Σωκράτης Π. Κόκκαλης... Γεννηθείς το 1939 εν Αθήναις. Ο μακροβιότερος πρόεδρος της ιστορίας του Ολυμπιακού επί επαγγελματικού πρωταθλήματος, αναμορφωτής της ομάδας μπάσκετ και ποδοσφαίρου και ένας εκ των μεγαλύτερων (και πλουσιότερων) επιχειρηματιών παγκοσμίως. Το βιογραφικό του όπως είναι αναρτημένο στο επίσημο site της ΠΑΕ Ολυμπιακός είναι πραγματικά εντυπωσιακό :Απέκτησε μεταπτυχιακό τίτλο στη Φυσική και στην Ηλεκτρονική από το Πανεπιστήμιο Ηumboldt του Βερολίνου το 1963. Μιλάει εκτός των Ελληνικών άλλες 6 γλώσσες (Αγγλικά, Γερμανικά, Ρωσικά, Ρουμανικά, Ιταλικά και Γαλλικά). Είναι ο ιδρυτής, Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος του Ομίλου INTRACOM HOLDINGS, του μεγαλύτερου ομίλου τεχνολογίας (τηλεπικοινωνίες, πληροφορική, κατασκευές, ηλεκτρονικά αμυντικά συστήματα) στη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Ως όμιλος, η INTRACOM HOLDINGS απασχολεί 5.700 εργαζόμενους, δραστηριοποιείται εξαγωγικά σε 60 χώρες και διατηρεί θυγατρικές σε 20 χώρες. Επίσης είναι ο ιδρυτής και Πρόεδρος της INTRALOT Α.Ε., μιας από τις τρεις παγκοσμίως μεγαλύτερες εταιρίες ανάπτυξης και παροχής ολοκληρωμένων συστημάτων τυχερών παιχνιδιών, που απασχολεί 4,000 εργαζομένους εκ των οποίων 3,400 εκτός Ελλάδος.
Το 1997 ανακηρύχθηκε John Harvard Fellow μετά την ίδρυση του Προγράμματος Κόκκαλη στο Kennedy School of Government, στο Πανεπιστήμιο του Harvard (ΗΠΑ). Μέχρι σήμερα, το Πρόγραμμα Κόκκαλη έχει καλύψει τα έξοδα περίπου 40 μεταπτυχιακών υποτρόφων για σπουδές Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης στο Πανεπιστήμιο του Harvard και πάνω από 200 υποτροφίες για προγράμματα επαγγελματικής εκπαίδευσης.
Το 1998, προς τιμή της μνήμης του πατέρα του, Πέτρου Κόκκαλη (διεθνώς αναγνωρισμένου Καθηγητή Χειρουργικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών), ίδρυσε το Ίδρυμα Κόκκαλη, ένα μη κερδοσκοπικό οργανισμό με έδρα την Αθήνα. Στόχος του Ιδρύματος είναι η διάδοση της γνώσης και η προώθηση έρευνας, η ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών και η υποστήριξη της συνεργασίας στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, μέσω χρηματοδότησης εκπαιδευτικών πρωτοβουλιών, καθώς και χορηγιών σε ερευνητικά κέντρα και νοσοκομεία.
Ο Σωκράτης Κόκκαλης είναι Πρόεδρος Δ.Σ. του Athens Information Technology (ΑΙΤ), ενός εκπαιδευτικού και ερευνητικού κέντρου που ιδρύθηκε το 2002. Το ΑΙΤ αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες ιδιωτικές επνδύσεις στην Ελλάδα στους τομείς της έρευνας και της εκπαίδευσης. Έχει αποκλειστική πανευρωπαϊκή συνεργασία με το κορυφαίο πανεπιστήμιο των ΗΠΑ Carnegie Mellon, καθώς και συνεργασία με το Πανεπιστήμιο του Harvard και με το Ίδρυμα Κόκκαλη σε θέματα επαγγελματικής εκπαίδευσης. Μέχρι σήμερα, το ΑΙΤ έχει χορηγήσει περισσότερες από 250 υποτροφίες σε αριστούχους φοιτητές από 21 χώρες.
(Πως το'χε πει ο Ριβάλντο, βρε παιδιά; Οτι "δε τον ξέρει κανένας έξω απ'την Ελλάδα, χάρη σε εμένα τον μαθαίνουν;")
Το καλοκαίρι του 1991 ο Κόκκαλης αποφασίζει να αναμιχθεί με το τμήμα μπάσκετ του Ολυμπιακού. Του Ολυμπιακού του Παπαστράτειου, με τους λίγους αλλά καλούς και πιστούς οπαδούς, του Ολυμπιακού που μπορούσε να συντρίψει π.χ. τον Παναθηναϊκό, αλλά να χάσει με 20 πόντους απ'το Σπόρτινγκ. Παντελώς ανυπόληπτη ήταν η ομάδα τότε, σε μια εποχή που οι ομάδες της Θεσσαλονίκης (Άρης - κυρίως- και ΠΑΟΚ) "σάρωναν" σε Ελλάδα και Ευρώπη. Η σεζόν ήταν προγραμματισμένη να ξεκινούσε με προπονητή τον... Σπύρο Φώσκολο (τον θυμάται κανείς;), γιό του γνωστού σκηνοθέτη / σεναριογράφου Νίκου Φώσκολου και τον Ολυμπιακό να προσδοκά σε άλλη μια μέτρια σεζόν, με στόχο το πλασάρισμα στην πρώτη οκτάδα. Ο Κόκκαλης έρχεται και φέρνει μαζί του σαρωτικές αλλαγές σε διοικητικό και αγωνιστικό επίπεδο : Φέρνει τον πολυνίκη προπονητή του Άρη, Γιάννη Ιωαννίδη, φέρνει τον μεγάλο Γιουγκοσλάβο άσο Ζάρκο Πάσπαλι, η αναγέννηση του Ολυμπιακού αρχίζει και η συνέχεια γνωστή. Ας επιστρέψουμε στα του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού τώρα...
Με τον νόμο 2021 του 1992 ρυθμίζονται τα χρέη που είχαν δημιουργηθεί στον Ολυμπιακό από τη "λαίλαπα" Κοσκωτά. Η σεζόν εκείνη θα κλείσει με ένα κύπελλο Ελλάδας (σε διπλό τελικό, 1-1 και 2-0 με αντίπαλο τον ΠΑΟΚ). Ένα χρόνο αργότερα (15/03/1993), ο Νταϊφάς αποχωρεί, σίγουρος πλέον οτι αφήνει τον Ολυμπιακό στα κατάλληλα χέρια αυτή τη φορά και ο Σωκράτης Κόκκαλης αναλαμβάνει επισήμως πρόεδρος του Ολυμπιακού, έχοντας παράλληλα και την προεδρία του μπασκετικού τμήματος.
1992-1993
Μιχάλης Κούσουλας (Παναιτωλικός), Ντανιέλ Μπατίστα (ΑΕΚ), Γιώργος Μίρτσος (Παναχαϊκή), Γιώργος Μητσιμπόνας (ΠΑΟΚ), Στιβ Ρεφενές (Σίδνεϊ), Κρις Καλατζής (Παναθηναϊκός, Ιανουάριος 1993).
1993-1994
Φότο Στρακόσα (ΠΑΣ Γιάννινα), Γιώργος Αμανατίδης (Απόλλων Καλαμαριάς), Βασίλης Ιωαννίδης (Απόλλων Καλαμαριάς), Τάκης Γκώνιας (Λεβαδειακός), Νίκος Αναστόπουλος (Ιωνικός Νικαίας), Βασίλης Μουρατίδης (Δόξα Δράμας), Μπέντ Κρίστενσεν (Σάλκε), Φαμπιάν Εστάϊ (Ουνιβερσιτάτε Τσίλε, Ιανουάριος 1994).
1994-1995
Κυριάκος Τοχούρογλου (Δόξα Δράμας), Νίκος Νταμπίζας (Πόντιοι Βέροιας), Γρηγόρης Τρούπκος (Νάουσα), Πέτρος Μαρινάκης (ΟΦΗ), Αλέξης Αλεξανδρής (ΑΕΚ), Ίλια Ίβιτς (Ερυθρός Αστέρας), Ρασίντ Γιεκινί (Βιτόρια Σετούμπαλ), Ηλίας Σαπάνης (Νάουσα, Ιανουάριος 1995), Πέτρος Πασσαλής (Εδεσσαϊκός, Ιανουάριος 1995).
1995-1996
Γιώργος Σκαρτάδος (Ηρακλής), Θεόφιλος Καρασσαβίδης (Απόλλων Αθηνών), Αντρέϊ Γιουσκόβιακ (Σπόρτινγκ Λισσαβώνας), Εμίλ Κρεμενλίεφ (Λέφσκι, Ιανουάριος 1996), Γρηγόρης Γεωργάτος (Παναχαϊκή, Ιανουάριος 1996).
1996-1997
Στέλιος Γιαννακόπουλος (Πανηλειακός), Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς (Πανηλειακός), Μίρσα Βαρεσάνοβιτς (Φόρβετς Στάγιερ), Ανδρέας Νινιάδης (Εθνικός), Ρέφικ Σαμπανάτζοβιτς (ΑΕΚ), Αλέκος Κακλαμάνος (Ιάλυσος), Στέλιος Σφακιανάκης (Καβάλα, Ιανουάριος 1997), Σίνισα Γκόγκιτς (Ανόρθωσις, Ιανουάριος 1997), Γιώργος Ανατολάκης (Ηρακλής, Ιανουάριος 1997).
1997-1998
Μπόζινταρ Μπάντοβιτς (Πανηλειακός), Ηλίας Πουρσανίδης (ΟΦΗ), Κώστας Καρτερουλιώτης, Δημήτρης Μαυρογενίδης (Άρης), Τάσος Μητρόπουλος (Βέροια), Πίτερ Οφορίκουε (Καλαμάτα).
1998-1999
Κόφι Αμπονσά (Γκαπόα Ρίντερς), Παρασκευάς Άντζας (SKODA Ξάνθη), Φέλιξ Αμποάγκουε (Αλ Αχλί), Λουτσιάνο (SKODA Ξάνθη), Σάββας Πουρσαϊτίδης (Βέροια, Ιανουάριος 1999).
1999-2000
Τζιοβάνι (Μπαρτσελόνα), Ζλάτκο Ζάχοβιτς (Πόρτο), Θανάσης Κωστούλας (SKODA Ξάνθη), Λάμπρος Χούτος (Ρόμα, Ιανουάριος 2000).
2000-2001
Άγγελος Γεωργίου (Πανηλειακός), Μιχάλης Σηφάκης (Φωστήρας), Νέρι Καστίγιο (Ντανούμπιο), Γρηγόρης Γεωργάτος (Ίντερ), Χρήστος Κόντης (Πανιώνιος), Χρήστος Πατσατζόγλου (SKODA Ξάνθη), Χοσέ Μοεντίμ Ζε Ελίας (Μπολόνια), Παρ Ζέτερμπεργκ (Άντερλεχτ), Γκαμπριέλ Άλβεζ (Νασιονάλ Μοντεβιδέο).
2001-2002
Χόρχε Μπερμούδες (Μπόκα Τζούνιορς), Στέλιος Βενετίδης (ΠΑΟΚ), Κριστιάν Καρεμπέ (Μίντλεσμπρο), Ζίζι Ρόμπερτς (Πανιώνιος).
2002-2003
Φάνης Κατεργιαννάκης (Άρης), Ευθύμης Κουλουχέρης (Προοδευτική), Τζόνι Νόβακ (Ουντερχάχινγκ), Εντού Ντρασένα (Γκουαρανί).
