Σκεφτόμουν να περίμενα να περάσουν και τα παιχνίδια με Μπενφίκα και ΠΑΟΚ για να γράψω κάποια πράγματα που είχα κατά νου, αλλά όπως και να'χει, μετά από μια νίκη επί του Παναθηναϊκού μέσα στη Λεωφόρο, στο 90', με το 13ο γκολ του Μήτρογλου στο πρωτάθλημα και μπροστά στη θύρα 13, χωρίς να'χεις παίξει και κανένα ποδόσφαιρο της προκοπής... Ε, ανθρωπος είσαι, λυγάς...
Το Peseter-ειο ξεβράκωμα, μέρος 1000ό
Θεωρώ απαραίτητο να ξεκινήσω το κείμενο μου με τις ακόλουθες δύο παραγράφους. Οι επαγγελματίες του χώρου φαντάζομαι οτι ζορίζονται πολύ όταν γράφουν μια άποψη και διαψεύδονται παταγωδώς, με αποτέλεσμα να προσπαθούν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Συνήθως αλλάζουν τροπάριο και κάνουν τους ανήξερους, υπογραμμίζοντας "τα λέγαμε εμείς", εναλλακτικά περνάνε στην αντεπίθεση λέγοντας κάτι τόσο σχετικό, όσο το "... ναι μεν έβαλε γκολ, αλλά οδηγεί παπί ακούγοντας Σοστακόβιτς, γίνονται αυτά"; Τέλος υπάρχει και η κατηγορία Φρίξου Κώνστα, που θα αρχίσει να αρθρογραφεί για κάποιο άσχετο θέμα : Για την πυραμίδα του Χέοπα, για την Ασιατική σφήκα, για τους διαγωνισμούς γαστρονομίας, μέχρι να δοθεί η επόμενη ευκαιρία "δικαίωσης".
Θεωρώ απαραίτητο να ξεκινήσω το κείμενο μου με τις ακόλουθες δύο παραγράφους. Οι επαγγελματίες του χώρου φαντάζομαι οτι ζορίζονται πολύ όταν γράφουν μια άποψη και διαψεύδονται παταγωδώς, με αποτέλεσμα να προσπαθούν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Συνήθως αλλάζουν τροπάριο και κάνουν τους ανήξερους, υπογραμμίζοντας "τα λέγαμε εμείς", εναλλακτικά περνάνε στην αντεπίθεση λέγοντας κάτι τόσο σχετικό, όσο το "... ναι μεν έβαλε γκολ, αλλά οδηγεί παπί ακούγοντας Σοστακόβιτς, γίνονται αυτά"; Τέλος υπάρχει και η κατηγορία Φρίξου Κώνστα, που θα αρχίσει να αρθρογραφεί για κάποιο άσχετο θέμα : Για την πυραμίδα του Χέοπα, για την Ασιατική σφήκα, για τους διαγωνισμούς γαστρονομίας, μέχρι να δοθεί η επόμενη ευκαιρία "δικαίωσης".
Ως προς εμέ, τολμώ να πω οτι ειλικρινά χαίρομαι να με βγάζουν βλάκα αυτοί που κράζω κατά καιρούς. Χαίρομαι στα όρια του μαζοχισμού. Εν προκειμένω, μιλάμε για... double impact, καθώς μέσα σε λίγες μόλις εβδομάδες με έχουν εκθέσει ανεπανόρθωτα τόσο ο Κώστας Μήτρογλου όσο και ο Μίτσελ για όσα τους καταλόγισα σε προηγούμενα κείμενα μου. Αναλυτικά γι'αυτούς θα διαβάσετε παρακάτω. Κανονικό ξεβράκωμα σαν να λέμε, αλλά ειλικρινά, δε με νοιάζει καθόλου: Μια μεγάλη συγνώμη από πλευράς μου στους δύο από τους πρωταγωνιστές του φετινού Ολυμπιακού και εύχομαι τα καλύτερα να είναι μπροστά μας.
Τι είδαμε σήμερα
Το πάθος για (άλλη) μια συντριβή του Παναθηναϊκού σε μεταξύ μας παιχνίδι βρίσκεται στα ύψη. Σε τέτοιο βαθμό, που η εμφάνιση να προκαλεί σε σημαντικό μέρος του κόσμου μας, απογοήτευση, παρά το τελικό αποτέλεσμα. Το συναίσθημα αυτό το ένιωσα στα περυσινά μας παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό, τον χειρότερο ίσως Παναθηναϊκό εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Κατά την άποψη μου, η απογοήτευση αυτή που περιέγραψα ως προς το φετινό ματς, δεν είναι βάσιμη και θα εξηγήσω γιατί...
