Σε αντίθεση με ότι διέγνωσαν στην πλειοψηφία τους οι αθλητικογράφοι και οι διάφοροι σχολιαστές, εμάς μας άρεσε ο Ολυμπιακός του Σαββάτου, παρά το άτυχο και άδικο αποτέλεσμα. Είδαμε μία ομάδα να παλεύει κόντρα σε θεούς και δαίμονες: αφιονισμένους από το έξτρα πριμ (και όχι μόνο) αντιπάλους και ένα ΧΕΣΜΕΝΟ διαιτητή.
Οι παίκτες του Ολυμπιακού δεν κώλωσαν από την κλωτσοπατινάδα και με την εξαίρεση των Γκαλέτι και Πατσατζόγλου, έβαλαν τα πόδια τους στη φωτιά. Κάτι πολύ σημαντικό όταν γίνεται από ξένους παίκτες και ιδιαίτερα από αυτούς που είναι στο ξεκίνημα της καριέρας τους. Στην πρώτη φάση με πρωταγωνιστές τους Μπελούτσι-Μπαρκαουάν έχουμε την εντύπωση ότι το άλμα που έκανε ο Αργεντινός κλάσματα του δευτερολέπτου πριν συναντήσει τις τάπες του αλητήριου Ρουμάνου, του έσωσε το πόδι και την καριέρα.
Η ομάδα έβγαλε πέντε κλασσικές ευκαιρίες, οι τρεις εκ των οποίων έγιναν με κάθετη πάσα στα πλευρά της άμυνας του ΟΦΗ, κάτι ιδιαίτερα δύσκολο όταν ο αντίπαλος είναι οργανωμένος με 10 παλαιστές κάτω από τη σέντρα. Συγνώμη, αλλά σε ένα ματς που διεξήχθη με τέτοιες συνθήκες, πόσες ευκαιρίες περίμεναν να κάνει ο Ολυμπιακός ή οποιαδήποτε άλλη ομάδα στη θέση του? Όσον αφορά στις φάσεις αυτές καθαυτές, γνώμη μας ότι αυτά είναι σημάδια δουλειάς στην προπόνηση κι όχι «εμπνεύσεις της στιγμής» όπως αρέσκονται να τις χαρακτηρίζουν διάφοροι αρθρογράφοι. Το ίδιο ισχύει και για τις πλαγιοκοπήσεις που καταλήγουν σε σέντρα (κι όχι γιόμα) που είδαμε επανειλλημένα στο παιχνίδι με τον Πανσερραϊκό.
Μας άρεσε η εικόνα του Βαλβέρδε στον πάγκο, τόσο όσον αφορά στην κινητικότητά του στον πάγκο και πέριξ αυτού (στις διαμαρτυρίες προς τους διαιτητές για το αλύπητο ξύλο που δέχονταν οι παίκτες του) όσο και στις αλλαγές τις οποίες πραγματοποίησε. Με δεδομένη την απώλεια Ντουντού, έκανε αυτό που έπρεπε, ανεξάρτητα αν ο Μενδρινός δε δικαιολόγησε σε κανένα σημείο τη συμμετοχή του. Όσοι τον κατηγορούν για το ότι κακώς δεν έβαλε τον Κοβάσεβιτς σε εκείνο το σημείο, γυρίζοντας τον Μπελούτσι πιο πίσω και την ομάδα σε 442, να θυμίσουμε ότι οι ίδιοι ακριβώς τον κατηγορούσαν στην Ξάνθη όταν ξεκίνησε στην Ξάνθη με αυτόν το σχήμα. Πρέπει επιτέλους κάποια στιγμή να αποφασίσετε, δε γίνεται μονά-ζυγά μονόζυγα «παληκάρια» των ΜΜΕ.
Επιγραμματικά, το ματς της Κρήτης αποτέλεσε ένα καλό μάθημα της Ελληνικής πραγματικότητας για τους νέους παίκτες της ομάδας, Έλληνες και ξένους και τον προπονητή, αν έλειπε δε κι η φράση «τέτοια ματς έχει να παίξει κι ο Παναθηναϊκός» που εκστόμισε ο Βάσκος προπονητής, θα ήταν σίγουρο ότι το μήνυμα ελήφθη. Επιπλέον, η αρνητική κατάσταση που τείνει να δημιουργηθεί με τον απερίγραπτο Πάτσα (εκτός τόπου και χρόνου δηλώσεις μετά το ματς, φήμες για επίσκεψη στα μπουζούκια το βράδυ), είναι κάτι που μπορεί αποβεί θετική εξέλιξη για το μέλλον της ομάδας, μιας και ο συγκεκριμένος παίκτης είναι ποδοσφαιρικά τελειωμένος και λειτουργεί σαν βαρίδι.
Υ.Γ. : "Έπρεπε να νικήσουμε" λένε οι παίκτες του ΟΦΗ. Το μόνο που δεν είπανε είναι το «ας όψεται ο «γαύρος» Μαζαράκος που δεν απέβαλε τον Ντιόγκο». Δεν πειράζει, από εκεί που το άφησαν αυτοί κι ο απαράδεκτος σχολιασμός του παιχνιδιού από το Λυκουρόπουλο, το συνεχίσαν ο πανίβλακας σχολιογράφος της «(Ψ)ώρας» και ο «Αντώνης ο βαρκάρης» ο Σερέτης της «Εξέδρας».by ANASTO
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου