Ίσως ψάχνω ψύλλους στ'άχυρα τώρα, αλλά περίμενα από ορισμένους παίκτες που δεν είχαν πολλά αγωνιστικά λεπτά στα πόδια τους φέτος να δείξουν λίγη παραπάνω θέληση οι πιο μεγάλοι και λίγο θάρρος και θράσος οι νεότεροι. Ο νεαρός Ποτουρίδης, αυτό που τόλμησε να κάνει στη φάση του 1-0 και κατέληξε σε μια μεγαλοπρεπή ασίστ στον Στέλιο Σφακιανάκη, δε θα το τολμούσε ούτε ο Νέστα με τον Καναβάρο την εποχή που ήταν το καλύτερο αμυντικό δίδυμο της Ευρώπης ενώ στο 53' έδωσε άθελα του νέα ασίστ στον Καμαρά. Ο έτερος νεαρός, ο Γιάννης Φετφατζίδης, αγνοείται από το 2-1 του ΟΑΚΑ με τον Παναθηναϊκό : Το εκρηκτικό του ξεκίνημα στη σεζόν διαδέχθηκε η πλήρης ανυπαρξία και σίγουρα δεν ευθύνεται μόνο ο Βαλβέρδε για την περιθωριοποίηση του. Ο τρίτος της παρέας, ο Μπάλας Μέγιερι, τι να προλάβει να δείξει σε δύο αγώνες που έπαιξε... αλλά το να είσαι τερματοφύλακας στον Ολυμπιακό δε σημαίνει οτι θα σου γίνονται 15 σουτ στο τέρμα ανα αγώνα, αλλά 3-4...
Πάμε και στους άλλους, τους "πολυδιαφημισμένους" : Ο Μοϊσές Ουρτάδο ήρθε με τη φήμη του "εξολοθρευτή" από την Ισπανία, αλλά δεν μας είπαν οτι ειδικότης του ήταν άλλου είδους εξολοθρεύσεις : "Απεντομώσεις / Μυοκτονίες ο Μωϋσής (ο Ουρτάδο)", γιατί καμμιά κατσαριδούλα ή κανένα ποντικάκι μπορεί να το έχει εύκολα ο Μωϋσής, αλλά αντίπαλους χαφ δυστυχώς με τίποτα. Ο Ρόμενταλ είχε κάποιες εκλάμψεις μόνο και σε καμμία περίπτωση δεν δικαίωσε τον χαρακτηρισμό του "αντι-Γκαλέτι" που έσπευσαν τα ΜΜΕ να του αποδώσουν όταν ήρθε. Οι υπόλοιποι ήταν επίσης σε κακή ημέρα και με τους Μιραλάς - Τζεμπούρ ακίνδυνους ελλείψει ενός ανθρώπου που θα τους έδινε μια πάσα της προκοπής, δεν ήθελε και πολύ να έρθει η γκέλα... ΟΚ, το πρωτάθλημα τελείωσε, το πήραμε και με διαφορά, θέλαμε να δώσουμε ευκαιρία και σε άλλους παίκτες, μπορεί και να μην καιγόμασταν για την νίκη, αλλά η εμφάνιση της ομάδας ήταν παντελώς ασόβαρη. Για να βρεί κάποιος πότε ήταν η τελευταία φορά που ο Ολυμπιακός έκανε πάνω από 4 ήττες σε μια σεζόν μέχρι σήμερα, θα πρέπει να γυρίσει 5 χρόνια πίσω, στη σεζόν 2005-2006 (6 ήττες)...
Θέμα Νο 2 : Προπονητολογία / Προπονητολαγνεία...