α) Ο φετινός Παναθηναϊκός δεν είναι ακριβώς "ομάδα πρωταθλητισμού", αλλά είναι πολύ καλύτερος από τον περυσινό. Πιο γρήγορος σαν ομάδα, με ένα καλό επιθετικό δίδυμο (Φιγκερόα - Μπεργκ, ουδεμία σύγκριση με τον Τοτσέ και τον Φορναρόλι) και ξένους που ταιριάζουν στο σύνολο περισσότερο απ'τους περυσινούς "πολλά φρου-φρου κι αρώματα" Σο και Σισοκό. Με Καρνέζη στο τέρμα έχω την αίσθηση οτι φέτος ο Παναθηναϊκός θα ήταν πιο κοντά στην κορυφή. Υπάρχει διαφορά ποιότητας μεταξύ μας, αλλά δεν τον λες και ακριβώς "ομάδα της πεντάρας".
β) Σε τρείς ημέρες ακολουθεί το κρισιμότερο Ευρωπαϊκό μας παιχνίδι, που κρίνει αν η ομάδα θα συνεχίσει να ελπίζει στη 2η θέση που οδηγεί στην επόμενη φάση του Champions League, ή αν θα πρέπει να αρκεστεί στη συνέχεια στο Europa League. Το μυαλό πολλών από τους παίκτες ήταν εκεί - όχι τόσο να κρατήσουν δυνάμεις για να είναι φρέσκοι, αλλά να φυλάξουν τα πόδια τους από σκληρά μαρκαρίσματα για να μην έχουμε απρόοπτα.
γ) Το παιχνίδι με τη Μπενφίκα ακολουθεί ο αγώνας με τον 2ο ΠΑΟΚ που για πολλούς λόγους (βαθμολογικούς, γοήτρου κ.α.) είναι κρισιμότερος από το ματς με τον Παναθηναϊκό.
Κρατώντας στο μυαλό αυτές τις τρείς παραμέτρους, ο σημερινός Ολυμπιακός (που σύμφωνοι, δεν έπαιξε καλά) όχι απλά πέτυχε τον στόχο του, που ήταν να μην χάσει τον αγώνα και να προφυλαχθούν οι παίκτες από τραυματισμούς ή κόπωση, αλλά πήρε και το απόλυτο των 3ων βαθμών, αφήνοντας πιο πίσω τον Παναθηναϊκό στη βαθμολογία, χωρίς μάλιστα να υπάρχει και καμμία δικαιολογία προς επίκληση (διαιτησία, κακοκαιρία, ανάδρομος Ερμής, οι ψεκασμοί του Λιακόπουλου κ.α., αν και ο Gilette Alafusion είπε οτι ο διαιτητής έδωσε πολλά φάουλ, μάλλον ήθελε να τους δίνουν βολές) από πλευράς του Αλαφουζαϊκού. Η δήλωση του Μίτσελ στη συνέντευξη τύπου, ενισχύει την άποψη για το πως έβλεπε όλη η ομάδα το σημερινό ματς : "Είναι μία νίκη φανταστική. Η καρδιά μου είναι χαρούμενη, αλλά ήδη σκέφτεται την Τρίτη". Δεν θα σταθώ παραπάνω στο συγκεκριμένο ματς - δεν μου άρεσε η εμφάνιση μεν, αλλά αφ'ενός τα προαναφερθέντα και αφ'ετέρου το γκολ στο 90' με κάλυψαν και με το παραπάνω.
