10 Ιουν 2008

Προδοσία, δεν υπάρχει, σα και τη δική σου άλλη...


Η μετακίνηση ποδοσφαιριστή από τον Ολυμπιακό στον Παναθηναϊκό και τούμπαλιν είναι πάντοτε μια είναι πάντα μια περίεργη κατάσταση, από την στιγμή που μιλάμε για τους δυο "αιώνιους" αντιπάλους του ελληνικού αθλητισμού. Εννέα ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού το αποτόλμησαν και έγιναν σημείο αναφοράς για την προδοσία τους, δεδομένου οτι και αγαπητοί στον κόσμο ήταν αλλά και στις περισσότερες των περιπτώσεων, οι πλέον ακριβοπληρωμένοι στις ομάδες τους. "Προδοσία δεν υπάρχει σα και τη δική σου άλλη"... Pesetero's blog presents... The Traitors.


ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΗΚΑΡΗΣ (1978)

Γιώργος Δεληκάρης. "Ο Θεός της Κυριακής", o "Έλληνας Ριβέρα", ο "Έλληνας Μπεστ". Ο ποδοσφαιριστής με τα δεκάδες ψευδώνυμα που υπογράμμιζαν το τεράστιο ταλέντο του (σε υπερθετικό βαθμό βέβαια, γιατί ο Δεληκάρης όσο παικταράς και να ήταν, δεν έφτανε το ταλέντο του μεγάλου Τζορτζ Μπεστ επί παραδείγματι ούτε σε στιγμές που ο Βρετανός ήταν τύφλα στο μεθύσι), ο ποδοσφαιριστής που ευεργετήθηκε όσο κανείς άλλος απ'τις διοικήσεις και τον κόσμο του Ολυμπιακού, ο ποδοσφαιριστής που πρόδωσε με τον πλέον πρόστυχο τρόπο μια ολόκληρη παράταξη. Ο πρώτος ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού σε 53 χρόνια ιστορίας που έφυγε απ'τον Ολυμπιακό για να πάει στον αιώνιο δεύτερο, δε θα μπορούσε παρά να είναι ο πρόεδρος του συλλόγου των προδοτών.

Κυκλοφορούν δεκάδες αφιερώματα σε βιβλία, τηλε-ντοκουμέντα, web sites σχετικά με το ταλέντο και την απύθμενη Ολυμπιακοφροσύνη του Δεληκάρη. Σε αυτές τις γραμμές δε θα πλέξουμε το εγκώμιο του, αλλά να δούμε τις "σκοτεινές" πλευρές του. Όχι, δε θα επιχειρήσουμε να μηδενίσουμε την αξία του και το ταλέντο του, αλλά δε μπορούμε να κλείσουμε και τα μάτια στο γεγονός οτι σε σχεδόν 9 χρόνια παρουσίας δε πέρασε χρονιά που δεν παράτησε την ομάδα στα κρύα του λουτρού, επειδή είχε "πρόβλημα" με τη διοίκηση. Ακόμα και όταν ο Γουλανδρής του'δινε δανεικά κι αγύριστα για να του "περνάνε" οι... "τραυματισμοί".

Ο Δεληκάρης λοιπόν ξεκίνησε το ποδόσφαιρο απ'τον Αργοναύτη. Πολύ γρήγορα το ταλέντο του νεαρού Δεληκάρη ξεχωρίζει και είναι ηλίου φαεινότερο πως δε θ'αργήσει η πρόταση από μεγάλη ομάδα. Το 1968 παίζει βασικός στη Μικτή Πειραιώς και "βγάζει μάτια" και ένα χρόνο αργότερα, το καλοκαίρι του 1969, ανακοινώνεται η μεταγραφή του στον Ολυμπιακό. Ο Αργοναύτης πήρε 1.050.000 δραχμές καθώς και τους παίκτες Λεβαντή, Σταμάτη, Καραγιάννη και Συρίγο. Ο ίδιος ο παίκτης παίρνει 150.000 δραχμές ως πριμ μεταγραφής, αποδεχόμενος την πρόταση του Ολυμπιακού και απαρνούμενος την πρόταση του Εθνικού, που του πρόσφερε πριμ 1.000.000 δραχμές. Το ντεμπούτο του στον Ολυμπιακό γίνεται στο φιλικό με την πρώην ομάδα του, όπου ο Δεληκάρης δείχνει ψήγματα του τεράστιου ταλέντου του και η πρώτη του επίσημη συμμετοχή έρχεται στις 21/09/1969 στο θριαμβευτικό 2-1 επί του ΠΑΟΚ μέσα στην Τούμπα, όπου όμως αγωνίστηκε για 20 λεπτά καθώς τραυματίστηκε και αποχώρησε. Η πρώτη σεζόν του Δεληκάρη ήταν μέτρια (όπως και η χρονιά του Ολυμπιακού, σε γενικές γραμμές), αλλά ο Δεληκάρης καλείται στην εθνική Νέων.

Η σεζόν 1970-71 ξεκινάει πολύ καλά για το Δεληκάρη. Με τον Νταν Γεωργιάδη στον πάγκο είναι βασικός και έχει πολύ καλή απόδοση, με αποτέλεσμα να κληθεί στην εθνική Ελπίδων. Έρχεται όμως η αλλαγή προπονητή και αναλαμβάνει ο Λάκης Πετρόπουλος, που δε βλέπει με καθόλου καλό μάτι τους βεντετισμούς του νεαρού Δεληκάρη. Το Νοέμβριο του 1970 έρχεται η πρώτη "καμπάνα", καθώς έφυγε παραμονές ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό με συμπαίκτη του (Αγανιάν) και πήγαν στα μπουζούκια μέχρι πρωΐας. Η διοίκηση επιβάλλει αποκλεισμό μέχρι τέλους περιόδου στον Αγανιάν - που θεωρείται ότι παρέσυρε και τον Δεληκάρη και 5.000 δραχμές "προς γνώσιν και συμμόρφωσιν" στο νεαρό άσο. Θα ακολουθήσουν κι άλλα παραπτώματα, με το Δεληκάρη να... προσποιείται τον άρρωστο, να του επιβάλλονται νέα πρόστιμα και να καλείται ο πατέρας του για να τον συνετίσει. Ο "Γιώργαρος", μετά από μια ήττα απ'την Προοδευτική με 2-1, πραγματοποιεί κακή εμφάνιση και την επομένη του αγώνα ανακοινώνει πως "διακόπτει τις σχέσεις του με το σύλλογο", για να επανέλθει τη μεθεπόμενη, αλλά ο Λάκης Πετρόπουλος του είχε απαγορεύσει την προπόνηση.

Κι εκεί που όλα φαίνονταν πως τελείωσαν πριν καν αρχίσουν για το Δεληκάρη, μπαίνει στη διοίκηση ο μεγάλος Νίκος Γουλανδρής. Ο Δεληκάρης συνετίζεται, ο Πετρόπουλος του δίνει ευκαιρίες και αργότερα με προπονητές Δαρίβα και Μουράτη η ομάδα βελτιώνει αισθητά την απόδοσή της με ηγέτες τον Δεληκάρη και τον Γιούτσο. Η σεζόν συνεχίζεται ονειρικά για τον Ολυμπιακό και το Δεληκάρη : Τον Απρίλίο κάνει το ντεμπούτο του με τα χρώματα της εθνικής Ελλάδος και μάλιστα στο Γουέμπλεϊ εναντίον της Αγγλίας και κάνει όργια στον τελικό κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ (3-1). Η ώρα της καθιέρωσης έχει έρθει.

Η επόμενη σεζόν δεν ξεκίνησε καλά, αλλά με το πέρας των μηνών άρχισε να βρίσκει τα πατήματα του. Πάνω όμως που αρχίζει να αρχίζει να παίρνει "τα πάνω του", θα αποκλειστεί απ'την εθνική Ελλάδος και θα του επιβληθεί ισόβιος αποκλεισμός από την ΕΠΟ, πακέτο με πρόστιμο 30.000 δραχμών και 2 αγωνιστικών τιμωρία στο πρωτάθλημα, λόγω παραπτώματος. Παίζει κανονικά όμως με την εθνική Ενόπλων εναντίον του Βελγίου και οργιάζει, κάνοντας τους Βέλγους να παραμιλούν. Ο Δεληκάρης ανεβαίνει συνεχώς και στο φιλικό με τη Δυναμό Βουκουρεστίου (3-0) κάνει και πάλι "παπάδες", αναγκάζοντας τους Ρουμάνους να υποκλιθούν στο ταλέντο του. Αμέσως μετά, σταματάει να πατάει στις προπονήσεις του Ολυμπιακού, πριν τελειώσουν επίσημα οι υποχρεώσεις της ομάδας για τη σεζόν!

1972-73 και ο Δεληκάρης δίνει το "παρών" στην προετοιμασία της ομάδας. Ο Δεληκάρης παίζει καλά κατά γενική ομολογία σε σημείο που το Δ.Σ. της ΕΠΟ εισηγείται την αναστολή του υπολοίπου της ποινής του ισοβίου αποκλεισμού από την Εθνική, πράγμα που έγινε δεκτό. Ο Δεληκάρης έχει χριστεί και αρχηγός του Ολυμπιακού εν τω μεταξύ και τα πηγαίνει πολύ καλά. Απ'τα μέσα του Δεκεμβρίου όμως, η απόδοση του αρχίζει να προβληματίζει... Θα καθαιρεθεί από αρχηγός της ομάδας λόγω μετρίων εμφανίσεων και θα του επιβληθεί πρόστιμο 5.000 δραχμών. Λίγες ημέρες θα ζητήσει συγνώμη από τον Γουλανδρή και επανέρχεται στην ομάδα, άλλωστε ήταν το "αγαπημένο παιδί" του προέδρου. Η σεζόν κλείνει με θετικό πρόσημο για το Δεληκάρη και τον Ολυμπιακό, που κατακτά το νταμπλ.

Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν τα καλύτερα. Ο Δεληκάρης προσέφερε σπουδαίο θέαμα και ήταν μονίμως στη λίστα των διακριθέντων από πλευράς Ολυμπιακού. Πήρε ξανά το περιβραχιόνιο του αρχηγού, "βγάζει μάτια" στο 1-1 με τη Σέλτικ στη Γλασκώβη, αναγκάζοντας τους Times του Λονδίνου να γράψουν "Ο Δεληκάρης είναι ένας δεξιοτέχνης και γνωρίζει άριστα τα μυστικά της μπάλας".

Φυσικά δεν έλειψαν οι βεντετισμοί από πλευράς του. Εκμεταλλευόμενος στο έπακρο την αδυναμία που του είχε ο Γουλανδρής αλλά και την αγάπη που του'χε ο κόσμος, κάθε τρείς και λίγο σηκωνόταν κι έφευγε απ'τις προπονήσεις. Στις αρχές της σεζόν παράτησε την ομάδα κι έφυγε, εκβιάζοντας για εξίσωση των αποδοχών του με τους ξένους της ομάδας. Ακολούθησε ανακοίνωση της διοίκησης με την οποία κατηγορείται ο Δεληκάρης για "λιποταξία" στο δύσκολο αγώνα εκτός έδρας με την Καλαμάτα και τιμωρείται με 50.000 δρχ. πρόστιμο. Ο ίδιος πηγαίνει στην Πάτρα... καθυστερημένος στη ρεβάνς με την Άντερλεχτ και μπαίνει κοντά στο 60', με αποτέλεσμα να κατηγορηθεί οτι η λιποταξία του και οι βεντετισμοί του στέρησαν απ'τον Ολυμπιακό μια τεράστια πρόκριση. Ο ίδιος στέλνει επιστολή στις εφημερίδες : "Θα γυρίσω αν πουν την αλήθεια. Δεν ζητάω δραχμή. Ο κόσμος δεν με ξέρει σαν άνθρωπο, με ξέρει μόνο σαν ποδοσφαιριστή. Ας μάθουν οι φίλαθλοι ότι ζητώ αποκατάσταση της αξιοπρέπειάς μου. Θα παίξω για τον κόσμο". Ακολουθεί συνάντηση του με το Νίκο Γουλανδρή που για πολλοστή φορά του χαρίζει τα πρόστιμα και τον πείθει να γυρίσει στην ομάδα.

Η αδυναμία που του'χε ο συγχωρεμένος Νίκος Γουλανδρής έφτανε σε δυσθεώρητα ύψη. Ο Δεληκάρης είχε πάρει δεκάδες "δάνεια" και "οικονομικές διευκολύνσεις" απ'το Γουλανδρή, έναν Γουλανδρή που πήγε μια μέρα στο Δεληκάρη κρατώντας δυό σακούλες με χιλιάρικα (50.000 και 100.000), ζητώντας του να διαλέξει την πιο... τυχερή. Αυτός "ευχαριστεί" τον ευεργέτη του, ανακοινώνοντας οτι παντρεύεται την Αφροδίτη Καρακάση και ζητά άδεια από τον Ολυμπιακό (την οποία αρνήθηκε ο Λάκης Πετρόπουλος) όπως και από την Εθνική ομάδα (ο Αλκέτας Παναγούλιας τον αποκλείει και η ΕΠΟ τον καλεί σε απολογία). Ο "πικαρισμένος" Δεληκάρης, Αναγκάζεται ν' αγωνιστεί εναντίον του Ατρομήτου 1-1 και η επιδεικτικά κακή εμφάνιση του προκαλεί αποδοκιμασίες. Λίγες ημέρες αργότερα, έπεσε η βόμβα : Παραιτήθηκε ο Νίκος Γουλανδρής και μάλιστα "αηδιασμένος" όπως δήλωσε. Ο Δεληκάρης, απόντος του ευεργέτη του, δεν έχει κανένα πρόβλημα να κάνει την ομάδα μπουρδέλο : Πρωτοστατεί στην εξέγερση των ποδοσφαιριστών του Ολυμπιακού που απαιτούν τις καθυστερούμενες πληρωμές τους. Σαν πραγματικός αρχηγός υπογράφει πρωτόκολλο με το οποίο δηλώνεται ότι οι ποδοσφαιριστές δε θα κατέβουν στον προσεχή αγώνα της ομάδας, εάν δεν πληρωθούν. Πραγματικός συνδικαλιστής. Με μια μικρή λεπτομέρεια : Επι προσωπικού, ο Δεληκάρης ζητάει να εξισωθεί ο μισθός του με το μισθό που παίρνουν οι ξένοι παίκτες Βιέρα, Λοσάντα και Πένια. Το περιβραχιόνιο θα πάρει και πάλι ο Σιώκος, τη στιγμή που στις 26/03/1975 ο Δεληκάρης θα παίξει με τη Μικτή Κόσμου στον αγώνα εναντίον της Άντερλεχτ, προς τιμή του Βέλγου άσσου Βαν Χιμστ. Δεν επιστρέφει ποτέ στην Ελλάδα, ανακοινώνει πως "διακόπτει οποιαδήποτε σχέση με τον Ολυμπιακό" και αφήνει τη φημολογία που λέει οτι "επιθυμεί μεταγραφή σε ξένη ομάδα" να έρπονται. Φυσικά θα επιστρέψει... θριαμβευτής για την προετοιμασία, με οπαδούς, συμπαίκτες και μέλη της διοίκησης τον αποθεώνουν.