2003-2004
Γιουράϊ Μπούτσεκ (SKODA Ξάνθη), Σπύρος Βάλλας (SKODA Ξάνθη), Παντελής Καφές (ΠΑΟΚ), Γιώργος Χ. Γεωργιάδης (ΠΑΟΚ), Ιεροκλής Στολτίδης (Ηρακλής), Τάκης Γκώνιας (Ηρακλής), Μάρτσιν Κούζμπα (Βίσλα Κρακοβίας), Τάσος Πάντος (Προοδευτική), Αλέκος Τάτσης (Προοδευτική), Γιάννης Ταραλίδης (Πανηλειακός, Ιανουάριος 2004), Γρηγόρης Γεωργάτος (ΑΕΚ, Ιανουάριος 2004).
2004-2005
Αντώνης Νικοπολίδης (Παναθηναϊκός), Γκαμπριέλ Σούρερ (Ρεάλ Σοσιεδάδ), Μίλος Μάριτς (Ζέτα), Ιβάν Ρέζιτς (Χάϊντουκ Σπλίτ), Γιάννης Οκκάς (ΑΕΚ), Ριβάλντο (Παλμέϊρας), Γιοακίμ Αλεσάντρε Ντ'Ακόλ, Πέτρος Φιλιππάκος.
2005-2006
Έρβιν Λέμμενς (Εσπανιόλ), Μιχάλης Καψής (Μπορντό), Γιάγια Τουρέ (Μέταλουργκ Ντόνετσκ), Αρούνα Μπαμπανγκίντα (Μέταλουργκ Ντόνετσκ), Μιχάλης Κωνσταντίνου (Παναθηναϊκός), Ντάνι (Εσπανιόλ), Έρολ Μπουλούτ (Μόναχο 1860), Χάρης Παππάς (Απόλλων Καλαμαριάς), Τάσος Κυριάκος (Καλλιθέα), Ζόρα Χοβνανισιάν (Ιανουάριος 2006).
2006-2007
Τόμισλαβ Μπούτινα (Μπρίζ), Μίχαλ Ζεβλάκοβ (Άντερλεχτ), Αμπντεσλάμ Ουαντού (Ρεν), Μάρκο Νε (Μπέβερεν), Γιαχμίρ Χίκα (Ρόζενμποργκ), Φέλιξ Μπόρχα (Νασιονάλ Κίτο), Ντιντιέ Ντομί (Εσπανιόλ), Ζούλιο Σέζαρ (Τίγκρες), Γιαννούλης Φακίνος (Κορωνίδα Γαλατσίου), Βασίλης Τοροσίδης (SKODA Ξάνθη, Ιανουάριος 2007), Λεοζίνιο (Κορίνθιανς, Ιανουάριος 2007).
2007-2008
Βάντσε Σίκοφ (SKODA Ξάνθη), Παρασκευάς Άντζας (SKODA Ξάνθη), Ραούλ Μπράβο (Ρεάλ Μαδρίτης), Λουτσιάνο Γκαλέτι (Ατλέτικο Μαδρίτης), Κριστιάν Λεντέσμα (Σαν Λορέντζο), Ντάρκο Κοβάτσεβιτς (Ρεάλ Σοσιεδάδ), Λομάνα Λούα Λούα (Πόρτσμουθ), Λεονέλ Νούνιεζ (Αρχεντίνος Τζούνιορς), Ροντρίγκο Αρτσούμπι (Λανούς), Κώστας Μήτρογλου (Μπορούσια Μενχενγκλάντμπαχ), Ζολτ Λάτσκο (Φερεντσβάρος), Μιχάλης Σηφάκης (ΟΦΗ), Μίρνες Σίσιτς (Λεβαδειακός, Ιανουάριος 2008), Φερνάντο Μπελούτσι (Ρίβερ Πλέϊτ, Ιανουάριος 2008), Λεονάρντο (Πορτουγκέζα, Ιανουάριος 2008).
2008-2009
Γιώργος Γκαλίτσιος (Λάρισα), Γιάννης Παπαδόπουλος (Ηρακλής), Πάβελ Κόβατς (Απόλλων Καλαμαριάς), Όσκαρ Γκονζάλεθ (Ρεάλ Θαραγόθα), Αβραάμ Παπαδόπουλος (Άρης), Ντουντού Σεαρένσε (ΤΣΣΚΑ Μόσχας), Ντιόγο (Πορτουγκέζα), Ματ Ντάρμπισιρ (Μπλάκμπερν)
2009-2010
Ούρκο Πάρντο (Ραπίντ Βουκουρεστίου, δανεικός), Όλοφ Μέλμπεργκ (Γιουβέντους), Έντσο Μαρέσκα (Σεβίλλη), Ζαουάντ Ζαϊρί (Αστέρας Τρίπολης), Χεσούς Ντάτολο (Ιανουάριος 2010, δανεικός από Νάπολι), Τρεζόρ Λομάνα Λούα Λούα (Ιανουάριος 2010, Αλ-Αραμπί), ενώ επέστρεψαν και οι δανεικοί Ραούλ Μπράβο (Νουμάνθια) και Κριστιάν Ραούλ Λεντέσμα (Σαν Λορέντσο).
Οι μεταγραφικές κινήσεις της εποχής Κόκκαλη έκλεισαν τη σεζόν 2010-2011 με την απόκτηση των Ντένις Επστάϊν (Ηρακλής), Κέβιν Μιραλάς (δανεικός από Σεντ Ετιέν), την παράταση δανεισμού του Ούρκο Πάρντο από την Ραπίντ Βουκουρεστίου και την απόκτηση του Ούγγρου γκολκίπερ Μπάλας Μέγκιερι από την Φερεντσβάρος. Κάπου εκεί άρχισαν να τρέχουν οι εξελίξεις αναφορικά με τη μεταβίβαση του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών, μπήκε στο παιχνίδι ο Βαγγέλης Μαρινάκης και οι μεταγραφικές κινήσεις με πρωτοβουλία ή εποπτεία Κόκκαλη έλαβαν τέλος.
Από το ρόστερ του Ολυμπιακού παρέλασαν σαφώς εντυπωσιακά ονόματα και παραστάσεις που δεν είχαν πατήσει το πόδι τους στην Ελλάδα στο παρελθόν. Ο μεγάλος Τζιοβάνι Σίλβα ντε Ολιβέϊρα, ο Ζλάτκο Ζάχοβιτς, ο Ριβάλντο είναι τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα και ρίχνοντας μια ματιά στο τι παίκτες πατούσαν το πόδι τους στην Ελλάδα ως τότε, καταλαβαίνει το τεράστιο βήμα που έγινε προς τα εμπρός και το πόσο μπροστά πήγε ο Ολυμπιακός. Βέβαια δεν ήταν όλες οι μεταγραφές φανταχτερές... Για κάθε ηχηρή μεταγραφή υπήρχαν και και τρείς πανθομολογουμένως ακατάλληλες για Ολυμπιακό μεταγραφές, με αποτέλεσμα να δημιουργείται πολλές φορές το ερώτημα πως γίνεται ένας τόσο επιτυχημένος και οξυδερκής επιχειρηματίας αλλά και γνώστης του ποδοσφαίρου (καθώς ο Κόκκαλης ήταν απ'τους ελάχιστους προέδρους ομάδων που ήξερε μπαλίτσα και αυτό είναι πέραν αμφισβήτησης) να επιλέγει ή να δέχεται να αποκτώνται ποδοσφαιριστές που θα ζημίωναν την ομάδα; Η αλήθεια είναι οτι στον Κόκκαλη άρεσε να κάνει μεταγραφές που αρέσουν στον ίδιο (ο Τζιοβάνι ήταν προσωπική του επιλογή - μάλιστα ήθελε να τον φέρει "πακέτο" απ'τη Μπαρτσελόνα με τον Σόνι Άντερσον, αλλά ο Άντερσον προτίμησε να πάει στη Λιόν), αλλά δεν έχει περάσει ούτε μία μεταγραφική περίοδος που να μην ικανοποίησε κάποια επιθυμία προπονητή του απ'την ημέρα που ανέλαβε. Ας δούμε σε αυτό το σημείο ποιές ήταν οι επιλογές του Κόκκαλη ανά μεταγραφική περίοδο :
1993-1994 : Οι προσωπικές του επιλογές είναι οι Νίκος Αναστόπουλος, Μπέντ Κρίστενσεν και Φαμπιάν Εστάϊ. Οι υπόλοιποι ήταν εισηγήσεις του Λιούπκο Πέτροβιτς.
1994-1995 : Εκτός απ'τους Πέτρο Πασσαλή και Ηλία Σαπάνη που ήταν επιλογές του Τάϊς Λίμπρεχτς, όλοι οι άλλοι ήταν μεταγραφές Κόκκαλη.
1995-1996 : Οι Γιώργος Σκαρτάδος (επιλογή του Λίμπρεχτς) και Εμίλ Κρεμενλίεφ (επιλογή του Σταύρου Διαμαντόπουλου) είναι οι επιλογές των προπονητών. Οι άλλοι είναι "δικοί του".
1996-1997 : Η σεζόν αυτή μένει στην ιστορία όχι μόνο ως η σεζόν του πρώτου πρωταθλήματος μετά τα "πέτρινα χρόνια", αλλά και ως η μόνη σεζόν που ο Κόκκαλης δεν έκανε ούτε μία προσωπική μεταγραφή! Όλες, μα όλες, ήταν μεταγραφές του Μπάγεβιτς, τον οποίο τότε ο Κόκκαλης τον είχε... "μη μου το Ντούσαν τάραττε".
1997-1998 : Ο Κόκκαλης επανέρχεται στο προσκήνιο και επαναφέρει στην ομάδα τον Τάσο Μητρόπουλο τιμής ένεκεν και τον Πίτερ Οφορίκουε απ'την Καλαμάτα, παρά την αντίθετη εισήγηση του Μπάγεβιτς.
1998-1999 : Ο Μπάγεβιτς ζήτησε τον Παρασκευά Άντζα απ'την Ξάνθη και ο Κόκκαλης πήρε εκτός αυτού και το Βραζιλιάνο Λουτσιάνο.
1999-2000 : Ζάχοβιτς - Κωστούλας επιλογές του Μπάγεβιτς, Χούτος επιλογή του Μπιγκόν. Ο καλύτερος όλων όμως, ο Τζιοβάνι, ήταν επιλογή του Σωκράτη.
2000-2001 : Ο Κόκκαλης ικανοποιεί όλες τις μεταγραφικές εισηγήσεις του Γιάννη Ματζουράκη και φέρνει και... δώρο το Γεωργάτο απ'την Ίντερ.
2001-2002 : Μπερμούδες - Καρεμπέ - Ρόμπερτς ήταν μεταγραφές του Λεμονή, αλλά η επιλογή Βενετίδη ήταν επιλογή Κόκκαλη.
2002-2003 : Ευθύμης Κουλουχέρης και Εντού Ντρασένα, προσωπικές επιλογές του προέδρου.
2003-2004 : Ο Κόκκαλης ικανοποιεί τις επιθυμίες του Προτάσοφ και του παίρνει τους Μάρτσιν Κούζμπα και Γιάννη Ταραλίδη. Όλες τις άλλες μεταγραφές τις κάνει ο ίδιος.
2004-2005 : Μάριτς, Ρέζιτς, Ντ'Ακόλ, Φιλιππάκο, Οκκά ο Ντούσαν; Νικοπολίδη - Σούρερ - Ριβάλντο ο πρόεδρος.
2005-2006 : Καψής - Κωνσταντίνου - Ντάνι - Μπουλούτ - Παππάς - Κυριάκος ήταν μεταγραφές του προέδρου.
2006-2007 : Μόνο οι Τοροσίδης και Λεοζίνιο ήταν οι μεταγραφές του προέδρου γι'αυτή τη σεζόν.