Τι βλέπουμε τις τελευταίες εβδομάδες
Ο φετινός Ολυμπιακός είναι μακράν ο πιο χαοτικός Ολυμπιακός επί καταβολής επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Παίκτες έρχονταν και έφευγαν ακόμη και όταν είχαν ξεκινήσει οι επίσημες υποχρεώσεις της ομάδας. Ομοιογένεια μηδέν όπως ήταν λογικό στο ξεκίνημα, μέτριες ή και κακές εμφανίσεις, λογική η αμφισβήτηση, λογική και η γκρίνια. Άγχος και αμφιβολία με ΑΕΛΚ και Ατρόμητο. Και σιγά σιγά τα πράγματα άρχισαν να στρώνουν... Εμφανίστηκαν κάποια διαστήματα καλού ποδοσφαίρου, η ομάδα άρχισε να σκοράρει πιο πολύ, έβγαιναν κάποια πράγματα στο γήπεδο. Και τότε ήρθε το ματς με την Παρί Σεν Ζερμέν. Εκείνο το πρώτο ημίχρονο συγκεκριμένα, που έδωσε στον κόσμο την εικόνα οτι η φετινή ομάδα, αν και δεν έχει δέσει ακόμα, έχει δυνατότητες να σταθεί αξιοπρεπώς. Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι και το κλειδί της προς το καλύτερο αλλαγής της ομάδας: Το γεγονός οτι τόσο ο κόσμος, όσο και η ίδια η ομάδα, πίστεψαν οτι υπάρχουν δυνατότητες για καλά πράγματα. Και φυσικά, εκτός αυτού, το αποτέλεσμα - καταλύτης που απελευθέρωσε την ομάδα, ήταν εκείνο το 0-3 στο Βέλγιο, με τον Ολυμπιακό να κάνει ένα κακό παιχνίδι, αλλά να παίρνει μια τεράστια νίκη και να πείθει τον ίδιο του τον εαυτό οτι ακόμα και σε κακές βραδιές, μπορεί να πάρει το αποτέλεσμα που θέλει έστω και με τρείς ευκαιρίες (κάτι που έκανε και σήμερα στη Λεωφόρο των στεναγμών). Υπάρχουν περιθώρια μεγαλύτερης βελτίωσης; Σαφώς και υπάρχουν. Για να γίνουν πραγματικότητα, χρειάζεται να υπάρχει υγεία στην ομάδα - τόσο μεταφορικά, όσο κυριολεκτικά. Και ο σημερινός Ολυμπιακός, τουλάχιστον έως τώρα, διαθέτει τόσο το ένα, όσο και το άλλο.
Ο φετινός Ολυμπιακός είναι μακράν ο πιο χαοτικός Ολυμπιακός επί καταβολής επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Παίκτες έρχονταν και έφευγαν ακόμη και όταν είχαν ξεκινήσει οι επίσημες υποχρεώσεις της ομάδας. Ομοιογένεια μηδέν όπως ήταν λογικό στο ξεκίνημα, μέτριες ή και κακές εμφανίσεις, λογική η αμφισβήτηση, λογική και η γκρίνια. Άγχος και αμφιβολία με ΑΕΛΚ και Ατρόμητο. Και σιγά σιγά τα πράγματα άρχισαν να στρώνουν... Εμφανίστηκαν κάποια διαστήματα καλού ποδοσφαίρου, η ομάδα άρχισε να σκοράρει πιο πολύ, έβγαιναν κάποια πράγματα στο γήπεδο. Και τότε ήρθε το ματς με την Παρί Σεν Ζερμέν. Εκείνο το πρώτο ημίχρονο συγκεκριμένα, που έδωσε στον κόσμο την εικόνα οτι η φετινή ομάδα, αν και δεν έχει δέσει ακόμα, έχει δυνατότητες να σταθεί αξιοπρεπώς. Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι και το κλειδί της προς το καλύτερο αλλαγής της ομάδας: Το γεγονός οτι τόσο ο κόσμος, όσο και η ίδια η ομάδα, πίστεψαν οτι υπάρχουν δυνατότητες για καλά πράγματα. Και φυσικά, εκτός αυτού, το αποτέλεσμα - καταλύτης που απελευθέρωσε την ομάδα, ήταν εκείνο το 0-3 στο Βέλγιο, με τον Ολυμπιακό να κάνει ένα κακό παιχνίδι, αλλά να παίρνει μια τεράστια νίκη και να πείθει τον ίδιο του τον εαυτό οτι ακόμα και σε κακές βραδιές, μπορεί να πάρει το αποτέλεσμα που θέλει έστω και με τρείς ευκαιρίες (κάτι που έκανε και σήμερα στη Λεωφόρο των στεναγμών). Υπάρχουν περιθώρια μεγαλύτερης βελτίωσης; Σαφώς και υπάρχουν. Για να γίνουν πραγματικότητα, χρειάζεται να υπάρχει υγεία στην ομάδα - τόσο μεταφορικά, όσο κυριολεκτικά. Και ο σημερινός Ολυμπιακός, τουλάχιστον έως τώρα, διαθέτει τόσο το ένα, όσο και το άλλο.