Στην αρχή ήρθαν τα δημοσιεύματα που έφεραν τον Ερνέστο Βαλβέρδε στόχο Ισπανικών ομάδων. Αμέσως μετά οι δηλώσεις του ιδίου όπου αναφέρθηκε ξανά μετά από τον Αύγουστο του 2010 η φράση "συμβόλαιο 1+1". Ακολούθησε η ανακοίνωση της ΠΑΕ που έλεγε οτι ο Βαλβέρδε έχει διετές συμβόλαιο. Και από την απόλυτη σιγουριά του "2 χρόνια συμβόλαιο" ξαφνικά εγείρεται θέμα προπονητή στον Ολυμπιακό, ξανά. Το πράγμα είναι πολύ απλό : Αν όντως το πρόβλημα του παιδιού του είναι τόσο σοβαρό, όλα τα υπόλοιπα είναι να'χουμε να λέμε. Στο δια ταύτα ο Βαλβέρδε δεν είναι προπονητής στον οποίο να μπορεί να στηριχτεί ο Ολυμπιακός για το χτίσιμο μιας ομάδας που θα συμμετάσχει στο Champions League της επόμενης σεζόν, καθώς το μυαλό του είναι ηλίου φαεινότερο οτι βρίσκεται στην Ισπανία. Και εδώ ακριβώς είναι το offside του : Δε βγαίνεις να το δηλώσεις σε όλους τους τόνους δημοσίως πριν καλά καλά γίνει η απονομή του τίτλου και να δημιουργήσεις πρόβλημα σε μια ομάδα που σε σεβάστηκε και σου έδωσε την επιλογή να επικαλεστείς το οικογενειακό σου πρόβλημα και να φύγεις χωρίς προβλήματα. Όπως και θα είναι offside της διοίκησης αν δεν κοιτάζει την επόμενη ημέρα και περιμένει να δεί τι θα κάνει τελικά ο Βαλβέρδε και αν θα του βρεί ομάδα στην Ισπανία ο μάνατζερ του.
Έχει ξεκινήσει φυσικά και η ονοματολογία - ή πιο σωστά, η διαδοχολογία. Και κοιτάζοντας δεξιά και αριστερά τα ρεπορτάζ, αφού προσπεράσει κανείς τις αστειότητες περί Ρανιέρι, Έρικσον, Καπαρός, Μανθάνο (αστειότητες από την άποψη οτι δεν είναι ονόματα που θα συζητούσαν καν το ενδεχόμενο έλευσης τους στην Ελλάδα) προκύπτει το εξής συμπέρασμα : Ή Βαλβέρδε, ή Κούπερ, ή Λεμονής. Άλλοι προπονητές σε όλον τον κόσμο δεν υπάρχουν : Ή ο Λεμονής που είναι "δικό μας παιδί", ή ο Βαλβέρδε που "ξέρει την ομάδα και τον γουστάρει ο κόσμος" ή ο Κούπερ που "έχει παραστάσεις από μεγάλες ομάδες και ξέρει και το Ελληνικό πρωτάθλημα". Όποιος κι αν είναι πάντως ο επόμενος προπονητής, ακόμη και αν είναι ο Βαλβέρδε, το θέμα πρέπει να κλείσει άμεσα. Τουλάχιστον σταμάτησαν οι αντικειμενικοί να προτείνουν τον κάθε απίθανο τύπου Κούμαν και Ματέους... Αν και όπου να'ναι θα αρχίσουν να βγαίνουν απ'το χρονοντούλαπο της ιστορίας ο Λίπι, ο Τραπατόνι και ο Βουγιαντίν Μπόσκοφ...