Ξεκινάει δυναμικά, βγάζει μάτια στον αγώνα της εθνικής με την Γερμανία και στέλνει επιστολή προς τη διοίκηση: "Εγώ αγαπάω τον Ολυμπιακό και δεν μ' ενδιαφέρουν τα χρήματα" (εδώ γελάνε). Προσφέρεται να παίζει αφιλοκερδώς με δεδομένο το οικονομικό πρόβλημα της ομάδας, τη στιγμή που άλλοι παίκτες απαιτούν να πληρωθούν. Οι άθλιες εμφανίσεις του και ο "τραυματισμός" του - ένας απ'τους πολλούς - που θα ακολουθήσει που θα τον αφήσει για πολύ καιρό εκτός ομάδας. Θα τιμωρηθεί με 6μηνη διακοπή συμβολαίου, την οποία υπό την πίεση του κόσμου θα αποσύρει η διοίκηση. Το τεράστιο καραγκιοζιλίκι του στον αγώνα με τον ΠΑΟΚ δείχνει το ποιόν του : Παρτάκιας... Ο Ολυμπιακός προηγείται του ΠΑΟΚ με 0-1 στην Τούμπα, αλλά στο 36' ο ΠΑΟΚ ανατρέπει το σκορ και ο Δεληκάρης βγάζει τη φανέλα του και αποχωρεί επιδεικτικά από το γήπεδο, διαμαρτυρόμενος για την... απαράδεκτα κακή απόδοση των συμπαικτών του! Οι συμπαίκτες του εκνευρίζονται μαζί του και δείχνουν παντοιοτρόπως οτι δεν τον θέλουν στην ομάδα, η διοίκηση συνεδριάζει και αποφασίζει τη διακοπή του συμβολαίου του μέχρι το τέλος της περιόδου. Παρ'όλα αυτά, ο Δεληκάρης επανέρχεται και κάνει μια απ'τις πιο ώριμες περιόδους της καριέρας του το 1976-1977. Δε δημιούργησε κανένα πρόβλημα, ήταν αναμφισβήτητα ο ηγέτης της ομάδας. Η επόμενη σεζόν 1977-1978 όμως, ήταν η αρχή του τέλους.

Αύγουστος του 1977 και πληροφορίες στις εφημερίδες αναφέρουν για προσφορά 1.500.000 μάρκων για μεταγραφή του Δεληκάρη στη Γερμανία. Κάπου εκεί αποδείχθηκε οτι η σεζόν 1976-1977 ήταν απλά η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Τον κανόνα που έλεγε οτι ο Δεληκάρης πρώτα απ'όλα βάζει την πάρτη του σε τέτοιο βαθμό, που να επισκιάζει το ταλέντο του... Το Νοέμβρη του 1977 ήρθε ο τσακωμός με τον Κώστα Αϊδινίου, που είπε ανοιχτά οτι θεωρεί τους βεντετισμούς του Δεληκάρη υπαίτιους για την κακή πορεία της ομάδας. Ο Δεληκάρης παρά τη στήριξη του προπονητή Βεσελίνοβιτς, αρχίζει το παλιό καλό κόλπο των κακών εμφανίσεων και των "τραυματισμών". Προς τα τέλη της χρονιάς οι ίδιοι οι συμπαίκτες του ζητούν να του αφαιρεθεί το περιβραχιόνιο του αρχηγού και στις 08/01/1978 εναντίον της Καβάλας αντικαθίσταται, φεύγει απ'το Καραϊσκάκη, μαζεύει τα πράγματα του απ'του Ρέντη και οι περισσότεροι πίστεψαν ότι παιζόταν το συνηθισμένο έργο : Ο Ολυμπιακός για μια ακόμη χρονιά, θα τελείωνε την περίοδο χωρίς τον Δεληκάρη, όπερ και εγένετο.

Και τότε, έσκασε η βόμβα : Ο Δεληκάρης στον Παναθηναϊκό! Ο παίκτης, κάνοντας χρήση της οκταετίας του, αποδέχθηκε την πρόταση του Αντώνη Μαντζαβελάκη για να συνεχίσει την καριέρα του στον αιώνιο αντίπαλο. Το περιβάλλον του προσπάθησε ακόμα και την ύστατη ώρα να τον μεταπείσει για να μείνει στον Ολυμπιακό. Μπορούσε να αρνηθεί ότι έγινε πρόταση ή ακόμη να ισχυριστεί οτι του έγινε πρόταση και αρνήθηκε. Κι όμως, ο Δεληκάρης προτίμησε την οδό της προδοσίας. Στο λιμάνι άρχισε τρελλό γλέντι. Αφ'ενός, άρχισαν κατάρες, αναθέματα και προπηλακισμοί με αποδέκτες τους διοικούντες την ομάδα. Αφ'ετέρου όμως, πέραν απ'την αρχική στεναχώρια, την αβάσταχτη λύπη για την προδοσία και το "χαμό" του μεγάλου ινδάλματος τους, οι οπαδοί πέρασαν στο άλλο άκρο : Η λύπη έγινε μίσος, η στεναχώρια έγινε οργή. Τα δημοσιεύματα του στυλ "Ας το πάρουν απόφαση: Παίκτης του Παναθηναϊκού είναι πλέον ο Γ. Δεληκάρης" και οι δηλώσεις οτι "βλέπει τον Παναθηναϊκό ως το νέο του εργοδότη και όχι τη νέα του οικογένεια". Η απόφαση του χώρισε στα δύο μια ολόκληρη χώρα όταν αποφάσισε να αφήσει τον Ολυμπιακό και να πάει στον Παναθηναϊκό. Κάτι τέτοιο, εκείνη την εποχή - με την κόντρα μεταξύ τους να μαίνεται - ήταν απλά αδιανόητο.

Τέλος πάντων, ο Μαντζαβελάκης άρχισε να κρύβει το Δεληκάρη για να μη τον δεί ανθρώπου μάτι. Ο ίδιος ο Δεληκάρης ήξερε ότι έπρεπε να φυγαδεύεται, να κυκλοφορεί με συνοδεία, να κρύβεται, να καθυβρίζεται από όλες τις πλευρές, να υποφέρει τα πάνδεινα. Ο μεγάλος ευεργέτης του, Νίκος Γουλανδρής, του είχε πεί προ ετών : "Γιώργο, η μοίρα των μεγάλων είναι να αγαπηθούν υπερβολικά και να μισηθούν παράλογα. Οσοι δεν το αντέχουν κάνουν λάθος δουλειά". Ο Δεληκάρης που δε μπορούσε να αντέξει μια κόντρα με τον προπονητή του, παρά τη στήριξη που είχε από σύσσωμο το οπαδικό κίνημα του Ολυμπιακού, υπήρχε ποτέ περίπτωση να αντέξει; No Way, που θα'λεγε και ο Αλκέτας Παναγούλιας.

Ο "Ολυμπιακάρας" Δεληκάρης για τα λεφτά λοιπόν εκπόρνευσε την ψυχή, την καρδιά και την ιδεολογία του - αν είχε ποτέ - προδίδοντας έναν ολόκληρο λαό. Ξέχασε πολύ εύκολα το "Μαρεγέ, μαρεγέ, μαρεγέ μου κανακάρη, ποιός πηδάει το Δεληκάρη - ο Βασίλης (Κωνσταντίνου) τον πηδάει και ο Γουλανδρής κοιτάει", που του φώναζαν οι Παναθηναϊκοί στη Λεωφόρο όταν οι τότε οπαδοί του Ολυμπιακού έτρωγαν τις πορτοκαλάδες και τις λεμονάδες γεμάτες στα στρογγυλά πλαστικά για όσους το θυμούνται, την ίδια στιγμή που φορώντας τα ερυθρόλευκα διακριτικά έδιναν μάχες σώμα με σώμα όχι μόνο για την τιμή του δαφνοστεφανωμένου, αλλά και του Δεληκάρη, που γι'αυτούς ήταν το απόλυτο είδωλο.

Ώσπου έφτασε η στιγμή του μεγάλου ραντεβού. 6 Μαΐου 1979, 30ή αγωνιστική. Όλος ο Πειραιάς ζούσε και ανέπνεε για το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό και την πρώτη εμφάνιση του Δεληκάρη με την πράσινη φανέλα. Δεκάδες πανό με υβριστικά συνθήματα, φωτογραφίες του Ολυμπιακού με μουτζουρωμένο το πρόσωπο του Δεληκάρη και φυσικά ένα κατάμεστο στάδιο Καραϊσκάκη. 40.000 κόσμος να κρέμεται στις εξέδρες μέσα στη ζέστη (στις 16.00 είχε οριστεί το ματς). Και τότε, σα να μην έφτανε η πράξη της προδοσίας, οι αφιονισμένοι οπαδοί του Ολυμπιακού βλέπουν το Δεληκάρη να μπαίνει φορώντας όχι μόνο το πράσινο κουρελόπανο, αλλά και το περιβραχιόνιο του αρχηγού, οδηγώντας την ομάδα στον αγωνιστικό χώρο.

Απ’ όλες τις θέσεις εκτοξεύονταν αντικείμενα, ενώ οι κραυγές και τα αναθέματα πρέπει να ακούγονταν μέχρι την Κρήτη! Η ικανοποίηση του λαϊκού αισθήματος ήλθε εντός αγωνιστικού χώρου δια των... αποστόλων, Πέτρου Καραβίτη και Γιάννη Κυράστα. Ο Δεληκάρης δεινοπάθησε απ'το μαρκάρισμα τους. Οι έντεκα παίκτες του Τόζα Βεσελίνοβιτς (Κελεσίδης, Κυράστας, Στ. Παπαδόπουλος, Κατσαβάκης, Μίχος, Καραβίτης, Περόνε, Περσίας, Λοσάντα, Κρητικόπουλος και Λεμονής) δεν μπορούσαν καν να μιλήσουν μεταξύ τους από τις κραυγές του κόσμου, με το "ΚΡΑ ΚΡΑ ΚΡΑ" να σκίζει τον αέρα του Φαλήρου. Οι αντίστοιχοι έντεκα του Λάκη Πετρόπουλου (Κωνσταντίνου, Κόβης, Γιαννακούλας, Καψής, Δημητρίου, Γονιός, Βακάλης, Αντωνίου, Υφαντίδης, Αλβαρέζ, Δεληκάρης) ήταν κυριολεκτικά... χεσμένοι επάνω τους. Ο Δεληκάρης άντεξε και στα 90 λεπτά και δεν θέλησε να γίνει αλλαγή Το παιχνίδι τελείωσε 1-0 με γκολ του Περόνε από φάουλ στα πλάγια και ο Δεληκάρης βρέθηκε στα αποδυτήρια έχοντας ζήσει το χειρότερο βράδυ της ζωής του. Φεύγοντας απέφυγε να απαντήσει σε ερωτήσεις. Μπροστά στη μεγάλη πίεση που δέχτηκε, είπε μια κουβέντα όλη κι όλη : "Αν σημείωνα τις βρισιές που μου έσουραν ακόμα και κάποιοι από τους παλιούς μου συμπαίκτες, θα κοκκίνιζαν και οι πέτρες…". Βέβαια ο... συναισθηματικός κι ευάλωτος, όπως έλεγε όσο ήταν στον Ολυμπιακό, όταν "χάλαγε ο ψυχισμός του" και παρατούσε την ομάδα στη μέση της περιόδου, καυχήθηκε μάλιστα σε δηλώσεις του στην αγαπημένη του τότε "Αθλητική Ηχώ": "Μ'έβριζαν όλοι, αλλά έσφιξα τα δόντια κι έπαιξα σαν κύριος".

Ύστερα από μόλις έξι εμφανίσεις με την πράσινη φανέλα, ο Δεληκάρης εγκατέλειψε το ποδόσφαιρο και εξαφανίστηκε από προσώπου γης. Χρόνια ολόκληρα, σχεδόν δυο δεκαετίες, ένας από τους μεγαλύτερους παρ'ολίγον θρύλους του Ελληνικού ποδοσφαίρου, έμεινε στη σκιά. Στις 19 Οκτωβρίου 1981 ο Δεληκάρης εξαφανίστηκε ως διά μαγείας όχι μόνο από τα γήπεδα, αλλά και από την καθημερινή ζωή, όταν στα 29 του έπαιξε για τελευταία φορά με την πράσινη φανέλα και αναφώνησε "Τελειώσαμε, κύριοι...". Στο πέρασμα των χρόνων άρχισαν να λέγονται απίθανες ιστορίες. Οτι είχε φυματίωση, ότι είχε τρύπα στο πνευμόνι και στο στομάχι, ότι πήρε μια τρομερή αποζημίωση από ασφαλιστική εταιρεία για να μην ξαναπαίξει, ότι πήρε προίκα 60 καράβια κι άλλα πολλά και διάφορα. Στις 25 Αυγούστου 1997, ο Μανώλης Σαριδάκης, εκ των παλαιότερων ρεπόρτερ Παναθηναϊκού, τον ανακάλυψε και τον έπεισε να μιλήσει στα "Νέα". Ο Δεληκάρης δήλωσε : "Είναι αυτό που λέμε ότι ξεκινάς να φας ψάρι και τελικά προκύπτει να φας κρέας! Τότε έγινε η μεταγραφή και από όλες τις πλευρές αποδείχτηκε ιστορικό λάθος, που με πλήγωσε και με πληγώνει ακόμα. Το γιατί σταμάτησα το ποδόσφαιρο είναι ένα μυστικό που θα το κρατήσω για τον εαυτό μου. Ισως να μην το αποκαλύψω ποτέ. Πληγώθηκα, υπέφερα και πονάω ακόμα γι’ αυτήν την απόφαση. Σέβομαι τον Παναθηναϊκό γιατί είναι πολύ μεγάλη ομάδα. Εκτιμώ τους φιλάθλους του. Αλλά πάντοτε η αγάπη είναι μία και μοναδική. Για μένα λοιπόν αυτή η αγάπη λέγεται Ολυμπιακός".