2007-2008 : Με εξαίρεση τον Άντζα, το Μήτρογλου και το Σίσιτς, οι άλλοι ήταν επιλογές προέδρου και Ίβιτς.
2008-2009 : Οι εισηγήσεις του Βαλβέρδε που εισακούστηκαν ήταν ο Όσκαρ Γκονζάλεθ. και ο δανεισμός του Σεμπάστιαν Λέτο. Οι Γκαλίτσιος - Γιάννης Παπαδόπουλος ήταν κλεισμένοι απ'το Δεκέμβρη του 2007, ο Κόβατς μεταγραφή του Ράντου, ο Ντιόγο εισήγηση Νινιάδη από την περασμένη σεζόν, ο Ντουντού επιλογή Σωκράτη Κόκκαλη Junior απ'την περασμένη σεζόν και ο Ματ Ντάρμπισιρ που ήρθε τον Ιανουάριο του 2009 επιλογή του Δημήτρη Θεοδωρίδη.
2009-2010 : Η μόνη μεταγραφή που έγινε με προσωπικές ενέργειες Κόκκαλη ήταν του Ζαουάντ Ζαϊρί που ήταν "καψούρα" του προέδρου από την εποχή που ο Ολυμπιακός είχε παίξει με την Σοσό για το κύπελλο UEFA και ο νεαρός τότε Αλγερινός χόρευε την άμυνα του Ολυμπιακού. Ήταν και η τελευταία παρέμβαση του προέδρου στα μεταγραφικά, καθώς παραχώρησε τη διαχείριση των μεταγραφικών θεμάτων οριστικά στους "Juniors", Δημήτρη Θεοδωρίδη και Σωκράτη Κόκκαλη Jr. - ο Δημήτρης Θεοδωρίδης είχε ήδη εμπλακεί στα μεταγραφικά από την προηγούμενη σεζόν, καθώς όπως είπαμε και λίγο πριν ο Ματ Ντάρμπισιρ ήταν προσωπική του επιλογή.
Ποιές μεταγραφές αποδείχθηκαν τελικά πιο χρήσιμες; Αυτές που έκαναν οι προπονητές, ή αυτές που έκανε ο πρόεδρος; Τα συμπεράσματα δικά σας...
Παρακάτω ακολουθεί μια συνοπτική μονάχα περιγραφή των προπονητών που πέρασαν απ'τον πάγκο του Ολυμπιακού επί προεδρίας Σωκράτη Κόκκαλη :
01.02.1993 - 05.11.1993, Λιούμπομιρ Πέτροβιτς : O Κόκκαλης ανέλαβε δύο μήνες μετά την πρόσληψη του Λιούμπομιρ Πέτροβιτς, τον οποίο είχε εγκρίνει σαν μέλος του Δ.Σ. της διοίκησης Νταϊφά. Πριν καλά-καλά κλείσει χρόνο και με αφορμή την κακή πορεία της ομάδας σε Ελλάδα και Ευρώπη, στέλνει τον πρώην πρωταθλητή Ευρώπης Πέτροβιτς στο σπίτι του.
06.11.1993 - 26.01.1994, Κώστας Πολυχρονίου : Ο πρώτος υπηρεσιακός προπονητής επί προεδρίας Κόκκαλη. Ο "κυρ Κώστας" όπως τον αποκαλούσαν όλοι ήταν ένας καλοκάγαθος άνθρωπος που απο προπονητική δεν έπαιρνε χαμπάρι. Ο Κόκκαλης είχε κατά νου να πορευθεί με αυτόν μέχρι το τέλος της σεζόν ώστε να έχει χρόνο να βρεί τον κατάλληλο προπονητή για τον Ολυμπιακό. Ο κυρ Κώστας αποδείχθηκε (πολύ) λίγος, ο Ολυμπιακός όδευε ολοταχώς προς μια αποτυχημένη χρονιά και ο Κόκκαλης σε μια απέλπιδα προσπάθεια να σώσει ότι απομένει απ'τη χρονιά, τον διώχνει και φέρνει τον επόμενο.
27.01.1994 - 16.09.1994, Νίκος Αλέφαντος : Ο Αλέφαντος αναλαμβάνει την αποστολή να βγάλει τον Ολυμπιακό στην Ευρώπη. Με το που πατάει το πόδι του, ο Ολυμπιακός αποκλείεται απ'το κύπελλο Ελλάδος, αλλά τελικά σώζει τη χρονιά και βγαίνει στο UEFA. Το εμφατικό 3-0 επί της ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη ενθουσιάζει τον Κόκκαλη που του λέει "μένεις". Ο Αλέφαντος κάνει τη χειρότερη προετοιμασία της δεκαετίας, ο Ολυμπιακός σέρνεται, χάνει 1-2 απ'την υποβιβασμένη στη Β' Εθνική Μαρσέϊγ και ο Αλέφαντος πάει σπίτι του κραυγάζοντας "με έφαγε αυτό το πιράνχας, ο Λούβαρης".
17.9.1994 - 20.10.1994, Νίκος Γιούτσος : Αν δε σε στηρίξει η οικογένεια σου, τότε ποιός θα σε στηρίξει; Ο Κόκκαλης ζητεί χείρα βοηθείας στο πρόσωπο του κουμπάρου του, Νίκου Γιούτσου, ο οποίος ξεκαθαρίζει οτι δεν έχει σκοπό να μείνει ως πρώτος αλλά να βοηθήσει για έναν-δυό μήνες το πολύ, όσο χρειάζεται δηλαδή να βρεθεί κανονικός προπονητής. Το κοουτσάρισμα του ήταν μνημειώδες και ανάγκασε τον Κόκκαλη να χτυπήσει την πόρτα ενός παλιού γνώριμου.
21.10.1994 - 8.7.1995, Τάϊς Λίμπρεχτς : Ο Ολλανδός με το αίσθημα ανωτερότητας επί των... μαύρων, των Λατίνων και όποιου τέλος πάντων δε του άρεσαν τα μούτρα του κοντεύει να πάθει εγκεφαλικό απ'τα εργομετρικά της ομάδας. Πλακώνεται με τον Ίβιτς, με το Μαρινάκη, με τον Τσιαντάκη (αυτό όντως ήταν κατόρθωμα), με τον Εστάϊ αλλά σουλουπώνει κάπως τον Ολυμπιακό και ο Κόκκαλης του δίνει το ΟΚ να χτίσει την ομάδα της επόμενης σεζόν. Την πρώτη ημέρα της προετοιμασίας για τη σεζόν 1995-1996 ο Λίμπρεχτς ξιφουλκεί κατά της διοίκησης λόγω της αποδέσμευσης Τσαλουχίδη και γίνεται ο πρώτος προπονητής που θα απολυθεί επί Κόκκαλη απ'την... προετοιμασία.
9.7.1995 - 11.1.1996, Σταύρος Διαμαντόπουλος : Κάπου εκεί άρχισε η εμμονή του Κόκκαλη με το απόφθεγμα "να αναδείξουμε έναν Έλληνα προπονητή". Τώρα τι ακριβώς βρήκε στον κυρ-Σταύρο Διαμαντόπουλο, είναι απορίας άξιον. Πέραν του γεγονότος οτι του'χε βγάλει το λάδι με αντίπαλο το Λεβαδειακό την περασμένη σεζόν σε πρωτάθλημα και κύπελλο, ο Διαμαντόπουλος με το ταβερνιάρικο λουκ έκανε "μπαμ" από μακριά ότι δεν έκανε για προπονητής του Ολυμπιακού. Πρόλαβε να κάνει τη μία απ'τις... 2 παρελάσεις αλλά η εντός έδρας ήττα απ'τον Παναθηναϊκό για το πρωτάθλημα και η ήττα με άθλια εμφάνιση απ'την ΑΕΚ στο κύπελλο εξοργίζει τον Κόκκαλη που βλέπει άλλη μια χρονιά να πηγαίνει χαμένη και διώχνει κλωτσηδόν το Διαμαντόπουλο.
12.1.1996 - 25.6.1996, Μελέτης Περσίας : Ο Κόκκαλης έχει πάρει τη μεγάλη απόφαση να κοιτάξει επιτέλους για σοβαρό προπονητή. Αναθέτει την ομάδα στον βοηθό του Διαμαντόπουλο και παλιό παίκτη της ομάδας, Μελέτη Περσία. Εν τω μεταξύ, σχεδόν ένα μήνα μετά, έρχεται σε συμφωνία με τον τότε προπονητή της ΑΕΚ, Ντούσαν Μπάγεβιτς για να αναλάβει την ομάδα απ'το καλοκαίρι. Ο Περσίας με εντολή Κόκκαλη προετοιμάζει την ομάδα στο αγαπημένο 4-4-2 του Μπάγεβιτς (και του προέδρου) με υποδείξεις-οδηγούς Μπάγεβιτς. Η παρουσία του Περσία σε αυτό το διάστημα ανταμείβεται με παραμονή και τη νέα σεζόν, ως βοηθός του νέου προπονητή.
26.6.1996 - 10.11.1999, Ντούσαν Μπάγεβιτς : Ο Μπάγεβιτς ήταν η κίνηση κλειδί του Κόκκαλη. Του παρείχε όλες τις ανέσεις (απόλυτο έλεγχο του τμήματος, όποιες μεταγραφές ήθελε, τη στήριξη του ιδίου και την πλήρη αποδοχή από Δ.Σ. και κόσμο) και με το Μπάγεβιτς στον πάγκο ο Ολυμπιακός έσπασε τα "πέτρινα χρόνια" και κατέκτησε 3 σερί πρωταθλήματα και ένα κύπελλο, ενώ έφτασε μια ανάσα απ'την πρόκριση στους "4" του Champions League. Η επόμενη σεζόν ξεκίνησε στην Ελλάδα όπως είχε τελειώσει, με πολύ καλές εμφανίσεις, αλλά με μια κακή πορεία στο Champions League. Επιπλέον, η κόντρα του με τον νέο σταρ της ομάδας, Ζλάτκο Ζάχοβιτς, ανάγκασε τον Κόκκαλη να ακούσει την "αυλή" του που υποστήριζε οτι ο Μπάγεβιτς ξόφλησε και δε μπορεί να πάει παραπάνω την ομάδα και απέλυσε τον προπονητή των (μέχρι τότε) επιτυχιών.
11.11.1999 - 10.4.2000, Αλμπερτίνο Μπιγκόν : Πρωταθλητής Ιταλίας, επιλογή Πέτρου Κόκκαλη. Το θέμα ήταν οτι το πρωτάθλημα το'χε πάρει 8 χρόνια πριν με τη Νάπολι και με τους Μαραντόνα - Ντε Νάπολι - Καρέκα στη σύνθεση της. Ο Μπιγκόν που έμεινε στην ιστορία για τις μοδάτες καπαρντίνες του κάνει ότι μπορεί για να... χάσει ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα, πλακώνεται με το... Hulk Hogan του Ρέντη, Ζλάτκο Ζάχοβιτς και ο Κόκκαλης τον διώχνει έξαλλος.
10.4.2000 - 25.11.2000, Γιάννης Ματζουράκης : "Κόουτς Ματζούρ" on the rescue. Ο Γιάννης Ματζουράκης προσλαμβάνεται 8 αγωνιστικές πριν το τέλος με στόχο το δύσκολο έργο να κάνει το 8x8 και να κατακτήσει τον τίτλο. Ο Ματζουράκης το καταφέρνει, 4x4 για τον Ολυμπιακό και ο κόουτς Ματζούρ με βοηθό του έναν πρώην γυμναστή των εκπαιδευτηρίων Κωστέα Γείτονα και πρώην ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού, ξεκινούν την προετοιμασία. Ο Ολυμπιακός θα αποκλειστεί απ'το C.L. με 3 νίκες / 3 ήττες στον όμιλο και κάτω απ'την πολεμική κραυγή "αρχίδι - μουνάκι - Ματζουράκη" που δονούσε το ΟΑΚΑ στο 2-2 με τη Λίβερπουλ, κατάλαβε πως όταν είδε μπροστά του το Γιώργο Λούβαρη, δεν ήταν για καλό...
