Ο τέλειος κόουτς, ο κόουτς ο σωστός...

Η αγωνιστική σεζόν ουσιαστικά τελείωσε για εμάς. Είμαστε πρωταθλητές μαθηματικά και απομένει το τυπικό, δεν υπάρχουν άλλες υποχρεώσεις σε άλλες διοργανώσεις, οπότε ευκαιρία να ανοίξουμε ένα μεγάλο και φλέγον θέμα : Το θέμα "Ερνέστο Βαλβέρδε". Σε αυτό εδώ το άρθρο που έγραψα τον Αύγουστο του 2010, είχα παραθέσει το σκεπτικό μου σχετικά με την επιστροφή του στον πάγκο του Ολυμπιακού. Είχα γράψει τότε πως ο Βαλβέρδε δεν έπρεπε να φύγει από την ομάδα το καλοκαίρι του 2009, αλλά να παραμείνει και 2η σεζόν για να δούμε τι μπορούσε - αν μπορούσε - να κάνει παραπάνω στον Ολυμπιακό. Άπαξ όμως και απολύθηκε / αποχώρησε από την ομάδα, καλώς η κακώς έγινε ιστορία, παρελθόν και εκεί θα έπρεπε να παραμείνει. Είναι πολύ πιο εύκολο σε μια επιστροφή να χάσεις την εκτίμηση κόσμου που σε εκτιμούσε, παρά να κερδίσεις την εκτίμηση του κόσμου που δεν σε έβλεπε με καλό μάτι. Είχα πεί οτι οι επιστροφές στον Ολυμπιακό ποτέ δεν δούλεψαν. Δούλεψαν εν μέρει σε κάποιες περιπτώσεις - από την άποψη οτι επιτεύχθηκε ο στόχος της κατάκτησης του πρωταθλήματος - αλλά επί της ουσίας ο προπονητής που επέστρεφε αντιμετωπιζόταν - όχι άδικα - σχεδόν "εχθρικά". Ας αρχίσει λοιπόν η κουβέντα...

Με εξαίρεση τον Λάκη Πετρόπουλο που την δεκαετία του '70 - και με τον Γουλανδρή στην προεδρία να έχει και όχι το χέρι, αλλά και τα δύο χέρια στις τσέπες - στην επιστροφή του στην ομάδα τον Ιούλιο του 1972 έχτισε την μεγάλη ομάδα της τριετίας 1972-1975, κατέκτησε τίτλους και ήταν αποδεκτός από τον κόσμο (άντε και τον παππού Κάζιμιρ Γκόρσκι), οι υπόλοιποι που επέστρεψαν και κατέκτησαν τίτλους επέστρεψαν εν μέσω σκεπτικισμού και αποχώρησαν εν μέσω γκρίνιας η κραξίματος. Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς επανήλθε το καλοκαίρι του 2004 χαρακτηριζόμενος ως "ξαναζεσταμένο φαγητό", για να ακολουθήσει ανελέητο κράξιμο που ξεκίνησε από το 3-1 του Άνφιλντ και διήρκησε μέχρι και την φιέστα στο Καραϊσκάκη. Ο Λεμονής επανήλθε στην θέση του Σόλιντ τον Δεκέμβρη του 2006, χαρακτηρίστηκε "προσωρινή λύση" για να αρχίσουν οι πρώτες μουρμούρες όταν ο Σωκράτης τον μονιμοποίησε στον πάγκο. Ο Ολυμπιακο θα κατακτήσει άνετα το πρωτάθλημα της σεζόν 2006-2007, όμως η επόμενη σεζόν ξεκίνησε με τον Λεμονή να βρίσκεται στα χαρακώματα με τον τότε τεχνικό διευθυντή, Ίλια Ίβιτς που πίστευε οτι ο Λεμονής ήταν "λίγος" για τον Ολυμπιακό και δεν δίσταζε να κριτικάρει την τακτική του. Ακολούθησε ένα διάστημα αποθέωσης μετά τις εξαιρετικές εμφανίσεις στο Champions League και από τον Δεκέμβρη του 2007 και μετά και το κλατάρισμα της ομάδας, ο Λεμονής δέχτηκε "πυρ ομαδόν" όχι μόνο από τον κόσμο, αλλά και από τους ίδιους τους τους παίκτες που δεν δίσταζαν να μιλάνε σε δημοσιογράφους και να κάνουν παράπονα. Αποτέλεσμα; Ο Λεμονής εκδιώχθηκε πριν ολοκληρωθεί η σεζόν.