Όλα αυτά τα χρόνια, δεν έλειψαν οι φήμες για την παλιά ιστορία : "Τον έδιωξαν", "Ποτέ του δεν έπαψε να είναι Ολυμπιακός", "Μετάνοιωσε από την πρώτη στιγμή". Οι φήμες βέβαια διαλύονται μπροστά στην πραγματικότητα, όταν στην κηδεία του Μαντζεβελάκη είχε πέσει πάνω στο φέρετρο και ούρλιαζε : "Είσαι μεγάλος, μη φεύγεις!". Το πιο ωραίο; Όχι μόνο έκλαιγε γοερά, αλλά ζήτησε και να μεταφέρει το φέρετρο. Ήταν ένας από του τέσσερεις, που κρατούσαν στους ώμους τους τον νεκρό. Τότε λοιπόν, με το ένα χέρι σήκωνε το φέρετρο και με το άλλο κρατούσε μαντήλι και σκούπιζε τα δάκρυά του, που έτρεχαν ποτάμι και συνοδεύονταν με λυγμούς. Υπάρχουν φωτογραφίες σε όλες τις εφημερίδες της εποχής και όποιος έχει πρόσβαση στα έντυπα της εποχής, θα τις βρεί εξαιρετικά ενδιαφέρουσες. Για του λόγου το αληθές, ιδού :

Αυτό λοιπόν το ίνδαλμα που είχε πάρει μυθικές διαστάσεις και ιδιότητες, παράτησε τον κόσμο που τον λάτρεψε για λίγα χρήματα παραπάνω. Σκόρπισε την πίκρα σε ένα ολόκληρο λαό και χάρισε την ευτυχία στο μεγαλύτερο εχθρό. Πρόδωσε τη λαϊκή του καταγωγή, την ιδεολογία του στο όνομα του υλισμού. Έγινε ο πρώτος παίκτης του Ολυμπιακού από καταβολής ποδοσφαίρου στην Ελλάδα που άφησε τον Ολυμπιακό για να πάει στον Παναθηναϊκό. Ήταν και είναι τόσο εγωϊστής, που δε βγήκε ποτέ να ζητήσει συγγνώμη απο το λαό του Ολυμπιακού για το εγκληματικό ατόπημα που έκανε, παρά μόνο αρνείται πεισματικά να μιλήσει για το τι έγινε, αφήνοντας να αιωρείται η αίσθηση οτι ίσως να έφταιγε και η διοίκηση του Ολυμπιακού, το κακό σύστημα, ίσως και ο... Χατζηπετρής που έφυγε. Αν ήταν μετανιωμένος, αμα είχε πραγματικά καταλάβει το μέγεθος αυτού που έκανε θα ζήταγε μια συγγνώμη βάζοντας στην άκρη εγωϊσμούς και πείσμα. Αν το έκανε αυτό, ο λαός του Ολυμπιακού θα του έδινε άφεση αμαρτιών, γιατί πάντοτε έψαχνε την αφορμή για να του τη δώσει. Όπως όμως ο δολοφόνος γυρίζει πάντοτε στον τόπο του εγκλήματος, έτσι και ο Δεληκάρης εμφανίστηκε εκεί γύρω στο 2005 και βρέθηκε στο νέο Καραϊσκάκη. Πήγε στην μπουτίκ, φωτογραφήθηκε, χαμογέλασε, αρθρογράφησε στον "Πρωταθλητή". Δε ζήτησε ποτέ συγνώμη όπως όφειλε να κάνει. Αφού είδε οτι δεν έπεισε κανέναν για την... Ολυμπιακοφροσύνη του, αποσύρθηκε και πάλι στην τρύπα του. Όσες φορές έχει εμφανιστεί στα φλας των φακών, έχει ακόμα εκείνο το μισοκακόμοιρο ύφος του "αδικημένου". Ακόμα και σήμερα, δε θέλει λέει να αποκαλύψει γιατί έφυγε απ΄τον Ολυμπιακό και γιατί σταμάτησε το ποδόσφαιρο. "Θα κρατήσω" λέει "αυτό το μυστικό για τον εαυτό μου". Όπως κάνουν οι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ προδότες.

Ο έντρομος Δεληκάρης στην επιστροφή του στο γήπεδο που λατρεύτηκε.
Οι μαλακίες πληρώνονται.

_______________________________________

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΥΡΑΣΤΑΣ (1981)

Ο γεννηθείς την 25/10/1952 Γιάννης Κυράστας αποτελούσε προϊόν των ομάδων νέων του Ολυμπιακού. Έκανε το ντεμπούτο το σε ηλικία 20 ετών με τη φανέλα της πρώτης ομάδας του Ολυμπιακού σε αγώνα εναντίον της Καβάλας στις 10 Δεκεμβρίου 1972 και σε σύντομο χρονικό διάστημα καθιερώθηκε στην ομάδα. Σκληροτράχηλος αμυντικός, διακρινόμενος πάντοτε για το πάθος του και την αυταπάρνηση του, παρά την "αντιεμπορική" θέση που αγωνιζόταν, ήταν απ'τους αγαπητούς στον κόσμο του Ολυμπιακού ποδοσφαιριστές. Στην εκτίμηση του κόσμου είχε ανέβει ακόμα περισσότερο μετά την υποδοχή που επεφύλαξε στον προσωπικό του αντίπαλο Γιώργο Δεληκάρη, στο come-back του προέδρου του συλλόγου των προδοτών στο Στάδιο Καραϊσκάκη.

Ήταν Κυριακή 14 Ιουνίου 1981 όταν ο Ολυμπιακός νίκησε τον Ατρόμητο με 3-1 με γκολ των Γαλάκου, Ορφανού και Αναστόπουλου και ο Γιάννης Κυράστας με υψωμένες τις γροθιές στραμμένος προς τον κόσμο του Ολυμπιακού, πανηγύριζε την κατάκτηση του 2ου συνεχόμενου πρωταθλήματος του Ολυμπιακού. Ο Ολυμπιακός τερμάτισε 5 βαθμούς μπροστά απ'τη 2η ΑΕΚ και... 20 ολόκληρους απ'τον Παναθηναϊκό, που τερμάτισε 5ος. Και ενώ τίποτα δεν έδειχνε τι επρόκειτο να ακολουθήσει, ο Κυράστας τα βρίσκει με το Βαρδινογιάννη και μαζί με το Μάϊκ Γαλάκο λένε ένα "πρέπει να κοιτάξουμε το μέλλον μας", κάνουν χρήση της οκταετίας τους και μεταπηδούν στον Παναθηναϊκό. Ο Κυράστας λοιπόν, που "έψελνε" όπου στεκόταν κι όπου βρισκόταν το Δεληκάρη για την προδοσία του, έκανε ακριβώς το ίδιο. Στο come-back του με τη φανέλα του Παναθηναϊκού, όπου πρωτοακούστηκε και το σύνθημα με την... πάστα, με το τέλος του αγώνα, έβγαλε τη φανέλα του Παναθηναϊκού και την κουνούσε στους οπαδούς του Ολυμπιακού που τον έβριζαν εν χορώ.

Με τον Ολυμπιακό αγωνίστηκε σε 223 αγώνες και κατέκτησε 5 πρωταθλήματα (1973, 1974, 1975, 1980, 1981) και 3 κύπελλα (1973, 1975, 1981), ενώ πήρε άλλα 2 πρωταθλήματα (1984, 1986) και 3 κύπελλα (1982, 1984, 1986) με τον Παναθηναϊκό έχοντας 145 συμμετοχές και το 1986 έκλεισε την καριέρα του. Από τις 15 Νοεμβρίου 1974 έως τις 19 Μαΐου 1985 αγωνίστηκε με την εθνική Ελλάδος σε 46 αγώνες, όπως επίσης αγωνίστηκε και στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1980. Με το τέλος της ποδοσφαιρικής καριέρας του αποφάσισε να ασχοληθεί με την προπονητική. Μετά απ'τα περάσματα του από Εθνικό, Πανηλειακό και Πανιώνιο, ήρθε το κάλεσμα του "καπετάνιου" και πάλι, που του ζητούσε να αναλάβει τον Παναθηναϊκό. Ο Κυράστας ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα, δούλεψε καλά με τον Παναθηναϊκό αλλά στο κρίσιμο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό που εν πολλοίς θα έκρινε τον τίτλο, δεν κατάφερε να κερδίσει (2-2) και τελικά ο Παναθηναϊκός τερμάτισε 2ος πίσω απ'τον πρωταθλητή (για 4η συνεχόμενη φορά) Ολυμπιακό τη σεζόν 1999-2000.

Μιλούσε πολύ στις συνεντεύξεις τύπου και συνεχώς τον κυνηγούσαν φαντάσματα, οτι δηλαδή ο κακός Ολυμπιακός του έκλεβε το πρωτάθλημα, τη στιγμή που η ομάδα του έκανε γκέλες με τις Καλαμάτες και τις Παναχαϊκές, με αποτέλεσμα να "κουρδίζει" τον κόσμο του Ολυμπιακού και να αναβιώνει το παλιό μίσος. Τα συνθήματα για την... πάστα και τον Κυράστα έκαναν και πάλι την εμφάνιση τους και ο Κυράστας τελικά βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, σε μια πρωτοφανή... τράμπα προπονητών (Κυράστας από Παναθηναϊκό σε Ηρακλή, Αναστασιάδης από Ηρακλή σε Παναθηναϊκό, με τους δύο να κυκλοφορούν αγκαλιασμένοι στα παιχνίδια Παναθηναϊκού-Ηρακλή). Ο Αναστασιάδης έφυγε κλωτσηδόν απ΄τον Παναθηναϊκό, ο Κυράστας επέστρεψε την επόμενη χρονιά αλλά τα πράγματα δεν ήταν τόσο καλά όσο την προηγούμενη φορά και πλέον η ταμπέλα του "κλαψιάρη" και του "λούζερ" άρχισε να κρέμεται απ'το λαιμό του, ακόμα και απ'τους οπαδούς της ίδιας του της ομάδας. Ο Κυράστας παραιτήθηκε απ'τον Παναθηναϊκό πριν καν τελειώσει η σεζόν, έπειτα από μια εντός έδρας ήττα με 1-2 απ'τον ΠΑΟΚ.

Στις αρχές του 2004, με τη σεζόν 2003-2004 εν εξελίξει, είχαν αρχίσει να ακούγονται διάφορες φήμες και εκτιμήσεις οτι ο Κυράστας απ'το καλοκαίρι του 2004 θα είναι ο νέος προπονητής του Ολυμπιακού. Ο ίδιος είχε γίνει πιο διαλλακτικός στις δηλώσεις του, δε μιλούσε καθόλου για τον Ολυμπιακό, είχε πεί οτι "στην τελική χάσαμε το πρωτάθλημα από ένα μεγάλο αντίπαλο"... Η αλλαγή στρατοπέδου από άλλο πόστο αυτή τη φορά, έδειχνε να είναι προ των πυλών, με τον κόσμο του Ολυμπιακού όμως να είναι διχασμένος. Τελικά δεν έμελλε να μάθουμε ποτέ αν αυτό ήταν απλά φημολογία ή υπαρκτό "φλερτ". Στις 5 Μαρτίου 2004 ο Κυράστας μεταφέρθηκε αιφνιδίως στο νοσοκομείο. Η διάγνωση ήταν "σηψαιμία". Η πορεία της υγείας του παρουσίασε αρκετές μεταπτώσεις και ενώ η κατάστασή του άρχισε να δείχνει πως βελτιώνεται, τελικά στις 30/03/2004 επιδεινώθηκε σε άσχημο βαθμό. Την πρωταπριλιά του 2004 ο Γιάννης Κυράστας απεβίωσε σε ηλικία μόλις 52 ετών.

Αριστερά : Ο Κυράστας στην αγκαλιά του Πουπάκη μετά το Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός 1-0
Δεξιά : Ο Κυράστας ανεμίζει τη φανέλα του Παναθηναϊκού μπροστά
απ'τους οπαδούς του Ολυμπιακού στη Λεωφόρο

_______________________________________

ΜΑΪΚ ΓΑΛΑΚΟΣ (1981)

Γεννηθείς στις 23/11/1951, ο Ηλίας "Μάϊκ" Γαλάκος μεγάλωσε στη Γερμανία και ξεκίνησε την καριέρα του με τα χρώματα της Φορτούνα Ντίσελντορφ. Το καλοκαίρι του 1973 ο Νίκος Γουλανδρής τον έφερε στον Ολυμπιακό και ο Γαλάκος άρχισε να δείχνει τα δείγματα του μεγάλου ταλέντου του. Επιθετικός κλάσης, ταχύτατος, τεχνίτης και με ωραία τελειώματα, είχε αρχίσει να γίνεται κι αυτός ίνδαλμα στον Ολυμπιακό προς τα τέλη της δεκαετίας του '70. Απ'το 1976 ήταν και μέλος της εθνικής Ελλάδας, με την οποία συμμετείχε και στο Euro 1980 στην Ιταλία.

Το καλοκαίρι του 1981, ενώ είχε στο παλμαρέ του 4 πρωταθλήματα (1974, 1975, 1980, 1981), 2 κύπελλα (1975, 1981) και 1 super cup (1980), κάνει (όπως και ο Γιάννης Κυράστας) χρήση της οκταετίας του για να μεταπηδήσει σε ηλικία 30 ετών στον Παναθηναϊκό, με την παρέμβαση της... μητέρας του, της αλησμόνητης κυρίας Βούλας! Φυσικά ο Γαλάκος που ήταν απ'τους αγαπημένους της εξέδρας - και... επιβήτορας της ΑΕΚ, που όπου την έβρισκε της άλλαζε τον αδόξαστο - έγινε το κόκκινο πανί για τους οπαδούς του Ολυμπιακού που μετά την προδοσία του Δεληκάρη, είχαν πλέον άλλους δύο προδότες να μισούν.