Κεφάλαιο Μήτρογλου
Για τον μεγακάγκουρα με το στρογγυλοφάναρο GLX θα μπορούσαν να γραφτούν σελίδες επί σελίδων με τα ανδραγαθήματα του. Αυτό που πραγματικά μετράει όμως, είναι οτι ο Κώστας Μήτρογλου διανύει την καλύτερη περίοδο της καριέρας του και αυτή τη φορά, στη σωστή ομάδα : Όχι ως δανεικός σε Πανιώνιους και Ατρόμητους, αλλά ως ο βασικός κεντρικός επιθετικός του πρωταθλητή Ολυμπιακού. Η αλήθεια είναι οτι συνθήκες όπως αυτές στον Ολυμπιακό αυτής της περιόδου, δεν πρόκειται να συναντήσει εύκολα αλλού: Ο προπονητής του δηλώνει έμμεσα και άμεσα οτι είναι υπερόπλο και πως σκοπεύει να τον έχει συνέχεια στην 11άδα, όσο αυτός νιώθει δυνατός και έτοιμος για να παίζει. Οι συμπαίκτες του έχουν αποδεχτεί το γεγονός οτι θα τους χειρονομεί συνέχεια και θα ζητάει μπάλα, αλλά κι αυτός το ξεπληρώνει με μια αξιοθαύμαστη ευστοχία που πλέον κάνει τους άλλους να "ψάχνουν" τον Μήτρογλου με τις πάσες τους και όχι τον Μήτρογλου να ψάχνει αυτούς. Τέλος, το αντίπαλον δέος του, είναι μεν ένας ποδοσφαιριστής με πολύ μεγάλο όνομα, ο οποίος όμως συμβιβάζεται με την ιδέα να μην πέφτουν τα φώτα επάνω του (και σε αυτό το σημείο κλείστε τα μάτια και φανταστείτε τον Ριβάλντο και τον Μήτρογλου στην ίδια ομάδα, με τον Ριβάλντο στη θέση του Σαβιόλα, να γίνεται αλλαγή στο 66' του ματς). Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους και δεν χρήζουν ιδιαίτερης ανάλυσης : Ο Μήτρογλου κάνει την καλύτερη σεζόν της καριέρας του όπως έγραψα και παραπάνω - δεν είναι οτι σκοράρει πολύ συχνά, είναι οτι έχει πλέον τέτοια ψυχολογία που μπορεί να σκοράρει με 1-2 ευκαιρίες σε ολόκληρο 90λεπτο. Αν συνεχίσει έτσι, θεωρώ πως είναι θέμα χρόνου να γίνει η ακριβότερη μεταγραφή Έλληνα ποδοσφαιριστή στο εξωτερικό.
Για τον μεγακάγκουρα με το στρογγυλοφάναρο GLX θα μπορούσαν να γραφτούν σελίδες επί σελίδων με τα ανδραγαθήματα του. Αυτό που πραγματικά μετράει όμως, είναι οτι ο Κώστας Μήτρογλου διανύει την καλύτερη περίοδο της καριέρας του και αυτή τη φορά, στη σωστή ομάδα : Όχι ως δανεικός σε Πανιώνιους και Ατρόμητους, αλλά ως ο βασικός κεντρικός επιθετικός του πρωταθλητή Ολυμπιακού. Η αλήθεια είναι οτι συνθήκες όπως αυτές στον Ολυμπιακό αυτής της περιόδου, δεν πρόκειται να συναντήσει εύκολα αλλού: Ο προπονητής του δηλώνει έμμεσα και άμεσα οτι είναι υπερόπλο και πως σκοπεύει να τον έχει συνέχεια στην 11άδα, όσο αυτός νιώθει δυνατός και έτοιμος για να παίζει. Οι συμπαίκτες του έχουν αποδεχτεί το γεγονός οτι θα τους χειρονομεί συνέχεια και θα ζητάει μπάλα, αλλά κι αυτός το ξεπληρώνει με μια αξιοθαύμαστη ευστοχία που πλέον κάνει τους άλλους να "ψάχνουν" τον Μήτρογλου με τις πάσες τους και όχι τον Μήτρογλου να ψάχνει αυτούς. Τέλος, το αντίπαλον δέος του, είναι μεν ένας ποδοσφαιριστής με πολύ μεγάλο όνομα, ο οποίος όμως συμβιβάζεται με την ιδέα να μην πέφτουν τα φώτα επάνω του (και σε αυτό το σημείο κλείστε τα μάτια και φανταστείτε τον Ριβάλντο και τον Μήτρογλου στην ίδια ομάδα, με τον Ριβάλντο στη θέση του Σαβιόλα, να γίνεται αλλαγή στο 66' του ματς). Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους και δεν χρήζουν ιδιαίτερης ανάλυσης : Ο Μήτρογλου κάνει την καλύτερη σεζόν της καριέρας του όπως έγραψα και παραπάνω - δεν είναι οτι σκοράρει πολύ συχνά, είναι οτι έχει πλέον τέτοια ψυχολογία που μπορεί να σκοράρει με 1-2 ευκαιρίες σε ολόκληρο 90λεπτο. Αν συνεχίσει έτσι, θεωρώ πως είναι θέμα χρόνου να γίνει η ακριβότερη μεταγραφή Έλληνα ποδοσφαιριστή στο εξωτερικό.
