Αλλαγή νοοτροπίας... και σύντομα

Το πρωτάθλημα έχει κριθεί σε ποσοστό 99%, είμαστε θεωρητικά πρωταθλητές, η ήττα αυτή δεν επηρεάζει τίποτα, ο Κωνσταντινέας έδωσε ένα πέναλτι που αν το έδινε υπέρ του Ολυμπιακού θα έβγαιναν δίσκοι, κασέτες, CD και BluRay, ενώ παίξαμε και με σημαντικές ελλείψεις αφού απουσίαζε ο πρώτος σκόρερ μας, Κέβιν Μιραλάς, ο βασικός μας αριστερός χαφ, Αλμπέρ Ριέρα ενώ απουσίαζαν και οι Βασίλης Τοροσίδης και Ραούλ Μπράβο. Αυτή είναι η μια πλευρά του νομίσματος.

Υπάρχει και η άλλη πλευρά βέβαια που καταδεικνύει πως ο Ολυμπιακός απέναντι σε έναν ΠΑΟΚ που δεν μπορούσε να αλλάξει πάνω από μια πάσα της προκοπής, αντιπαρέταξε την μετριότητα. Στο πρώτο ημίχρονο που δούλεψε σχετικά καλά η πίεση ψηλά και τα μαρκαρίσματα στα άκρα - ενώ ήταν απόντες και οι πιο επικίνδυνοι παίκτες του, ο Βιεϊρίνια και ο Σαλπιγγίδης - το σκορ θα έπρεπε να είναι ένα χαλαρό 0-2 ή 0-3 και να τελειώσει η σεμνή τελετή από την αρχή. Από τον φετινό Ολυμπιακό όμως λείπει κάτι, κάτι που εξηγεί και τις τρείς ήττες εκτός έδρας και στα τρία "ντέρμπι" που έδωσε με Παναθηναϊκό, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ (ενώ υπάρχει και η ήττα από τον Ηρακλή) : Προσωπικότητα. Είναι γεγονός οτι ο εκτός έδρας με τον εντός έδρας Ολυμπιακό είναι δύο διαφορετικές ομάδες. Όπως είναι γεγονός οτι ο Ολυμπιακός στα πιο δύσκολα ματς σέβεται υπερβολικά τους αντιπάλους του, ενώ παρουσιάζει συνεχώς την ίδια παιδική ασθένεια : Να εξαφανίζεται στο ένα ημίχρονο του αγώνα, με αποτέλεσμα να εμφανίζει σύνδρομο Τζέκιλ & Χάϊντ. Έτσι και σήμερα : Το διαφαινόμενο άνετο διπλό μετατράπηκε σε ήττα από μια ομάδα που δεν κατάφερε να κάνει ένα σουτ της προκοπής σε 93 λεπτά αγώνα. Χάσαμε δε με δύο γκολ που προήλθαν από δικά μας κατορθώματα : Ένα με πέναλτι, έστω τραβηγμένο και ένα που προήλθε μετά από μια καταπληκτική επίδειξη ζεϊμπεκιάς από τον Ούρκο Πάρντο. Ναι, ενδεχομένως αν έπαιζαν όλοι που έλειπαν να κερδίζαμε τον ΠΑΟΚ και να εξασφαλίζαμε τον τίτλο από σήμερα. Στο ποδόσφαιρο όμως και οι τραυματισμοί και οι απουσίες είναι μέσα στο παιχνίδι και δε μπορεί να περιμένει κανείς οτι θα βγάλει μια σεζόν ολόκληρη με όλους τους παίκτες παρόντες για 50 παιχνίδια.

