Sir Takis Lemonis - Η πορεία του

Ο Τάκης Λεμονής ως ποδοσφαιριστής ήταν ένα αιώνιο ταλέντο. "Δαντελένιος", με καλή κλειστή ντρίμπλα, γρήγορος, αλλά και με δύο μεγάλα μειονεκτήματα : Ήταν σχετικά άσφαιρος για επιθετικός, και "παίδευε" πολύ τη μπάλα με αποτέλεσμα να καθυστερεί την ανάπτυξη του παιχνιδιού, αφού έπαιζε συνήθως και με το κεφάλι κάτω. Στο μέτρο των δυνατοτήτων του πρόσφερε πολλά στον Ολυμπιακό, αγαπήθηκε από τον κόσμο, αλλά και ο Ολυμπιακός του προσέφερε απλόχερα χρήμα και δόξα. Υπήρχαν ματς όπως το αλησμόνητο 2-0 με τον Άγιαξ το 1983 στο ΟΑΚΑ όπου έπαιξε σπουδαίο ποδόσφαιρο και ουσιαστικά ήταν πάντα στη σκιά του μεγάλου Νίκου Αναστόπουλου. Γνωστών ερυθρολεύκων αισθημάτων ο γεννηθείς την 13/01/1960 Λεμονής, στην οκταετία του στον Ολυμπιακό (1979-1987) είχε 174 συμμετοχές και 22 γκολ. Είχε ξεκινήσει την καριέρα του στον Αττικό, απ'όπου και μετεγγράφηκε στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 1979. Το καλοκαίρι του 1987 ο Ολυμπιακός τον αποδεσμεύει και ο Λεμονής βρίσκει ποδοσφαιρική στέγη στον Λεβαδειακό, όπου θα αγωνιστεί για τρία χρόνια (1988-1991) και θα πετύχει 24 γκολ σε 118 συμμετοχές. Είχε και δύο διεθνείς συμμετοχές με τη φανέλα της εθνικής μας ομάδας.

Ο Λεμονής ήταν πάντα χαμηλών τόνων, δε δημιούργησε προβλήματα στη διοίκηση ούτε απασχόλησε τους διοικούντες με πειθαρχικά παραπτώματα. Από οικογένεια "άρρωστων" Ολυμπιακών, ήρθε στον Ολυμπιακό αφού όμως πρώτα διαπραγματεύτηκε και με τον Παναθηναϊκό τη μεταγραφή του. Ασφαλώς και ως επαγγελματίας καλά έκανε, ασχέτως αν ο Αναστόπουλος π.χ. δε το έκανε ποτέ. Φεύγοντας απ'τον Ολυμπιακό πήγε στο Λεβαδειακό ελλείψει πρότασης από άλλη ανταγωνιστική ομάδα...

Τα χρόνια πέρασαν και ο Τάκης έγινε "κολλητός" με τον πρώτην συμπαίκτη του, Νίκο Σαργκάνη. Κολλητός με αυτόν που πούλησε τον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 1984 και που μας έβαλε τα 150 εκατομμύρια στον κώλο, σύμφωνα με δήλωση του μπροστά στην κάμερα, απευθυνόμενος στο Βαρδινογιάννη ("Πρόεδρε, τους τα'χωσα στον κώλο", είχε πεί). Παρένθεση... άσχετη-σχετική : Ο μεγαλύτερος πολέμιος του Σαργκάνη είναι ο Νίκος Αναστόπουλος. Κλείνει η παρένθεση.

Με το τέλος της καριέρας του, αποφασίζει να σπουδάσει προπονητική στην Αγγλία. Η πρώτη του δουλειά ήταν στον Αστέρα Ζωγράφου, αλλά το πέρασμα απ'την ομάδα του Αστέρα δεν ήταν επιτυχημένο με αποτέλεσμα σύντομα να αποτελέσει παρελθόν. Στη συνέχεια εργάστηκε ως γυμναστής στα εκπαιδευτήρια Κωστέα-Γείτονα (παρέα με τον Σαργκάνη, που μνημονεύσαμε προηγουμένως) και είχε κάποιες έκτακτες εμφανίσεις στην τηλεόραση ως σχολιαστής αγώνων του Ολυμπιακού, πράγμα που απ'ότι φαίνεται εκτίμησε ο πρόεδρος : Λίγο οι καλές του δημόσιες σχέσεις, λίγο το χαμηλοβλεπές βλέμμα, οι ήπιοι τόνοι και η κυριλέ εμφάνιση που γουστάρει ο πρόεδρος έγιναν το διαβατήριο του για να επιλεγεί ως βοηθός προπονητή, δίπλα στο Γιάννη Ματζουράκη, καθώς όπως προκύπτει απ'τα... στοιχεία, η σχέση του Λεμονή με την προπονητική ήταν καθαρά... σχέση εξ'αγχιστείας.