Η πρώτη επίσκεψη των προδοτών ήταν απλά... εκρηκτική. Μπορεί να μην είχε σχέση με την υποδοχή του Δεληκάρη στο Καραϊσκάκη, αλλά και πάλι, ήταν πολύ έντονη. Ο Γαλάκος έτρεχε με το κεφάλι κάτω για να αποφύγει τα... ιπτάμενα αντικείμενα που σφύριζαν πάνω, κάτω και πλαγίως του, ενώ ο Κυράστας ανέμιζε τη φανέλα του στους οπαδούς του Ολυμπιακού που του σκάρωναν το σύνθημα με... την πάστα. Το 1984, σε συνέντευξη του στην εφημερίδα "Έθνος", ο Γαλάκος μίλησε γι'αυτή την ιστορία : "Όταν τόλμησα να πάω στον Παναθηναϊκό γιατί απλά κοίταζα το συμφέρον μου, έζησα μια κόλαση! Το σπίτι μου γέμισε κηδειόσημα. Με απειλούσαν ακόμα και οι παλιοί φίλοι, με παραμόνευαν στις γωνίες. Μου έσπασαν το αυτοκίνητο. Με χτύπησαν. Πολιορκούσαν το σπίτι μου. Γέμισαν τους τοίχους της πολυκατοικίας με νεκρικούς σταυρούς. Έγινα σίριαλ. Ο προδότης και η λαϊκή κατακραυγή. Ο κόσμος του Ολυμπιακού με λάτρεψε και δε με συγχώρησε που έφυγα. Η πιο συγκλονιστική εμπειρία μου ήταν το πρώτο παιχνίδι μου εναντίον του Ολυμπιακού. Έγινε στην Πάτρα, όπου 20000 άνθρωποι εν χορώ έβριζαν εμένα και τη μητέρα μου και μου πέταγαν μπουκάλια, μ'έφτυναν! Τα σκέφτομαι και ανατριχιάζω...".

Ο Νίκος Βαμβακούλας παρηγορεί το Μάϊκ Γαλάκο για το δύσκολο απόγευμα που περνάει
_______________________________________

ΝΙΚΟΣ ΣΑΡΓΚΑΝΗΣ (1985)

Νίκος Σαργκάνης. Αν ο Δεληκάρης είναι πρόεδρος του συλλόγου των προδοτών, τότε ο Σαργκάνης είναι σίγουρα... αντιπρόεδρος. Γεννηθείς στη Ραφήνα στις 15/01/1954, ο Σαργκάνης ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα ως δεξί μπακ στον Ηλυσιακό. Σε κάποιον αγώνα που οι αλλαγές είχαν "κλείσει" και τραυματίστηκε ο κανονικός τερματοφύλακας της ομάδας, ο Σαργκάνης έκατσε κάτω απ'τα δοκάρια της ομάδας και έκτοτε δεν εγκατέλειψε ποτέ τη θέση. Υπό την καθοδήγηση του προπονητή του - και παλαιού τερματοφύλακα - Χρήστου Ρίμπα, καθιερώθηκε στον Ηλυσιακό και το 1978 πήρε μεταγραφή στην Καστοριά, με την οποία "σόκαρε" το Πανελλήνιο με την κατάκτηση του κυπέλλου Ελλάδας το 1980. Οι μεγάλες του εμφανίσεις με την Καστοριά κινητοποίησαν το νέο αφεντικό του Ολυμπιακού, το Σταύρο Νταϊφά, που με συνοπτικές διαδικασίες εξασφάλισε την υπογραφή του. Όπως είχε δηλώσει ο ίδιος : "Πράγματι το 1980 πήραμε το Κύπελλο με την Καστοριά, κάτι που είχε να επιτύχει επαρχιακή ομάδα 40 χρόνια. Ήταν μια πολύ μεγάλη στιγμή και αποτέλεσμα των καλών μου εμφανίσεων ήταν να καταλήξω στον Ολυμπιακό, ομάδα που υποστήριζα από παιδάκι. Ήταν η σημαντικότερη στιγμή της καριέρας μου. Ξαφνικά από μια επαρχιακή ομάδα, βρέθηκα στον Ολυμπιακό και ήρθε η κλήση μου στην Εθνική ομάδα".

Ο Σαργκάνης καθιερώθηκε αμέσως στον Ολυμπιακό αλλά και στην εθνική ομάδα. Η εκπληκτική του εμφάνιση στην Κοπεγχάγη στο ματς Δανία-Ελλάδα 0-1 για τα προκριματικά του Mundial 1982 όχι απλά τον καθιέρωσε, αλλά του "κόλλησε" και το προσωνύμιο "Φάντομ" (έτσι τον "βάφτισαν" οι Δανοί) το οποίο τον ακολουθούσε στο υπόλοιπο της καριέρας του. Μεγάλη κλάση τερματοφύλακα, με κοφτερό μυαλό και τρομερά ρεφλέξ, θα μπορούσε εύκολα να παίξει σε πρωτάθλημα πιο προηγμένης ποδοσφαιρικά απ'την Ελλάδα των '80s χώρας. Ο Σαργκάνης ήταν πραγματικός κέρβερος κάτω απ'τα δοκάρια, εκνευρίζοντας τους αντίπαλους επιθετικούς με τις τοποθετήσεις του, ενώ ήταν και πολύ καλός εκτελεστής πέναλτι. Τη σεζόν 1984-1985 πέτυχε το πρώτο του γκολ ως τερματοφύλακας του Ολυμπιακού με πέναλτι εναντίον του Ηρακλή.

Καλοκαίρι του 1985, 11 Ιουνίου συγκεκριμένα. Ο Σαργκάνης πάει "πακέτο" με το Βαμβακούλα στον Παναθηναϊκό κάνοντας χρήση πενταετίας, προκαλώντας σάλο καθώς γινόταν ο 5ος παίκτης που έφευγε απ'τον Ολυμπιακό για τον Παναθηναϊκό και ο 4ος επί Βαρδινογιάννη. Σε συνέντευξη του που είχε αναρτηθεί στην επίσημη ιστοσελίδα του Ηλυσιακού το 2007, ο Σαργκάνης αναφέρθηκε στον Ολυμπιακό και τον τρόπο που έφυγε : "Όταν μου το είπαν νόμιζα ότι ήταν ψέματα. Κανείς δεν θέλει να το βγάλει προς τα έξω, το θάβουν. Ο Ολυμπιακός πήρε χρήματα από τη διοίκηση του Παναθηναϊκού. O κ. Θεοδωρίδης, ο τωρινός γενικός αρχηγός του Ολυμπιακού ήταν αυτός που ήταν δίπλα μου. Του λέω ότι θέλω να μείνω. Με ανεβάζει στο σπίτι του προέδρου για να συζητησούμε. Μου έκανε μία εξευτελιστική προσφορά. Όταν θέλεις να διώξεις κάποιον δεν είναι ανάγκη να του το πεις. Όταν η αξία σου, εκείνον τον καιρό, είναι σε ένα αρκετά υψηλό σημείο και συμπεριφέρεσαι έτσι είναι σαν να μου λες: ξέρεις κάτι; Φύγε…". Όταν ρωτήθηκε τι πιστεύει πως έκανε τη διοίκηση του Ολυμπιακού να κινηθεί έτσι, είπε : "Εγώ πιστεύω ότι ήθελε να πάρει χρήματα εκείνον τον καιρό, γιατί είχε οικονομικά προβλήματα. Έφυγα από τον Ολυμπιακό και πήγα στον Παναθηναϊκό σε έναν εξίσου μεγάλο σύλλογο. Τίμησα τη φανέλα και την υπογραφή μου. Πού θέλανε να πάω δηλαδή; Ίσως ο κόσμος του Ολυμπιακού να ικανοποιούταν και να ευχαριστιόταν περισσότερο, αν πήγαινα σε υποδεέστερη ποιοτικά ομάδα. Όταν οι φιλοδοξίες σου είναι υψηλές, θα πας σε μία ομάδα που θα εκπληρώνει τους στόχους σου".

Η αλήθεια είναι οτι όντως ο Νταϊφάς τον φώναξε και του πρότεινε νέο συμβόλαιο, αλλά ο Σαργκάνης ζήτησε πολλά παραπάνω, τόσα όσα χρειάζεται για να'ναι σίγουρος οτι ο Νταϊφάς αποκλείεται να του τα δώσει. Άλλωστε υπήρχε και το ανοιχτό μέτωπο με τους Αναστόπουλο-Μητρόπουλο. Ο Σαργκάνης επέμεινε σε τέτοιο βαθμό που ο Νταϊφάς του είπε το γνωστό "απ' τον Ολυμπιακό τελείωσες... Να μη σε ξαναδώ μπροστά μου". Έτσι, ο Σαργκάνης υπογράφει σε αυτούς που σε αγώνα της εθνικής ομάδας του φώναζαν "Σαργκάνη δεν κάνεις ούτε για τσοπάνης".

Όπως είναι λογικό, όλοι περίμεναν την πρώτη συνάντηση των δύο νέων προδοτών με τον Ολυμπιακό. Το παιχνίδι αυτό είχε οριστεί να γίνει στις 10/11/1985 και όπως ήταν λογικό συγκέντρωσε τα βλέμματα όλου του κόσμου. Ο Σαργκάνης εμφανίζεται στο ζέσταμε με λευκή μπλούζα και οι αποδοκιμασίες από πλευράς οπαδών του Ολυμπιακού ξεκινάνε. "Σαργκάνη, βαζέλα, πέτα τη φανέλα" ήταν το σύνθημα που κυριαρχούσε, μαζί με το... άλλο, για το Σαργκάνη και κάποιο συγγενικό του πρόσωπο και το λιμάνι. Ο Σαργκάνης σε μια κίνηση που προκάλεσε ακόμα περισσότερο την εξέδρα, έκανε κίνηση να πάει να μαζέψει τη μπάλα μπροστά απ'τους οπαδούς του Ολυμπιακού. Βλέπετε το αχανές ΟΑΚΑ προσφερόταν για τέτοιου είδους μαγκιές, γιατί στο Καραϊσκάκη θα τον είχαν αρπάξει και θα τον είχαν τραβήξει επάνω στις εξέδρες. Ο Παναθηναϊκός για την ιστορία κέρδισε με 2-1, με το Σαργκάνη να αποκρούει πέναλτι του Μίλος Σέστιτς. Φεύγοντας απ'το γήπεδο στάθηκε στις κάμερες και είπε : "Ήταν ένα παιχνίδι όπως όλα τα άλλα". Λίγα λεπτά πριν πανηγύριζε έξαλλα στο γήπεδο, σηκώνοντας στους ώμους του το Νίκο Βαμβακούλα. Όμως αυτά ήταν μόνο το... πρόγευμα μπροστά σε αυτό που θα επακολουθούσε.

8 Μαΐου 1988. Τελικός κυπέλλου Ελλάδας, η μεγάλη σύγκρουση Βαρδινογιάννη-Κοσκωτά, όπως τη διαφήμιζε ο τύπος της εποχής. Το σπουδαίο παιχνίδι έληξε 1-1 στην κανονική του διάρκεια, 2-2 στην παράταση και πήγε στα πέναλτι. Εκεί, ο Σαργκάνης σκόραρε σε εκτέλεση πέναλτι, απέκρουσε και δύο πέναλτι (σε εκτελέσεις των Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες και Μηνά Χαντζίδη) χαρίζοντας το κύπελλο στον Παναθηναϊκό με τον ίδιο να αναδεικνύεται σε ήρωα, στα 34 του χρόνια. Λίγο αργότερα, αγκαλιάζει και φιλάει το Γιώργο Βαρδινογιάννη και του λέει το ΘΕΪΚΟ : "Πρόεδρε, τους τα'χωσα στον κώλο...", εννοώντας οτι ο Κοσκωτάς του'χε προσφέρει χρήματα που δεν είχε δεχτεί.

Σχεδόν δύο χρόνια αργότερα, ο Σαργκάνης το προχώρησε παραπέρα σε συνέντευξη του στο περιοδικό "Super Γκολ" (που δημοσιεύθηκε στις 09/02/1990), παρουσία των δημοσιογράφων Μένιου Σακελλαρόπουλου, Βαγγέλη Μελέκογλου, Γιάννη Ξενάκη και Θοδωρή Νταβέλου, "αποκάλυψε" οτι ο Κοσκωτάς του πρόσφερε 170.000.000 δραχμές για να έχει μειωμένη απόδοση στον τελικό και τα οποία όπως είπε, δε δέχτηκε : "Αν τα έπαιρνα, θα ήμουν στο νοσοκομείο! Όχι οτι θα μου κάνανε τίποτα. Εγώ δηλαδή θα πέθαινα. Είμαι σίγουρος οτι θα βολόδερνα από 'δω και απο 'κει. Δεν υπήρχε χαρά...". Λίγο πριν κυκλοφορήσει το περιοδικό, ο Σαργκάνης πίεσε τον ιδιοκτήτη και εκδότη του περιοδικού, Παναγιώτη Ξενοφώντος να αποσυρθεί η συνέντευξη. Η συνέντευξη βγήκε κανονικά, έγινε πάταγος, ο Αθλητικός Δικαστής "τσίμπησε" το Σαργκάνη για να απολογηθεί και το καλύτερο; Ο Βαρδινογιάννης δρομολόγησε το τέλος του στον Παναθηναϊκό, (ξαπο)στέλνοντας τον να κλείσει την καριέρα του στον Αθηναϊκό.

Με λίγα λόγια, κατά το Σαργκάνη, ο Ολυμπιακός πήρε... λεφτά απ'τον Παναθηναϊκό (ο Νταϊφάς δηλαδή, που έτρεχε το Βαρδινογιάννη στα δικαστήρια για το Μπουμπλή-Ρότσα) για αφήσει τον βασικό του τερματοφύλακα να φύγει απ'το λιμάνι, αλλά παράλληλα αναρωτιέται "που θέλανε να πάω δηλαδή;". Απο εκεί που τον έφεραν προ τετελεσμένου γεγονότος - όπως μας λέει - για τη μεταγραφή του στον Παναθηναϊκό, μέσα στην ίδια πρόταση λέει οτι είχε υψηλές φιλοδοξίες και ήθελε να πάει σε μια ομάδα που θα εκπληρώνει τους στόχους του. Και τώρα πουλάει Ολυμπιακοφροσύνη και παίζει με τους παλαιμάχους του Ολυμπιακού, που τον δέχτηκαν μετά από αλλεπάλληλες "πόρτες" που είχε φάει (μια μεγάλη μας "αγάπη", ο Sir Takis Lemonis, είχε επανειλημμένως προσπαθήσει να τον φέρει ως γυμναστή των γκολκίπερς στον Ολυμπιακό). Προφανώς το "τους τα'βαλα στον κώλο, πρόεδρε" ξεχάστηκε πολύ εύκολα. Αυτός είναι ο Ολυμπιακάρας, ο Νίκος ο Σαργκάνης. Να τον χαιρόμαστε.

