Ο Κέβιν Μιραλάς ήρθε το καλοκαίρι ως δανεικός από την Σεντ Ετιέν με option αγοράς στα 2.5 εκ. ευρώ, με όρο να μπεί ρήτρα 4,2 εκ. ευρώ στο συμβόλαιο του. Στην αρχή της σεζόν θα έλεγε κανείς οτι περνούσε απαρατήρητος : Οι εμφανίσεις του στην προετοιμασία και στα πρώτα φιλικά στην Ελλάδα έδειχναν οτι επρόκειτο για ποδοσφαιριστή που γνώριζε τα μυστικά της μπάλας, αλλά δεν ήταν και κάτι το σπέσιαλ, αγωνιζόμενος στα άκρα από τη μέση και μπροστά. Όλα άλλαξαν όταν ο Ερνέστο Βαλβέρδε από ανάγκη τον χρησιμοποίησε στην κορυφή της επίθεσης. Η συνέχεια γνωστή, οι εμφανίσεις του οδήγησαν στην αγορά των δικαιωμάτων του από την Σεντ Ετιέν και την συμφωνία με τον παίκτη για συμβόλαιο έως το 2014 και με το τέλος του πρωταθλήματος ξεκίνησαν συζητήσεις για την υπογραφή νέου συμβολαίου με αυξημένες αποδοχές και αυξημένη ρήτρα. Και ενώ το "κλεισμένο και τελειωμένο" θέμα Μιραλάς όπως μας έλεγαν απ'τον Οκτώβρη του 2010 φαινόταν τυπική διαδικασίας, ξαφνικά βρισκόμαστε στην επώδυνη διαδικασία ενός Σκωτσέζικου ντους : Μια κρύο, μια ζέστη...
Υπάρχουν δύο "γκέλες" εδώ, μια από την πλευρά Μιραλάς και μια από την πλευρά της διοίκησης. Ξεκινώντας απ'την πλευρά της διοίκησης, θα πω οτι η γκέλα είναι πως δεν μπορεί να κοστολογείς με 10.000.000 έναν ποδοσφαιριστή σου και να περιμένεις να μη ζητήσει ο μάνατζερ του το κάτι παραπάνω. Το τέρας "Ενροτό", η ίδια η διοίκηση το εξέθρεψε. Όταν υπήρχε η ευκαιρία να κλείσει ο Μιραλάς με ευνοϊκότερους ίσως όρους, η αντιμετώπιση ήταν "δεν βιαζόμαστε, υπάρχει χρόνος, δεν ανησυχούμε". Πλέον όμως, ο Μιραλάς δεν μιλάει σαν ένας καλός επιθετικός που διανύει μια καλή σεζόν, αλλά σαν ένας εκ των MVPs της ομάδας και πρώτος σκόρερ της, πράγμα που σημαίνει οτι πάει με άλλον αέρα στις διαπραγματεύσεις. Η διοίκηση αποφάσισε να τζογάρει εδώ, αλλά πόνταρε σε λάθος χρώμα.
Από την πλευρά Μιραλάς, η μεγάλη γκέλα δεν είναι τα χρήματα που αξιώνει και η αδιαλλαξία στο ποσόν της ρήτρας, αλλά η ατάκα που έπεσε περί "καταγγελίας του ιδιωτικού συμφωνητικού". Ο Μιραλάς ήταν σούπερ φέτος, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάει οτι ο Ολυμπιακός και η Ελλάδα ήταν η κατάλληλη ομάδα και ο κατάλληλος προορισμός σε αυτή τη φάση της καριέρας του, που στην Σεντ Ετιέν είχε τελματώσει. Άλλο - και θεμιτό - να ζητάς χρήματα και άλλο να εκβιάζεις "ή μου δίνετε αυτά που θέλω ή πάω στην UEFA".
Από εκεί και πέρα, αν η μεταγραφή χαλάει στο θέμα της ρήτρας ενώ ισχύει οτι η πλευρά του παίκτη είναι σύμφωνη με τα 5.500.000 ευρώ, τότε θαρρώ πως προσπαθούμε να βγάλουμε από τη μύγα ξύγκι. Κανείς ποδοσφαιριστής - ειδικά ξένος - στην ηλικία του Μιραλάς μετά τη σεζόν που έκανε θα δεχόταν να υπογράψει τέτοια ρήτρα, εκτός αν αγωνιζόταν σε κάποιο μεγάλο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Είμαστε υπερβολικοί κι εμείς που ζητάμε 10.000.000 ευρώ ρήτρα - ποσό που δεν αντικατοπτρίζει την τωρινή αξία του Μιραλάς, αλλά είναι και γραφικός ο μάνατζερ του που ζητάει αποδοχές πρωτοκλασάτου ποδοσφαιριστή ομάδας της Primera Division με ρήτρα αποδέσμευσης κατηγορίας... AllSvenskan.