Κεφάλαιο Μίτσελ
Υπάρχουν δύο Μίτσελ: Ο πελαγοδρομών Μίτσελ του πρώτου οκταμήνου στον Ολυμπιακό και ο Μίτσελ των τελευταίων εβδομάδων. Ο Μίτσελ που με ανάγκαζε να γράφω "Ζητείται επειγόντως (αερο)πλάνο, senor Michel..." και ο Μίτσελ που με έχει κάνει να καταπιώ τη γλώσσα μου. Που εστιάζω την διαφορά; α) Στο γεγονός οτι ο Μίτσελ αποφάσισε να ασχοληθεί περισσότερο με την ομάδα απ'ότι με την δική του εικόνα και του τι μπορεί να σκέφτεται ο κάθε πρόεδρος, οπαδός ή δημοσιογράφος γι'αυτόν και β) στο γεγονός οτι ο Ισπανός κατάλαβε τι είδους ομάδα ήθελε να φτιάξει, στο οτι προσαρμόστηκε στα δεδομένα του Ελληνικού πρωταθλήματος και κατάλαβε οτι κάθε αγώνας θέλει περισσότερο διάβασμα και διαχείριση, αλλά και περισσότερη εμπλοκή του στον αγώνα. Και φυσικά, στο οτι χρησιμοποιεί κατά τον καλύτερο τρόπο τους παίκτες που έχει στη διάθεση του, προσαρμόζοντας αντίστοιχα πότε το σύστημα στις δυνατότητες των παικτών και πότε μετακινώντας τους από σημείο σε σημείο.
Τα παραπάνω που έγραψα λίγη σημασία έχουν - δεν θα αναφέρω ούτε το εξαιρετικό κοουτσάρισμα του στα τελευταία παιχνίδια (ειδικά στον αγώνα με την Μπενφίκα, που έδωσε ρεσιτάλ σωστής διαχείρισης αγώνα). Η μεγάλη μάχη, το μεγάλο στοίχημα που κέρδισε ο Μίτσελ, ήταν η ψήφος εμπιστοσύνης των παικτών. H ομάδα δείχνει δεμένη όχι μόνο εντός, αλλά και εκτός αγωνιστικών χώρων. Όλοι οι παίκτες, από τον Σαβιόλα και τον Αβραάμ Παπαδόπουλο μέχρι τον Ολαϊτάν και τον Μεντζανί, γνωρίζουν πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να παίξουν στη βασική εντεκάδα, αρκεί να δείξουν οτι είναι σε καλή κατάσταση. Σίγουρα υπάρχουν και στιγμές που κάποιοι παίκτες δεν θα δουν με καλό μάτι το οτι δεν θα παίξουν ή το οτι αντικαταστάθηκαν, αλλά το γεγονός οτι ο Ισπανός δείχνει πως είναι δίκαιος και κρατάει ίσες αποστάσεις από όλους, ανεξαρτήτως ονόματος, είναι αυτό που θα μείνει στον παίκτη: Η ιδέα οτι ο προπονητής του τον υπολογίζει στα πλάνα του. Οι παίκτες φαίνεται πως το εκτιμούν αυτό και το αποτέλεσμα είναι ορατό εντός του γηπέδου. Ο Ισπανός αποδεικνύει πως πέραν από αδυναμίες που είχαν επανειλημμένως επισημανθεί, έχει και κάποιες αρετές. Και λίγη κωλοφαρδία, πράγμα απαραίτητο αν θέλεις να κάνεις σπουδαία πράγματα στο ποδόσφαιρο. Στο δια ταύτα, ο Ολυμπιακός της σεζόν 2013-2014 έχει μέσο όρο 3 γκολ ανά ματς, σκοράρει μία φορά ανά 5 προσπάθειες και βγάζει 15 τελικές ανά ματς, τη στιγμή που οι αντίπαλοι του έχουν μόλις 0,3 γκολ ανά αγώνα, 5 τελικές ανά ματς και σκοράρουν μία φορά ανά 16 προσπάθειες. Όσο και να'ναι, έχει και ο Μίτσελ κάποια συμμετοχή σε αυτό...