Θέμα Νο 3 : Που είναι οι κασέτες, οεο;
Τι έγινε ρε παιδιά των ΜΜΕ με το "Κασέτα-Gate" που μας είχατε πρήξει τα συκώτια τις πρώτες ημέρες; Που είναι οι εκτενείς αναφορές, οι ξεχωριστές ενότητες στα sites, οι εκπομπές στην τηλεόραση; Που είναι οι κατάρες και τα αναθέματα, οι κλαυθμοί και οι οδυρμοί για την "παράγκα"; Τώρα που η μανέστρα χάλασε και αυτοί που είναι εκτεθειμένοι ΔΕΝ είναι αυτοί που όλοι οι αντιΟλυμπιακοί ήλπιζαν, που έχουν κρυφτεί; Ακόμα και τα πρωτοσέλιδα "ΚΑΘΑΡΣΗ ΤΩΡΑ" εξαφανίστηκαν αίφνης και οι πράσινης απόχρωσης εφημερίδες άλλαξαν τροπάρι και σφάζουν με το βαμβάκι τον πρώην πρόεδρο του Παναθηναϊκού (είπαμε, διακριτικά - μη δίνουμε και στόχο). Και - αλήθεια - που έχουν κρυφτεί τώρα όλοι αυτοί οι "ντρέπομαι που είμαι Ολυμπιακός";
Θέμα Νο 4 : "Ο Θρύλος τρώει τα παιδιά του - Φέρτε πίσω το ταγάρι"
Πολλή κουβέντα έγινε την εβδομάδα που μας πέρασε για το πιο διάσημο ταγάρι του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, τον Κυριάκο Παπαδόπουλο. Με αφορμή την εντυπωσιακή πεντάρα της Σάλκε επί της Ίντερ, εμφανίστηκαν δημοσιεύματα που διατράνωναν πως "το Ελληνικό ποδόσφαιρο τρώει τα παιδιά του" και πως ο Κυριάκος Παπαδόπουλος διαπρέπει στη Γερμανία αφήνοντας τον Ολυμπιακό να μετανιώνει οικτρά που άφησε τέτοιο κελεπούρι να φύγει. Ας δούμε όμως τα πράγματα με μια πιο ψύχραιμη ματιά : Ο Παπαδόπουλος κατ'αρχάς ήταν εντυπωσιακός σαν πρώτη όψη. Ένας 16χρονος με μπόϊ σχεδόν 1,85 και κορμοστασιά 25άρη, αν μη τι άλλο είναι αξιοπρόσεκτος. Ξεχώριζε σαν τη μύγα μες στο γάλα απέναντι στους συνομήλικους του στις ομάδες Νέων, αλλά κάπου εδώ αρχίζουν τα προβλήματα : Ο Παπαδόπουλος σε ηλικία 16 ετών έδειχνε καλύτερος από τον Παπαδόπουλο των 18 ετών, παρά το γεγονός οτι έκανε προπονήσεις με την ομάδα των ανδρών και είχε την ευκαιρία να δουλέψει με τους βασικούς της πρώτης ομάδας. Ειδικά πέρυσι με την έλευση του Όλοφ Μέλμπεργκ, είχε την ευκαιρία να βλέπει και να μαθαίνει κάποια πράγματα για το τι σημαίνει στόπερ. Ο Τιμούρ Κετσπάγια αποφάσισε να τον δοκιμάσει σε ρόλο αμυντικού χαφ πέρυσι στο φιλικό με την Τότεναμ αλλά όταν ο Ρέντναπ έβαλε μέσα τους βασικούς του μετά το 70' και η Τότεναμ άρχισε να τρέχει, η ιδέα εγκαταλείφθηκε. Το κύκνειο άσμα του Παπαδόπουλου γράφτηκε στον αγώνα με τον Πανσερραϊκό πέρυσι, όταν έβλεπε τον Λεοζίνιο και τον Κωνσταντινίδη να του παίρνουν τις κεφαλιές.
