You Ain’t Seen Nothing Yet…

by ANASTO

Σαν σίφουνας πέρασε ο Ολυμπιακός του Βαλβέρδε από το Καυτατζόγλειο, παίζοντας ομαδικό και ελκυστικό ποδόσφαιρο. Τα γκολ της νίκης του αλλά και η συνολική ανάπτυξη του παιχνιδιού είχε στοιχεία αυτοματισμών καλά δουλεμένων στην προπόνηση, αποδεικνύοντας και στους πλέον δύσπιστους ότι η δουλειά που έχει αρχίσει από το καλοκαίρι ο Βαλβέρδε αρχίζει να αποδίδει καρπούς. Εμείς από το Σεπτέμβρη ήδη, βλέπαμε τα στοιχεία που προσπαθεί να προσδώσει στο παιχνίδι του Ολυμπιακού ο Βάσκος τεχνικός και στηρίζαμε τον Βαλβέρδε, ενάντια στην επικρατούσα άποψη που τον ήθελε να κουνάει σύντομα μαντήλι. Όταν η πλειοψηφία των «αναλυτών» έγραφε για νίκες που προέρχονται από τους παίκτες-προσωπικότητες του Θρύλου, εμείς βλέπαμε ότι τα περισσότερα γκολ της ομάδας προέρχονται από οργανωμένες επιθέσεις και ομαδικό παιχνίδι, στοιχεία που είχε χρόνια να παρουσιάσει ο Ολυμπιακός. Θυμηθείτε τα γκολ με τις Σέρρες, με τη Ξάνθη, με την ΑΕΚ που έρχονται εύκολα στο μυαλό – μία πιο λεπτομερής ανάλυση των χαμένων ευκαιριών σε όλα τα παιχνίδια, θα αποδείξει το αληθές. Δεν είναι τυχαίο που όσοι παρακολουθούν από κοντά το έργο του Βαλβέρδε, λένε ότι ακόμη δεν είδαμε τίποτε από όσα έχει σχεδιάσει ο Βάσκος – αρκεί να τον αφήσουν ήσυχο να κάνει τη δουλειά του λέμε εμείς…

Το παθητικό των τριών τερμάτων σε 11 παιχνίδια (εκ των οποίων τα δύο με πέναλτυ) είναι συνέπεια της ομαδικής λειτουργίας της ομάδας και δείγμα της πολύ καλής δουλειάς που γίνεται στον τομέα της αλληλοκάλυψης. Σε αντίθεση με ότι συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια με τους επιθετικούς, ο Ντιόγκο είναι ο πρώτος αμυντικός της ομάδας πρεσάροντας ψηλά ακατάπαυστα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η ομάδα δυσκολεύει την ανάπτυξη της αντίπαλης ομάδας, κερδίζει κατοχή μπάλας κουράζει τους αμυντικούς και τους παρασύρει σε λάθη δημιουργώντας ευκαιρίες. Γι’ αυτό και ΔΕΝ είναι τυχαίο που τα περισσότερα γκολ μπαίνουν στο δεύτερο ημίχρονο κι ας φωνάζουν οι «φωστήρες» και οι «ειδήμονες» για τα «χαμένα πρώτα ημίχρονα».

Μερικές παρατηρήσεις ακόμα πάνω σε αυτό το θέμα: ο φετινός Γκαλέτι έχει τεράστια συνεισφορά στην αμυντική λειτουργία της ομάδας κι ας σκούζει η πλειοψηφία ότι είναι «ντεφορμέ». Απλά, ο Αργεντίνος δεν διαθέτει τις φυσικές δυνάμεις του Βραζιλιάνου, ώστε να μπορεί να καταμερίσει ισόποσα τις δυνάμεις του σε άμυνα και επίθεση. Ο Μπελούτσι, μπορεί να μην είναι αμυντικός χαφ, μπορεί να μην είναι ούτε καν όπως λέγαμε παλιά το «8άρι» μιας ομάδας, αλλά μέσα στο γήπεδο τρέχει απίστευτα και καλύπτει πάρα πολλούς χώρους. Αυτό δεν φαίνεται από την τηλεόραση παρά μόνο μέσα στο γήπεδο και σε συνδυασμό με τα σωματικά προσόντα του που δεν τον ευνοούν στις μονομαχίες, κάνουν να υποτιμάται η προσφορά του μικροκαμωμένου Αργεντίνου στο πρεσάρισμα.