Ο Ματζουράκης κάποια στιγμή, με 50.000 κόσμο στο ΟΑΚΑ να τον λούζει με το "Αρχίδι, Μουνάκι, Ματζουράκη" μετά το 2-2 με τη Λίβερπουλ για το κύπελλο UEFA αποτέλεσε παρελθόν και ελλείψει έτοιμης λύσης (μιας και ο Κόκκαλης στήριζε το Ματζουράκη) αναθέτει το ρόλο του προσωρινού προπονητή στον Τάκη Λεμονή, ο οποίος θα οδηγήσει τον Ολυμπιακό στη μάχη της Τούμπας με τον ΠΑΟΚ. Ο Λεμονής έχοντας σχέση με την προπονητική τόση όση ο Νίκος Αλέφαντος με την αστρονομία, κάνει μια κίνηση-κλειδί που αποδείχθηκε καθοριστική για τη συνέχεια του στον Ολυμπιακό : Καταργεί τους προπονητικούς νεωτερισμούς του Ματζουράκη και επαναφέρει ένα κλασικό 4-4-2 έχοντας στα άκρα τους Μαυρογενίδη-Γιαννακόπουλο από δεξιά και Γεωργάτο-Τζόρτζεβιτς από αριστερά, στην καλύτερη τους ηλικία. Οι παίκτες που σχεδόν 4 χρόνια με το Μπάγεβιτς παίζοντας το 4-4-2 είχαν μάθει ακόμα και πότε θα έκλανε ο διπλανός τους, ανεβαίνουν στην Τούμπα και συντρίβουν τον ΠΑΟΚ με 2-4. Ο Λεμονής εμφανίζεται επιθετικός στη συνέντευξη τύπου όταν οι εκπρόσωποι των ΜΜΕ της Θεσσαλονίκης αφήνουν μομφές για τη διαιτησία, πράγμα που του δίνει (πολλούς) πόντους τόσο μεταξύ των οπαδών που στο πρόσωπο του βλέπουν έναν Ολυμπιακάρα που μπορεί να αποδειχτεί κελεπούρι, όσο και στις τάξεις της διοίκησης που βλέπει οτι ανέξοδα βρίσκει κάποιον με έρεισμα τόσο στον τύπο, όσο και στον κόσμο.

Τέλος πάντων, η φάμπρικα της προπαγάνδας παίρνει μπροστά και οι φίλα προσκείμενοι στο Λεμονή δημοσιογράφοι - παραποιώντας την ιστορία - παρουσίασαν το Λεμονή σαν ένα κράμα ποδοσφαιρικής αξίας Σιδέρη, προσφοράς Μουράτη και Ολυμπιακοφροσύνης Αναστόπουλου. Οι νεότεροι οπαδοί του Ολυμπιακού "κατάπιαν αμάσητο" τον πρόλογο, η διοίκηση το είδε και ο Τάκης παίρνει το επίσημο σακάκι που λέει "Προπονητής Ολυμπιακού" αποτινάσσοντας την ταμπέλα "προσωρινός".

Ο Λεμονής λοιπόν, ανέλπιστα, χωρίς να έχει κάνει καν το αγροτικό του ούτε σε ομάδα του περιφερειακού πρωταθλήματος βρίσκεται στο πόστο του πρώτου προπονητή του τετράκις πρωταθλητή στο διάστημα 1996-1997 / 1999-2000 Ολυμπιακού. Νέα εποχή δόξας και χρημάτων γι'αυτόν και φυσικά η καλύτερη συστατική επιστολή για να δουλέψει μελλοντικά σε οποιαδήποτε ομάδα Α' Εθνικής. Οι παίκτες συσπειρωμένοι πλέον, μπροστά στον κίνδυνο της απώλειας του εγχώριου τίτλου σοβαρεύονται, κάνουν εκεχειρία και τα δίνουν όλα αφού γνωρίζουν οτι η οργή του κόσμου θα πέσει πάνω τους μιας και το άλλοθι του προπονητή δεν υπάρχει πια.