Αριστερά : Ο Σαργκάνης μετά την απόκρουση πέναλτι του Μίλος Σέστιτς
στο Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός 2-1 το 1985-1986

Δεξιά : Το πρωτοσέλιδο του περιοδικού "Σούπερ Γκολ" όπου έκανε τις "καταγγελίες"
(που δεν είχε τα... αυγά να τις στηρίξει) ο Σαργκάνης

_______________________________________

ΝΙΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΟΥΛΑΣ (1985)

Νίκος Βαμβακούλας. Ο γεννηθείς στις 31/01/1957 "Τιραμόλα" ή "Τραμπάκουλας" του Ελληνικού ποδοσφαίρου, είναι ίσως με διαφορά η πιο cult μορφή που πέρασε ποτέ από τα Ελληνικά γήπεδα. Κάτι το μαλλί, κάτι το μακρύ κολάν που φορούσε ορισμένες φορές και φυσικά οι ατέλειωτες πλάκες του τον καθιέρωσαν ως μοναδική μορφή στο χώρο, με αποτέλεσμα ακόμα και η προδοσία του να περάσει στα "ψιλά". Οι μεν Παναθηναϊκοί τον καλοδέχτηκαν, οι δε Ολυμπιακοί ουδέποτε του επεφύλαξαν υποδοχή ανάλογη με των άλλων προδοτών.

Το ντεμπούτο του στην Α' Εθνική το έκανε με τη φανέλα του Ολυμπιακού τη σεζόν 1979-1980, αγωνιζόμενος στη θέση του αριστερού εξτρέμ. Το καλοκαίρι του 1980 υπέγραψε νέο πενταετές συμβόλαιο με τον Ολυμπιακό και καθιερώθηκε για τα καλά στην ομάδα. Σιγά σιγά οπισθοχώρησε και κατέληξε να παίζει ως αριστερός μπακ, θέση που έδειξε να του "πηγαίνει" και στην οποία αγωνιζόταν και στην εθνική ομάδα. Μετά από μια πενταετία στον Ολυμπιακό, κάνει χρήση της πενταετίας του και μαζί με το Νίκο Σαργκάνη πηγαίνει στον Παναθηναϊκό.

Ελάχιστοι ασχολήθηκαν με αυτή τη μετακίνηση. Υπήρξαν βέβαια αντιδράσεις για την προδοσία, αλλά εστιάστηκαν στο πρόσωπο του άλλου προδότη, του Νίκου Σαργκάνη. Ο Νίκος Βαμβακούλας με κάποιες δηλώσεις που έκανε και κάποιες δημόσιες τοποθετήσεις του στυλ "Εντάξει ρε παιδιά, τους τα πήρα χοντρά, σιγά μην έγινα και βαζέλα" είχε καταφέρει να αμβλύνει τις εντυπώσεις σχετικά με την πράξη της προδοσίας του, ενώ έλεγε πως "μπορούσε να μείνει κι άλλο στον Παναθηναϊκό, αλλά έφυγε από μόνος του γιατί είχε πρόβλημα με το Βαρδινογιάννη". Το καλοκαίρι του 1990 όμως, όταν και με επιλογή Βαρδινογιάννη ο Βαμβακούλας κατέληξε στον ΟΦΗ, έκανε και πάλι κωλοτούμπα : "Έλεγαν πως έχω πρόβλημα με τον Βαρδινογιάννη. Να που ο πρόεδρος με πήρε στον ΟΦΗ, γιατί δεν ξεχνάει πόσο τον βοήθησα". Και το καλύτερο το φύλαξε για το τέλος, όταν σε συνέντευξη του στο περιοδικό "ΜΑΧΙΜ" ρωτήθηκε για τη μετακίνηση των Νικοπολίδη και Κωνσταντίνου στον Ολυμπιακό : "Έκανε λάθος ο Κωνσταντίνου, όπως και ο Νικοπολίδης. Όταν τρως ψωμί από ένα φούρνο, πρέπει να τον σέβεσαι. Απαγορεύεται να κάνεις δηλώσεις. Αν είσαι έξυπνος, βγες και πες 'Θέλω να ευχαριστήσω τον κόσμο και τη διοίκηση, αλλά δεν τα βρήκαμε και φεύγω'. Δεν μπορείς να λες 'Εγώ δεν πάω ούτε πεθαμένος στον Ολυμπιακό' και να πηγαίνεις. Όπως κι ο Νικοπολίδης, δεν μπορεί να λέει 'Στον Ολυμπιακό βρήκα την οικογένειά μου'. Αν την είχε χάσει, να πήγαινε στη Νικολούλη". Αυτό είναι που λένε, "κοίτα ποιός μιλάει"...

Ο Βαμβακούλας συνέχισε και μετά το τέλος της καριέρας του να πουλάει τρέλα. Σε συνέντευξη του που δίνεται μέσα στον αγωνιστικό χώρο του ΟΑΚΑ και σε ερώτηση "Κύριε Βαμβακούλα, τι σας θυμίζουν αυτά τα δίχτυα", ο Βαμβακούλας απαντάει "Αχ, θυμάμαι τότε που ήμουν μικρός και πηγαίναμε για ψάρεμα με τον πατέρα μου". Σε δηλώσεις του μετά από αγώνα των παλαιμάχων του Ολυμπιακού, ο Βαμβακούλας δηλώνει "Πρέπει να γίνονται τέτοιες εκδηλώσεις για εμάς τους παλαιμάχους, ειδικά τώρα που πλησιάζουμε τα 60...". Το γεγονός είναι ένα : Πουλώντας τρέλα, ο Βαμβακούλας ήταν και είναι ο μόνος που πρόδωσε τον Ολυμπιακό για τον Παναθηναϊκό και την έβγαλε καθαρή...

Πρώτος απο αριστερά ο Βαμβακούλας, πανηγυρίζει με τους Καρούλια και Σαργκάνη
_______________________________________

ΣΤΡΑΤΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΗΣ (1990)

Στράτος Αποστολάκης, γνωστός και ως "η Στράτους η Αποστουλάκ'ς". Γεννήθηκε στις 17/05/1964 στο Αγρίνιο και ξεκίνησε την καριέρα του από τον Παναιτωλικό, με τα χρώματα του οποίου αγωνίστηκε και ξεχώρισε τη σεζόν 1984-1985. Την επόμενη χρονιά έφτασε πολύ κοντά σε συμφωνία με τον Παναθηναϊκό, που ήθελε όμως να τον δώσει δανεικό στον ΟΦΗ, κάτι που δεν ήθελε ο Αποστολάκης. Εκεί επενέβη ο Ολυμπιακός και με τη μεσολάβηση του Αγρινιώτη Πέτρου Μίχου αποκτήθηκε από τον Ολυμπιακό υπογράφοντας το καλοκαίρι του 1985 πενταετές συμβόλαιο.

Ο Αποστολάκης αγωνιζόταν στο δεξί άκρο της άμυνας (φυσική του θέση). Η παρουσία όμως του Πέτρου Ξανθόπουλου στο δεξί άκρο της άμυνας σε συνδυασμό με την έλλειψη αξιόπιστου αριστερού μπακ στην ομάδα, έστειλαν τον Αποστολάκη στην απέναντι πλευρά όπου - παρόλο που δεν ήταν η καλή του μεριά - ήταν σταθερά διακριθείς στους αγώνες του Ολυμπιακού. Η σταδιακή αποστρατεία του Ξανθόπουλου έφερνε τον Αποστολάκη στη φυσική του θέση και η απόδοση του ανέβηκε κατακόρυφα. Τη σεζόν 1989-1990 μάλιστα, διετέλεσε και αρχηγός της ομάδας και αν και ουδέποτε μπορεί να πεί κανείς οτι έγινε ίνδαλμα, ήταν ένας παίκτης που ο λαός του Ολυμπιακού σεβόταν και αναγνώριζε.

Βρισκόμαστε στο καλοκαίρι του 1990. Η νέα σεζόν ξεκινά με τον Ολυμπιακό να ψάχνει το πρωτάθλημα μετά από την τελευταία στείρα τριετία. Με νέο προπονητή (Όλεγκ Μπλαχίν) που προκαλούσε δέος και σεβασμό στους περισσότερους - όχι λόγω των προπονητικών του ικανοτήτων, αλλά της τεράστιας κλάσης του και της μεγάλης του καριέρας ως ποδοσφαιριστής - και με ένα ισχυρό ρόστερ, αλλά και τον τίτλο του κυπελλούχου στις αποσκευές του. Λίγο πριν την έναρξη της προετοιμασίας, γίνεται ένα συμβάν που θα ξεσηκώσει τον κόσμο και θα καταδείξει τον πραγματικό ρόλο του δοτού προέδρου, Αργύρη (καριόλη-πορτοφόλη) Σαλιαρέλη στον Ολυμπιακό. Ο Αγρινιώτης αμυντικός, η Στράτους, που είχε διατελέσει και αρχηγός της ομάδας την περασμένη σεζόν, υπογράφει νέο συμβόλαιο με τον Ολυμπιακό ως ανανέωση της πενταετίας του. Τότε, τον πλησιάζει παρασκηνιακά ο Blake Carrington-Vardinogiannis και του προτείνει να υπογράψει στον Παναθηναϊκό. Ο Αποστολάκης λέει πως πολύ θα το ήθελε, μιας και είναι Παναθηναϊκός απ'τα γεννοφάσκια του, αλλά δε γίνεται καθώς έχει υπογράψει συμβόλαιο με τον Ολυμπιακό και θα τιμωρηθεί.

Λεπτομέρειες για τον "καπετάνιο". Ή είμαστε "Θαλής", ή κολλάμε μπρίκια. Ο Αποστολάκης πείθεται να υπογράψει στον Παναθηναϊκό αφού λάβει τις διαβεβαιώσεις οτι "υπάρχει νομικό παράθυρο" και "δε τρέχει τίποτα με το συμβόλαιο που υπέγραψε με τον Ολυμπιακό" και βάζει τη τζίφρα του στο συμβόλαιο και με τον Παναθηναϊκό. Τα πράγματα όμως δεν ήταν τόσο απλά, καθώς βρέθηκε ένας Αθλητικός Δικαστής που έκρινε παράνομη τη μεταπήδηση του Αποστολάκη στον Παναθηναϊκό, επιβάλλοντας ποινές σε Παναθηναϊκό και Αποστολάκη. Έξαλλος ο "Ρίνγκο" δηλώνει : "Θα κριθούν και οι κρίνοντες". Αποτέλεσμα; Ο "Ρίνγκο" δεν τιμωρείται. Ο Παναθηναϊκός δεν τιμωρείται. Ο Αθλητικός Δικαστής αντικαθίσταται. Η μεταγραφή του Αποστολάκη κρίνεται κανονική και μάλιστα ΜΕ ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ απ'τον Ολυμπιακό, με έγκριση δηλαδή του προέδρου της ΠΑΕ!

Η είδηση της μεταγραφής έβγαλε στους δρόμους τους οργισμένους οπαδούς του Ολυμπιακού που ξεκίνησαν την κλιμάκωση του πολέμου με το Σαλιαρέλη. Ο "πανέξυπνος" Αποστολάκης, αντί να μη μιλήσει καθόλου και να αφήσει την κατάσταση να κυλήσει υπέρ του, μιας και η οργή είχε στραφεί κατά του Σαλιαρέλη που ξεπούλησε τον παίκτη στο Βαρδινογιάννη, άρχισε να κάνει δηλώσεις : "Ήρθα στον Παναθηναϊκό για να φάω την Ευρώπη με την κουτάλα και όχι με το κουταλάκι", η πρώτη του δήλωση, ακολουθούμενη απ'το "Τον Ολυμπιακό δε τον αγάπησα πραγματικά". Αυτό ήταν. Ο Αργύρης-Καριόλης-Πορτοφόλης πήρε μια μεγάλη ανάσα, καθώς η οργή του κόσμου στράφηκε κατά του Αποστολάκη και μετατράπηκε σε απύθμενο μίσος. Το προγραμματισμένο Super Cup μεταξύ των "αιωνίων" θα αναβληθεί, με το φόβο εκτρόπων. Η κληρωτίδα όμως παίζει τα παιχνίδια της και το ραντεβού Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού και κόσμου-Αποστολάκη ορίζεται πολύ νωρίς : Στις 17 Οκτωβρίου του 1990.

Ηταν ημέρα Τετάρτη (την Κυριακή ακολουθούσαν Εθνικές εκλογές) όταν η Στράτους βρέθηκε αντίπαλος με τους "ερυθρόλευκους" στο κατάμεστο από πολύ νωρίς Καραϊσκάκη. Στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού, οι παίκτες συζητούσαν μεταξύ τους "τι θα γίνει με τον Αποστολάκη". Μια φωνή ακούστηκε : "Τίποτα. Ο Στράτος είναι φίλος, συμπαίκτης στην εθνική και δε θα τον πειράξει κανείς". Ο συνήγορος υπεράσπισης ήταν ο Τάσος Μητρόπουλος. Με το που εμφανίστηκε στο γήπεδο ο Παναθηναϊκός, καταιγισμός από αντικείμενα ακολούθησε και το γήπεδο σείστηκε όταν μπήκε μέσα ο Αποστολάκης, που έδειχνε φανερά κομπλαρισμένος. Το παιχνίδι ξεκίνησε "παγωμένα, ώσπου, στο 11ο λεπτό του αγώνα, σε μια διεκδίκηση της μπάλας, ο... υπερασπιστής του Αποστολάκη, Τάσος Μητρόπουλος, κάνει ένα τάκλιν στην... Στράτους και τον απογειώνει κυριολεκτικά. Εκείνη η φάση πανηγυρίστηκε λες και μπήκε γκολ που έκρινε τελικό κυπέλλου πρωταθλητριών και ο Μητρόπουλος χαιρετίστηκε ως "ο εκφραστής της λαϊκής θέλησης". Το παιχνίδι έληξε τελικά 0-0, με τον Τάσο Μητρόπουλο να τονίζει πως "ήταν απλά ένα παιχνίδι, με το Στράτο είμαστε φίλοι". Εκείνη τη μέρα, οι πιτσιρικάδες που μάζευαν τις μπάλες καθώς και οι "Security" στον αγωνιστικό χώρο, έφευγαν με σακούλες του Σκλαβενίτη γεμάτες με κέρματα απ'το γήπεδο. Όσοι ήταν παρόντες εκείνη τη μέρα, μπορούν να το επιβεβαιώσουν.

"Δεν έκανα τίποτε άλλο απ'το να κοιτάξω το συμφέρον μου. Οι εφημερίδες με παρουσίαζαν σαν έναν τιποτένιο, σαν έναν χυδαίο, ένα σκουλήκι" δήλωνε χρόνια αργότερα ο Αποστολάκης. Η τιμωρία του ήρθε αρκετά χρόνια αργότερα, όταν ως προπονητής του Παναθηναϊκού το 2001 οδήγησε τον Παναθηναϊκό στη μεγαλύτερη εντός έδρας ήττα του μετά απο πολλά πολλά χρόνια. Μιλάμε για το αλησμόνητο Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός 1-4, που τον έκανε ανεπιθύμητο ακόμα και στους Παναθηναϊκούς.