Ο Κοβάτσεβιτς, καλός χρυσός και άγιος, αλλά δυστυχώς δεν μπορεί να προσφέρει (πλέον) σε αυτόν τον τομέα: είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και όταν μπαίνει αλλαγή αργά στο παιχνίδι, ο Ντιόγκο που τρέχει 60 λεπτά περισσότερο φαίνεται να έχει περισσότερες δυνάμεις. Ο ρόλος του Ντάρκο πρέπει να περιοριστεί στο πλάνο του Βαλβέρδε: να έρχεται από τον πάγκο, όταν πλέον η αντίπαλη άμυνα τα έχει «φτύσει» από το τρέξιμο που «τρώει» και να σκοράρει εύκολα γκολ.

Ο Νικολακόπουλος τις προάλλες καλούσε το Βαλβέρδε να «αλλάξει μια φορά το χαρτί εκτός έδρας» για να μη «χάσει άλλα ημίχρονα», ήτοι να χρησιμοποιήσει σύστημα 4-4-2 με Ντιόγο-Ντάρκο μπροστά. Δεν είναι η πρώτη φορά που αυτό συμβαίνει: να θυμίσουμε το ματς με την Τρίπολη και την Ξάνθη, που σύσσωμος ο Τύπος καλούσε τον Βάσκο να ξεκινήσει το ματς στην ακριτική πόλη με το σύστημα που τελείωσε το παιχνίδι με τον Αστέρα (4-4-2) : το τι συνέβη είναι γνωστό σε όλους. Στο πραγματικό ποδόσφαιρο (κι όχι π.χ. στο Football Manager) δεν υπάρχουν «μαγικές συνταγές» και «συστήματα» που φέρνουν νίκες : κάθε σύστημα φέρνει αποτέλεσμα αν χρησιμοποιηθεί τη σωστή χρονική στιγμή. Προς τιμήν του βέβαια, στο χθεσινό φύλλο του «Φωτός» ο Νικολακόπουλος τα μαζεύει και πιστώνει τα πρέποντα στο Βαλβέρδε.

Μιλάγαν και έγραφαν όλοι για την «αδυναμία του Ολυμπιακού στα εκτός έδρας παιχνίδια». Τα φετινά αποτελέσματα και οι εμφανίσεις του Ολυμπιακού εκτός έδρας είναι στο μέσο όρο του: ούτε η μεγάλη γκέλα, ούτε η μεγάλη νίκη. Ο δε Κάρπετ, στηρίζεται σε αυτό ακριβώς το γεγονός και γράφει τις γνωστές ασυναρτησίες του για τον «επαγγελματία πρωταθλητή» που παίζει όσο χρειάζεται χωρίς να νοιάζεται για το θέαμα. Εμείς αυτό που βλέπουμε στα γήπεδα τη φετινή χρονιά, είναι ότι ο Ολυμπιακός παίζει καλή μπάλα και έχει προσφέρει θέαμα με αντιπάλους που έχουν κατεβεί στο γήπεδο να παίξουν ποδόσφαιρο (Τρίπολη, Σέρρες, Πανθρακικό, Ηρακλή). Στα παιχνίδια που ο αντίπαλος έχει κατέβει να παίξει… παγκράτιο πως είναι δυνατόν να παίξεις ποδόσφαιρο, ειδικά όταν ο διαιτητής δεν τιμωρεί το αντιαθλητικό παιχνίδι; Εκεί κοιτάς να πάρεις το αποτέλεσμα και να γυρίσεις από το γήπεδο όσο πιο αρτιμελής γίνεται. Προς τιμήν τους, οι παίκτες του Ολυμπιακού (πλην Γκαλέτι) δεν έχουν φοβηθεί να βάλουν το πόδι τους στη φωτιά, παίζοντας στην ουσία με την ίδια την καριέρα τους.

Εν κατακλείδι, ο Ολυμπιακός έχει κάνει σημαντικά βήματα προόδου από την αρχή της χρονιάς και φαίνεται ότι το πλάνο του Βαλβέρδε για το νέο Ολυμπιακό αρχίζει να παίρνει μορφή μέσα στους αγωνιστικούς χώρους. Η Μπενφίκα επόμενο εμπόδιο στο δρόμο μας, αποτελεί πολύ καλή στάθμη για να μετρήσουμε κατά πόσο έχει ανεβάσει το αγωνιστικό επίπεδό του ο Ολυμπιακός μας. Σίγουρα χρειάζεται αρκετή δουλειά ακόμα, σίγουρα χρειάζονται δύο τρεις προσθήκες τη μεταγραφική περίοδο του χειμώνα, αλλά σίγουρα είμαστε στο σωστό δρόμο.

by ANASTO