Ο Ολυμπιακός της σεζόν 2000-2001 έπαιζε ουσιαστικά ένα ποδόσφαιρο ιδιωτικής πρωτοβουλίας, όπου οι παίκτες έπαιζαν με συστήματα και κινήσεις όπως τις είχαν μάθει απ'τους προηγούμενους προπονητές τους : Κατα βάση χρησιμοποιούσαν το κλασικό 4-4-2 του Μπάγεβιτς και ανάλογα με το πως τους έβγαινε το παιχνίδι χρησιμοποιούσαν είτε το 4-1-3-1-1 του Ματζουράκη είτε το 4-1-3-2 του Μπιγκόν. Ο Λεμονής ήταν απλά εκεί για να δίνει τις φανέλες στην 11άδα. Πατσατζόγλου - Γιαννακόπουλος από δεξιά, Γεωργάτος - Τζόρτζεβιτς από αριστερά, Τζιοβάνι - Αλεξανδρής μπροστά και Ζε Ελίας - Ζέτερμπεργκ στο κέντρο, δεν ήθελαν και κανένα ειδικό σεμινάριο για να διαλύσουν οποιονδήποτε αντίπαλο εντός των συνόρων και αυτό το βίωσε καλύτερα η ΑΕΚ (δύο φορές, 4-1 για το πρωτάθλημα και 6-1 για το κύπελλο) αλλά και ο Παναθηναϊκός (στο αλήστου μνήμης 1-4 της Λεωφόρου). Η "καλή" ενδεκάδα του Ολυμπιακού έπαιζε κυριολεκτικά στον αυτόματο πιλότο και κατάπινε σα στραγάλια τους αντιπάλους της. Η συνδρομή του Λεμονή ήταν ελάχιστη και αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στα τρία μοναδικά παιχνίδια που χρειάστηκε να αλλάξει κάτι στην ομάδα λόγω τραυματισμών :

1) Στον πρώτο αγώνα κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ (1-1) όπου τραυματίστηκε ο Γεωργάτος και ο Λεμονής με πειραματισμούς προσπάθησε να καλύψει το κενό του, με αποτέλεσμα ο Παναθηναϊκός να καταφέρει να ισοφαρίσει προς το τέλος του ματς με το γκολ του Λυμπερόπουλου, σε μια βραδιά που η ήττα αποφεύχθηκε χάρη στην εκπληκτική βραδιά του Δημήτρη Ελευθερόπουλου.

2) Στην 28η αγωνιστική, προτελευταίο αγώνα του πρωταθλήματος, Πανιώνιος-Ολυμπιακός στη Νέα Σμύρνη, όπου ο Λεμονής αποφασίζει να πάει χαλαρός και με πολλές αλλαγές εν'όψει του τελικού Κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ και χάνει με κατεβασμένα τα χέρια απ'τον Πανιώνιο με 2-1.

3) Στον τελικό κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ στη Ν.Φιλαδέλφεια, όπου ο Λεμονής νηφάλιος απ'τις δύο νίκες μέσα-έξω επί του ΠΑΟΚ του Μπάγεβιτς, εφησυχασμένος, δεν σκέφτηκε καν οτι ο αντίπαλος μπορεί να άλλαζε κάτι ειδικά για την περίσταση... έτσι, όταν είδε το Μπάγεβιτς να μη παρατάσσει το συνηθισμένο του 4-4-2 με Μπορμπόκη - Γεωργιάδη δεξιά και Βενετίδη - Κωνσταντινίδη αριστερά αλλά με κάτι σαν 5-4-1 με μόνο προωθημένο το Ναλιτζή και τον Οκκά να βγαίνει απο πίσω σαν κρυφό φορ, ο Λεμονής δεν έκανε τίποτε να το αντιμετωπίσει, παρά το γεγονός οτι δε θα είχε στις υπηρεσίες του τον Παρ Ζέτερμπεργκ. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία : Ο Ολυμπιακός στο 46' βρίσκεται να χάνει με 3-0, μειώνει με τον Τζόρτζεβιτς σε 3-1 για να δεχθεί άμεσα το 4ο γκολ και απλά ο Χούτος να κλείσει το σκορ στο ντροπιαστικό 2-4 με ήττα απ'τον ΠΑΟΚ μέσα στην Αθήνα...