25.11.2000 - 9.10.2002, Τάκης Λεμονής : Ο γυμναστής των εκπαιδευτηρίων που λέγαμε, ανέλαβε πρώτος προπονητής. Αλλάζει το σύστημα στο παραδοσιακό 4-4-2 του Μπάγεβιτς και απλά βάζει 11 παίκτες κάθε φορά να παίξουν. Η ομάδα από πλευράς φυσικής κατάστασης "πέταγε" απ'την καλή προετοιμασία του Ματζουράκη και ο Λεμονής με το 4-4-2 και τους παίκτες να παίζουν ποδόσφαιρο ελευθέρας βοσκής αρχίζουν να σκορπάνε τεσσαροπεντάρες. Στους τυχερούς ήταν και η ΑΕΚ (6-1) και ο Παναθηναϊκός (4-1) για το κύπελλο. Ο Κόκκαλης ξεθάβει το πλάνο ανάδειξης προπονητή, προσθέτει και τη λέξη "νέος" και λέει : "Θέλουμε να αναδείξουμε έναν νέο Έλληνα προπονητή" και ανανεώνει το συμβόλαιο του Τάκη Λεμονή για δύο χρόνια. Ο Ολυμπιακός με το Λεμονή να προσπαθεί να εφαρμόσει το 4-5-1 παιδεύεται, αποκλείεται απ'την επόμενη φάση του C.L. και επαναφέρει το 4-4-2, κατακτώντας το πρωτάθλημα στην ισοβαθμία απ'την ΑΕΚ. Ο πρόεδρος που τον πίστευε τον διατηρεί, αλλά η εμμονή του να ξεφύγει απ'το 4-4-2 και η έπαρση που είχε αρχίσει να έχει, βλέποντας και οτι ο κόσμος τον στηρίζει οδηγούν σε άθλιο ποδόσφαιρο, νεό αποκλεισμό απ'το C.L. και κόντρα με τον μεγάλο σταρ της ομάδας, Τζιοβάνι. Ένα απόγευμα, ο Λεμονής μετά τη συνέντευξη τύπου ενός αγώνα κυπέλλου άκουσε το Γιώργο Λούβαρη να του λέει τη λυπητερή.
10.10.2002 - 30.10.2002, Γιάννης Κόλλιας : "Ο αρχιτέκτονας της Εθνικής Ελπίδων" Γιάννης Κόλλιας ήταν ένα καλοκάγαθο ανθρωπάκι που δε πείραζε μύγα, αλλά το να προσπαθήσει να διδάξει τα μυστικά της μπάλας στο Τζιοβάνι ή τον Αλεξανδρή ήταν μάλλον κακόγουστο αστείο. Ο Κόκκαλης αρχικά είχε πεί "προχωράμε με τον κύριο Κόλλια" αλλά αναγκάστηκε να τον "σκουπίσει" μόλις 20 ημέρες αργότερα, βλέποντας οτι σε 5 αγώνες με αυτόν στον πάγκο, ο Ολυμπιακός δεν είχε σταυρώσει νίκη.
7.11.2002 - 7.2.2003, Σρέτσκο Κάτανετς : Ο Κόκκαλης για πολλούς και διάφορους λόγους θέλει το "7ο συνεχόμενο" πρωτάθλημα. Πείθεται οτι η Ελληνική αγορά δεν βρίθει από προπονητές αξίας και κοιτάζει πάλι στο εξωτερικό, αλλά τέτοια εποχή δε βρίσκεις και τίποτα σπουδαίο. Έτσι, προχωρά σε συμφωνία με τον προπονητή της Εθνικής Σλοβενίας Σρέτσκο Κάτανετς και του αναθέτει την εντολή χτισίματος της ομάδας απ'την αρχή. Ακριβώς τρείς μήνες μετά, ο Κάτανετς δηλώνει σε συνέντευξη τύπου : "Δε μπορώ να καταλάβω αυτή την ψύχωση για το 7ο, εδώ πάμε να φτιάξουμε ομάδα". Με το που μαθαίνει ο Κόκκαλης τη δήλωση, στέλνει το Γιώργο Λούβαρη για τα περαιτέρω...
9.2.2003 - 17.3.2004, Όλεγκ Προτάσοφ : ... και το όνομα αυτού, Προτάσοφ. Ο Προτάσοφ που είχε προσληφθεί ως scout στο τεχνικό τιμ, παίρνει το χρίσμα. Ο Κόκκαλης απαιτεί το πρωτάθλημα, ο Ολυμπιακός φτάνει να το παίζει "μια ζαριά" στη Ριζούπολη με τον Παναθηναϊκό, ο Κόκκαλης βγαίνει μπροστά και δίνει τη συνέντευξη τύπου όπου χαρακτηρίζει "κότες" και "πελάτες" τους "πράσινους", η Ριζούπολη γίνεται Καμπότζη και ο Προτάσοφ στέφεται πρωταθλητής. Ο Ολυμπιακός τη νέα σεζόν ξεκινάει καλά, παίζει καλή μπάλα και στο Champions League, αλλά έρχεται μια κατραπακιά που όμοια της δεν είχε υπάρξει (7-0 απ'τη Γιουβέντους). Ο Κόκκαλης καταπίνει υπογλώσσια και δεν απολύει τον Προτάσοφ, αλλά έρχονται δύο ήττες εντός έδρας από ΠΑΟΚ και ΑΕΚ που μειώνουν τις ελπίδες του Ολυμπιακού για το 8ο συνεχόμενο και ο Προτάσοφ φεύγει...
17.3.2004 - 19.3.2004, Σίνισα Γκόγκιτς : Με την απόλυση του Όλεγκ Προτάσοφ, ο Κόκκαλης έχρισε πρώτο προπονητή τον Σίνισα Γκόγκιτς. Ο Γκόγκιτς έκανε μια προπόνηση στην ομάδα, όταν ενημερώθηκε πως ο Κόκκαλης στο Δ.Σ. της επόμενης ημέρας προσέλαβε στη... θέση του τον Νίκο Αλέφαντο.
19.3.2004 - 31.5.2004, Νίκος Αλέφαντος : Στο Δ.Σ. της 18.03.2004, τα μέλη εκφράζουν την ανησυχία τους για το γεγονός οτι επιλέχθηκε ο Σίνισα Γκόγκιτς για τη θέση του πρώτου προπονητή, τονίζοντας πως δεν έχει την απαραίτητη εμπειρία ακόμη για να οδηγήσει τον Ολυμπιακό. Στο τραπέζι ρίχνεται το όνομα του Νίκου Αναστόπουλου, προπονητή (τότε) της Κέρκυρας. Ο Κόκκαλης - με βαριά καρδιά - ακούει την εντολή της πλειοψηφίας και έρχεται (μέσω Σάββα Θεοδωρίδη) σε επαφή με τον "Αναστό". Η προσφορά; Τρίμηνο συμβόλαιο (χωρίς το "και βλέπουμε" που πρότεινε συνήθως). Ο μουστάκιας αρνείται να αναλάβει για ένα τρίμηνο, να χρεωθεί την ενδεχόμενη αποτυχία του Ολυμπιακού και να "καεί". Τα μέλη του Δ.Σ. σκέφτονται εναλλακτικές λύσεις και ανανεώνουν το ραντεβού τους για την επόμενη ημέρα. Στις 19.03.2004, ο Σ.Κόκκαλης με συνοπτικές διαδικασίες ανακοινώνει πως προχωράει στην πρόσληψη του Νίκου Αλέφαντου, καθώς "είναι ο μόνος που δέχεται να αναλάβει και ο μόνος που μπορεί να κάνει ηλεκτροσόκ στην ομάδα". Ο Αλέφαντος παραλίγο να κερδίσει μέσα στη Λεωφόρο τον Παναθηναϊκό και να φέρει τα πάνω-κάτω, αλλά ελέω Δούρου το 1-3 γίνεται 2-2 και ο Παναθηναϊκός θα μείνει πρώτος μέχρι το τέλος. Σα να μην έφτανε αυτό, ο Αλέφαντος έχασε στον τελικό του κυπέλλου με κάτω τα χέρια απ'τον Παναθηναϊκό στη Ν.Σμύρνη με 3-1 και κατάφερε το ακατόρθωτο : Στις τρείς παρουσίες του στον πάγκο του Ολυμπιακού, ο Παναθηναϊκός έκανε το νταμπλ...
1.6.2004 - 1.6.2005, Ντούσαν Μπάγεβιτς : Η χρονιά του περίφημου "Γαλλικού Μοντέλου". Στον Ολυμπιακό έχουν αποφασίσει να κρατήσουν ως τεχνικό διευθυντή τον Κριστιάν καρεμπέ (που μπροστά στο ενδεχόμενο δεχόταν ευχαρίστως να τερματίσει την καριέρα του), να φέρουν Γάλλο "μέντορα" για υπεύθυνο των ακαδημιών και φυσικά, Γάλλο προπονητή. Ο πρώτος υποψήφιος προπονητής είναι ο Ρεϊνάλντ Ντενουί, προπονητής με μία πολύ μεγάλη επιτυχία στην Ισπανία με τη Ρεάλ Σοσιεδάδ. Τελικά ο "σίγουρος" Ντενουί δεν δέχεται να αναλάβει τον Ολυμπιακό και ο Ολυμπιακός στρέφεται σε άλλον Γάλλο, τον Ελί Μπο, που με τη σειρά του αρνείται. Όταν προτείνουν στον Κόκκαλη έναν Γάλλο προπονητή ονόματι Κομπουαρέ (ο οποίος μόλις έχει αρχίσει την προπονητική καριέρα του και το βιογραφικό του δείχνει ότι έχει προπονήσει μόνο ομάδα β' κατηγορίας), ο Σωκράτης "ξηλώνει" τον Καρεμπέ πριν αρχίσει καν δουλειά, στέλνει σπίτι του τον... μέντορα Σουαντό και την επόμενη μέρα ανακοινώνει την επιστροφή του Μπάγεβιτς στον Ολυμπιακό. Οι οργανωμένοι είναι κάθετα αντίθετοι με την επαναφορά Μπάγεβιτς, αλλά τα καλά αποτελέσματα στο πρωτάθλημα και οι καλές εμφανίσεις στην Ευρώπη "καλμάρουν" την κατάσταση. Ώσπου, ένα βράδυ του Δεκέμβρη, έρχεται το ταξίδι στο Άνφιλντ. Ο Ολυμπιακός πάει προηγούμενος με 0-1 στα αποδυτήρια και χρειάζεται να φάει 3 γκολ για να μείνει εκτός επόμενης φάσης. Ο Ολυμπιακός... τα τρώει, μένει τρίτος στην ισοβαθμία και ο Ολυμπιακός χωρίζεται στα δύο. Το πρωτάθλημα θα περάσει απο 40 κύματα για να κατακτηθεί την τελευταία αγωνιστική, ο Ολυμπιακός κάνει νταμπλ κερδίζοντας τον Άρη στον τελικό με 3-0 και ο Μπάγεβιτς προλαβαίνει να παραιτηθεί πριν τον... παραιτήσουν.