Καλώς μας ήλθες, Στρατούλη, στο Καραϊσκάκη...
_______________________________________

ΤΑΣΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ (1994)

Στο λήμμα "μισθοφόρος" στο λεξικό, θα πρέπει να προστεθεί - αν δεν έχει προστεθεί ήδη - η φωτογραφία του Τάσου Μητρόπουλου.

Ο Τάσος Μητρόπουλος γεννήθηκε στις 13/08/1957 στο Βόλο. Ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα απ'τον Άρη Πετρούπολης, όταν το 1976 πήρε μεταγραφή για τον Εθνικό Πειραιώς, στον οποίο έμεινε για μια πενταετία, μετρώντας 112 συμμετοχές και 25 γκολ. Αγωνιζόταν στη μεσαία γραμμή και ήταν κάτι μεταξύ "οκταριού" και "δεκαριού", χωρίς να'ναι ουσιαστικά τίποτε απ'τα δύο, ενώ πολλές φορές αγωνιζόταν και ως 2ος επιθετικός. Το πάθος του και η ικανότητα του στο ψηλό παιχνίδι τον είχαν κάνει περιζήτητο στη μεγάλη κατηγορία, καθώς ήταν και εν ενεργεία διεθνής απ'το 1978 με την εθνική μας ομάδα.

Καλοκαίρι του 1981 και ο Μητρόπουλος έχει συμπληρώσει την πενταετία του. Ο Παναθηναϊκός ενδιαφέρεται να εξασφαλίσει την υπογραφή του και κινείται για να ξεκινήσει τις συζητήσεις και να τον πάει στη Λεωφόρο. Ο Σταύρος Νταϊφάς κινήθηκε αστραπιαία - ήταν άλλωστε ήδη "φορτωμένος" απ'την αρπαγή των Γαλάκου και Κυράστα - και με συνοπτικές διαδικασίες έφερε το Μητρόπουλο στο λιμάνι. Η μεταγραφή χαιρετίστηκε απ'τον τύπο ως "η μεγάλη ρεβάνς του Νταϊφά" και ο Μητρόπουλος προβάρει τα ερυθρόλευκα...

Ο Μητρόπουλος απ'την πρώτη στιγμή κάνει καταπληκτικό δίδυμο με το Νίκο Αναστόπουλο. 25 συμμετοχές στο πρωτάθλημα στην πρώτη του σεζόν, 5 γκολ και το πρωτάθλημα στον Ολυμπιακό. Η επόμενη σεζόν επιφυλάσσει κι άλλο πρωτάθλημα, με το Μητρόπουλο να έχει 28 συμμετοχές και 7 γκολ. Οι δύο παίκτες γίνονται "κολλητοί" και εκτός αγωνιστικών χώρων. Το δίδυμο "Αναστό-Μητρό" είναι αχώριστο και δεν αργούν οι φήμες και τα δημοσιεύματα που τους χαρακτηρίζουν "κλικαδόρους" και "κουμανταδόρους των αποδυτηρίων του Ολυμπιακού". Το πρωτάθλημα της σεζόν 1983-1984 / 1985-1986 και 1984-1985 πάνε σε Παναθηναϊκό (2) και ΠΑΟΚ αντίστοιχα, με την αμφισβήτηση να μεγαλώνει προς το πρόσωπο των δύο παικτών. Κάπου εκεί, στα μέσα της σεζόν 1985-1986 έρχεται η πρώτη (μεγάλη) ρήξη με το αφεντικό της ομάδας, το Σταύρο Νταϊφά.

Ο Νταϊφάς είναι σκληρός, "κοφτός", θέλει να'ναι το απόλυτο αφεντικό και δε σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Το καλοκαίρι του 1985 οι δύο βεντέτες της ομάδας την περίοδο της προετοιμασίας, εκβιάζουν το Νταϊφά για να αυξήσουν τις αποδοχές τους και απειλούν με αποχή απ'τις υποχρεώσεις της ομάδας. Ο Νταϊφάς με το φόβο της λαϊκής κατακραυγής - ο κόσμος είχε "στα ουράνια" τους Αναστόπουλο και Μητρόπουλο - υποκύπτει στον εκβιασμό, αλλά δε το ξεχνάει. Μετά απο μια κακή χρονιά με τον Αντώνη Γεωργιάδη στον πάγκο, οι Αναστόπουλος - Μητρόπουλος γνωρίζουν την αμφισβήτηση, όμως κλείνουν τα στόματα των αμφισβητιών τους όταν παίρνουν τον Ολυμπιακό απ'το χεράκι και τον οδηγούν στον τίτλο μετά από μια στείρα τριετία. Ο Αναστόπουλος βγαίνει πρώτος σκόρερ φτάνοντας τα 139 γκολ στην Α' Εθνική και γίνεται ο θρυλικός "μουστάκιας" του Ολυμπιακού, ένα ίνδαλμα για όλους τους οπαδούς. Απο κοντά ο Μητρόπουλος, με 21 συμμετοχές και 4 γκολ, γνωρίζει κι αυτός το δικό του αναλογούν ποσοστό δόξας. Οι εμφανίσεις των δύο απογείωσαν και τους άλλους παίκτες της ομάδας, καθώς στην ιδανική εντεκάδα της σεζόν ο Ολυμπιακός είχε 5 παίκτες : Νίκος Αναστόπουλος, Τάσος Μητρόπουλος, Αλέξης Αλεξίου, Στράτος Αποστολάκης, Πέτρος Ξανθόπουλος.

Ο Νταϊφάς δεν αργεί να πάρει την "εκδίκηση" του. Με πρόφαση την ανάγκη εισροής ρευστού στα ταμεία και με τέλειο άλλοθι την επιθυμία του Αναστόπουλου να αγωνιστεί στο εξωτερικό, αποδέχεται την - μικρή ουσιαστικά - πρόταση της Ιταλικής Αβελίνο για την απόκτηση του "μουστάκια". Ο Αναστόπουλος πωλήθηκε αντί 40.000.000 στην Αβελίνο, ενώ τόσο ακριβώς είχε στοιχίσει 6 χρόνια πριν, όταν και αποκτήθηκε απ'τον Πανιώνιο! Έτσι, τα "αηδόνια" χώρισαν. Ο τυχερός - μέσα στην ατυχία του, καθώς "θάφτηκε" στην Ιταλία - Αναστόπουλος, δεν βίωσε απο κοντά το φόβο του... υποβιβασμού και δεν έζησε "από μέσα" τη λαίλαπα Κοσκωτά. Ο Ολυμπιακός βρέθηκε μπλεγμένος σε ένα κυκεώνα χρεών, σφαγιαστικών διαιτησιών και αποφάσεων των αρμοδίων οργάνων αλλά ο Μητρόπουλος ήταν εκεί, σαν πραγματικός αρχηγός. Πανηγύριζε τα γκολ του γυρίζοντας το χέρι του, σα να πετούσε λάσο. Πανηγύριζε έξαλλα, με τις φλέβες να πετάγονται απ'το λαιμό του και το πρόσωπο του να κοκκινίζει. Τότε, εκεί, στα δύσκολα, ήταν που πήρε το προσωνύμιο "Ράμπο". Ο Αναστόπουλος επέστρεψε το καλοκαίρι του 1989 στην ομάδα και ο κόσμος τους έβλεπε πλέον "ισοϋψείς". Όχι τον "ψηλό" συμπλήρωμα του "κοντού". Ο κόσμος ήταν απόλυτα πεπεισμένος οτι τα ινδάλματα του δε θα προδώσουν ποτέ τα ερυθρόλευκα ιδεώδη και την τιμημένη φανέλα.

Καλοκαίρι του 1992. Στο παλμαρέ του Μητρόπουλου, τρία πρωταθλήματα (1981-1982, 1982-1983, 1986-1987) και δύο κύπελλα Ελλάδος (1989-1990, 1991-1992). Η περιπέτεια Σαλιαρέλη έχει τελειώσει και στο τιμόνι έχει επιστρέψει "ο πρόεδρος των τίτλων", ο Σταύρος Νταϊφάς, με αντιπρόεδρο το Σωκράτη Κόκκαλη. Ο Νταϊφάς δε ξεχνάει και σκέφτεται οτι αν οι "Αναστό - Μητρό" ήταν αρχηγοί των αποδυτηρίων στα 27-28 τους, τώρα, στα 34-35 τους θα ήταν "τοτέμ" για τους νεότερους και πρόβλημα για τον προπονητή. Ο τότε προπονητής άλλωστε, ο Όλεγκ Μπλαχίν, δείχνει σαφή προτίμηση στους συμπατριώτες του Προτάσοφ - Σάβιτσεφ - Λιτόφτσενκο και με πρόφαση πως "δε χωράνε στα πλάνα του προπονητή" αλλά και την "προχωρημένη ποδοσφαιρική ηλικία", οι παίκτες αποδεσμεύονται. Οι παίκτες ορκίζονται αιώνια πίστη στα ερυθρόλευκα ιδεώδη ενώπιον του κόσμου που τους αποθέωσε μετά την τελευταία προπόνηση που συμμετείχαν, αλλά μόνο ο ένας το κάνει πράξη : Ο Νίκος Αναστόπουλος. Ο "Αναστό", που - στα ντουζένια του - είχε απορρίψει προτάσεις από Παναθηναϊκό και ΑΕΚ, έμεινε πιστός ως το τέλος και δε συζήτησε καμμία πρόταση πέραν μίας : Του Ιωνικού Νικαίας. Εκεί πήγε, χωρίς να προκαλέσει κανέναν και μάλιστα έγινε δεκτός μετά βαΐων και κλάδων στη Νίκαια, παρά τα 34 χρονάκια του.

Ο Μητρόπουλος όμως; Ο Μητρόπουλος ενώ έλεγε "Ολυμπιακός και ξερό ψωμί", σε χρόνο ρεκόρ τα βρίσκει με τον τότε πρόεδρο της ΑΕΚ, Δημήτρη Μελισσανίδη - που εν αγνοία του Μπάγεβιτς μίλησε με το Μητρόπουλο, μιας και έψαχνε τρόπο να "εκδικηθεί" τον Ολυμπιακό για τη μεταγραφή του Ντανιέλ Μπατίστα - και υπογράφει συμβόλαιο ενός έτους. Στον κόσμο δεν κάθεται καλά αυτή η υπαναχώρηση, αλλά το επιχείρημα - δια στόματος του ιδίου - οτι σε αντίθεση με τον Αναστόπουλο που είχε "φτιαχτεί" και μέσω Αβελίνο, ο Μητρόπουλος είχε κάνει κακή διαχείριση των χρημάτων του και είχε πλέον ανάγκη από ένα καλό συμβόλαιο. Έρχεται λοιπόν η αναμέτρηση του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ για το Super Cup, πρώτη "επίσημη" εμφάνιση του Μητρόπουλου εναντίον της ομάδας που "τον έφτιαξε". Αποθεώνεται απ'όλο το γήπεδο με τους οπαδούς του Ολυμπιακού να φωνάζουν ρυθμικά το όνομα του. Χωρίς πολλές πολλές αντιδράσεις λοιπόν, ο Μητρόπουλος κάνει μια καλή χρονιά στην ΑΕΚ με 26 συμμετοχές και 6 καθοριστικότατα γκολ, βοηθώντας τη να κατακτήσει το 2ο σερί πρωτάθλημα της. Ο κόσμος είπαμε δε του κράτησε κακία γιατί αφ'ενός αναγνώριζε οτι το πρόβλημα του ήταν βιοποριστικό, αφ'ετέρου γιατί θεωρούσε οτι ο Μητρόπουλος εκδιώχθηκε απ'τον Νταϊφά.

Η χρονιά τέλος πάντων περνάει, ο Νταϊφάς έχει αποχωρήσει και έχει αναλάβει ο Σωκράτης Κόκκαλης. Επιθυμία όλων, να αποκατασταθεί η αδικία. Ο Αναστόπουλος επιστρέφει στο λιμάνι της καρδιάς του, ο Μητρόπουλος όμως λέει οτι θέλει εγγυημένο χρόνο συμμετοχής, γιατί μόνο αγωνιζόμενος ως βασικός θα έχει τύχη να είναι με την εθνική ομάδα στο Μουντιάλ. Οι διοικούντες τον Ολυμπιακό, φυσικά, πέφτουν απ'τα σύννεφα και οι συζητήσεις σταματούν εκεί. Ο Μελισσανίδης ανανεώνει το συμβόλαιο του για άλλο ένα χρόνο και ο Μπάγεβιτς υπόσχεται χρόνο συμμετοχής στο Μητρόπουλο. Ο κόσμος που δεν είδε με καλό μάτι την άρνηση του να γυρίσει στον Ολυμπιακό, τον βάζει "στο μάτι" όταν έπειτα απ'τον περιβόητο αγώνα με τα... σβησμένα φώτα, ο Μητρόπουλος είχε ισοφαρίσει σε 1-1 και έφυγε "σφαίρα" στα επίσημα πανηγυρίζοντας έξαλλα για να αφιερώσει το γκολ στο Δημήτρη Μελισσανίδη.

Το πρώτο πανό κάνει την εμφάνιση του στο "Καραϊσκάκη" στην παλιά "14". "ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΕ ΜΙΣΘΟΦΟΡΕ ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ", έλεγε. Η σεζόν περνάει, το συμβόλαιο του Μητρόπουλου τελειώνει, ο ίδιος θα παίξει στο - καταστροφικό για την Ελλάδα - Μουντιάλ των Η.Π.Α. που τόσο ήθελε, η ΑΕΚ τον ευχαριστεί για τις υπηρεσίες του και τον αφήνει ελεύθερο. Κάπου εκεί εμφανίζεται ο "καπετάνιος", ο "Ύψιστος" (κατά το Μανώλη Γαβαθιώτη στο "ΦΩΣ"), ο "Θαλής" για τους μυημένους, ο Ρίνγκο, κατά κόσμον Γιώργος Βαρδινογιάννης. Έπειτα από εισήγηση του καλού του φίλου και γιατρού του Παναθηναϊκού, Αργύρη Μήτσου - που θεωρούσε οτι ο τσαμπουκάς του Μητρόπουλου θα'χε ευεργετικά αποτελέσματα στα αποδυτήρια - λέει "Έλα στον Παναθηναϊκό, Τάσο" στο Μητρόπουλο με προφανή σκοπό να κάνει άλλη μια "νίλα" στον Ολυμπιακό, αλλά και για να εξευτελίσει τον ίδιο το Μητρόπουλο. Ο Μητρόπουλος, επιβεβαιώνοντας μέχρι κεραίας το πανό που σηκώθηκε προ μηνών, υπογράφει μονοετές συμβόλαιο και στις πρώτες του δηλώσεις στάζει μέλι για τον Παναθηναϊκό και τον πρόεδρο του. Ο ίδιος ο Βαρδινογιάννης δηλώνει πως "έφερε τον Τάσο Μητρόπουλο στον Παναθηναϊκό για να τον τιμήσει για την προσφορά του στο Ελληνικό ποδόσφαιρο".