Για τον αγώνα με τον ΠΑΟΚ δεν υπάρχουν πολλά να πούμε. Ο ΠΑΟΚ ελάχιστα θυμίζει τον ΠΑΟΚ του Σάντος με τη σφιχτή άμυνα και το αποτελεσματικό τσούκου-τσούκου του. Όλο το παιχνίδι του ΠΑΟΚ περνάει απ'τα πόδια του Γκαρσία και στηρίζεται στις εμπνεύσεις του Βιεϊρίνια και την ταχύτητα του Σαλπιγγίδη. Απέναντι σε μια ομάδα τριών παικτών όλων κι όλων - με τους δύο να μην ξεκινάνε καν βασικοί - αποτύχαμε να καθαρίσουμε το ματς από το πρώτο ημίχρονο, παρά το γεγονός οτι η πεντάδα της μεσαίας γραμμής βρισκόταν σε τραγική βραδιά. Ο ξεθεωμένος Ιμπαγάσα πλην της ασίστ στο γκολ του Τζεμπούρ δεν σταύρωσε μπαλιά, ο Μοδέστο έχασε σχεδόν όλες τις μάχες, ο Ντουντού είναι απασχολημένος με το Twitter του, ο Ζαϊρί είναι... ο Ζαϊρί και ο Ρόμενταλ θα μπορούσε να είναι άνετα ένας συμπαθητικός ναυαγοσώστης στο "Baywatch" αλλά για μπαλίτσα... ουδείς λόγος. Στο δεύτερο ημίχρονο δεν υπήρχαμε στο γήπεδο και το γεγονός οτι ο ΠΑΟΚ έκανε ένα σουτ σε όλο αυτό το διάστημα - τη στραβοκλωτσιά του Μουσλίμοβιτς - κάνει την εμφάνιση μας ακόμα πιο τραγική, ενώ το ποσοστό κατοχής 58% ΠΑΟΚ - 42% Ολυμπιακός δεν δικαιολογείται ούτε αν το πρωτάθλημα ήταν εξασφαλισμένο από... πέρυσι.

Μέσα σε όλα, ο Ολυμπιακός έχει την ατυχία να κάθεται κάτω απ'τα δοκάρια του ο Φόρεστ Γκαμπ. Σε μια χρονιά που η ομάδα έχει την καλύτερη άμυνα δεχόμενη 14 τέρματα σε 26 αγώνες, ήτοι 0,54 γκολ / αγώνα, ο Πάρντο έχει καταφέρει τα μισά εξ'αυτών να έχουν προέλθει από αποκλειστικά δικές του γκάφες. Δεν τολμώ να σκεφτώ τι θα γινόταν σε περίπτωση που είχαμε προβληματική αμυντική λειτουργία και οι αντίπαλοι είχαν περισσότερες ευκαιρίες για να σκοράρουν. Ο Πάρντο δυστυχώς δεν δικαίωσε τις προσδοκίες, απέδειξε οτι δεν μπορεί να σταθεί σαν πρώτος τερματοφύλακας στον Ολυμπιακό και πολύ αμφιβάλλω αν είναι μια αξιόπιστη "δεύτερη" λύση. Έχει προσόντα, αλλά δε γίνεται να βασιστείς σε έναν τερματοφύλακα που είναι ικανός για το καλύτερο και για το χειρότερο - και στην ως τώρα παρουσία του δυστυχώς δείχνει οτι το "χειρότερο"... το'χει πρόχειρο. Να σταθώ λίγο ακόμη στο θέμα τερματοφύλακα : Ενδεχόμενη απόκτηση του Μεξικανού Οτσόα και παραμονή του Πάρντο μας εξασφαλίζει ένα πολύ καλό δίδυμο που θα χαλάσει κόσμο στις παραστάσεις του τσίρκου Medrano, αλλά την εστία μας ασφαλή, πολύ αμφιβάλλω. Όποιοι στην ΠΑΕ είχαν την ψευδαίσθηση οτι ο Νικοπολίδης είναι ο Ντάνκαν ΜακΛάουντ ή οτι για να τον αντικαταστήσουν αρκεί να αγοράσουν κάποιον άλλον που δηλώνει τερματοφύλακας, καλύτερα να ξαναδούν το πλάνο τους.