5.7.2005 - 28.12.2006, Τρόντ Σόλιντ : Ο Κόκκαλης παρουσιάζει τον Τρόντ Σόλιντ στα ΜΜΕ και δηλώνει πως είναι "ο καλύτερος προπονητής που έχει έρθει στον Ολυμπιακό επί των ημερών του". Με τον Σόλιντ στο τιμόνι ο Ολυμπιακός την πρώτη χρονιά κάνει χοντρά χουνέρια σε ΑΕΚ (κυρίως) και Παναθηναϊκό και "σπάει" το προηγούμενο ρεκόρ (του) της "μεγάλης κατηγορίας", κάνοντας 16 συνεχόμενες νίκες. Ο Σόλιντ πλήρωσε την κακή πορεία του Ολυμπιακού στην Ευρώπη, όπου δύο συνεχόμενες σεζόν τερμάτισε τέταρτος, αλλά ο Κόκκαλης φέρει μεγάλη ευθύνη στην περίπτωση του για την ελλιπή ανανέωση του ρόστερ.
29.12.2006 - 11.03.2008, Τάκης Λεμονής : Ο Λεμονής που είχε-δεν είχε έναν μήνα στην Ξάνθη, δέχεται το κάλεσμα του Κόκκαλη και επιστρέφει στον Πειραιά. Ο κόσμος διχασμένος αυτή τη φορά και "ξενερωμένος" από άλλη μια "ηρωϊκή" επιστροφή, τον αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό. Ο Λεμονής πετυχαίνει να χάσει απ'τον Παναθηναϊκό μέσα στο Καραϊσκάκη, αλλά χάρη στο μαύρο χάλι των συνδιεκδικητών τερματίζει άνετα πρώτος. Την επόμενη χρονιά ο Λεμονής παρουσιάζει ένα "σκληρό" 4-5-1 με το οποίο κάνει πολύ καλές (έως εκπληκτικές) εμφανίσεις στην Ευρώπη, αλλά η εμμονή του σε αυτό το σύστημα βάζει τον Ολυμπιακό σε δεύτερο ρόλο στο πρωτάθλημα. Ο Κόκκαλης ενοχλημένος απ'τις συνεχείς κόντρες του τεχνικού διευθυντή, Ίλια Ίβιτς, με το Λεμονή, απ'την κακή εμφάνιση-αποκλεισμό στη φάση των "16" απ'τη Τσέλσι και την εντός έδρας γκέλα με τον Αστέρα Τρίπολης που θέτει σε κίνδυνο την κατάκτηση του πρωταθλήματος, "σκουπίζει" το Λεμονή (και μετά από λίγο καιρό και τον Ίβιτς). "Δε μπορεί να έχουμε δώσει 20+ εκ. ευρώ σε μεταγραφές και να μη μπορούμε να κερδίσουμε τον Αστέρα", είπε χαρακτηριστικά ο Κόκκαλης.
12.03.2008 - 31.05.2008, Χοσέ Σεγούρα : Το χρίσμα παίρνει ο βοηθός του Λεμονή, Χοσέ Σεγούρα, ένας "επιστήμονας του ποδοσφαίρου" όπως έλεγαν, με θητεία βοηθού σε Μπαρτσελόνα, ΑΕΚ (βοηθός του Λορένθο Σέρα Φερέρ). Προπονητής κανονικός πάντως δεν είναι και αυτό φάνηκε στην πορεία, άσχετα αν ο Ολυμπιακός έκανε το νταμπλ. Η σεζόν 2007-2008 κλείνει με τον τρόπο που έκλεισε και η σεζόν 2004-2005 : το πρωτάθλημα σφραγίστηκε με νίκη την τελευταία αγωνιστική επί του Ηρακλή και το κύπελλο κατακτήθηκε με αντίπαλο τον Άρη, ενώ ο προπονητής που σήκωσε τις κούπες παραιτήθηκε. Πιστός στο δόγμα "προπονητής που μου παίρνει το πρωτάθλημα, δε διώχνεται", ο Κόκκαλης προσφέρει στον Ισπανό βοηθό του Λεμονή διετές συμβόλαιο. Φοβούμενος το κράξιμο του κόσμου (που του τα'χε μαζεμένα μετά τη βαριά ήττα απ'την ΑΕΚ μέσα στη σεζόν), ο Ισπανός επικαλείται "προσωπικό πρόβλημα" και γυρίζει στην πατρίδα του.
01.06.2008 - 31.05.2009, Ερνέστο Βαλβέρδε : Ο Σωκράτης Κόκκαλης μετά την κατάκτηση του νταμπλ κάνει πρόταση στον Χοσέ Σεγούρα να παραμείνει στην ομάδα ως πρώτος προπονητής. Ο Ισπανός που προς τιμήν του αντιλήφθηκε οτι δεν είχε το ειδικό βάρος για να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις που έχει η θέση του πρώτου προπονητή αρνείται ευγενικά (και μπαίνει στο βιβλίο των ρεκόρ... Κόκκαλη, καθώς γίνεται ο πρώτος προπονητής που του αρνήθηκε ανανέωση συμβολαίου) και αποχωρεί από την ομάδα, με τον Κόκκαλη να αποφασίζει να κινηθεί για προπονητή από την Ισπανία. Η πρώτη δύσκολη αποστολή του Γιάννη Χρυσικόπουλου ως "αντι-Λούβαρης" είναι να μεταβεί στην Ισπανία λοιπόν και να προσπαθήσει να πείσει τον προπονητή της Εσπανιόλ, Ερνέστο Βαλβέρδε να δεχτεί να έρθει στην Ελλάδα για λογαριασμό του Θρύλου. Ο κυρ-Γιάννης το παλεύει, ο Κόκκαλης επεμβαίνει στις συζητήσεις και ο Βαλβέρδε λέει το "ναι". Ήταν μια έντονη σχέση η σχέση μεταξύ προέδρου και προπονητή, με τον Κόκκαλη να σκέφτεται να τον απολύσει αρχικά μετά τον αποκλεισμό - σοκ από την Ανόρθωση στα προκριματικά του Champions League, να πίνει νερό στο όνομα του Ισπανού στη συνέχεια μετά την 5άρα στην Μπενφίκα και την 4άρα στη Χέρτα και να του προτείνει ανανέωση του συμβολαίου από τον Δεκέμβρη (κάτι που ποτέ ο Κόκκαλης δεν είχε κάνει) για να καταλήξουν οι δύο πλευρές στον χωρισμό με τον Κόκκαλη να ρίχνει κεραυνούς στη συνέντευξη τύπου στο κλείσιμο της σεζόν, λέγοντας μεταξύ άλλων τα αμίμητα "και τι έγινε που πήρε νταμπλ ο Βαλβέρδε με τον Ολυμπιακό, κι εγώ αν πάω να προπονήσω τη Μπαρτσελόνα, τι διάολο, 3ος θα καταφέρω να βγω" και το "χτυπάγαμε πέναλτι μέχρι το ξημέρωμα για να πάρουμε το κύπελλο στον τελικό". Ο Κόκκαλης άφηνε να εννοηθεί οτι ο Ολυμπιακός θα βάδιζε στα ίδια χνάρια, ήτοι θα έβρισκε Ισπανοτραφή προπονητή για να ακολουθήσει παρόμοια φιλοσοφία με τα πρώτα ονόματα να είναι του τύπου Λάουντρουπ, Καπαρός, Μανθάνο. Είχε αρχίσει όμως να "σέρνεται" μια φημολογία που καθόλου δεν άρεσε στον κόσμο, και αφορούσε την επικείμενη πρόσληψη ενός προπονητή που ελάχιστοι εκτιμούσαν. Κάπου εδώ κλείνει η αναφορά στο θέμα "Κόκκαλης και προπονητές" και πάμε σε νέο θέμα, γιατί αυτά που συνέβησαν τη σεζόν 2009-2010 και ήταν ουσιαστικά ο προάγγελος της αποχώρησης Κόκκαλη, είναι ένα κεφάλαιο μόνα τους...
Σωστός ο προβληματισμός. Η αλήθεια είναι πως αρκετές φορές ο Κόκκαλης έχει "κυνηγήσει" μεγάλα ονόματα της προπονητικής, ονόματα υπεράνω πάσης αμφισβήτησης, αλλά δεν έχουν "κάτσει", παρά τις - κατά κοινή ομολογία - εξωπραγματικές απολαβές και bonuses που τους προσέφερε.
Υπάρχει ο αντίλογος σε αυτό, που λέει ότι "οι μεγάλοι προπονητές για να έρθουν δε χρειάζονται μόνο λεφτά στον προσωπικό τους λογαριασμό... θέλουν και μεγάλους παίκτες για να χτίσουν την ομάδα". Σωστό αυτό, εν μέρει όμως. Αν φέρεις π.χ. αύριο το Μουρίνιο, τον Καπέλο ή το Φέργκιουσον και του πείς "θέλω νταμπλ και τελικό Champions League", είναι λογικό να σου πεί "ωραία, κι εγώ θέλω τον Α, τον Β, τον Χ, τον Υ και τον Ζ". Στον επιχειρηματικό κόσμο, όταν η διοίκηση αναθέτει σε έναν manager να επιτύχει κάποιους στόχους, περιμένει απ'αυτόν πρώτα απ'όλα να πεί αν μπορεί να τους φέρει εις πέρας αφ'ενός και να πεί τι "όπλα" χρειάζεται για να το πετύχει αφ'ετέρου. Τι γίνεται όμως όταν θέλεις να φέρεις έναν προπονητή με στόχο "νταμπλ στην Ελλάδα και πρόκριση στην επόμενη φάση του Champions League" και αυτός αξιώνει μεταγραφές 20 εκ. ευρώ για να το επιτύχει; Ένα το κρατούμενο.
Το δεύτερο είναι οτι άντε και πληρώνεις τον προπονητή, άντε και αποδέχεσαι τις εισηγήσεις του. Πως πείθεις παίκτες - συνήθως "αστέρια" στις ομάδες τους - να αφήσουν σε καλή ηλικία (25-30 ετών μάξιμουμ) ένα προηγμένο πρωτάθλημα για να έρθουν στην Ελλάδα όπου ευδοκιμούν οι ξυλοκόποι και οι άμπαλοι πάσης φύσεως; Απλά δεν έρχονται και τα χρήματα δεν παίζουν κανένα ρόλο. Κλασικό παράδειγμα, ο Πάολο Φούτρε. Ο Κοσκωτάς του έδινε ετήσιο μισθό 1,5 δισ. δραχμές το σωτήριον έτος 1988 και άλλα 3 δισ. στην Ατλέτικο Μαδρίτης για να τον πουλήσει. Οι Ισπανοί ζητούσαν "κάτι παραπάνω" για να τα βρούν, αλλά ο Φούτρε άκουγε Ελλάδα και έβγαζε σπυριά.
Υπάρχουν περιπτώσεις που οι "σταρ" λένε το πολυπόθητο "ναι", αλλά οι περιπτώσεις που παίζουν και μπάλα είναι ελάχιστες. Τρανότερο και λαμπρότερο παράδειγμα όλων; Ζλάτκο Ζάχοβιτς. "Πρώτο όνομα" όταν ήρθε στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 1999 απ'την Πόρτο με την Ατλέτικο Μαδρίτης και τη Βαλένθια να "σφάζονται στην ποδιά του". Αποτέλεσμα; Τσακώθηκε με το Μπάγεβιτς, σηκώθηκε έφυγε, τον έφεραν πίσω, τσακώθηκε με το Μπιγκόν και ξανάφυγε. Η απάντηση λοιπόν στο "πως πείθεις αυτούς τους παίκτες να έρθουν" είναι "δύσκολα" ή ακόμα χειρότερα, "ξέχασε το, δεν έρχονται". Άλλωστε αν δεί κανείς την πορεία του Ολυμπιακού απ'το 1979-1980 μέχρι και σήμερα, θα δεί οτι οι παίκτες - αστέρια που δέχτηκαν να έρθουν στον Ολυμπιακό σε αυτή την ηλικία , δε γεμίζουν καλά - καλά ταξί : Λάγιος Ντέταρι, Τζιοβάνι Σίλβα Ντε Ολιβέϊρα, Λουτσιάνο Γκαλέτι. Άπαντες ηλικίας 25-28 ετών όταν ήρθαν στην Ελλάδα (δε βάζω μέσα τους Λατινοαμερικάνους που δεν έχουν παίξει στην Ευρώπη ποτέ, για τους οποίους οι καλοί ξένοι προπονητές δε βάζουν ποτέ το χέρι στη φωτιά για την απόκτηση τους). Αντιθέτως, τα πράγματα είναι πιο απλά αν ψάξεις να βρείς παίκτες-ονόματα που έχουν "καβαντζάρει" τα 30-31 τους χρόνια, αλλά τότε είναι αμφίβολο αν θα ικανοποιηθεί ο ξένος τεχνικός.