Ο κόσμος του Παναθηναϊκού όμως, δεν είδε με καθόλου καλό μάτι το θέμα "Μητρόπουλος στον Παναθηναϊκό". Ιδιαίτερα οι οργανωμένοι (όσους είχε αφήσει ο "καπετάνιος", τέλος πάντων), τον "κράζουν" όπου σταθεί κι όπου βρεθεί. Στο γήπεδο, στην Παιανία, στις κοσμικές του εξόδους. Ώσπου μια μέρα, σε ένα παιχνίδι κυπέλλου με τον Απόλλωνα Αθηνών, ο προπονητής του Παναθηναϊκού, Χουάν Ραμόν Ρότσα (ή... Μπουμπλής απ'το Αιγάλεω για τους παλαιότερους) τον ρίχνει σα βασικό στο παιχνίδι και ο Μητρόπουλος ζεί τον εφιάλτη : Ανελέητο κράξιμο απ'όλο το γήπεδο, χειρότερο ακόμα κι απ'όταν έπαιζε με τη φανέλα του Ολυμπιακού. Ο πάλαι ποτέ "Ράμπο" λυγίζει και σε κακή κατάσταση λέει στο Ρότσα στο ημίχρονο "βγάλε με έξω, δεν αντέχω, δε πάει άλλο"... Ο Ρότσα όντως τον κάνει αλλαγή, ο Μητρόπουλος ζητάει ακρόαση απ'το Βαρδινογιάννη που μ'ένα σαρδόνιο χαμόγελο ακούει με δήθεν κατανόηση το Μητρόπουλο και του προτείνει να μετακομίσει στο... ξαδελφάκι, τον Απόλλωνα Αθηνών. Όπερ και εγένετο. Ο Μητρόπουλος απ'το Δεκέμβρη συνέχισε στον Απόλλωνα Αθηνών, στον οποίο έκανε μια καλή χρονιά με 13 συμμετοχές και 1 γκολ, βοηθώντας τον μάλιστα να κερδίσει την έξοδο του στο κύπελλο UEFA. Ο Μητρόπουλος έπαιξε άλλες δύο "φουλ σεζόν" : Το 1995-1996 μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη για λογαριασμό του Ηρακλή (8 συμμ. / 1 γκολ), ενώ τη σεζόν 1996-1997 είχε μια "γεμάτη" χρονιά στη νεοφώτιστη Βέροια με 29 συμμετοχές και 6 γκολ, το ένα εκ των οποίων στο νικηφόρο για τη Βέροια 1-0 επί του Ολυμπιακού! Την επόμενη σεζόν, η διοίκηση Κόκκαλη με τη σύμφωνη γνώμη του Μπάγεβιτς, του δίνει την ευκαιρία να αποκαταστήσει το όνομα του και να κλείσει την καριέρα του : Σε ηλικία 40 ετών, ο Μητρόπουλος επιστρέφει στον Ολυμπιακό και θα κλείσει την καριέρα του με 1 συμμετοχή στο Champions League, στον τελευταίο αγώνα του ομίλου, στο εντός έδρας 2-2 με τη Ρόζενμποργκ.

Ο Μητρόπουλος παρέμεινε φυσικά σε πόστο και μετά το πέρας της καριέρας του. Πάντοτε στο τεχνικό τιμ, ειδικά επί πρώτης θητείας Λεμονή είχε αναβαθμιστεί σε "assistant coach" (όπως και επί Αλέφαντου), ενώ αργότερα μπήκε στον πολιτικό στίβο και εξελέγη δημοτικός σύμβουλος στον Πειραιά. Ο Μητρόπουλος έχει γράψει τη δική του ιστορία στον Ολυμπιακό. Ο Μητρόπουλος θα μπορούσε να έχει μια θέση ανάμεσ στα "ιερά τέρατα" της ομάδας, το Βάζο, το Μουράτη... Προτίμησε για λίγα χρήματα παραπάνω και λίγη παραπάνω δόξα να απαρνηθεί τα ιδεώδη μας, έστω προσωρινά. Ένα είναι το σίγουρο : Ο Μητρόπουλος δεν μπαίνει στην ίδια ζυγαριά με τον Κυράστα, τον Αποστολάκη, το Σαργκάνη, θα μείνει για πάντοτε στην ιστορία του Ολυμπιακού ως ο "Ράμπο", αλλά δεν πρόκειται ποτέ να γίνει ξανά ο "Ράμπο" ΜΑΣ...

Αριστερά : Καλοκαίρι 1992, ο Μητρόπουλος δίνει τα χέρια με το Μελισσανίδη
Δεξιά : Καλοκαίρι 1994, ο Μητρόπουλος με τη φανέλα του Παναθηναϊκού

_______________________________________

Η "ΒΙΒΛΟΣ" ΤΩΝ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΩΝ

Απ'τον Ολυμπιακό στον Παναθηναϊκό

Γιώργος Δεληκάρης (1978)
Μάϊκ Γαλάκος (1981)
Γιάννης Κυράστας (1981)
Νίκος Σαργκάνης (1985)
Νίκος Βαμβακούλας (1985)
Στράτος Αποστολάκης (1990)
Τάσος Μητρόπουλος (1994)
_______________________________________

Απ'τον Παναθηναϊκό στον Ολυμπιακό
Λεωνίδας Καλογερόπουλος (1927)
Κώστας Παπάζογλου (1958)
Χάρης Γραμμός (1976)
Αντώνης Αντωνιάδης (1978)
Κρις Καλατζής (1992)
Αντώνης Νικοπολίδης (2004)
Μιχάλης Κωνσταντίνου (2005)
_______________________________________

Τη λίστα συμπληρώνουν οι παρακάτω παίκτες που δεν πήγαν απ'ευθείας απ'τον ένα αιώνιο στον άλλο, αλλά έκαναν ενδιάμεσες "στάσεις" :

1) Λάκης Σοφιανός : Βασικό και αναντικατάστατο μέλος των πρασίνων την δεκαετία του '50, μεταπήδησε στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 1960 και έμεινε μόλις ένα χρόνο (αποχώρησε λόγω διαφωνιών με την διοίκηση).

2) Λευτέρης Πουπάκης : Αγωνίστηκε στον Ολυμπιακό απ'το 1973 έως το 1978, οπότε και πήγε στον ΟΦΗ. Το 1981 αποκτήθηκε μαζί με τους Γαλάκο - Κυράστα απ'τον Παναθηναϊκό, όπου έκατσε μόλις ένα χρόνο για να επιστρέψει και πάλι στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 1982.

3) Γιώργος Καπουράνης : Αγωνίστηκε στον Ολυμπιακό απ'το 1985 έως το 1988. Στη συνέχεια αγωνίστηκε σε Πανιώνιο και Αθηναϊκό, απ'όπου τον απέκτησε ο Παναθηναϊκός, στον οποίο έμεινε 6 χρόνια.

4) Γιώργος Χ. Γεωργιάδης : Αγωνίστηκε στον Παναθηναϊκό στο διάστημα 1992-1998 και αποτελούσε ένα απ'τα "ινδάλματα" των πράσινων οπαδών. Στη συνέχεια μεταπήδησε στη Νιουκάστλ, επέστρεψε στην Ελλάδα για λογαριασμό του ΠΑΟΚ και το καλοκαίρι του 2003 φόρεσε τη φανέλα του Ολυμπιακού μέχρι το καλοκαίρι του 2005, οπότε και επέστρεψε στον ΠΑΟΚ.

5) Η λίστα των παικτών που μετακινήθηκαν απ'τον Παναθηναϊκό στον Ολυμπιακό παραλίγο να ήταν μεγαλύτερη κατά 2 παίκτες, αλλά οι μεταγραφές δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ. Για την ιστορία Σαραβάκου - Αντωνίου τα'χουμε πεί αναλυτικά εδώ.

6) Κανονικά εδώ είχε θέση και ο Τάσος Μητρόπουλος, μιας και πριν τον Παναθηναϊκό πέρασε μια διετία στην ΑΕΚ. Το γεγονός όμως οτι επι 11 χρόνια αγωνίστηκε στον Ολυμπιακό και αποτελούσε τοτέμ για τους οπαδούς της ομάδας και παρ'όλα αυτά πήγε στον αιώνιο αντίπαλο, τον κατατάσσει στο πάνθεον της προδοσίας, άσχετα αν επέστρεψε στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 1997.


5 σχόλια:

Γιωργος Κεντρωτης είπε...

Πολύ καλή ανάρτηση. Δίκαιη, δικαιότατη η κρίση σου. Συμφωνώ απ' αρχής έως τέλους. Είναι σαν να έχω γράψει το κείμενο εγώ (και καναδυό άλλοι που ξέρω). Μπράβο, σύγγαυρε!

Ανώνυμος είπε...

Διάβασα με μεγάλη προσοχή όλα σχεδόν τα δημοσιεύματα του blog σας και ειδικά τα αφιερώματα διότι περιλαμβάνουν πολλά σημαντικά ιστορικά στοιχεία για τον Ολυμπιακό. Από τον τρόπο που τα γράφετε φαντάζομαι ότι όλες οι πληροφορίες προέρχονται από κάποιο δικό σας προσωπικό αρχείο και δείχνουν άνθρωπο που παρακολουθεί στενά, ίσως λόγω επαγγέλματος, τον Ολυμπιακό και το ποδόσφαιρο γενικότερα. Για να είμαι ειλικρινής, παρότι οπαδικός σας ομοιδεάτης, πολλά από αυτά που διάβασα δεν τα γνώριζα, είτε γιατί δεν παρακολουθούσα τα γεγονότα από
κοντά, είτε γιατί υπάρξα πολύ μικρός όταν συνέβησαν.

Σε γενικές γραμμές όμως, σε όλα τα δημοσιεύματά σας, αναγνωρίζω μία μικρή τάση προς την υπερβολή! Οι απόψεις σας περί Ολυμπιακού πνεύματος και λοιπά και η άκρατη εμμονή σας με τους παιχταράδες και τα ταλέντα αλλά και με το μεγαλείο του Ολυμπιακού, τους προδότες και τα παραπαίδια, είναι αυτά που καθοδηγούν σε λάθος δρόμο τον Έλληνα οπαδό και τον ωθούν στο να πορώνεται και να ζητάει περισσότερα χωρίς να υπολογίζει τις προϋποθέσεις που χρειάζονται! Η λογική αυτή οδηγεί επίσης και τον πρόεδρό μας να κάνει, χάριν εντυπωσιασμού, μεγάλα, ανεξήγητα
μεταγραφικά "ανοίγματα", χωρίς αποτέλεσμα, αλλά και σπασμωδικές κινήσεις όπως ήταν η απομάκρυνση του πολύ αγαπητού σε μένα Τάκη Λεμονή! Θα τολμήσω να πώ, να γίνεται πολύ συχνά "αχάριστος"!

Είχα πάντα την άποψη, ότι οι ομάδες "στήνονται" με κόπο και δουλειά και όχι με "Τζιοβάνηδες", "Ντουντούδες" και "Ντιόγηδες" και ότι ο Ολυμπιακός έχει κι αυτός το δικαίωμα να μην παίρνει τα Πρωταθλήματα "με τη σειρά"! Με θλίβει το γεγονός ότι η νοοτροπία αυτή είναι πλέον κυρίαρχη στο Ελληνικό Ποδόσφαιρο! Είχα πάντα
την άποψη ότι εκείνο που μετράει πιό πολύ σε έναν Σύλλογο είναι να μπορεί να φτιάχνει ομάδα "εκ των έσω"! Έτσι μόνο μπορεί να χαρακτηρισθεί "μεγάλος"!

Ας γίνει μία ακαδημία! Ας δουλέψουμε λίγο και με δικά μας παιδιά! Η Σεβίλλη δεν μπορεί να ξέρει λιγότερα! Σίγουρα κάτι παραπάνω θα ξέρει και λεφτά έβγαλε μπόλικα από αυτή τη δουλειά! Στον Ολυμπιακό παίκτες φεύγουν και παίκτες έρχονται! Λεφτά πετάγονται στον βρώντο για ταλέντα που ζεσταίνουν τους γηπεδικούς πάγκους! Το είπε ο Κάτανετς. Εδώ πάμε να φτιάξουμε ομάδα κι αυτός μανία με το 7ο!

Unknown είπε...

@Stylo :

Ευχαριστώ για το χρόνο που αφιερώσατε για να διαβάσετε τις αναρτήσεις στο blog. Πρόκειται όντως για στοιχεία που προέρχονται απο προσωπικό αρχείο, καθώς παρακουθώ στενά τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό όχι λόγω επαγγέλματος (ένας ταπεινός κομπιουτεράς είμαι) ούτε λόγω επαγγελματικής μου ενασχόλησης με την ΠΑΕ, αλλά καθαρά από μεράκι.

Σχετικά με τα υπόλοιπα που αναφέρετε, η τοποθέτηση μου είναι η εξής :

Καλώς ή κακώς, το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα δεν είναι απλά ένα άθλημα, όπου ο κόσμος πηγαίνει στο γήπεδο για να δεί την ομάδα του να παίζει μπάλα. Η συνεχής πίεση της καθημερινότητας, τα προβλήματα, η οικονομική στενότητα, οδήγησαν σταδιακά τον κόσμο στο μοναδικό μέσο διαφυγής του για ένα διωράκι, το γήπεδο. Γνωστά αυτά και χιλιοειπωμένα.

Ο κόσμος πλέον ζητάει, έχετε δίκιο. Γιατί ζητάει όμως; Σίγουρα όχι λόγω δημοσιευμάτων ή εκτιμήσεων. Οι εποχές αλλάζουν, το ποδόσφαιρο αλλάζει και εξελίσσεται. Στη δεκαετία του '70, η διαφορά του Ολυμπιακού με τις αντίστοιχες πρωταθλήτριες ομάδες της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Αγγλίας κ.ο.κ. ήταν τόσο χαώδης, που ακόμα και ένα καλό αποτέλεσμα σε έναν διπλό αγώνα-αποκλεισμό αρκούσε για να θεοποιήσει την ομάδα και τους παίκτες. Στη δεκαετία του '80, η κατάσταση παρέμεινε σχεδόν αναλλοίωτη. Στις αρχές της δεκαετίας του '90, ήρθαν οι πρώτες νίκες-προκρίσεις στις επόμενες φάσεις. Ώσπου φτάσαμε στο καλοκαίρι του 1997, τότε που το Champions League μπήκε στην καθημερινότητα του Ολυμπιακού. Μαζί με αυτό ήρθαν και τα λεφτά. Έξτρα έσοδα απο τηλεοπτικά δικαιώματα, έξτρα έσοδα για κάθε νίκη, έξτρα έσοδα σε περίπτωση πρόκρισης στην επόμενη φάση.