Η μόνη διαφορά που ο Λεμονής άλλαξε κάτι και του βγήκε, ήταν στη βραδιά της Λεωφόρου, όπου ο αντικαταστάτης του τραυματισμένου Τζόρτζεβιτς (Λουτσιάνο) έκανε όργια και πήρε το ματς πάνω του.

Το πρωτάθλημα της σεζόν 2000-2001 δημιούργησε ψευδή εικόνα για τις πραγματικές ικανότητες του Λεμονή στον κόσμο. Το πρωτάθλημα του 2001 το πήρε αφ'ενός στη συσπείρωση των παικτών (Χούτος, Γεωργάτος, Τζιοβάνι, Ελευθερόπουλος ήταν "σκοτωμένοι" με το Ματζουράκη) που παραμέρισαν τις όποιες διαφορές και έπαιξαν φοβερό ποδόσφαιρο, αλλά και χάρη στην προετοιμασία που είχε κάνει ο Ματζουράκης. Μπορεί να έλεγε οτι στην προπόνηση κάνουν δυάδες μεσοαμυντικές, δυάδες επιθετικές και δυάδες μεσοεπιθετικές που λέγονται κόπλου, μπορεί να... μύριζε η ανάσα του που έλεγε και η "Πόρσε" Χούτος, αλλά γεγονός ήταν πως ο Ολυμπιακός της σεζόν 2000-2001 όχι μόνο έτρεχε 90+ λεπτά, αλλά αυτή η φυσική κατάσταση που είχε ήταν η βασική αιτία που ο Ολυμπιακός είχε φιλοδωρήσει και με ουκ ολίγα γκολ τους αντιπάλους του και μέχρι ενός σημείου απειλούσε το ρεκόρ των 100+ τερμάτων που κρατάει απ'την εποχή της ομαδάρας του Γουλανδρή στις αρχές τις δεκαετίας του '70.

Ο Λεμονής λοιπόν δικαίως απολαμβάνει τη μερίδα δόξας που του αναλογεί, άσχετα αν αυτή τεχνηέντως - με προφανή σκοπό την καλλιέργεια θετικού κλίματος για την παραμονή του και την επόμενη χρονιά - διογκώνεται απ'τα προεδρικά φερέφωνα κάθε είδους. Ο διαχειριστής λοιπόν Λεμονής βαπτίζεται ηγετική μορφή και η μικρή μερίδα που του αναλογεί μεταλλάσσεται σε μερίδα του λέοντος.

Πάμε στη σεζόν 2001-2002, όπου ο Ολυμπιακός κερδίζει το πρωτάθλημα στην ισοβαθμία απ'την ΑΕΚ, χάρη στη νίκη του με 4-3 στο μεταξύ τους ματς στο ΟΑΚΑ. Ο Ολυμπιακός τερματίζει πρώτος έχοντας 58 βαθμούς με 17 νίκες, 7 ισοπαλίες και 2 ήττες έναντι 58 βαθμών της ΑΕΚ που είχε 19 νίκες, 1 ισοπαλία και 6 ήττες, αλλά και καλύτερο συντελεστή στα μεταξύ τους παιχνίδια. Ο Ολυμπιακός αυτής της σεζόν δεν είχε μεγάλη σχέση με το εκρηκτικό σύνολο της περασμένης σεζόν, καθώς έλειπε ο Λουτσιάνο που αποδεσμεύτηκε, ο Γεωργάτος που
(ξανα)πήγε στην Ίντερ απ'όπου είχε επιστρέψει αλλά και ο αρχηγός Κυριάκος Καραταΐδης που σταμάτησε το ποδόσφαιρο. Ήρθαν ο Χόρχε Μπερμούδες απ'τη Μπόκα Τζούνιορς, ο Στέλιος Βενετίδης απ'τον ΠΑΟΚ, ο Κριστιάν Καρεμπέ απ'τη Μίντλεσμπρο και ο Ζίζι Ρόμπερτς απ'τον Πανιώνιο. Ο Λεμονής αποφάσισε να αποτινάξει απο πάνω του τη ρετσινιά του "προπονητή συντήρησης" που τον ακολουθούσε, αφού πέρα απ'τους πανηγυρισμούς και τις δηλώσεις Ολυμπιακοφροσύνης πολύς κόσμος έβλεπε οτι καρπωνόταν τη δουλειά των προηγούμενων προπονητών στον Ολυμπιακό. Στην πρώτη σεζόν λοιπόν που ο Λεμονής θα καταστρώσει και θα ηγηθεί της προετοιμασίας, αποφασίζει :