Και φτάνουμε στο σήμερα... Ο Ερνέστο Βαλβέρδε που κατέκτησε το νταμπλ με τον Ολυμπιακό την σεζόν 2008-2009 δεν παρέμεινε στην ομάδα καθώς δεν τα βρήκε με τη διοίκηση και επέστρεψε στη χώρα του. Είχε ένα αποτυχημένο πέρασμα από την Βιγιαρεάλ που τον εμπιστεύθηκε, ένα πέρασμα που του στοίχισε την απόλυση του στις αρχές του 2010. Η αλλαγή διοίκησης στον Ολυμπιακό, η επιμονή του Βαγγέλη Μαρινάκη και η ευκαιρία να ξαναφτιάξει το όνομα του στον Ολυμπιακό με την ενδεχόμενη κατάκτηση ενός τίτλου - σε συνδυασμό με την απουσία αξιόλογων προτάσεων - τον έφεραν ξανά στον πάγκο του Ολυμπιακού. Με τον Ολυμπιακό να έχει αποκλειστεί νωρίς-νωρίς από την Ευρώπη, το έργο που είχε να φέρει εις πέρας προέβλεπε το χτίσιμο μιας νέας ομάδας - καθώς υπήρχαν ελλείψεις σε πολλές θέσεις του ρόστερ και το πλάνο της διοίκησης προέβλεπε και πολλές μεταγραφές - και την κατάκτηση του πρωταθλήματος σε πρώτο πλάνο (που θα οδηγούσε στους ομίλους του Champions League και τα σίγουρα έσοδα της UEFA) και σε δεύτερο πλάνο και την κατάκτηση του κυπέλλου.

Εφτά μήνες μετά, ο Ολυμπιακός με τον Βαλβέρδε στον πάγκο πέτυχε τους δύο από τους τρείς στόχους : Οι πολλοί νέοι παίκτες και οι παλιοί άρχισαν σχετικά νωρίς να μοιάζουν με ομάδα και να αποτελούν ένα καλό σύνολο για την Ελλάδα (το τονίζω αυτό), ενώ επιτεύχθηκε και ο "νούμερο ένα" στόχος που δεν ήταν άλλος απ'την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ο Ολυμπιακός απέτυχε να προχωρήσει στο κύπελλο, αφού αποκλείστηκε νωρίς νωρίς από τον ΠΑΟΚ, χάνοντας τον άλλο του στόχο. Ακούγεται ιδανικό και αν το δεί κανείς "ψυχρά" και με στατιστική ματιά, ο Βαλβέρδε πέτυχε τον σημαντικότερο στόχο που είχε θέσει η διοίκηση. Όμως η δυσαρέσκεια του κόσμου ήταν έκδηλη καθ'όλη τη διάρκεια της σεζόν, ειδικότερα μετά από κάποιες άστοχες δηλώσεις του Βαλβέρδε (π.χ. "σε όλη μου την καριέρα κέρδιζα δύσκολα εκτός έδρας" ) αλλά και με την αδυναμία του να κερδίσει κάποιο ντέρμπι πραγματοποιώντας καλή εμφάνιση. Την κατάσταση επιδείνωνε το γεγονός οτι ο Ολυμπιακός έχανε αυτά τα ματς όντας καλύτερος από τους αντιπάλους του στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα, σύμπτωμα που ήταν επαναλαμβανόμενο και έτεινε να εξελιχθεί σε ασθένεια. Η εμφατική νίκη επί της ΑΕΚ με 6-0 καθάρισε την υπόθεση τίτλος και επανέφερε την ηρεμία στον κόσμο που είδε οτι η ομάδα είχε τις ικανότητες και οτι με τις κατάλληλες προσθήκες το καλοκαίρι, θα είναι ακόμη πιο ισχυρή και έτοιμη να αντιμετωπίσει της ομάδες της κορυφαίας Ευρωπαϊκής διοργάνωσης.