Κάπου εκεί ήρθε ως μάννα εξ'ουρανού η πρόταση της Σάλκε. Και λέω μάννα εξ'ουρανού γιατί ο πατήρ Παπαδόπουλος συμβούλευε τον κανακάρη του να μην υπογράψει ανανέωση με τον Ολυμπιακό μετά από μόλις μια διετία παρουσίας, γιατί θα τον ζητούσε η... Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ. Η Σάλκε προσέφερε 2 εκ. ευρώ για τον Παπαδόπουλο στον Ολυμπιακό για έναν παίκτη που θα έβλεπε την πλάτη του Αβραάμ και του Μέλμπεργκ φέτος και θα έπαιζε μόνο αν έλειπε κάποιος εκ των δύο. Στην Γερμανία τώρα, αν κάποιος έκρινε το τι γίνεται διαβάζοντας τις κριτικές για την πεντάρα του Champions League, θα νόμιζε οτι ο Παπαδόπουλος είναι ο ηγέτης της Σάλκε και η μεγάλη αποκάλυψη του Γερμανικού πρωταθλήματος. Με τη φανέλα της Σάλκε λοιπόν, ο Παπαδόπουλος έχει 14 συμμετοχές στο Γερμανικό πρωτάθλημα, εκ των οποίων έχει ξεκινήσει βασικός στις 6 - τη μία φορά αντικαταστάθηκε στο ξεκίνημα του 2ου ημιχρόνου. Έχει άλλες 2 συμμετοχές από το ξεκίνημα του 2ου ημιχρόνου και οι υπόλοιπες 6 είναι ολιγόλεπτες, ενώ έχει και 4 συμμετοχές στο Champions League, την μία ως αλλαγή. Η ομάδα του βρίσκεται στην 9η θέση, ενώ έχει να κατακτήσει το πρωτάθλημα στη Γερμανία από το 1958. Ναι, σε μια ομάδα όπως η Σάλκε, με οπαδούς που δεν αξιώνουν πρωτάθλημα κάθε χρόνο, που δεν αντιμετωπίζει αντιπάλους ορκισμένους να της κόψουν βαθμούς, που δεν έχει το άγχος "αν χάσουμε χαθήκαμε", ο Κυριάκος Παπαδόπουλος μπορεί να παίξει βασικός. Ναι, σίγουρα είναι καλύτερος από τον Ποτουρίδη τουλάχιστον με βάση όσα έδειξε το παιδί φέτος. Αυτό όμως είναι αρκετό για να έκανε καριέρα στον Ολυμπιακό που διεκδικεί πρωτάθλημα και παίζει στο Champions League κάθε χρόνο σχεδόν; Η άποψη μου είναι πως όχι : O Κυριάκος το ταγάρι δεν το ξεκρεμάει απ'τον ώμο, ακόμη κι αν του βάλει χρυσά στρας και διαμαντένιο λουρί. Το ερώτημα τώρα προς τους μεγαλοδημοσιογράφους που ανησυχούν οτι "τρώγονται" τα Ελληνικά ταλέντα, ας μην ανησυχούν : Πάντα θα βρίσκεται μια Σάλκε να βολεύει τους αδικημένους μας παιχταράδες που έπρεπε να παίζουν βασικοί αλλά οι κακοί προπονητές τους κόβουν το δρόμο. Αν ρίξουν μια ματιά στο ρόστερ της Σάλκε θα δουν οτι φιλοξενεί τον Άγγελο Χαριστέα και τον Βασίλη Πλιάτσικα (τον βαψομαλλιά).
Θέμα Νο 5 : How do you do? Dudu...