* Να καθιερώσει σε ρόλο στοπερ το Χόρχε Μπερμούδες, που σε όλη του την καριέρα έπαιζε ως λίμπερο σε άμυνα τριών.
* Να εκπαραθυρώσει απ'την εντεκάδα τον Παρ Ζέτερμπεργκ (και να καταστήσει - επι της ουσίας - δημόσιο υπάλληλο τον Ανδρέα Νινιάδη), θέλοντας να παίξει ένα 4-4-2 με δύο αμυντικά χαφ, τους Καρεμπέ και Ζε Ελίας.

Το σύνθημα του ήταν το περίφημο "η αμυντική λειτουργία θα βελτιωθεί όταν μάθουμε να παίζουμε με 8 παίκτες πίσω από τη μπάλα". Αν υποτεθεί οτι ο Λεμονής δίδασκε κάτι τέτοιο στην προετοιμασία και τις προπονήσεις, τότε αβίαστα μπορεί να βγεί το συμπέρασμα οτι κανένας δε το κατάλαβε, καθώς ο Ολυμπιακός δέχθηκε γκολ σε όλα τα ματς του Champions League και σε όλα τα ντέρμπι του Ελληνικού πρωταθλήματος. Σε μια σεζόν 26 αγωνιστικών (λόγω μείωσης των ομάδων σε 14), ο Ολυμπιακός υπό τον Λεμονή προλαβαίνει να "γκελάρει" 9 φορές παραχωρώντας 7 ισοπαλίες :

4η ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ, ΠΑΟΚ-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 1-1
6η ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΞΑΝΘΗ 1-1
8η ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ 2-2 (παρ'ότι μέχρι το 70' ο Ολυμπιακός προηγείτο με 2-0)
9η ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ, ΟΦΗ-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 1-1
14η ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ, ΗΡΑΚΛΗΣ-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 1-1
21η ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ, ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 1-1
23η ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΑΚΡΑΤΗΤΟΣ 2-2

...και δύο ήττες:
13η ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΑΡΗΣ 0-1
15η ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ, ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 3-1

...αλλά και να χάσει ένα δικό του (2ο συνεχόμενο) τελικό κυπέλλου, απ'την... πελάτισσα του, ΑΕΚ με 2-1. Το αξιοσημείωτο είναι οτι μέρος του τύπου (αλλά και ο ίδιος ο Λεμονής) προσπάθησαν να μεταφέρουν την ευθύνη της απώλειας του τίτλου στον... Τζιοβάνι, με την αιτιολογία οτι αποβλήθηκα και κατέστρεψε το... πλάνο της ομάδας. Η αλήθεια είναι πως ο Βραζιλιάνος εκείνο το βράδυ ήταν ο μόνος που πάλευε και ήταν αυτός που πήρε απ'το χεράκι τον Ολυμπιακό που - ελέω Λεμονή - πελαγοδρομούσε, ισοφάρισε το 1-0 σε 1-1 και τον
οδηγούσε μπροστά μέχρι την αποβολή του. Με την έξοδο του απ'το τερέν, ο σημερινός τεχνικός διευθυντής, Ίλια Ίβιτς με κεφαλιά νίκησε τον Άγγελο Γεωργίου, έκανε το 2-1 και έδωσε έναν ανέλπιστο τίτλο στην ΑΕΚ, χάρη στο Λεμονή που και πάλι δεν έκανε τίποτε για να αποτρέψει την ήττα. Μια και ανέφερα τον Τζιοβάνι, δε θα μπορούσα να παραλείψω οτι ο Λεμονής άφηνε τον Τζιοβάνι στον πάγκο ουκ ολίγες φορές για να παίζει βασικός ο... Ζίζι Ρόμπερτς. Ο Λεμονής το'χε προχωρήσει πολύ, καθώς είχε ανακοινώσει στον Κόκκαλη πως δεν
υπολογίζει τον Τζιοβάνι για τη νέα σεζόν (τότε που ο Κόκκαλης οργάνωσε φιέστα και απένειμε τιμητική πλακέτα στον Τζιοβάνι και το καταιγιστικό "ΤΖΙΟΒΑΝΙ ΤΖΙΟΒΑΝΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ" του κόσμου ανάγκασε τον πρόεδρο να του κάνει νέο συμβόλαιο). Ναι, μιλάμε για τέτοια προπονητική ευφυΐα.