Τη σεζόν 1998-1999 ο Ολυμπιακός έφτασε ένα "κλικ" πριν την είσοδο του στα ημιτελικά του Champions League. Εκείνη είναι η χρονιά που κακόμαθε ή καλόμαθε - όπως θέλετε πείτε το - τον κόσμο του Ολυμπιακού. Γιατί ο κόσμος είδε οτι ο Ολυμπιακός ξέφυγε απ'τα σύνορα της Ελλάδας και έκανε αισθητή την παρουσία του και στην Ευρώπη. Και το έκανε με παίκτες που συγκριτικά με τους Ευρωπαίους συναδέλφους τους, δε τους ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους. Αμανατίδης, Πασσαλής, Πουρσανίδης, Οφορίκουε ήταν ονόματα που οι ξένοι αγνοούσαν και ακόμα και σήμερα, δε θυμάται κανείς.

Απόλυτα λογικό να θεωρήσει λοιπόν ο οπαδός οτι "αφού με τους ΠουρσανιδηδοΠασσαλήδες πήγα στους 8, με 2-3 καλές μεταγραφές μπορώ να το επαναλάβω". Ο Κόκκαλης επειδή λειτουργεί κι αυτός πολλές φορές σαν ένας απ'το σωρό, είχε το ίδιο σκεπτικό. Γι'αυτό και έδιωξε το Μπάγεβιτς αμέσως μετά τον αποκλεισμό απ'το Champions League την επόμενη σεζόν, γι'αυτό συνέχισε να ξηλώνει σωρηδόν προπονητές κάθε τέλη Νοεμβρίου.

Ο Ολυμπιακός σαφώς και μπορεί να μην παίρνει τα πρωταθλήματα "με τη σειρά". Αν όμως μπορεί να το κάνει, γιατί να μη το κάνει; Όταν ο Ολυμπιακός έχει τη δυνατότητα να δώσει τα χρήματα που απαιτούνται για να φέρει Τζιοβάνι και Ζάχοβιτς, τη στιγμή που οι βασικοί του αντίπαλοι φέρνουν τον... καρχαρία Χέλγκι Σίγκουρντσον, τον... δοκιμαστή φαγητών Φράνκ Στράντλι, των "Μαραντόνα των Βαλκανίων" Ντράγκαν Τσίριτς και τον απαράμιλλο Άλβιν Τσέκολι, ποιός μπορεί να τον κατηγορήσει που... παίρνει το πρωτάθλημα; Οι μεταγραφές αυτές, δεν είναι για λόγους εντυπωσιασμού. Ο Κόκκαλης - και κατ'επέκτασιν ο Ολυμπιακός - μπορεί από κάποιες μεταγραφές να μην έβγαλε φράγκο, αλλά αν βάλουμε μόνο τους Τζιοβάνι, Ριβάλντο, Ντιόγο αλλά και την πώληση Καστίγιο στους Ουκρανούς, έβγαλε απ'τα έσοδα των διαρκείας, μεταγραφών και πωλήσεων στις μπουτίκ τα σπασμένα μιας 15ετίας.

Κακά τα ψέμματα, το πρωτάθλημα μας ανέκαθεν ήταν "δύο ταχυτήτων". Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός. Που και που έμπαιναν σφήνες τύπου ΑΕΚ ή ΠΑΟΚ και Λάρισας, αλλά απο καταβολής ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, αυτό ήταν, αυτό είναι και αυτό θα είναι. Ποτέ δε θα γίνει Premier League, ποτέ δε θα γίνει Primera Division για να υπάρχει ανταγωνιστικότητα. Και πως να γίνει, όταν βλέπεις οτι όλες οι υπόλοιπες ομάδες της κατηγορίας, μαζεύουν συνολικά στη σεζόν τόσο κόσμο όσο μαζεύει ο Ολυμπιακός στα ντέρμπι με Παναθηναϊκό και ΑΕΚ; Όταν έχεις να ανταγωνιστείς άλλες 3 ομάδες όλες κι όλες, ξεκινάς ήδη με 25% πιθανότητες να κατακτήσεις τον τίτλο.

Οι ομάδες στήνονται με κόπο και δουλειά, συμφωνούμε. Πλέον οι Τζιοβάνηδες, οι Ντουντούδες και οι Ντιόγοι είναι ΑΠΑΙΤΗΣΗ του κόσμου, γιατί δε μπορεί η ΠΑΕ να πεί "δώσε μου 500 ευρώ για διαρκείας γιατί δε θα βρίσκεις στα εκδοτήρια εισητήριο για να έρθεις να δείς το Μενδρινό και τον Παναγόπουλο". Ναι, ο Ολυμπιακός πρέπει να ρίξει βάρος στις ακαδημίες. Ναι, θα ήταν το ιδεατό να παίζουν παιδιά απ'τις ακαδημίες στην 11άδα του Ολυμπιακού. Κανείς όμως, ούτε ο κόσμος ούτε η διοίκηση είναι διατεθειμένος να θυσιάσει ένα και δύο πρωταθλήματα για να δεί τα νέα παιδιά στην 11άδα. Αλήθεια όμως, πόσες ΜΕΓΑΛΕΣ ομάδες ανά την Ευρώπη κάνουν αυτό το πράγμα, ήτοι να προωθούν παίκτες απ'τις ακαδημίες τους; Μετρημένα κουκιά. Το'κανε μια φορά η Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ πριν... 15 χρόνια, όταν προώθησε στην πρώτη ομάδα τη "μεγάλη φουρνιά" των αδελφών Νέβιλ, του Μπέκαμ, του Γκιγκς, του Σκόουλς, του Μπατ, του οποίους όμως πλαισίωσε με τον τεράστιο Πίτερ Σμάϊχελ, τον επίσης τεράστιο "King Eric" Καντονά, τον Μαρκ Χιούζ, τον Μπράϊαν ΜακΚλερ. Το'κανε τελευταία φορά ο Άγιαξ επίσης πριν 13 χρόνια, όταν και κατέκτησε το Ευρωπαϊκό τρόπαιο με τα τρομερά μωρά του Φαν Χάαλ. Κοτζαμ Ρεάλ Μαδρίτης και την τελευταία 20ετία έχει βγάλει 4 παίκτες : Ραούλ, Μοριέντες, Κασίγιας, Σέρχιο Ράμος. Η δε Μπαρτσελόνα; Ακόμα χειρότερα, αφού τα τελευταία "τρομερά μωρά" της, Λιονέλ Μέσι και Μπόγιαν Κρκιτς, είναι... εισαγωγής (Αργεντινή και Σερβία, αντίστοιχα).

Η Σεβίλλη που αναφέρετε ως παράδειγμα απέχει χιλιόμετρα απ'το να χαρακτηριστεί "μεγάλη ομάδα". Στην Ισπανία ήταν, είναι και θα είναι ο Πανιώνιος της Ισπανίας. Με τα πλασαρίσματα της στην πρώτη τετράδα, με τους υποβιβασμούς της, με τα όλα της. Επίσης, απ'τη μεγάλη της παρουσία την τελευταία διετία, ο μοναδικός που ήταν πραγματικό προϊόν των ακαδημιών, είναι ο αριστερός χαφ-δαίμονας, ο Ντιέγκο Καπέλ. Όλοι οι άλλοι (Κανουτέ, Πάλοπ, Λουΐς Φαμπιάνο, Ντραγκουτίνοβιτς κλπ) είναι παίκτες που πήγαν με μεταγραφή. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως ακόμα και οι μεγαλύτερες ομάδες της Ευρώπης, ΔΕΝ ποντάρουν στις ακαδημίες τους.

Οι ακαδημίες του Ολυμπιακού είναι πραγματικά μια τεράστια συζήτηση. Ένα είναι το σίγουρο : Όσο οι τύχες των ακαδημιών περνάνε σε ανθρώπους ημιμαθείς επειδή κάποιο φεγγάρι κλώτσησαν το τόπι στον Πειραιά, όσο με τους πιτσιρικάδες ασχολούνται "τιμημένα γηρατειά" και "καλοσυνάτοι άνθρωποι", προκοπή δε θα δούμε. Εδώ και 2 χρόνια ξεκίνησε μια καλή δουλειά με τον Βέλγο, τον Βερμιούλεν, έγινε παιδομάζωμα, προωθήθηκαν κάποια παιδιά με πραγματικά προσόντα στην πρώτη ομάδα, οι πιτσιρικάδες άρχισαν να κάνουν σωστές προπονήσεις και όχι "πάνω τα χεράκια, κάτω τα χεράκια" και το αποτέλεσμα ποιό ήταν; Ο αξιότιμος κύριος Χρυσικόπουλος απεφάνθη πως ο Βερμιούλεν παίρνει πολλά λεφτά και πρέπει να φύγει. Για να επανέλθουν στις ακαδημίες τιμημένα γηρατειά, δικά μας παιδιά κλπ κλπ...

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ pecetero
Έχω εδώ και δύο μέρες χάσει τον ύπνο μου αφού ανακάλυψα τη δουλειά σου και δεν ξεκολάω.Για μένα είναι ανεκτίμητη η πρόσβαση σε τέτοιες πληροφορίες που λόγω ηλικίας (25) δεν είχα.Όπως και ο Stylo διαπιστώνω ένα φανατισμό στον κακοχαρακτηρισμό των αντιπάλων που είναι εντελώς ασύμβατος (στο μάτι,αισθητικά εννοώ)με την απόλυτα αντικειμενική σου στάση στην παράθεση των γεγονότων. Δε με ενοχλεί καθόλου, απλώς είναι κρίμα μια τόσο μεθοδική δουλειά να κακοχαρακτηρισθεί εκ προοιμίου, για λόγους άσχετους με την ποιότητά της.Σε ότι αφορά τη κουβέντα σας με το Stylo θέλω να προσθέσω τα εξής. Για μένα ο φυσιολογικός άνθρωπος επιθυμεί την πρόοδο. Αυτή είναι μια αρχή που στον Ολυμπιακό παραβιάζεται. Δεν είναι πρόοοδος το 38ο πρωτάθλημα ή η 80 νίκη επί του Παναθηναϊκού ή η 1000 επί της ΑΕΚ. Κάποια στιγμή αυτά ξεθυμαίνουν. Αυτό που όλοι οι Ολυμπιακοί επιθυμούν,κρυφά ή φανερά, είναι η προσπάθεια για καταξίωση στην Ευρώπη. Προσωπικά αδιαφορώ για το αν φάμε 5 ή 7 γκολ αρκεί να δω μια ομάδα που γυαλίζει το μάτι της όταν μπαίνει στο γήπεδο, που όταν χάνει η ήττα της γίνεται βίωμα ώστε την επόμενη φορά να παρουσιαστεί καλύτερη. Όπως ήταν η ομάδα την τριετία 97-2000. Όπως ήταν ο Ολυμπιακός στο μπάσκετ το 91-97. Σιγά - σιγά αλλά με πάθος και αφοσίωση. Προσωπικά θεωρώ ότι ο Ν. Μπάγεβιτς θα μπορούσε να οδηγήσει την ομάδα σε τέτοια πρόοδο. Είναι μέγεθος προπονητικό παγκόσμιου επιπέδου και αν δεν είχε τα μειονεκτήματα στην επικοινωνία και στη διαχείριση βεντετών θα ήταν εφάμιλλος των καλύτερων. Αυτά είναι μειονεκτήματα που θα έπρεπε να τα καλύψει η διοίκηση αφού ακόμη και εν μέσω προστριβών οι βεντέτες με αυτόν απέδωσαν το μάξιμουμ. Αυτή είναι όμως τελειωμένη ιστορία. Τώρα δεν θέλω ούτε ακριβούς, ούτε φθηνούς, ούτε της ακαδημίας, ούτε έτοιμους. Το μόνο που ζητάω είναι ένα σχέδιο προόδου της ομάδας. Ας μην το έχει εφαρμόσει καμμία άλλη στο παρελθόν, ας είναι δικό μας. Να το ακολουθήσουμε μέχρι να μας δικαιώσει. Με τον Κόκκαλη είμαι βέβαιος ότι στα 30 χρόνια θα πάρουμε άλλα 20 πρωταθλήματα. Ευρωπαϊκή επιτυχία θα έρθει όμως μόνο κατά τύχη και μεμονωμένα. Πολύ φοβάμαι ότι θα περάσει αυτή η περίοδος ακμής χωρίς να έχουμε πάρει το παραμικρό ρίσκο ώστε να ανεβούμε επίπεδο. Αυτά
Πολύ θα ήθελα να δω πληροφορίες για τα έσοδα της ομάδας ή του προέδρου από την ομάδα όταν βρεις όρεξη και χρόνο. Επίσης για κάποιες προσωπικότητες όπως ο Μπαρμπής, ο Κουντούρης, ο Θεοδωρακάκης που τις ακούμε αλλά δεν τις ξέρουμε. Τέλος κάποιες απορίες : στο άρθρο σου για τον Μπάγεβιτς αναφέρεσαι στο βαθύ λαρύγγι (ο χαρακτηρισμός δικός μου) του 1996 με τη στήλη κύριε Πρόεδρε. Μήπως ξέρεις από πού ξεκίνησε το μένος του με τον "61χρονο" "Σερβοέλληνα"? Από πού ξεκίνησε η κόντρα του Μπαγεβιτς με την 7?
Ξανά συγχαρητήρια
Γιάννης

onoff είπε...

καλό και τεκμηριωμένο,ίσως όμως λίγο υπερβολικό.Εκεί πάντως που θα συμφωνήσω είναι το εξής:ό,τι έκαναν,έκαναν,μπορεί να δεχθώ ότι ενήργησαν επαγγελματικά,όπως συμβαίνει παγκοσμίως.Αυτό θα μπορούσε να μην με πειράζει.Με ενοχλεί όμως αφάνταστα και δεν το δέχομαι να πουλάνε σήμερα ολυμπιακοφροσύνη.Αυτό είναι το χειροτερό τους,όχι η μετακίνησή τους.