Αν γυρίσουμε λίγο πίσω, ψάχνοντας παλαιότερες περιπτώσεις, θα δούμε οτι ο Ολυμπιακός είχε πρόβλημα να κρατήσει τους καλούς του παίκτες που βρίσκονταν σε καλή ποδοσφαιρικά ηλικία - είτε γιατί αδυνατούσε να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις τους, είτε γιατί τις θεωρούσε εξωφρενικές, είτε γιατί οι παίκτες απλά ήθελαν να φύγουν από την ομάδα. Να αραδιάσω μερικά ονόματα, παικτών που έκαναν μεγάλο "γκελ" στον κόσμο, αλλά για τον α' ή β' λόγο δεν έμειναν στην ομάδα :
* Μπεντ Κρίστενσεν : Ο "Τούρμπο-Μπεντ" ήρθε σαν δανεικός από την Σάλκε στα 26 του χρόνια και έγινε ίνδαλμα από το πουθενά, από την άποψη οτι δεν ήταν γνωστό όνομα όταν ήρθε. Με τα γκολ του και τις εμφανίσεις του κέρδισε το απαιτητικό κοινό του Καραϊσκάκη και από νωρίς άρχισαν να ακούγονται οι φήμες για την επικείμενη αγορά του, καθώς η Σάλκε τον έβγαζε "στο σφυρί". Οι απαιτήσεις του παίκτη και της Σάλκε κρίθηκαν υπερβολικές, δεν κατατέθηκε ποτέ πρόταση και ο Δανός κατέληξε στην άσημη Ισπανική Κομποστέλα.
* Αντρέϊ Γιουσκόβιακ : Η ιστορία του Κρίστενσεν φαίνεται πως δεν έγινε μάθημα στη διοίκηση, που 2 χρόνια αργότερα επανέλαβε το λάθος με τον Πολωνό Αντρέϊ Γιουσκόβιακ. Πιο αναγνωρίσιμο όνομα ο Πολωνός, με τακτική παρουσία στην εθνική ομάδα της χώρας του και καλές σεζόν στην Πορτογαλία με την Σπόρτινγκ. Αποκτήθηκε ως δανεικός και στον πρώτο γύρο ήταν απλά καταπληκτικός καθώς σκόραρε κατά βούληση και τρέλαινε κόσμο. Ο Ολυμπιακός συζητούσε να προχωρήσει σε αγορά των δικαιωμάτων του αλλά σκεφτόταν το κόστος της μεταγραφής (350.000.000 δραχμές ζητούσαν οι Πορτογάλοι). Στην διαδρομή ο Πολωνός προσεγγίσθηκε από την Γκλάντμπαχ και έδειξε ιδιαίτερα ζεστός στην ιδέα να αγωνιστεί στην Μπουντεσλίγκα. Με τη φήμη του "κακού επαγγελματία" και τη ρήση "αν δεν θέλει αυτός μία εμείς δε θέλουμε δέκα", ο Πολωνός έφυγε το καλοκαίρι του 1996 χωρίς να τον προσεγγίσει κανείς απ'την ομάδα που είχε option αγοράς των δικαιωμάτων του, αλλά δεν έγινε χρήση της και ο Γιουσκόβιακ υπέγραψε στην Γκλάντμπαχ.
* Ζλάτκο Ζάχοβιτς : Στραβωμένος ήρθε, στραβωμένος έφυγε. Ανακάτεψε ομάδα και κόσμο, έγινε αιτία να απολυθεί ο Μπάγεβιτς, πήρε το καναρίνι του και έφυγε για Σλοβενία, ο Κόκκαλης έσερνε τον Κούλη Καραταϊδη να ζητάει συγνώμη εκ μέρους των συμπαικτών του για να γυρίσει πίσω ο Σλοβένος, αυτός γύρισε, τσακώθηκε και με τον Μπιγκόν και πήρε άδεια επ'αόριστον απ'τη σημαία μέχρι να αποφασίσουν να τον πουλήσουν.