Καλοκαίρι του 2002 λοιπόν, ο Ολυμπιακός είναι πρωταθλητής για 6η συνεχόμενη φορά κερδίζοντας στο αλήστου μνήμης παιχνίδι του ΟΑΚΑ την ΑΕΚ με 4-3, με τον Sir Takis να τρέχει μέσα στον αγωνιστικό χώρο να αγκαλιάσει τους παίκτες του (που του γλύτωσαν την καρέκλα). Ο Ολυμπιακός κέρδισε τότε τον τίτλο στην ισοβαθμία με την ΑΕΚ. Ποτέ άλλοτε στην εξαετία κυριαρχίας του Ολυμπιακού (1996-1997 / 2001-2002) δεν είχε απειληθεί τόσο σοβαρά η απώλεια του στέμματος του πρωταθλητή, εκτός ίσως απ'τη σεζόν του Αλμπέρτο Μπιγκόν (1999-2000). Ο Σωκράτης Κόκκαλης αποδεδειγμένα βολεύτηκε με τη λύση Λεμονή που πήρε δύο πρωταθλήματα και αναμφισβήτητα, ήταν καλός "Yes-Man"...

Προετοιμασία με τον Τάκη και πάλι, νέα πειράματα και αλλαγή του συστήματος σε 4-5-1, αφού είδε οτι με δύο αμυντικά χαφ και χωρίς κάποιον παίκτη να μοιράζει παιχνίδι, δουλειά δε γινόταν. Νέες αλλαγές στο ρόστερ με αφίξεις τους Φάνη Κατεργιαννάκη και Εντού Ντρασένα, αλλά και την προσθήκη των νεαρών (απ'την ομάδα νέων) Ανθούλη, Λύγκου, Λυκούδη, Μενδρινού, Μπενετάτου, Ντόβα, Τζανετή και Μελαμπιανάκη.

Τα σημάδια όσο προχωράει η προετοιμασία είναι παραπάνω απο ανησυχητικά. Οι αυτοματισμοί εξαφανίζονται, οι παίκτες δείχνουν μπερδεμένοι, η άμυνα πελαγοδρομεί, τα χαφ δε μπορούν να κυκλοφορήσουν σωστά τη μπαλα αν και οι Ζε Ελίας - Καρεμπέ - Ζέτερμπεργκ ήταν παίκτες με εξαιρετική τεχνική κατάρτιση, ενώ ο Τζιοβάνι μόνος εγκλωβισμένος ανάμεσα σε 2 και 3 αμυντικούς "φώναζε" οτι θέλει στήριγμα. Οι πολλοί και συχνοί τραυματισμοί (και ψευτοτραυματισμοί) του Ζε Ελίας άλλαζαν κατά συνθήκη την προπονητική αλχημεία του Λεμονή στο κλασικό 4-4-2, με τον Αλεξανδρή να πηγαίνει ως παρτενέρ του Τζιοβάνι στην επίθεση. Και πάλι όμως, η κατάσταση δε διορθωνόταν. Ο Ολυμπιακός δεν πέτυχε ούτε γκολ στους φιλικούς αγώνες που έδωσε εκτός Ελλάδος, χάνοντας διαδοχικά απ'το Αμβούργο με 1-0, τη Μαγιόρκα με 2-0, τη Γαλατάσαράϊ με 2-0 και τη Γιουβέντους με 4-0μ ενώ κατάφερε να χάσει και στο ΟΑΚΑ απ'την αγωνιζόμενη στη Β' Κατηγορία της Βραζιλίας, Πορτουγκέζα, με 2-3. Η ομάδα δε ρολάρει, ο κόσμος αρχίζει να γκρινιάζει, αλλά ο Λεμονής επιμένει : "Θα είμαστε έτοιμοι όταν πρέπει".