Επιστρέφοντας στο θέμα των προπονητών : Η πρώτη κρούση του σε μεγάλο ξένο προπονητή έγινε το 1994, μετά την απομάκρυνση του Αλέφαντου. Το όνομα του εκλεκτού; Αρσέν Βενγκέρ. Προπονητής της Μονακό μέχρι πρότινος (παραιτήθηκε γιατί ήθελε να κάνει κάτι καινούργιο, όπως είχε πεί), με σταθερά καλή παρουσία στο Σαμπιονά και στην Ευρώπη και αποδεδειγμένη την ικανότητα του να "βγάζει" νεαρούς παίκτες (Τερί Ανρί, Νταβίντ Τρεζεγκέ). Ο Βενγκέρ δέχτηκε μια άκρως δελεαστική πρόταση απ'τον Κόκκαλη που πραγματικά έδινε "γη και ύδωρ" στον Αλσατό τεχνικό για να αναλάβει τις τύχες της ομάδας. Μάλιστα, τα διεθνή μέσα είχαν αρχίσει να χαρακτηρίζουν "σχεδόν τελειωμένη" την έλευση Βενγκέρ στον Ολυμπιακό και ο Αλσατός βρέθηκε στις κερκίδες του Σταδίου "Καραϊσκάκη" για να παρακολουθήσει ιδίοις όμμασι τη νέα του ομάδα. Τελικά αποδέχθηκε την πρόταση της Ιαπωνικής Ναγκόγια Γκράμπους Έϊτ, αφήνοντας τον Ολυμπιακό στα κρύα του λουτρού...
Ακολούθησαν κρούσεις σε "γερά" ονόματα. Μαρτσέλο Λίπι, Λουΐ Φερναντέζ, Ρεϊνάλντ Ντενουΐ, Πολ Λε Γκουέν. Η απάντηση, η ίδια στερεότυπη : "Ευχαριστούμε, δε θα πάρουμε"...
Αυτό που μπορεί κάποιος να καταλογίσει στον Κόκκαλη, είναι την παντελή έλλειψη "σχεδίου Β'", ή "Backup Plan", στη γλώσσα των επιχειρήσεων. Κυνηγάει το μεγάλο του στόχο με μανία, αλλά αν του πεί "όχι" τα χάνει και αντιδρά σπασμωδικά. Παραδείγματα :
1) Το 1994 κυνηγάει τον Αρσέν Βενγκέρ. Ο Γάλλος αρνείται (προτίμησε να πάει στην... Ιαπωνία και τη Ναγκόγια Γκράμπους Έϊτ) και επιλέγει τον Τάϊς Λίμπρεχτς που είχε αποφασίσει να εγκαταλείψει την προπονητική και είχε γίνει τεχνικός διευθυντής της Φέγενορντ.
2) Το 1999 μετά την αποπομπή του Μπάγεβιτς, χτυπάει την πόρτα του Μαρτσέλο Λίπι. Ο Ιταλός αρνείται και επιλέγει τον άνεργο επί... έτη, Αλμπέρτο Μπιγκόν.
3) Το καλοκαίρι του 2000 αποφασίζει να "χτυπήσει" την πόρτα του Μαρτσέλο Λίπι. Ο Ιταλός αρνείται και ο Κόκκαλης ανανεώνει τη συνεργασία του με το Γιάννη Ματζουράκη.
4) Στα τέλη του 2000, με την απόλυση του Γιάννη Ματζουράκη, χτυπάει την πόρτα του Λουΐ Φερναντέζ. Ο Γάλλος πάει στην Παρί Σεν Ζερμέν και ο Κόκκαλης χρίζει πρώτο προπονητή τον Τάκη Λεμονή.
5) Το 2004 αποφασίζεται να ακολουθηθεί όπως είπαμε και πιο πάνω "το Γαλλικό Μοντέλο" και κυνηγάει τον Ρεϊνάλντ Ντενουΐ που έκανε "θαύματα" με τη Ρεάλ Σοσιεδάδ. Ο Ντενουΐ αρνείται και εν μία νυκτί ο Κόκκαλης καταργεί Σουαντό και Καρεμπέ και ξαναφέρνει το Μπάγεβιτς.
Η μοναδική περίπτωση που ο Κόκκαλης έδειξε να έχει όντως εναλλακτικό πλάνο, ήταν στην περίπτωση του Πολ Λε Γκουέν. Το καλοκαίρι του 2005 ο Κόκκαλης αποφασίζει να δώσει στον Γάλλο ότι ζητήσει προκειμένου να τον πείσει να αναλάβει την ομάδα. Ο Λε Γκουέν ζητάει πριμ, μπόνους, έξτρα πριμ, έξτρα μπόνους. Ο Κόκκαλης λέει "έγινε". Ο Γάλλος ζητάει το αστέρι της Λυόν, Ζουνίνιο Περναμπουκάνο και το Τζον Κάριου, λέγοντας πως "μπορεί να μεσολαβήσει". Ο Κόκκαλης δίνει το ΟΚ και πάλι και ο Γάλλος ζητάει χρόνο "να το σκεφτεί". Το σκέφτεται, το ξανασκέφτεται, το ξαναματασκέφτεται... Αλλά εις μάτην. Ο Γάλλος δεν απαντάει ποτέ αλλά ο Κόκκαλης έχει ήδη προσυμφωνήσει με τον Τρόντ Σόλιντ και έτσι η προετοιμασία ξεκινάει στην ώρα της και χωρίς προβλήματα.
01/06/2009 - 01/07/2010 : Η αρχή του τέλους... και οι τίτλοι τέλους
Το όνομα που είχε αρχίσει να ακούγεται για τη θέση του προπονητή στον Ολυμπιακό ήταν του Γεωργιανού Τιμούρ Κετσπάγια, πρώην ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ και προπονητή της Ανόρθωσης, που έκανε καλή πορεία στο Champions League την περασμένη σεζόν και... απέκλεισε φυσικά τον Ολυμπιακό στα προκριματικά της διοργάνωσης, υποβαθμίζοντας τον στο Europa League. Οι πρώτες φήμες διαψεύστηκαν από την ΠΑΕ λέγοντας πως δεν υπάρχει θέμα και πως ο Ολυμπιακός ψάχνει, αλλά ο ίδιος ο Κετσπάγια με μια δήλωση του βάζει φωτιά : "Ναι, έχω συμφωνήσει με τον Ολυμπιακό και την άλλη εβδομάδα πάω στην Ελλάδα για να υπογράψω". Όπερ και εγένετο, ο Κετσπάγια γίνεται ο νέος προπονητής του Ολυμπιακού και ο Κόκκαλης αφήνει κληρονομιά άλλη μια μεγάλη ατάκα, το αλησμόνητο "δεν κατάλαβα, τι έχει ο Κετσπάγια; Χολέρα έχει;" σε συνέντευξη τύπου που παραχώρησε. Το σκεπτικό της πρόσληψης του Κετσπάγια ήταν πως ο Ολυμπιακός χρειαζόταν έναν προπονητή που να μπορεί να επιβληθεί, να μην έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις για μεγάλα ονόματα ή πολλές μεταγραφές, να αναδείξει νέους παίκτες από τις ακαδημίες και - το σημαντικότερο - να μπορεί να περάσει τους δύο προκριματικούς με τους πληβείους του Champions League και να μας βάλει στους ομίλους. Βάσει αυτών, θα έλεγε κανείς ειρωνικά σκεπτόμενος οτι ο Κόκκαλης έπεσε... διάνα : Ο Γεωργιανός είχε "σκοτωθεί" με τον Ντουντού από τις πρώτες ημέρες της παρουσίας του, ενώ οι ψίθυροι για τους άσχημους τρόπους του που ενοχλούσαν τους παίκτες (που τα έλεγαν στους φίλους τους τους δημοσιογράφους) πλήθαιναν - συν τις φωνές που έλεγαν οτι ο Γεωργιανός έφερνε συνέχεια ως παράδειγμα την Ανόρθωση. Πάει λοιπόν η πειθαρχία και το καλό κλίμα... Στο θέμα ανάδειξη των πιτσιρικάδων; Ο Κετσπάγια με τον μόνο που ασχολήθηκε ήταν με τον Κυριάκο Παπαδόπουλο, τον οποίο ήθελε να καθιερώσει σαν αμυντικό χαφ, έναν ρόλο που είχε αναθέσει στον Τραϊανό Δέλλα στην Ανόρθωση και ουδέποτε ασχολήθηκε με τους υπόλοιπους (αν και δεν μπορεί κανείς να του καταλογίσει άδικο σε αυτό). Όσο για το θέμα των απαιτήσεων; Ο Κετσπάγια είχε σαν πρώτη επιλογή των Κάχα Καλάτζε της Μίλαν, με εναλλακτική λύση τον Όλοφ Μέλμπεργκ της Γιουβέντους και για τα χαφ ήθελε τον Κιμ Κάλστρομ τη Λιόν. Ο Κόκκαλης ικανοποίησε την μια του επιθυμία με την απόκτηση του Σουδού αμυντικού της Γιουβέντους, ενώ άκουσε με ιδιαίτερη ευχαρίστηση το "είμαστε πλήρεις στα άκρα, δεν χρειαζόμαστε παίκτες". Και μιλάμε για τη σεζόν που ο Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς σταμάτησε το ποδόσφαιρο...
Ο Γεωργιανός όμως πέτυχε τον σπουδαιότερο στόχο : Πέρασε τους δύο προκριματικούς με τέσσερις νίκες και έβαλε τον Ολυμπιακό στους ομίλους, έστω και αν η γκρίνια για το αμυντικογενές στήσιμο της ομάδας ολοένα και πλήθαιναν. Η πρεμιέρα με τη νίκη-παρέλαση 0-2 στη Λάρισα ηρέμησε κάπως τα πνεύματα, αλλά οι γκρίνιες έγιναν κραυγές μετά τον φιλικό αγώνα με τον Εργοτέλη στην Κρήτη και την απίστευτη ήττα με 5-0. Η ομάδα και ο κόσμος ήταν καζάνι που έβραζε, ο ηλεκτρονικός και έντυπος λόγος των ΜΜΕ έριχνε λάδι στη φωτιά και ο αγώνας με την Καβάλα στο Καραϊσκάκη αποτέλεσε το τέλος για τον Κετσπάγια : Το εντός έδρας 0-0 και η κακή εμφάνιση της ομάδας έστρεψε τον κόσμο τόσο κατά του Κετσπάγια όσο και κατά του Κόκκαλη και το "Ερνέστο Βαλβέρδε" που ακούστηκε στο Καραϊσκάκη ήταν ευθεία βολή κατά του προέδρου - όχι γιατί έφυγε ο Βαλβέρδε, αλλά γιατί επιλέχθηκε ο Κετσπάγια. Προσωρινός αντικαταστάτης του Γεωργιανού αναλαμβάνει ο Μπόζινταρ Μπάντοβιτς με βοηθό τον Ανδρέα Νινιάδη, τους οποίους εκτιμούσε ο πρόεδρος. Με Μπάντοβιτς στον πάγκο, ο Ολυμπιακός κάνει μέσα σε ένα τετραήμερο δυό σπουδαίες νίκες (με Άλκμααρ 1-0 για το Champions League και με ΠΑΟΚ 1-2 στην Τούμπα), ενώ με ενέργειες του Δημήτρη Θεοδωρίδη βρίσκεται ο διάδοχος του Κετσπάγια : Ο Αρτούρ Αντούνες Κοϊμπρα, ευρύτερα γνωστός ως Ζίκο, αναλαμβάνει τις τύχες του Ολυμπιακού.
