον να πλησιάσει καν σε αυτό το επίπεδο. Φταίει και αυτός που κάπου επαναπαύθηκε και θεώρησε ίσως πως "έπιασε ταβάνι" στην απόδοση του, φταίει και ο κόσμος που περίμενε πολλά περισσότερα από έναν παίκτη που δεν είχε βρεί ξεκάθαρο ρόλο στο γήπεδο : Από κρυφός κυνηγός - εξτρέμ, από εξτρέμ - κεντρικό χαφ και ξανά μανά εξτρέμ, χωρίς όμως να μπορεί κανείς με βεβαιότητα να πεί "να, εδώ είναι η θέση του".
Όπως και να έχει
πάντως, ο ποδοσφαιριστής Τάκης Λεμονής θα μπορεί να έχει ένα παράπονο
ως παίκτης από τον Ολυμπιακό : Οτι έφυγε από την ομάδα σε καλή ηλικία
όντας παίκτης με καλή φυσική κατάρτιση και γνώση του τι εστί Ολυμπιακός
ενώ παρέμειναν στην ομάδα ποδοσφαιριστές σαφώς κατά πολύ υποδεέστεροι
του. O Λεμονής έμελλε μάλιστα να καθήσει και στον πάγκο της ομάδας, 15
περίπου χρόνια μετά την τελευταία του εμφάνιση με την ερυθρόλευκη. Η προπονητική του θητεία είναι μια άλλη ιστορία...