Ακολούθησαν διάφορα άρθρα από "αντικειμενικά" κυρίως μέσα, που ανέφεραν τον Βαλβέρδε ως υποψήφιο προπονητή μια της Χέρκουλες, μια της Μπιλμπάο, μια της Λα Κορούνια. Κλασική προσπάθεια δημιουργίας καταστάσεων γκρίνιας και τριβής στην ομάδα, αφού τα ρεπορτάζ δεν επιβεβαιώνονταν από πουθενά ενώ ακόμη και τα Ισπανικά μέσα ανέφεραν ως πηγές τους... Ελληνικά sites. Κάπου εκεί όμως  ήρθε ο ίδιος ο Βαλβέρδε και πάλι και με δηλώσεις του στην εφημερίδα "As" επανέφερε το θέμα "συμβόλαιο 1 χρόνου με option ανανέωσης", με την διοίκηση να βγάζει ανακοίνωση και να ξεκαθαρίζει οτι ο Βαλβέρδε έχει διετές κλειστό συμβόλαιο και πως ουδεμία περίπτωση να αποχωρήσει υπάρχει. Η ύποπτη σιωπή του Βαλβέρδε αλλά και του μάνατζερ του μετά την ανακοίνωση του Ολυμπιακού, δείχνουν πως ο Ισπανός προπονητής έχει στο μυαλό του τον επαναπατρισμό στην πρώτη ευκαιρία, ακόμη και αν η προσφορά εργασίας προέρχεται από έναν σύλλογο που δεν έχει βλέψεις πρωταθλητισμού. Όλη αυτή η ιστορία πάντως έχει ξυπνήσει μνήμες του καλοκαιριού του 2009, με τον Σωκράτη Κόκκαλη να ακυρώνει την αρχική συμφωνία που είχε κάνει με τον Βαλβέρδε και να προσφέρει ένα συμβόλαιο καλό μεν, που δεν αποδέχθηκε ο Βαλβέρδε, δε. Ο νυν προπονητής μας είχε κατηγορηθεί τότε για τυχοδιωκτισμό και ευκαιριακή απασχόληση στον Ολυμπιακό και ακριβώς το ίδιο κατηγορητήριο τον "βαραίνει" τώρα... και όχι άδικα. Μετά τους Μπάγεβιτς και Λεμονή λοιπόν, ο Βαλβέρδε έγινε άλλος ένας προπονητής που κατέκτησε τον τίτλο στο comeback του, αλλά σε αντίθεση με την πρώτη του θητεία δεν πέρασε "μήνα του μέλιτος" στον πάγκο με τον κόσμο να τον κοιτάζει αρχικά επιφυλακτικά και στο τέλος με μισό μάτι.

