Ποιοί είναι επιτέλους αυτοί οι ΑΡΔ;
Όλοι τους ξέρουν. "Ζουν ανάμεσα μας", που λένε. Είναι αυτοί που ισχυρίζονται οτι "επιτελούν λειτούργημα" και πως "μοναδικός σκοπός τους είναι η καταγραφή γεγονότων και η παρουσίαση τους στον κόσμο όπως ακριβώς είναι, με στόχο την ενημέρωση και μόνο την ενημέρωση". Ίσως, λέμε εμείς, να ισχύει αυτό, μόνο στα ρεπορτάζ πολεμικών ανταποκριτών. Στον αθλητικό τύπο της χώρας μας όμως, ο στόχος κάθε άλλο παρά η ενημέρωση είναι. Κύριος στόχος ενός ΑΡΔ είναι η παραπληροφόρηση, η δημιουργία εντυπώσεων, η διασπορά ψευδών ειδήσεων προκειμένου να πουληθεί κανένα φύλλο και να έρθει καμμιά χορηγία.Είναι εύκολο πάντως να εντοπίσεις τους ΑΡΔ :
* Είναι αυτοί που κουνάνε με συγκατάβαση το κεφάλι όταν βγαίνουν στα ραδιόφωνα οι δήθεν Ολυμπιακοί, κρυμμένοι πίσω από ψευδώνυμα "ο Γιάννης απ'το Χολαργό", "ο Δημήτρης απ'τα Λιόσια" και "ο Κώστας απ'τα Σούρμενα" και λένε "ντρέπομαι που είμαι Ολυμπιακός" (σκατά στα μούτρα τους, λέμε εμείς, όποιος ντρέπεται να γίνει βάζελος), ενώ αν βγεί κάποιος και τους πεί τα πράγματα με τ'όνομα τους δε τον αφήνουν να μιλήσει.
* Είναι αυτοί που ποτέ δεν είναι ευχαριστημένοι με τις κινήσεις του Ολυμπιακού. Είναι αυτοί που θεωρούν "πεταμένα λεφτά" τα 7.500.000 ευρώ του Μπελούτσι και αποθεώνουν τη μεταγραφή Χριστοδουλόπουλου που στοίχισε (μαζί με τη χορηγία) άλλα τόσα. Είναι αυτοί που θεωρούν περίγελο τον Φέλιξ Μπόρχα, αλλά κρίνουν ως "κράμα Ζάετς-Ρότσα" τον Άντι Βλάχο. Είναι αυτοί που γελάνε με τον Φέλιξ Αμποάγκουε και το Ζίζι Ρόμπερτς, αλλά αποθέωναν τον Τζέϊσον Πόλακ, τον Άλβιν Τσέκολι, τον "καρχαρία" Χέλγκι Σίγκουρντσον, τον Μάρκο Βίλα.
* Είναι αυτοί που κατηγορούν τον Κομπότη (και τον κάθε Κομπότη) του Λεβαδειακού οτι είναι "δεμένος στο άρμα του Κόκκαλη" αλλά σιωπούν ένοχα αναφορικά με την αμαρτωλή σχέση Παναθηναϊκού - ΟΦΗ. Είναι αυτοί που μιλάνε για "κουμάντο του Κόκκαλη", όταν εκ μέρους του Παναθηναϊκού δίδονται χορηγίες σε ανταγωνιστικές ομάδες και κανονίζονται μεταγραφές με ανταλλαγές παικτών.
* Είναι αυτοί που όταν στον Παναθηναϊκό χρίζεται αρχηγός ο 18χρονος Νίνης το θεωρούν "σημάδι υγιούς ανταγωνισμού" και "ευφυή απόφαση", ενώ όταν στον Ολυμπιακό έβγαζαν τον 18χρονο Καστίγιο ήταν "χουνέρι των παικτών στον προπονητή" και "διακωμώδηση της διαδικασίας εκλογής αρχηγού". Που να κατέβαινε δηλαδή ο Κόκκαλης και να έχριζε ο ίδιος τον Καστίγιο ή κανέναν Μενδρινό αρχηγό.
* Είναι αυτοί που πάντοτε όταν αγωνίζεται ο Ολυμπιακός στην Ευρώπη, μειώνουν χωρίς κανέναν ενδοιασμό τον εκάστοτε αντίπαλο του, είτε αυτός λέγεται Μοζίρ είτε λέγεται Ρεάλ Μαδρίτης. Κερδίζει ο Ολυμπιακός τη Ρεάλ, "ΜΕ ΤΑ ΔΕΥΤΕΡΑ Η ΡΕΑΛ ΕΧΑΣΕ ΑΠ'ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ". Κερδίζει η Ρεάλ, "ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΑΠ'ΤΑ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΗΣ ΡΕΑΛ". Ενώ, όταν παίζουν οι αγαπημένες τους ομάδες, οι αντίπαλοι πάντοτε είναι πλήρεις, στην καλύτερη κατάσταση της ιστορίας τους, τρόμος για τους αντιπάλους, προκαλούν δέος σε όλο τον πλανήτη. Αν χάσουν, όλα καλά : "ΠΑΛΕΨΕ, ΑΛΛΑ ΥΠΕΚΥΨΕ ΣΤΟ ΘΗΡΙΟ". Αν κερδίσουν, τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται...