* Στέλιος Γιαννακόπουλος : Μάϊος του 2003, ο Ολυμπιακός πανηγυρίζει το 7ο συνεχόμενο, ο Κόκκαλης "πολιορκεί" τον Γιαννακόπουλο για να τον πείσει να παραμείνει στην ομάδα και να ανανεώσει το συμβόλαιο του, τη στιγμή που ο Γιαννακόπουλος ζητάει κάθε φορά "πρόεδρε βάλε κάτι παραπάνω". Ο πρόεδρος δεν έβαλε το κάτι παραπάνω και ο Γιαννακόπουλος πήγε στην Μπόλτον.
* Γιάγια Τουρέ : Όσοι θεωρούν προκλητικό τον μάνατζερ του Μιραλάς, μάλλον δεν θυμούνται τον μάνατζερ του Γιάγια Τουρέ, Ντιμίτρι Σέλουκ. Ο Ρώσος Νίκος Μουρατίδης απαιτούσε - και το κατάφερνε - να μιλάει απ'ευθείας με τον Σωκράτη Κόκκαλη ο οποίος πίστεψε οτι στο πρόσωπο του Τουρέ χτύπησε φλέβα χρυσού. Ο πονηρός μάνατζερ αντιλήφθηκε αμέσως την καψούρα όχι μόνο του Κόκκαλη, αλλα και τη δική μας για τον Ιβοριανό, ο οποίος είχε κάνει παπάδες στην αρχή της σεζόν και άρχισε να εγείρει απαιτήσεις. Υπερβολικός ο Μιραλάς που δεν δέχεται να ανέβει η ρήτρα; Τότε πως θα χαρακτηριζόταν ο Τουρέ που είχε κάτσει για ριλάξ στην Αφρική, επικαλούμενος πρόβλημα στη βίζα της γυναίκας του αλλά και στη... δορυφορική του τηλεόραση ( το θυμάστε αυτό; ). Αποτέλεσμα; Ο Τουρέ που είχε συμβόλαιο 2+1 αν θυμάμαι καλά, μετά τις πιέσεις και τους εκβιασμούς όχι μόνο δεν έσπασε τα μούτρα του, όχι απλά δεν έκαναν τίποτα στον Σέλουκ που "θα κυνηγούσαν δικαστικά", αλλά ίσα πέτυχε αυτό που ήθελε : Την ελευθέρας του αντί 4.000.000 ευρώ. Έτσι όχι μόνο δεν έφερε "20.000.000 στα ταμεία" όπως έκαναν όνειρα στη διοίκηση, αλλά μόλις 2.500.000, καθώς από τα 4 το 1,5 πήγε στην Μέταλουργκ Ντόνετσκ για την αγορά του Τουρέ το περασμένο καλοκαίρι. Της Μέταλουργκ, στην οποία ιθύνων νους ήταν ο... Ντιμίτρι Σέλουκ.
* Φερνάντο Μπελούτσι : Ο Αργεντινός δεν χρειάστηκε να ζητήσει μεταγραφή ή να εκβιάσει ο μάνατζερ του... Μόλις ο Πίνι Ζαχάβι έφερε την πρόταση αξίας 5.000.000 από την Πόρτο, οι διοικούντες είχαν αρχίσει να χτυπάνε φιλικά στην πλάτη τον Μπελούτσι και να του εύχονται καλή συνέχεια στην καριέρα του, χωρίς πολλά πολλά.
Φτάνουμε λοιπόν στο συμπέρασμα, που είναι και η εξήγηση του τίτλου του άρθρου : Μιραλάς υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Περιπτώσεις που ένας καλός ποδοσφαιριστής κάνει μια σπουδαία χρονιά και η ομάδα δεν θα μπορεί να τον κρατήσει, υπήρχαν και προ επαγγελματικού ποδοσφαίρου, υπήρχαν και επί Α' Εθνικής, υπάρχουν και επί Superleague και θα υπάρχουν. Αυτό δεν σημαίνει ούτε οτι οι διοικήσεις είναι ανίκανες, ούτε οτι οι παίκτες είναι στυγνοί εκβιαστές : Κάθε περίπτωση έχει τις δικές της παραμέτρους. Αν ένας παίκτης θέλει να μείνει αλλά η διοίκηση δεν ψήνεται να τον κρατήσει δίνοντας του αυτά που θέλει, ο παίκτης δεν μένει. Αν ένας παίκτης δεν θέλει να μείνει, όσα και αν του δίνει η διοίκηση, θα επικαλείται από χαλασμένα κλιματιστικά και νηστεία σαν τον Ενροτό, ή ακόμη οτι χάλασε το τηλεκοντρόλ που του έδωσε η ομάδα και δε μπορεί να δεί η γυναίκα του τα νέα του τάγματος των κομβολογητών.