Ξεκινάει το πρωτάθλημα, ο Ολυμπιακός κερδίζει τις πρώτες δύο αγωνιστικές κάνοντας το καθήκον του και χωρίς να αποδώσει έστω υποφερτό ποδόσφαιρο. Ειδικά την 1η αγωνιστική, στο πρώτο ματς του Ολυμπιακού που χρησιμοποίησε τη Ριζούπολη ως έδρα, ο κόσμος ήταν πραγματικά εξαγριωμένος με αυτό που αντρίκρυζε στο γήπεδο : Το 1-0 δια ποδός Τζόρτζεβιτς απλά κατεύνασε τα πράγματα.

Ακολούθησε η μαγική βραδιά του Τσάμπιονς Λίγκ, με τους παίκτες του Ολυμπιακού να χορεύουν κυριολεκτικά στο χορτάρι της Ριζούπολης και να διασύρουν τη Μπάγερ Λεβερκούζεν με 6-2. Ο Λεμονής μη χάνοντας χρόνο αρχίζει να κομπορρημονεί : "Σας το είχα πεί οτι θα είμαστε έτοιμοι όταν πρέπει ! Τα βλέπετε !", έλεγε. Ο κόσμος κατενθουσιασμένος άρχισε να θεωρεί δεδομένη τη συνέχιση της βασιλείας στην Ελλάδα και να πιστεύει οτι επιτέλους ήρθε η ώρα της διάκρισης στην Ευρώπη και του πρώτου εκτός έδρας "διπλού". Αλλά...

Στη συνέχεια, θα έλεγε κανείς - παραδοξολογώντας - οτι αν ο Λεμονής προσπάθησε να εφαρμόσει στα επίσημα ματς ότι δοκίμασε στα φιλικά, τότε... πέτυχε απόλυτα. Μακριά απ'την Ελλάδα η εφαρμογή του 4-5-1 είναι πάντα προβληματική, οι αδυναμίες επαναλαμβανόμενες, οι εμφανίσεις απογοητευτικές και οι δυσκολίες απερίγραπτες. Η υπόλοιπη θητεία του Λεμονή περιελάμβανε μια ισοπαλία 2-2 με τον Ηρακλή στο Καυταντζόγλειο, μια ντροπιαστική ήττα από την Μακάμπι στην Κύπρο, μπροστά σε 15.000 ερυθρόλευκους οπαδούς, όπου οι Ισραηλινοί έπαιζαν ως γηπεδούχοι λόγω της κρίσης που μάστιζε το Ισραήλ λόγω των εχθροπραξιών με τους Παλαιστίνιους, αλλά και μια ήττα-διασυρμό απ'τη Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ με 4-0. Η αιτία για την απόλυση του Λεμονή βρίσκεται στη ντροπιαστική ήττα με 3-0 απ'την ανύπαρκτη Μακάμπι. Ο Κόκκαλης εξαγριώθηκε με ένα πρωτοσέλιδο της εφημερίδας "ΦΩΣ", δύο ημέρες μετά την ήττα-σοκ (26/09/2002), στο οποίο ο τίτλος ήταν "Ο Ιταλός σε αποστολή και εμείς σε καταστολή, λένε οι ερυθρόλευκοι".

Το πρωτοσέλιδο του "ΦΩΤΟΣ"

Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού διαβάζοντας αυτό το πρωτοσέλιδο έγινε έξαλλος, γιατί διέκρινε προσπάθεια να αποδοθούν ευθύνες στη διοίκηση του Ολυμπιακού για την κάκιστη διαιτησία του Ιταλού διαιτητή του αγώνα. Το ποτήρι ξεχείλισε όταν ακολούθησαν και οι υπόλοιπες αθλητικές εφημερίδες, επιρρίπτοντας ευθύνες στη διοίκηση που έχει αφήσει απροστάτευτη την ομάδα στην Ευρώπη, με συνέπεια να γίνεται (πολύ) συχνά θύμα σφαγιαστικών διαιτησιών, ακόμα και με αντιπάλους που δε τους ξέρει ούτε ο... πρόεδρος τους.