Και τώρα, τι;
Και τώρα, Μπενφίκα. Το μυαλό όλων είναι εκεί, είναι η μεγάλη ευκαιρία, είναι η ιδανική συγκυρία για ένα καλό αποτέλεσμα που θα απογειώσει κόσμο και ομάδα. Ο ΠΑΟΚ αργεί, αν και έχω την εντύπωση οτι ασχέτως του τι θα κάνουμε με τη Μπενφίκα, στο Φάληρο δεν γλυτώνει. Ούτως η άλλως φέτος έχουμε πολλά ματς μπροστά μας και το πρωτάθλημα θα πάρει όποιος κάνει την καλύτερη διαχείριση μέσα στη χρονιά - μιλάμε για 34 αγώνες πρωταθλήματος συνολικά και ακόμα μετά βίας είμαστε στο 1/3 της σεζόν. Όπως πολύ σωστά είπε ο Κώστας Μανωλάς: "Ντέρμπι τίτλου δεν υπάρχει. Στο τέλος ο Ολυμπιακός θα είναι πρωταθλητής γιατί έχει την καλύτερη ομάδα". Βασικά εγώ θα έλεγα "ο Ολυμπιακός να κερδάει και όλοι οι άλλοι να πάνε να (μπιιιπ)".
Και μερικά υστερόγραφα
Υ.Γ. 1 : Ειπώθηκε στο σπικάζ του αγώνα, γράφτηκε και στα sites: "Το λάθος του νεαρού Τριανταφυλλόπουλου στοίχισε στον Παναθηναϊκό την ήττα". Μα ο πρωταγωνιστής της φάσης από πλευράς Παναθηναϊκού δεν ήταν ο Τριανταφυλλόπουλος, αλλά ο μπαρμπα-Σίλντενφελντ. Δείτε τη φάση του γκολ: Έχει ανέβει στη σέντρα να μαρκάρει τον Μήτρογλου. Ο Μήτρογλου - που τον έχει στην πλάτη του - παίρνει μπάλα, του σκάει τη ντρίμπλα και τον αφήνει πίσω. Ο Κροάτης ακολουθεί μη μπορώντας να φτάσει το καγκούρι μας που έπαιξε και το ένα-δύο με τον Φουστέρ, ενώ ο γίγας Σίλντενφελντ ολοκληρώνει την μεγάλη προσπάθεια περνώντας δίπλα από τον... πεσμένο Τριανταφυλλόπουλο και παίρνοντας θέση κοντά στο πέναλτι, τόσο όσο να προλάβει να καλύψει και τον Μήτρογλου, που ολοκληρώνει άψογα τη φάση με το πλασέ στην κλειστή γωνία. ΑΞΙΟΣ (ο Σίλντενφελντ).
Υ.Γ. 2 : Η επόμενη διάψευση μου, αν συνεχίσει έτσι φυσικά, φαίνεται πως θα είναι ο Σαλίνο (τον οποίο είχα αποκαλέσει "λαθρομετανάστη"). Ο Βραζιλιάνος θα έλεγα οτι μέχρι πρότινος ήταν πρώτος υποψήφιος για να πάρει το ferry boat και να διασχίσει τον Αργοσαρωνικό, για να καταλήξει δανεικός στην Ύδρα ή τις Σπέτσες. Οι εμφανίσεις του τελευταία με εκθέτουν και μακάρι να συνεχίσει έτσι.
Υ.Γ. 3 : Ο Σαβιόλα δείχνει πεσμένος. Δεν ξέρω αν είναι ψυχολογικό το θέμα, αν δεν τον βολεύει η θέση που παίζει ή αν θέλει να παίζει περισσότερο, αλλά είναι γεγονός οτι ο Ολυμπιακός περιμένει περισσότερη βοήθεια από αυτόν. Όπως σίγουρα περιμένει και από τον Βλαντιμίρ Βάις, που τελευταία είναι εντελώς αλλού.
Υ.Γ. 4 : Αυτός ο Τόρες, τι στην ευχή γίνεται; Τώρα λέει μπήκε στην ομάδα, σε ρυθμό προπονήσεων... Τι στην ευχή, ο Καψής και ο Ραούλ Μπράβο, λιγότερο χρόνο χρειάζονταν για να μπαίνουν στις προπονήσεις.
Υ.Γ. 5 : Άσχετο με Ολυμπιακό - σχετικό με το blog : Όπως θα έχετε παρατηρήσει, η βάση δεδομένων εδώ και λίγο καιρό δεν λειτουργεί. Όχι, δεν την έχω κατεβάσει - το γεγονός οτι δεν λειτουργεί οφείλεται στον πάροχο που φιλοξενεί την database, καθώς απ'ότι λένε υπάρχει κάποιο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν με τους servers τους. Σύμφωνα με την ενημέρωση που έχω είναι πως μέσα στις προσεχείς ημέρες, το πρόβλημα θα αποκατασταθεί και θα μπορείτε να την χρησιμοποιείτε και πάλι κανονικά.