Ο Ζίκο ξεκίνησε εντυπωσιακά στον πάγκο του Ολυμπιακού : H ομάδα έκανε 6 νίκες στους πρώτους 7 αγώνες του Ζίκο στον πάγκο της ομάδας, αλλά η ήττα από την Άρσεναλ στο Emirates αντιμετωπίστηκε ώς ήττα "εντός" προγράμματος, ενώ η σπουδαία νίκη στο Καραϊσκάκη επί της Σταντάρντ Λιέγης διατηρούσε το ηθικό υψηλό. Κάπου εκεί όμως τελείωσε η περίοδος ευδαιμονίας και άρχισαν τα στραβοπατήματα. Στραβοπατήματα που στην πορεία του πρωταθλήματος αποδείχθηκαν οδυνηρές γκέλες. Στις 27/10/2009 ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε από τον Πανσερραϊκό αφού ηττήθηκε με 3-1 στις Σέρρες πραγματοποιώντας τραγική εμφάνιση, χωρίς να αποτελεί δικαιολογία το οτι έπαιζε με πολλούς αναπληρωματικούς. Ο αποκλεισμός από ομάδα Β' Εθνικής στο ξεκίνημα μάλιστα της διοργάνωσης έφερε αναταραχή στην ομάδα και άρχισαν να βγαίνουν προς τα έξω μουρμούρες αναφορικά με τις τακτικές του Ζίκο. Ο Βραζιλιάνος είχε φέρει στην ομάδα έναν συμπατριώτη του γυμναστή, "ειδικό στην φυσική κατάσταση", τον Μοράσι Σαντάνα ο οποίος αφού εξήγγειλε "μίνι προετοιμασία" δήλωσε πως "σε ένα μήνα η ομάδα θα είναι αγνώριστη". Ο Σαντάνα έκανε πράξη τη δήλωση του καθώς όσο περνούσε ο καιρός η ομάδα γινόταν όντως αγνώριστη : Τραυματισμοί, ντεφορμάρισμα, απειθαρχία. Ο Ζίκο συνιστούσε ψυχραιμία και δήλωνε πως η ομάδα θέλει τέσσερις μεταγραφές για να διεκδικήσει το πρωτάθλημα, δήλωση που προκάλεσε πανικό στη διοίκηση.
Στα αγωνιστικά πάντως τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Στην επόμενη εξάδα αγώνων ο Ολυμπιακός έκανε μόλις μία νίκη (με Ατρόμητο), ενώ είχε 2 ήττες (από Πανσερραϊκό και Σταντάρντ Λιέγης) και 3 ισοπαλίες (με Ηρακλή, ΠΑΣ Γιάννινα και Άλκμααρ) και πήγαινε με γκρίνια, ελλείψεις και πεσμένο ηθικό στην "μετωπική" με τον Παναθηναϊκό στο στάδιο Καραϊσκάκη. Το επιβλητικό 2-0 με τα δύο γκολ του Κώστα Μήτρογλου και η πρώτη θέση στο πρωτάθλημα κουκούλωσε τα προβλήματα και όλοι προσδοκούσαν σε καλύτερες ημέρες και την κατάκτηση του 6ου σερί τίτλου. Με το ηθικό στα ύψη ο Ολυμπιακός θα "καθαρίσει" την Ξάνθη και τον Πανθρακικό, ενώ θα "σφραγίσει" και την πρόκριση στους "16" του Champions League με μια νίκη επί της Άρσεναλ με 1-0, πριν ταξιδέψει στη Θεσσαλονίκη για να αντιμετωπίσει τον Άρη στα πλαίσια της τελευταίας αγωνιστικής του πρώτου γύρου. Και από τις 20/12/2009 άρχισαν τα γεγονότα... Ο Ολυμπιακός έχασε με κάτω τα χέρια από τον Άρη με 1-0 και έχασε την πρωτιά, σε μια βραδιά που ο Βραζιλιάνος προπονητής έδωσε ρέστα ξεθάβοντας τον Ντιντιέ Ντομί και βάζοντας τον βασικό αμυντικό χαφ. Ο Ζίκο έδωσε ένα... προκλητικό 9ήμερο ρεπό στην ομάδα, αφού και ο ίδιος ήθελε να μεταβεί στην πατρίδα του για να παρευρεθεί στα αποκαλυπτήρια αγάλματος προς τιμήν του και να συμμετάσχει σε φιλικό αγώνα, όλα αυτά με τον Ολυμπιακό να έχει να δώσει ντέρμπι αμέσως μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων στο Καραϊσκάκη με την ΑΕΚ. Όσα ακολούθησαν με την επιστροφή της ομάδας θα γραφτούν στην ιστορία, με τον Ολυμπιακό να χάνει εντός έδρας από την ΑΕΚ με 1-2, τον Ζίκο να δηλώνει οτι ο Ντουντού αν και τραυματίας πήγε και έπαιξε σε φιλικό στη Βραζιλία και επιδείνωσε το τραύμα του (!) και να λέει πως "δεν χάθηκε και τίποτα με αυτή την ήττα". Το κλίμα είχε βαρύνει επικίνδυνα για τον Βραζιλιάνο ο οποίος έδειχνε να είναι πραγματικά στον κόσμο του, ενώ οι παίκτες του, ο φίλα προσκείμενος και μη τύπος και οι οπαδοί τον περνούσαν πριονοκορδέλα για τις παλαβομάρες του, ενώ το περιβάλλον του "γκρίνιαζε" διακριτικά για τις μεταγραφικές του εισηγήσεις που πετάχτηκαν στα σκουπίδια. Υπήρξαν και κάποια τραβηγμένα δημοσιεύματα που είχαν σκοπό να δαιμονοποιήσουν τον Ζίκο, όπως εκείνο που "αποκάλυπτε" πως χάλασαν οι διαπραγματεύσεις με τον αστέρα της Μαρσέϊγ, Χατέμ Μπεν Αρφά, γιατί είχε έρθει λέει ο μάνατζερ του, χτύπησαν την πόρτα του γραφείου του Ζίκο και αυτός βγήκε με το... σώβρακο.
Ήταν ηλίου φαεινότερο πως ο Ζίκο περίμενε την απόλυση του και όλοι απορούσαν γιατί ο Σωκράτης Κόκκαλης δεν προχωρούσε στην αντικατάσταση του, αφού σύμφωνα με τις λεπτομέρειες της αρχικής συμφωνίας δεν προβλεπόταν αποζημίωση σε περίπτωση απόλυσης του Βραζιλιάνου. Ξαφνικά λοιπόν προέκυψε μια αποζημίωση που άγγιζε το 1.000.000 ευρώ και έγινε ξεκάθαρο σε όλους οτι ο μεν Ζίκο περίμενε την αποζημίωση και πούλαγε τρέλα, ο δε Κόκκαλης περίμενε να... ενδώσει στις πιέσεις ο Ζίκο και να παραιτηθεί από μόνος του. Το νικηφόρο 2-1 με τη Λάρισα στο Καραϊσκάκη ήταν διαδήλωση κατά του Ζίκο αλλά και του Κόκκαλη, με τον κόσμο να μην αντέχει να βλέπει την ομάδα να σέρνεται, αλλά καμμία απ'τις δύο πλευρές δεν έκανε την κίνηση της - ο Κόκκαλης έλειπε άλλωστε στην Αμερική. Τελικά η νέα γκέλα με 0-0 στην Καβάλα ώθησε τη διοίκηση να απολύσει τον Ζίκο λέγοντας "δεν του δίνουμε φράγκο" και τον Βραζιλιάνο να λέει "no problem, θα πάω στην UEFA", να αποχωρεί από την ομάδα και να αφήνει πίσω του συντρίμμια. Ο Κόκκαλης φωνάζει και πάλι τον Μπάντοβιτς να βγάλει τα κάστανα απ'τη φωτιά, ενώ πληθαίνουν οι φήμες για προσέγγιση του Ερνέστο Βαλβέρδε που στο μεταξύ είχε απολυθεί από την Βιγιαρεάλ. Ο Μπάντοβιτς θα μονιμοποιηθεί μέχρι το τέλος της σεζόν, αλλά η ομάδα παρουσίαζε σημάδια σήψης : Η πειθαρχία στο τμήμα είχε χαθεί εντελώς - ο Λούα Λούα πήγαινε όποτε ήθελε στις προπονήσεις, ο Μήτρογλου και ο Ντάρμπισιρ χειρονομούσαν κατά του Μπάντοβιτς, ο Μαρέσκα διαφωνούσε μπροστά του ενώπιον όλων, ο δανεικός από την Νάπολι Χεσούς Ντάτολο έβριζε και χειρονομούσε. Ο Μπάντοβιτς στις ομιλίες του στις προπονήσεις ζητούσε από τους παίκτες να τον σεβαστούν, πράγμα που φυσικά δεν έγινε και ο Ολυμπιακός κατρακυλούσε όλο και πιο χαμηλά. Τα χειρότερα ήρθαν στα playoffs, αφού ο Ολυμπιακός αν και τερμάτισε 2ος με βαθμολογικό αβαντάζ, μετά τα playoffs τερμάτισε 5ος (τελευταίος στη διαδικασία) για να υποχρεωθεί έτσι να συμμετάσχει στο Europa League από τον 2ο προκριματικό γύρο. Το πείραμα Μπάντοβιτς απέτυχε και ο Ολυμπιακός είχε μπροστά του ένα δύσκολο καλοκαίρι, με τον κόσμο να βράζει.
Δεν ήταν μόνο η αγωνιστική κατρακύλα και η απουσία του Κόκκαλη από τα δρώμενα, αλλά η παράδοση της λειτουργίας του τμήματος σε παντελώς ακατάλληλους ανθρώπους : Τα νήματα στα μεταγραφικά κινούσαν αποκλειστικά ο Δημήτρης Θεοδωρίδης που συνεργαζόταν με συγκεκριμένο μάνατζερ, ο οποίος είχε μεσολαβήσει και για τη μεταγραφή του Ματ Ντάρμπισιρ. Η αναρρίχηση του νεαρού Θεοδωρίδη σε σύντομο χρονικό διάστημα από υπεύθυνος scouting σε αθλητικό διευθυντή της ομάδας χωρίς να έχει την απαραίτητη εμπειρία για να τρέξει έναν τόσο μεγάλο σύλλογο όπως ο Ολυμπιακός δεν άρεσε στον κόσμο, αλλά αυτό ουδόλως έδειχνε να απασχολεί τον πρόεδρο που μοίραζε το χρόνο του στα Ελληνικά νησιά και τις Ηνωμένες Πολιτείες, αφήνοντας πίσω του τον Γιάννη Χρυσικόπουλο και τον Δημήτρη Θεοδωρίδη να έχουν το κουμάντο. Ο μεταγραφικός σχεδιασμός ήταν κακός και ο Ολυμπιακός ξόδευε μεγάλα ποσά μη πετυχαίνοντας τίποτα : Πωλήθηκε ο Φερνάντο Μπελούτσι στην Πόρτο και αντικαταστάθηκε από τον Έντσο Μαρέσκα, ο οποίος πήρε ένα παχυλότατο συμβόλαιο το οποίο σε καμμία περίπτωση δεν τίμησε. Ο δανεικός Χεσούς Ντάτολο πήρε 600.000 για να παίξει... σε 3 ματς όλα κι όλα, ενώ οι αποδοχές του Ζίκο και των συνεργατών του ήταν κάτι παραπάνω από ηγεμονικές, ενώ κάποιοι στόχοι που απασχόλησαν το ρεπορτάζ του Ολυμπιακού κατά καιρούς ήταν πραγματικά για γέλια (όπως ο αλήστου μνήμης Ντάβι από την Ιαπωνία).