Απλά να κάνω μια παρατήρηση για το πολυπαιγμένο θέμα "ο Ολυμπιακός μπορεί να βρεί καλύτερο προπονητή" : Καλύτερο μπορεί να βρεί, ως προς τι; Σαν όνομα; Σαν φιλοσοφία; Σαν τι; Ο Ολυμπιακός από την ημέρα που ιδρύθηκε μέχρι και σήμερα πάσχει από την ασθένεια "κάπου εκεί έξω υπάρχει ο προπονηταράς που κάνει τα πάντα και περιμένει να του τηλεφωνήσουν απ'τον Ολυμπιακό για να έρθει και να σαρώσει τα πάντα". Ας δούμε δυό-τρείς περιπτώσεις... Ο πιο πρόσφατος ας πούμε, ο Μανόλο Χιμένεθ. Καλό όνομα στη Σεβίλλη, με πολύ καλά αποτελέσματα και αξιοσέβαστος αν μη τι άλλο. Φαντάζεται κανείς τι είχε να γίνει αν αυτός ο άνθρωπος ήταν στον Ολυμπιακό και έκανε όσα έκανε στην ΑΕΚ φέτος; Πάμε παρακάτω... Έκτορ Ραούλ Κούπερ. Ονοματάρα από τις λίγες, σωστά; Τι πρόσφερε παραπάνω στον Άρη απ'αυτό που είχε προσφέρει ο Μπάγεβιτς; Τίποτα. Το ταβάνι του ήταν οτι μας κέρδισε πέρυσι στα play-offs και φέτος μόλις ζόρισε το πράγμα, την έκανε για άλλες πολιτείες. Να πάμε στον δάσκαλο Δον Κιχώτη Λορένθο Σέρα Φερέρ; Με θητεία στην Μπαρτσελόνα, μεγάλο όνομα στην Ισπανία και τα highlights του στην Ελλάδα ήταν να τον δείχνουν να χοροπηδάει είτε μπροστά από τον 4ο διαιτητή, είτε μπροστά απ'τον επόπτη.

Παραδείγματα υπάρχουν πολλά και η επιλογή προπονητή είναι σχετική και η επιτυχία ή αποτυχία τους εντελώς συμπτωματική. Θέμα συγκυριών, αν θέλετε. Θέλετε να δούμε την πρώτη δεκάδα των προπονητών με τις περισσότερες νίκες στον Ολυμπιακό; Αφορά όλες τις διοργανώσεις : Πρωτάθλημα, κύπελλο, Ευρώπη : Ιδού...

1) Ντούσαν Μπάγεβιτς : 208 αγώνες - 145 νίκες, 32 ισοπαλίες, 30 ήττες / τέρματα 446 υπέρ, 170 κατά
2) Αφοί Χέλμη (Γιάννης & Βαγγέλης) : 171 αγώνες - 130 νίκες, 30 ισοπαλίες, 11 ήττες / τέρματα 464 υπέρ, 142 κατά
3) Λάκης Πετρόπουλος : 142 αγώνες - 108 νίκες, 26 ισοπαλίες, 8 ήττες / τέρματα 328 υπέρ, 82 κατά
4) Τάκης Λεμονής : 141 αγώνες - 94 νίκες, 28 ισοπαλίες, 19 ήττες / τέρματα 324 υπέρ, 145 κατά
5) Όλεγκ Μπλαχίν : 124 αγώνες - 76 νίκες, 34 ισοπαλίες, 14 ήττες / τέρματα 280 υπέρ, 97 κατά
6) Τόζα Βεσελίνοβιτς : 108 αγώνες - 65 νίκες, 18 ισοπαλίες, 25 ήττες / τέρματα 173 υπέρ, 96 κατά
7) Ερνέστο Βαλβέρδε : 78 αγώνες - 55 νίκες, 9 ισοπαλίες, 14 ήττες / τέρματα 142 υπέρ, 51 κατά
8) Αλκέτας Παναγούλιας : 93 αγώνες - 55 νίκες, 23 ισοπαλίες, 15 ήττες / τέρματα 153 υπέρ, 81 κατά
9) Μπρούνο Βάλε : 80 αγώνες - 52 νίκες, 18 ισοπαλίες, 10 ήττες / τέρματα 166 υπέρ, 67 κατά
10) Κάζιμιρ Γκόρσκι : 83 αγώνες - 49 νίκες, 21 ισοπαλίες, 13 ήττες / τέρματα 128 υπέρ, 53 κατά