Υπάρχουν δύο Μίτσελ: Ο πελαγοδρομών Μίτσελ του πρώτου οκταμήνου στον Ολυμπιακό και ο Μίτσελ των τελευταίων εβδομάδων. Ο Μίτσελ που με ανάγκαζε να γράφω "Ζητείται επειγόντως (αερο)πλάνο, senor Michel..." και ο Μίτσελ που με έχει κάνει να καταπιώ τη γλώσσα μου. Που εστιάζω την διαφορά; α) Στο γεγονός οτι ο Μίτσελ αποφάσισε να ασχοληθεί περισσότερο με την ομάδα απ'ότι με την δική του εικόνα και του τι μπορεί να σκέφτεται ο κάθε πρόεδρος, οπαδός ή δημοσιογράφος γι'αυτόν και β) στο γεγονός οτι ο Ισπανός κατάλαβε τι είδους ομάδα ήθελε να φτιάξει, στο οτι προσαρμόστηκε στα δεδομένα του Ελληνικού πρωταθλήματος και κατάλαβε οτι κάθε αγώνας θέλει περισσότερο διάβασμα και διαχείριση, αλλά και περισσότερη εμπλοκή του στον αγώνα. Και φυσικά, στο οτι χρησιμοποιεί κατά τον καλύτερο τρόπο τους παίκτες που έχει στη διάθεση του, προσαρμόζοντας αντίστοιχα πότε το σύστημα στις δυνατότητες των παικτών και πότε μετακινώντας τους από σημείο σε σημείο.
Τα παραπάνω που έγραψα λίγη σημασία έχουν - δεν θα αναφέρω ούτε το εξαιρετικό κοουτσάρισμα του στα τελευταία παιχνίδια (ειδικά στον αγώνα με την Μπενφίκα, που έδωσε ρεσιτάλ σωστής διαχείρισης αγώνα). Η μεγάλη μάχη, το μεγάλο στοίχημα που κέρδισε ο Μίτσελ, ήταν η ψήφος εμπιστοσύνης των παικτών. H ομάδα δείχνει δεμένη όχι μόνο εντός, αλλά και εκτός αγωνιστικών χώρων. Όλοι οι παίκτες, από τον Σαβιόλα και τον Αβραάμ Παπαδόπουλο μέχρι τον Ολαϊτάν και τον Μεντζανί, γνωρίζουν πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να παίξουν στη βασική εντεκάδα, αρκεί να δείξουν οτι είναι σε καλή κατάσταση. Σίγουρα υπάρχουν και στιγμές που κάποιοι παίκτες δεν θα δουν με καλό μάτι το οτι δεν θα παίξουν ή το οτι αντικαταστάθηκαν, αλλά το γεγονός οτι ο Ισπανός δείχνει πως είναι δίκαιος και κρατάει ίσες αποστάσεις από όλους, ανεξαρτήτως ονόματος, είναι αυτό που θα μείνει στον παίκτη: Η ιδέα οτι ο προπονητής του τον υπολογίζει στα πλάνα του. Οι παίκτες φαίνεται πως το εκτιμούν αυτό και το αποτέλεσμα είναι ορατό εντός του γηπέδου. Ο Ισπανός αποδεικνύει πως πέραν από αδυναμίες που είχαν επανειλημμένως επισημανθεί, έχει και κάποιες αρετές. Και λίγη κωλοφαρδία, πράγμα απαραίτητο αν θέλεις να κάνεις σπουδαία πράγματα στο ποδόσφαιρο. Στο δια ταύτα, ο Ολυμπιακός της σεζόν 2013-2014 έχει μέσο όρο 3 γκολ ανά ματς, σκοράρει μία φορά ανά 5 προσπάθειες και βγάζει 15 τελικές ανά ματς, τη στιγμή που οι αντίπαλοι του έχουν μόλις 0,3 γκολ ανά αγώνα, 5 τελικές ανά ματς και σκοράρουν μία φορά ανά 16 προσπάθειες. Όσο και να'ναι, έχει και ο Μίτσελ κάποια συμμετοχή σε αυτό...