Έξω φρενών ο Κόκκαλης πήγε στου Ρέντη με σκοπό να κατσαδιάσει όλη την ομάδα για τα μαύρα χάλια που παρουσίασε, αλλά και να ζητήσει εξηγήσεις για τα δημοσιεύματα, γνωρίζοντας οτι ο Λεμονής είχε προσβάσεις στον τύπο και σχέσεις με δημοσιογράφους που τον αβαντάριζαν. Πριν μιλήσει με τους παίκτες, ο πρόεδρος του Ολυμπιακού είχε... τρυφερό τετ-α-τετ με το Λεμονή στο γραφείο του προπονητή στου Ρέντη. Εκεί υπήρξε μια πολύ έντονη λογομαχία, αφού ο Κόκκαλης ζήτησε εξηγήσεις απ'τον προπονητή του για τα περί διαιτησίας, με το Λεμονή να ανταπαντάει υποστηρίζοντας πως δεν είναι αυτός που θα πρέπει να απολογηθεί, αφού δεν μίλησε ούτε στη συνέντευξη τύπου ούτε την επόμενη ημέρα για διαιτησία. Όμως ο Λεμονής δεν έμεινε εκεί, αφού έβαλε... την κασέτα του αγώνα στο βίντεο γι να δεί ο πρόεδρος τις επίμαχες φάσεις και είπε στον Κόκκαλη "από αυτές τις φάσεις έχω βάσιμες υποψίες οτι αυτός ο διαιτητής δεν έκανε ανθρώπινα λάθη".

Κάπου εκεί ουσιαστικά τελείωσε η σχέση Κόκκαλη-Λεμονή, αφού η συζήτηση οδηγήθηκε στις μεταγραφές που δεν έγιναν το καλοκαίρι και στην εικόνα παιδικής χαράς που παρουσιάζει η ομάδα με την απειθαρχία να βασιλεύει. Η κουβέντα εξαγρίωσε ακόμα περισσότερο τον Κόκκαλη, ο οποίος στην ομιλία του προς τους παίκτες τους... έκραξε κανονικά : " Τι αηδίες είναι αυτές που ακούω και διαβάζω οτι λέτε περί διαιτησίας; Δηλαδή ο διαιτητής έφταιγε για τα χάλια μας; ". Οι παίκτες - όχι άδικα - σχημάτισαν την εντύπωση οτι ο Κόκκαλης ήταν πραγματικά έξαλλος με το Λεμονή, ενώ έγιναν συστάσεις σε όλους οτι θα πέσουν κεφάλια αν παρουσιαστούν ξανά κρούσματα απειθαρχίας.

Η ήττα απ'τη Μάντσεστερ με κάτω τα χέρια εκνεύρισε τον Κόκκαλη, αλλά η αποβολή του Ζε Ελίας για φάουλ με τα δύο πόδια πάνω στο Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν στο χώρο της σέντρας, με το σκορ ήδη στο 2-0, έβγαλε απ'τα ρούχα του τον Κόκκαλη που έβλεπε πως οι παίκτες της ομάδας δεν έδιναν απολύτως καμμία σημασία στον προπονητή τους. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η αποβολή του Τζιοβάνι για χτύπημα σε αντίπαλο μπροστά στα μάτια του διαιτητή, σε αγώνα με την Καλλιθέα και το σκορ στο 4-1 ! Ο Κόκκαλης αποφάσισε να δώσει τέλος στη "βασιλεία" του Λεμονή στον Ολυμπιακό στις 6/10/2002, κάνοντας τον έτσι τον πρώτο προπονητή που απολύθηκε απ'τον Ολυμπιακό πριν τελειώσει η φάση των ομίλων του Champions League.

Έτσι, η τρίτη χρονιά του Λεμονή έμελλε να είναι και η φαρμακερή. Η αιτία της απόλυσης του είναι η ίδια αιτία για την οποία δε θα έπρεπε να είχε προσληφθεί καν : Άπειρος ως προπονητής και πολύ μικρή προσωπικότητα για να κάτσει στον πάγκο του Ολυμπιακού. Οι αφορμές τώρα, φυσικά αυτές που γέννησε το αίτιο... Πειθαρχία παιδικής χαράς, μεταγραφές που τις χρεώνεται ο ίδιος αφού και να μη τις ήθελε, προκειμένου να μη χάσει τη θέση του σιώπησε.