Υπάρχουν επίσης κάποιοι παίκτες που είναι φιλότιμοι μεν, αλλά... δεν. Ο Χοσέ Χολέμπας μπορεί να γίνει ένας πολύ καλός τσαντάκιας, βασικός στον Ολυμπιακό μόνο με βύσμα όμως. Ο Γιάννης Μανιάτης... πίστευα οτι είναι πολύ καλύτερος απ'τον Γκαλίτσιο, αλλά με τις μέχρι τώρα εμφανίσεις του κάνει τον γιδοβοσκό emo να θυμίζει Μαυρογενίδη στα ντουζένια του. Ο Ρόμενταλ είναι απογοήτευση και σε κάθε παιχνίδι εμφανίζεται και χειρότερος, ο Ουρτάδο έχει μάθει όλα τα στυλ κολύμβησης αλλά μπαλίτσα δεν έχει παίξει ακόμα, ενώ η περίπτωση να τρέξει ο Πάντελιτς είναι εικόνα που θα μπορούσε να διαταράξει το χωροχρονικό συνεχές. Υπάρχει η σταθερή αξία που λέγεται Ντουντού, που κάνει ότι μπορεί για να αποδείξει οτι πάντοτε μπορεί να μας κάνει τα νεύρα κρόσια ακόμη περισσότερο απ'όσο τα κάνει συνήθως. Φέτος με το Ευρωπαϊκό όνειρο να αποτελεί παρελθόν από πολύ νωρίς, ο Βαλβέρδε είχε να δουλέψει πάνω στο χτίσιμο μιας ομάδας που θα κατακτήσει το νταμπλ. Ας δεχτούμε οτι το κύπελλο είναι ο θεσμός των εκπλήξεων, οτι ήμασταν άτυχοι με τα δοκάρια στο πρώτο ματς με τον ΠΑΟΚ, ακόμη και οτι δεν μας ενδιαφέρει το κύπελλο. Ας δεχτούμε ακόμη και το οτι η ομάδα φέτος στήθηκε με έναν και μόνο αποκλειστικό σκοπό : Την κατάκτηση του πρωταθλήματος και την είσοδο στους ομίλους του Champions League που θα αποφέρουν και σημαντικά έσοδα στα ταμεία.

Από εκεί και πέρα υπάρχουν αρκετά που πρέπει να διορθωθούν ακόμη στην ομάδα εν όψει της νέας σεζόν. Πάνω απ'όλα πρέπει να διορθωθεί η νοοτροπία και στη διοίκηση και στο τεχνικό τιμ. Γιατί με μεταγραφές τύπου Χαβίτο και "νέων Φουστέρ" δεν φτιάχνεις μεγάλη ομάδα, φτιάχνεις μια καλούτσικη ενδεχομένως ομάδα αλλά μέχρι εκεί. Ένας Φουστέρ μας φτάνει, δεν θέλουμε κι άλλους. Δύσκολοι οι καιροί, σαφές αυτό, πολλά λεφτά δεν περιμένει κανείς να πέσουν σε μεταγραφές αλλά οι "Φουστέρ" δεν είναι μονόδρομος. Και θα πρέπει και ο ίδιος ο Βαλβέρδε να καταλάβει - αν είναι όντως δική του επιθυμία οι εν λόγω κινήσεις - οτι δεν χτίζει την Εσπανιόλ της σεζόν 2011-2012 που θα διεκδικήσει το πλασάρισμα της στην 8άδα της Primera Division, αλλά μια ομάδα που στοχεύει στον τίτλο στην Ελλάδα και σε αξιοπρεπείς εμφανίσεις στην κορυφαία Ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση.

Κλείνοντας, μια επισήμανση για τους αλλόθρησκους : Το οτι ο Ολυμπιακός δείχνει αστάθεια και ανομοιομορφία στις εντός και εκτός έδρας εμφανίσεις του δε σημαίνει οτι παύει να είναι μια κλάση πάνω από όλους τους υπόλοιπους. Ακόμη και με τα μεγάλα του σκαμπανεβάσματα, ο Θρύλος και φέτος έχει δείξει κάποια εκρηκτικά διαστήματα στο παιχνίδι του σε αντίθεση με όλους τους άλλους που το παιχνίδι τους είναι χάπι για την αϋπνία. Επομένως τα παραμυθάκια για "ψευτοπρωταθλητές", "διορισμένους" και λοιπές παπάτζες, καλύτερα να μη τα λένε ούτε αναμεταξύ τους γιατί είναι αμφίβολο πλέον αν πείθουν κανέναν.

Νίκη τώρα με το ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη στις 20 του μήνα να τελειώνουμε με το πρωτάθλημα και οι υπόλοιποι ας ψάχνουν να βρούν ποιά κασέτα απ'τις 666 κασέτες που έχει ο δικηγόρος του διαβόλου στην κατοχή του είναι αυτή που αναφέρεται στη δική τους αδικία. Το δικό μας "ταμείο" θα το κάνουμε αναλυτικά με το τέλος της κανονικής περιόδου, μετά θα διεξαχθεί το... ηθικό πρωτάθλημα όπου θα αναδειχτεί ο ηθικός πρωταθλητής 2010-2011.