Και τώρα, τι;
Και τώρα, Μπενφίκα. Το μυαλό όλων είναι εκεί, είναι η μεγάλη ευκαιρία, είναι η ιδανική συγκυρία για ένα καλό αποτέλεσμα που θα απογειώσει κόσμο και ομάδα. Ο ΠΑΟΚ αργεί, αν και έχω την εντύπωση οτι ασχέτως του τι θα κάνουμε με τη Μπενφίκα, στο Φάληρο δεν γλυτώνει. Ούτως η άλλως φέτος έχουμε πολλά ματς μπροστά μας και το πρωτάθλημα θα πάρει όποιος κάνει την καλύτερη διαχείριση μέσα στη χρονιά - μιλάμε για 34 αγώνες πρωταθλήματος συνολικά και ακόμα μετά βίας είμαστε στο 1/3 της σεζόν. Όπως πολύ σωστά είπε ο Κώστας Μανωλάς: "Ντέρμπι τίτλου δεν υπάρχει. Στο τέλος ο Ολυμπιακός θα είναι πρωταθλητής γιατί έχει την καλύτερη ομάδα". Βασικά εγώ θα έλεγα "ο Ολυμπιακός να κερδάει και όλοι οι άλλοι να πάνε να (μπιιιπ)".
Και μερικά υστερόγραφα
Υ.Γ. 1 : Ειπώθηκε στο σπικάζ του αγώνα, γράφτηκε και στα sites: "Το λάθος του νεαρού Τριανταφυλλόπουλου στοίχισε στον Παναθηναϊκό την ήττα". Μα ο πρωταγωνιστής της φάσης από πλευράς Παναθηναϊκού δεν ήταν ο Τριανταφυλλόπουλος, αλλά ο μπαρμπα-Σίλντενφελντ. Δείτε τη φάση του γκολ: Έχει ανέβει στη σέντρα να μαρκάρει τον Μήτρογλου. Ο Μήτρογλου - που τον έχει στην πλάτη του - παίρνει μπάλα, του σκάει τη ντρίμπλα και τον αφήνει πίσω. Ο Κροάτης ακολουθεί μη μπορώντας να φτάσει το καγκούρι μας που έπαιξε και το ένα-δύο με τον Φουστέρ, ενώ ο γίγας Σίλντενφελντ ολοκληρώνει την μεγάλη προσπάθεια περνώντας δίπλα από τον... πεσμένο Τριανταφυλλόπουλο και παίρνοντας θέση κοντά στο πέναλτι, τόσο όσο να προλάβει να καλύψει και τον Μήτρογλου, που ολοκληρώνει άψογα τη φάση με το πλασέ στην κλειστή γωνία. ΑΞΙΟΣ (ο Σίλντενφελντ).
Υ.Γ. 2 : Η επόμενη διάψευση μου, αν συνεχίσει έτσι φυσικά, φαίνεται πως θα είναι ο Σαλίνο (τον οποίο είχα αποκαλέσει "λαθρομετανάστη"). Ο Βραζιλιάνος θα έλεγα οτι μέχρι πρότινος ήταν πρώτος υποψήφιος για να πάρει το ferry boat και να διασχίσει τον Αργοσαρωνικό, για να καταλήξει δανεικός στην Ύδρα ή τις Σπέτσες. Οι εμφανίσεις του τελευταία με εκθέτουν και μακάρι να συνεχίσει έτσι.
Υ.Γ. 3 : Ο Σαβιόλα δείχνει πεσμένος. Δεν ξέρω αν είναι ψυχολογικό το θέμα, αν δεν τον βολεύει η θέση που παίζει ή αν θέλει να παίζει περισσότερο, αλλά είναι γεγονός οτι ο Ολυμπιακός περιμένει περισσότερη βοήθεια από αυτόν. Όπως σίγουρα περιμένει και από τον Βλαντιμίρ Βάις, που τελευταία είναι εντελώς αλλού.
Υ.Γ. 4 : Αυτός ο Τόρες, τι στην ευχή γίνεται; Τώρα λέει μπήκε στην ομάδα, σε ρυθμό προπονήσεων... Τι στην ευχή, ο Καψής και ο Ραούλ Μπράβο, λιγότερο χρόνο χρειάζονταν για να μπαίνουν στις προπονήσεις.
Υ.Γ. 5 : Άσχετο με Ολυμπιακό - σχετικό με το blog : Όπως θα έχετε παρατηρήσει, η βάση δεδομένων εδώ και λίγο καιρό δεν λειτουργεί. Όχι, δεν την έχω κατεβάσει - το γεγονός οτι δεν λειτουργεί οφείλεται στον πάροχο που φιλοξενεί την database, καθώς απ'ότι λένε υπάρχει κάποιο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν με τους servers τους. Σύμφωνα με την ενημέρωση που έχω είναι πως μέσα στις προσεχείς ημέρες, το πρόβλημα θα αποκατασταθεί και θα μπορείτε να την χρησιμοποιείτε και πάλι κανονικά.