* Είναι αυτοί που όταν ο Ολυμπιακός χάνει στην Ευρώπη με μεγάλο σκορ, θεωρούν οτι "ντροπιάζει το Ελληνικό ποδόσφαιρο". Είναι οι ίδιοι που όταν ο Παναθηναϊκός πάθει καμμιά πανωλεθρία λένε πως "απλά βρέθηκε σε άσχημη βραδιά", ενώ για την ΑΕΚ, ουδείς λόγος : "Η ΑΕΚ πήρε μάθημα πανεπιστημιακού επιπέδου και μπορεί να διδαχθεί πολλά απ'αυτό" (απ'τις καλύτερες ατάκες που'χω ακούσει ποτέ σε περιγραφή αγώνα, εύγε).
* Είναι αυτοί που κατηγορούνται απ'τους ίδιους τους συναδέλφους τους ότι είναι έμμισθοι υπάλληλοι των ΠΑΕ που... αγαπούν και φροντίζουν πάνω απ'όλα "το καλό του συλλόγου", ακόμα κι αν αυτό σημαίνει το κακό άλλων ανθρώπων.
* Είναι αυτοί που βγάζουν εμπρηστικά πρωτοσέλιδα τις παραμονές των ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και μετά κλαίνε για την έκρηξη βίας, αναρωτώμενοι "που οδηγείται το ποδόσφαιρο".
* Είναι αυτοί που προσπαθούν με κάθε τρόπο να περάσουν γραμμή και να χρεώσουν στον Ολυμπιακό κινήσεις που δεν έγιναν ποτέ. Αλησμόνητη θα μείνει η προσπάθεια εφημερίδας το καλοκαίρι του 2005 να επιβάλλει ως ιδανική λύση για τον Ολυμπιακό τον Ρόναλντ Κούμαν, λοιδωρώντας τελικά την επιλογή του Τρόντ Σόλιντ από ραδιοφώνου (κυρίως).
* Είναι αυτοί που τόσο χρόνια επαναλάμβαναν με έμφαση ότι δεν έρχονται μεγάλοι παίχτες στην Ελλάδα, παρά μόνο σε ιδιαίτερα προχωρημένη ηλικία, με σκοπό να επικολλήσουν τα τελευταία ένσημα. Τώρα, όμως, ψάλλουν ύμνους προς τον Ριβάλντο και Ζιλμπέρτο Σίλβα, παρόλο που (α) ο πρώτος αποτελεί μάλλον παγκόσμιο φαινόμενο, καθώς σύμφωνα με τους αντικειμενικούς προσφέρει πιο πολλά τώρα, στα 30φεύγα του, και στα 32 του, που ήρθε στον Ολυμπιακό και (β) ο Ζιλμπέρτο Σίλβα δεν φαίνεται να έχει έρθει απλώς για να επικολλήσει τα τελευταία ένσημα, αλλά για να αναλάβει με απευθείας ανάθεση την θέση του Διοικητή του Ι.Κ.Α.!
* Είναι αυτοί που επιμένουν να ομιλούν περί διαιτησίας, χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να συγκρίνουν τα «ρόστερ» των ομάδων και τα χρήματα που έχουν δαπανηθεί για την συγκρότησή τους. Είναι αυτοί που δεν τολμούν να παραδεχτούν το πασιφανές, ότι δηλαδή οι μεγάλες ομάδες χτίζονται μόνο με μεταγραφές μεγάλων παιχτών. Ούτε με ηρωικά "τσικό" ούτε με παγκοσμίως άγνωστα "λαβράκια" (εξαίρεση ίσως να αποτελεί ο Άγιαξ, που φτιάχνει μια μεγάλη ομάδα κάθε 10 χρόνια, αλλά αυτό δε νομίζω ότι αποτελεί το πρότυπο ελληνικών ομάδων). Όπως και να το κάνουμε "φίλοι" αντικειμενικοί ο Βαζέχα (όσα και να έχει προσφέρει στην ομάδα του) δεν θα γίνει ποτέ Τζιοβάνι...
* Είναι αυτοί που πάντοτε έχουν έναν λόγο συμπάθειας για τους διαιτητές που σφυρίζουν τους άλλους, δικαιολογώντας ακόμα και ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ως "ανθρώπινα λάθη". Είναι οι ίδιοι που το σφύριγμα ενός ανάποδου πλάγιου υπέρ του Ολυμπιακού το χαρακτηρίζουν ως ΠΡΟΜΕΛΕΤΗΜΕΝΟ ΕΓΚΛΗΜΑ.