Λέγεται συχνά πως το ιδανικό θα ήταν να ξεκολλήσουμε κι εμείς σαν οπαδοί από την προσωπολατρεία κάποια στιγμή. Να μην αποθεώνουμε κάποιον πρόεδρο, κάποιον προπονητή, κάποιον παίκτη. Ναι, συμφωνώ, το "να μη φωνάζουμε κανένα όνομα στο γήπεδο" ακούγεται και είναι πολύ λογικό - είναι όμως ουτοπικό. Και είναι ουτοπικό για δύο λόγους : Αφ'ενός γιατί το να μην αποθεώσεις κάποιον ποδοσφαιριστή, να μην "δεθείς" μαζί του, δεν μειώνει την αξία του και τα κατορθώματα του στο γήπεδο. Άντε και δεν φώναζε κανείς "είσαι ο καλύτερος για εμάς, Μιραλάς, Μιραλάς" φέτος... Αυτό τι αντίκτυπο θα είχε; Θα ζήταγε λιγότερα ο μάνατζερ του; Εδώ πήγε ο μάνατζερ του Πάρντο - άκουσον άκουσον - και ζήταγε τις κάλτσες του. Αφ'ετέρου... Η σχέση ομάδας και οπαδού είτε το θέλουμε είτε όχι, είναι μια αλυσίδα. Και οι ποδοσφαιριστές είναι και αυτοί κρίκοι της αλυσίδας. Δεν μπορείς να φτάσεις από τον πρώτο κρίκο στον τελευταίο, παραβλέποντας τους υπόλοιπους : Αυτός είναι και ο λόγος που πάντοτε, ότι κι αν λέμε, θα ζητωκραυγάζουμε έναν Έλληνα, έναν Πολωνό, έναν Γερμανό, έναν Βραζιλιάνο, έναν... οποιασδήποτε εθνικότητος για τα κατορθώματα του στο γήπεδο. Και αυτός είναι ο λόγος που αναθεματίζουμε είτε τον ίδιο όταν φεύγει από την ομάδα είτε την εκάστοτε διοίκηση... Γιατί εκείνη τη στιγμή "σπάει" ένας κρίκος, και δη δυνατός κρίκος...
Δεν είναι κακό ούτε βλάπτει την ομάδα να αποθεώνουμε παίκτες, προέδρους, προπονητές. Σε όλες τις χώρες γίνεται και σε όλα τα πρωταθλήματα υπάρχουν ιστορίες σχέσεων στοργής και σχέσεων οργής μεταξύ οπαδών και αθλητών / προπονητών / προέδρων. Θα βοηθήσει πολύ να κατανοήσουμε πως εμείς σαν τρίτοι βλέπουμε και κρίνουμε εντελώς διαφορετικά τα πράγματα από τις εν λόγω κατηγορίες ανθρώπων, οι οποίοι πάνω απ'όλα είναι επαγγελματίες και κοιτάζουν το συμφέρον τους : Ο μεν πρόεδρος πως θα ωφελήσει την επιχείρηση του με το μικρότερο δυνατό κόστος, ο δε προπονητής / ποδοσφαιριστής πως θα επιτύχει την καλύτερη οικονομική συμφωνία. Τα "είμαι Ολυμπιακάρα" και "είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό" πολλοί μας τα είπαν. Πόσοι τα εννοούσαν όμως; Απλά, μας αρέσει να ακούμε από το στόμα κάποιου μέλους της ομάδας να εκδηλώνει πως μοιράζεται το ίδιο πάθος με εμάς για την ομάδα, ακόμη και αν ξέρουμε οτι είναι πολύ πιθανό στην πρώτη ευκαιρία να ορκίζεται αιώνια πίστη ενώπιον των οπαδών μιας άλλης ομάδας... Όπως είναι πολύ πιθανόν να γίνει και με τον Κέβιν Μιραλάς. Τον οποίο Μιραλάς αν παραμείνει, θα αποθεώνουμε την επόμενη σεζόν στο Καραϊσκάκη όταν βάζει τα γκολάκια του. Έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα'ναι...