Τι παρατηρούμε; Ενώ συνεχίζεται η αέναη αναζήτηση του ιδανικού προπονητή, βλέπουμε οτι στην πρώτη τετράδα είναι οι Χέλμηδες, ο Λάκης Πετρόπουλος, ο Τάκης Λεμονής και ο Ντούσαν Μπάγεβιτς. Έλληνες δηλαδή όλοι, αν συνυπολογίσει κανείς και τον ΣερβοΈλληνα Μπάγεβιτς. Στην 5η και 6η θέση είναι ο Όλεγκ Μπλαχίν που δεν είχε καμμιά προπονητική περγαμηνή και την προπονητική την έμαθε στον Ολυμπιακό και ο Τόζα Βεσελίνοβιτς, που προπονούσε ομάδες στην Κολομβία από το 1969 μέχρι το 1973 και μετά δούλεψε στη Βοϊβοντίνα πριν έρθει στον Ολυμπιακό, χωρις δηλαδή κάποια σημαντική διάκριση. Τι άλλο παρατηρούμε; 7ος ο τρισκατάρατος Βαλβέρδε; Μπροστά από Αλκέτα Παναγούλια, Μπρούνο Βάλε και τον "παππού" Κάζιμιρ Γκόρσκι; Θέμα συγκυριών είναι η επιτυχία ενός προπονητή σε μια ομάδα. Όχι μόνο αυτό βέβαια, αλλά σίγουρα ΚΑΙ αυτό. Πρώτο ρόλο παίζει το υλικό μιας ομάδας εννοείται και δεν μπορεί ούτε ο Φέργκιουσον ούτε ο Μουρίνιο να πάρουν πρωτάθλημα με την Κόλτσεστερ, αλλά ενδεχομένως ακόμη και ο γεννημένος να χάνει Ρανιέρι να κατακτούσε το πρωτάθλημα με την Μπαρτσελόνα. Ο Βαλβέρδε για παράδειγμα αποκλείστηκε από την Ανόρθωση, ο Σόλιντ έτρωγε τις φάπες μαζεμένες στην Ευρώπη αλλά κέρδιζαν στην Ελλάδα, ο Λεμονής τα'βρισκε μπαστούνια στην Ελλάδα αλλά είναι ο μόνος προπονητής ως τώρα που έχει φέρει διπλά στο Champions League. Από εκεί και πέρα δε λέει τίποτα αν π.χ. ο Βαλβέρδε μια και γι'αυτόν μιλάμε εκδιώχθηκε κλωτσηδόν από την Βιγιαρεάλ γιατί εδώ πήρε πρωτάθλημα, ούτε έχει σημασία αν ο Χιμένεθ έπαιζε μπαλάρα στην Ισπανία γιατί εδώ τον έχουν μουρλάνει στη φάπα.

Μήπως τελικά ο Βαλβέρδε και οι προπονητές της σειράς του Βαλβέρδε είναι το "ταβάνι" μας όσον αφορά τους ξένους προπονητές; Μήπως αυτό που μπορούμε να σηκώσουμε ως ο μεγαλύτερος σύλλογος της χώρας είναι προπονητές διαμετρήματος Βαλβέρδε και απλά έχουμε επιδοθεί σε κυνήγι μαγισσών (δεν εξαιρώ τον εαυτό μου) για να βρούμε τον τέλειο κόουτς τον κόουτς τον σωστό, τον πρόστυχο τον έξυπνο τον γοητευτικό; Ευκαιρία για κουβέντα... Μας κάνει ο Βαλβέρδε; Θέλουμε να μείνει ο Βαλβέρδε, ή θέλουμε να φύγει ο Βαλβέρδε; Είναι ένας επαγγελματίας που σέβεται το ψωμί που τρώει και δουλεύει αυστηρά βάσει συμβολαίων, ή είναι ένας τσαρλατάνος που εκμεταλλεύτηκε την ανωτερότητα του Ολυμπιακού από τους αντιπάλους του και έφτιαξε το βιογραφικό του; Μπορεί να συγκεντρωθεί στη δουλειά του αν παραμείνει, χωρίς το μυαλό του να γυρίζει στην μαμά πατρίδα και τον μάνατζερ του να καίει απ'την υπερβολική χρήση Fax, Laptops και κινητά τηλέφωνα στην προσπάθεια να βρεί ομάδα στον πελάτη του;

Τα σχόλια δικά σας...