* Τέλος, είναι αυτοί που μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90 αποθέωναν τον "μεγάλο Παναθηναϊκό του Βαρδινογιάννη" και τη "μεγάλη ΑΕΚ των Μελισσανίδη-Καρρά" προβάλλοντας πάντα πως δεν υπήρχε τίποτε το μεμπτό, ήταν καθαρά θέμα δυναμικότητας των ομάδων η κατάκτηση των πρωταθλημάτων. Είναι αυτοί οι ίδιοι, που μετά την έλευση Κόκκαλη στον Ολυμπιακό το γύρισαν στην... αντικειμενικότητα και έγιναν Πανιώνιος, Ατρόμητος, Φοίβος Κρεμαστής και Αλμωπός Αριδαίας. Είναι αυτοί που βρίσκουν μια σκευωρία πίσω από κάθε νίκη του Ολυμπιακού, είναι αυτοί που μίλησαν για παράγκες, είναι αυτοί που μας λένε για τον Παπουτσέλη αλλά σιωπούν ένοχα για το Χαρλαβάνη, το Σπανέα, την οικογένεια Βασσάρα και όλα τα άλλα παιδιά.
Όλοι αυτοί είναι οι ΑΡΔ. Οι Αλήτες-Ρουφιάνοι-Δημοσιογράφοι.
Υπάρχουν εκατοντάδες ακόμα παραδείγματα και δε χρειάζεται να τα γράψω εγώ. Απλές διαπιστώσεις είναι, τα βλέπουμε καθημερινά είτε από ραδιοφώνου, είτε από τηλεοράσεως, είτε διαβάζοντας εφημερίδες. Στις ημέρες μας η κατευθυνόμενη δημοσιογραφία ξεπερνάει κάθε όριο. Παλαιότερα υπήρχε ένα "ΦΩΣ", μια... (ζωή σε λόγου μας) "μεγαλυτέρα των Βαλκανίων" και ένας "Φίλαθλος" (αργότερα προστέθηκε και η "ΩΡΑ", κίτρινης απόχρωσης), ενώ υπήρχε και το δέος απ'το... Βορρά, τα "ΣΠΟΡ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ", με το "Φίλαθλο" να είναι ο "αντικειμενικός" της υπόθεσης. Σήμερα, με 14 (!) αθλητικές εφημερίδες σε κυκλοφορία (και άλλες τόσες προσπάθειες έκδοσης εντύπων που έκλεισαν), πολλές εκ των οποίων οι αριθμοί διάθεσης τους τις καθιστούν μη βιώσιμες (αλλά αυτές όλως περιέργως δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα...) τα δημοσιεύματα είναι πιο καθοδηγούμενα από ποτέ. Προσθέστε τα "αθλητικά ραδιόφωνα" και την πλήρη "βαζελοποίηση" του κρατικού ραδιοφώνου, αλλά και τα γνωστά ιδιωτικά κανάλια που παίζουν το δελτίο τύπου της ΠΑΕ Παναθηναϊκός και έχετε πλήρες το παζλ της... αδέσμευτης δημοσιογραφίας στην εποχή μας.
Σαφώς και δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι ΑΡΔ. Δυστυχώς όμως - και το ξέρουν και οι ίδιοι, αφού "off the record" το φωνάζουν, δε το λένε απλά - ένα πολύ μεγάλο ποσοστό τους που αγγίζει και το 80% είναι καθοδηγούμενο και φυσικά δεν εξαιρούνται και κάποιοι "δικοί μας" που προσπαθούν να "περάσουν γραμμή" στον κόσμο, αντί να επισημαίνουν τα κακώς κείμενα και τα χτυπήματα που επιχειρούν - συνήθως κάτω απ'τη ζώνη - οι αντίπαλοι. Και φυσικά δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από κάποιον "αντικειμενικό" που "το παίζει" Ολυμπιακός. Σέβομαι πολύ περισσότερο κάποιον κάνει προπαγάνδα υπέρ του Παναθηναϊκού ή όποιας άλλης ομάδας, παρά κάποιον που το παίζει super-duper Ολυμπιακάρας και σε κάθε ευκαιρία κάνει κακόβουλη κριτική, ενδεδυμένη με το μανδύα του "αντικειμενικού".
Ηθικό δίδαγμα : Ασφαλέστερος κριτής των καταστάσεων είναι μόνο ο εαυτός μας. Πλέον δε μπορούμε να θεωρήσουμε ως πηγή πληροφόρησης ούτε καν τους "δικούς μας", αφού οι μεν βλέπουν το μαύρο, άσπρο, ενώ οι δε βλέπουν μόνο την καταστροφή, πόσο μάλλον τους "αντικειμενικούς".