Ένας μεγάλος βραχνάς για την ομάδα αλλά και τον κόσμο έπαψε να αποτελεί πρόβλημα. Ο Αλεσάντρο Σίλβα ντε Σόουζα, γνωστός και ως Ντουντού Σεαρένσε αποτελεί παρελθόν για τον Ολυμπιακό εδώ και λίγες ημέρες , μετά το κλείσιμο μιας μεταγραφής σε χρόνο ρεκόρ : Μετά τις δηλώσεις στήριξης του προς τον Τσισέ με αφορμή τα γεγονότα που ακολούθησαν μετά τη λήξη του ματς στο Καραϊσκάκη, ο Βραζιλιάνος που ήδη ήταν προκλητικά κακός αγωνιστικά, έπιασε τον παλμό και κατάλαβε οτι το κλίμα στον Πειραιά δε τον σηκώνει άλλο. Η διοίκηση του διεμήνυσε να φέρει πρόταση και ο Βραζιλιάνος όντως έφερε και γρήγορα, από την πατρίδα του και την Ατλέτικο Μινέϊρο. Μοναδικά εμπόδια ήταν οι δύο σημαντικές υποχωρήσεις που έπρεπε να γίνουν, μια από κάθε μεριά : Ο μεν Ολυμπιακός να αποδεχτεί μια πρόταση πάνω-κάτω 80% περίπου χαμηλότερη από όσα είχε δαπανήσει για να τον αγοράσει από την ΤΣΣΚΑ το καλοκαίρι του 2008, ο δε Ντουντού να αφήσει το ηγεμονικό του συμβόλαιο των 1,8 εκ. ευρώ. Και οι δύο πλευρές αποδέχθηκαν τη χασούρα και ο Βραζιλιάνος δάσκαλος των social networks θα στέλνει μεγάλες αγκαλιές και διαδικτυακά φιλιά από τις παραλίες της Βραζιλίας. Δεν άξιζε τέτοιο τέλος στον Βραζιλιάνο που τη σεζόν 2008-2009 είχε συνεισφέρει τα μέγιστα στην κατάκτηση του νταμπλ, αλλά άξιζε πολύς περισσότερος σεβασμός από πλευράς του προς τον Ολυμπιακό που όχι μόνο του έδωσε την ευκαιρία να παίξει στο Champions League, αλλά τον έκανε και αρχηγό και τον χρυσοπλήρωσε...
Θέμα Νο 6 : Σαδισμός
... και φυσικά αναφέρομαι κατ'εξαίρεση στην ομάδα βόλεϊ ανδρών και τα βασανιστήρια στα οποία έχει υποβάλλει την αντίστοιχη ομάδα βόλεϊ του πολυαγαπημένου μας Παναθηναϊκού. Έπαιρναν τα βαζελάκια το πρώτο σετ, "άντε κάναμε καλή αρχή" έλεγαν. Έπαιρναν και το δεύτερο "τους φάγαμε τους κωλόγαυρους" σκέφτονταν. Άρχιζαν μετά οι δικοί μας να σοβαρεύονται, μειώναμε σε 2-1, "εντάξει προηγούμαστε ακόμα, τους έχουμε" τα βαζελάκια. Μπαμ-μπαμ το 2-0 γινόταν 2-2, "όλα για όλα στο τάϊ μπρέϊκ" αυτοί. Στο τάϊ μπρέϊκ έχαναν φανέλες, σορτσάκια και σώβρακα και το 2-0 γινόταν τελικά 2-3. Απτόητοι όμως αυτοί : "Τυχαίο ήταν, αυτά μια φορά γίνονται". Δεύτερη φορά, 2-0, 2-1, "ζεσταίνεται" ο Ντεσπέϊν και το 2-0 γίνεται 2-3 ΠΑΛΙ. Αρχίζει το κράξιμο. "Ντροπή του συλλόγου", "κότες" κλπ κλπ αλλά η αισιοδοξία, αισιοδοξία : "Μέσα στην έδρα μας θα τους φάμε, δεν υπάρχει περίπτωση". 2-0 το σκορ για τα βαζελάκια πάλι στα γρήγορα. Στο 2-1 η καρδούλα τους σφίχτηκε λίγο, αλλά πίστευαν μέχρι τους πρώτους πόντους του 4ου σετ οτι η νίκη είναι δική τους. Το 2-2 ήρθε να στοιχειώσει τα όνειρα τους καθώς το 2-2 αυτό ήρθε με τον Καλμαζίδη να έχει αφήσει τον Ντεσπέϊν στον πάγκο από το πρώτο σετ. Στο τάϊ μπρέϊκ έφτασαν μέχρι το 14-14 και κάπου εκεί όλη αυτή η πίεση που είχε μαζευτεί, ξέσπασε : Τσισάκια και κακά τα βαζελάκια, 2-3 από 2-0 για 3η φορά μέσα σε ένα δεκαήμερο με τους απλήρωτους παίκτες του θρύλου να αποδεικνύονται πρώτοι μάγκες σε αντίθεση με άλλους (υπερβολικά) καλοπληρωμένους αθλητές άλλων τμημάτων. Μπράβο ρε μάγκες...