Μ'αυτά και μ'αυτά, η νέα σεζόν πλησιάζει στην έναρξη και ο Κόκκαλης εκπλήσσει, διαψεύδοντας όσους έλεγαν οτι "ο πρόεδρος είναι εγωϊστής, θα πεισμώσει και τα πάρει όλα σβάρνα", δικαιώνοντας όσους έβλεπαν ξεκάθαρα οτι ο Κόκκαλης ήταν πλέον κορεσμένος και χωρίς διάθεση να ασχολείται με τον Ολυμπιακό όπως ασχολούταν παλιά. Είχε άλλωστε πλέον πατήσει και τα 70... Ο Κόκκαλης λοιπόν εκπλήσσει, ανακοινώνοντας οτι ψάχνει συμπαίκτες στην ΠΑΕ προσκαλώντας τους σε ένα νέο, πολυμετοχικό σχήμα. Η αρχή έγινε με τον Λαυρέντη Λαυρεντιάδη που είχε μπεί νωρίτερα και απέκτησε το 10% των μετοχών της ΠΑΕ και το 50% του Σταδίου Καραϊσκάκη. Ο μόνος που δείχνει να βλέπει ζεστά το θέμα της εμπλοκής του στον Ολυμπιακό είναι ο Βαγγέλης Μαρινάκης, γνωστός στους Ολυμπιακούς κύκλους λόγω της εμπλοκής του με τον Ερασιτέχνη Ολυμπιακό (βόλεϊ) αλλά και την εκδήλωση ενδιαφέροντος για την ΚΑΕ Ολυμπιακός παλαιότερα και την ΠΑΕ το καλοκαίρι του 2009. Οι δύο πλευρές δεν φαίνεται να τα βρίσκουν και ο Κόκκαλης δίνοντας ξεκάθαρο μήνυμα "λεφτά δεν υπάρχουν, έβαζα τόσα χρόνια, ας έρθει και κάποιος άλλος να βάλει, εγώ τελείωσα" η σεζόν ξεκινάει. Η ομάδα ξεκινάει προετοιμασία με τον Μπόζινταρ Μπάντοβιτς, ενώ αποκτώνται οι Ντένις Επστάϊν, ο Κέβιν Μιραλάς ως δανεικός από την Σεντ Ετιέν και ο Μπάλας Μέγκιερι, που τον είδε ο Γιάννης Χρυσικόπουλος στην Ουγγαρία και του άρεσε (!). Ο Κόκκαλης ξεκινάει συζητήσεις με τον Έβαλντ Λίνεν για να αναλάβει την ομάδα και στη διάρκεια αυτών, οι εξελίξεις τρέχουν με ιλιγγιώδη ρυθμό : Ο Βαγγέλης Μαρινάκης μπαίνει δυναμικά, κάνει δηλώσεις στα ΜΜΕ, ο Κόκκαλης επιθυμώντας να απεμπλακεί απο τον Ολυμπιακό ρίχνει νερό στο κρασί του και η τελευταία του ενέργεια ως μεγαλομέτοχος είναι να προσλάβει τον Έβαλντ Λίνεν, δύο ημέρες πριν δώσει τα χέρια με τον Βαγγέλη Μαρινάκη για τη μεταβίβαση του πλειοψηφικού πακέτου της ΠΑΕ.Ο ίδιος θα παρέμενε ως πρόεδρος μέχρι το τέλος της σεζόν, θέλοντας να κλείσει τον κύκλο του ως πρόεδρος με άλλον έναν τίτλο στο παλμαρέ του...
"15 χρόνια, 15 τίτλοι, Ενας Πρόεδρος Των Μιχάλη Τσόχου, Πάνου Παναγιωτόπουλου Sportday, 15/04/2008
Το τέλος των πέτρινων χρόνων : Η επιλογή Μπάγεβιτς και το "ζεστό χρήμα" που έριξε στην αγορά για την ανανέωση της ομάδας απέφεραν καρπούς και το 1997 ο Ολυμπιακός επιστρέφει στις κατακτήσεις πρωταθλημάτων έπειτα από δέκα "πέτρινα χρόνια". Εκείνο το απόγευμα το Καραϊσκάκη φοράει τα γιορτινά του μετά απο πολλά χρόνια και μια ολόκληρη γενιά που μεγάλωσε παρακολουθώντας πρωτοφανείς μεθοδεύσεις και (ατιμώρητα) σκάνδαλα θα ξεσπάσει. Παράλληλα, ο Ολυμπιακός με τον Κόκκαλη στο τιμόνι αυτά τα 17 χρόνια κατάφερε να ποτίσει με κόμπλεξ κατωτερότητας μέχρι το μεδούλι όλους τους αλλόθρησκους, οι οποίοι αδυνατώντας να δικαιολογήσουν τον συνεχόμενο αγωνιστικό βιασμό τους, έβρισκαν άλλοθι πλάθοντας φαντάσματα τη μια για παράγκες, την άλλη για μεθοδεύσεις, την παράλλη για αδικίες, κλείνοντας τα μάτια μπροστά στην ΞΕΚΑΘΑΡΗ αλήθεια : Ο Γκούμας δεν είναι καλύτερος απ'τον Τζιοβάνι και ο Γεωργέας δεν είναι ίσος με τον Τζόρτζεβιτς. Όταν έχεις ταπεινωθεί τόσες και τόσες φορές αγωνιστικά σε αυτά τα χρόνια, απλά κλείνεις το στόμα και βλέπεις πως μπορείς να αντιδράσεις. Ε, η αντίδραση που επιλέγουν τα αλλόθρησκα είναι αντίδραση α-λα... μαντάμ Σουσού.
Το προπονητικό κέντρο του Ρέντη : 16/11/2003 και γίνονται τα εγκαίνια στο νέο, υπερσύγχρονο προπονητικό κέντρο του Ρέντη. Οι εγκαταστάσεις, τις οποίες είδε ο Βενγκέρ και... έφυγε τρέχοντας όταν συζητούσε με τον πρόεδρο να αναλάβει τον Ολυμπιακό, ανακατασκευάζονται σε ένα από τα πλέον σύγχρονα κέντρα στην Ευρώπη και - το σημαντικότερο - αποτελούν περιουσία της ΠΑΕ Ολυμπιακός και όχι του ιδιοκτήτη της, όπως συμβαίνει π.χ. με την Παιανία και τον Παναθηναϊκό.
Τα μέλη : Ο Κόκκαλης βάζει σε εφαρμογή την ιδέα των μελών. Καλεί τους φιλάθλους του Ολυμπιακού να εγγραφούν και στην ουσία να ενισχύσουν με την ετήσια συνδρομή τους όλα τα ερασιτεχνικά τμήματα του συλλόγου (πλην ΠΑΕ, ΚΑΕ και ΤΑΠ). Υπάρχει ανταπόκριση που ξεπερνά τις 70.000 εγγραφές, η συμμετοχή στα κοινά όμως και τα προνόμια των μελών δεν συντηρούν το εγχείρημα στην επικαιρότητα.
Το έβδομο σερί : Την περίοδο 2001-02 ο "Ολυμπιακός του Κόκκαλη" ισοφαρίζει το ρεκόρ του "Θρύλου των γηπέδων", της ομάδας των έξι σερί πρωταθλημάτων στη δεκαετία του '50. Ο πρόεδρος σπεύδει στη φιέστα του Μαΐου να θέσει τον στόχο: το έβδομο! Το οποίο μετεξελίσσεται σε... ψύχωση (που κόστισε τη θέση του στον Κάτανετς) εν τέλει στο θριαμβευτικό 3-0 της Ριζούπολης και στο νέο ρεκόρ.
Το νέο "Γ. Καραϊσκάκης" : Επειτα από 79 χρόνια ιστορίας ο μεγαλύτερος (σε τίτλους και όγκο φιλάθλων) σύλλογος στην Ελλάδα αποκτά το δικό του γήπεδο. Η συμφωνία του προέδρου με την ελληνική πολιτεία και την ΕΟΑ του δίνει το δικαίωμα ανακατασκευής του Σταδίου Καραϊσκάκη. Το "ερείπιο" γκρεμίζεται και στη θέση του εμφανίζεται ένα υπερσύγχρονο ποδοσφαιρικό γήπεδο, το οποίο η ομάδα θα χρησιμοποιεί ως ιδιόκτητο για 49 χρόνια.
Ο Κόκκαλης έκανε πολλά. Σίγουρα όμως θα μπορούσε να κάνει πολύ καλύτερες επιλογές ΚΑΘΕ χρόνο και όχι να το κάνει περιστασιακά. Όπως επίσης οτι θα μπορούσε εύκολα να βρεί προπονητή εγνωσμένης αξίας και να μην επιμένει σε προπονητές λίγους για τον Ολυμπιακό, χωρίς το ειδικό βάρος να ανταπεξέλθουν στον τίτλο "προπονητής του Θρύλου". Ο Κόκκαλης των πρώτων ετών της δεκαετίας, ο δυναμικός Κόκκαλης που δεν δίσταζε να αποκαλέσει "κότες" και "πελάτες" τους αιώνιους δεύτερους δημοσίως, ο Κόκκαλης που οραματιζόταν "έναν Ολυμπιακό πιο ακριβό από το Καραϊσκάκη", ο Κόκκαλης που ονειρευτόταν το κάτι παραπάνω στην Ευρώπη, έδινε σταδιακά τη θέση του στον Κόκκαλη που αρκούταν στα "λίγα", τα "εγχώρια". Άρχισε να δίνει σε πολλούς την αίσθηση οτι "βάζει ταβάνι" στον Ολυμπιακό. Το χειρότερο, οτι έδειχνε όλο και πιο έντονα σημάδια κορεσμού και ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο : Τη μιά επενδύει 20 εκ. ευρώ και αλλάζει σχεδόν όλη την ομάδα, και αναθέτει το χτίσιμο της στον Τάκη Λεμονή, τον οποίο στήριξε όταν όλοι του έλεγαν "διώξτον" και τον έδιωξε όταν όλοι του έλεγαν "κράτα τον". Την άλλη, μπορεί να φέρει το Λίπι και να του πεί "πάρε τον Τσακατσούκα, το Χατζημυτζήθρα και τον Τάμπακ-Τούμπακ και φτιάξε μου ομάδα". Πολλές φορές οι κινήσεις του δεν είχαν καμμία συνοχή : Για παράδειγμα - ένα κοντινό παράδειγμα - το καλοκαίρι του 2008, κυνηγούσαμε τον Άλντο Ντούσερ της Ρασίνγκ Σανταντέρ. Δυναμικός αμυντικός χαφ με δυνατό σημείο του παιχνιδιού του την "καταστροφή" του παιχνιδιού του αντιπάλου. Όταν δεν "κάθησε" η μεταγραφή του Αργεντινού, η εναλλακτική λύση άκουγε στο όνομα... Άγγελος Μπασινάς, με τον κόσμο να αλαλάζει στο φιλικό με την Σανταντέρ στο Καραϊσκάκη "ποτέ στον Πειραιά μαλάκα Μπασινά", με τις φήμες οτι ο παίκτης βρίσκεται στην πλατεία Αλεξάνδρας για να υπογράψει να οργιάζουν. Και όταν ευτυχώς απετράπη η μεταγραφή Μπασινά, μέσα σε ένα απόγευμα αποκτήθηκε ο Ντουντού, που δεν ήταν αμυντικός χαφ (κάτι που ψάχναμε τότε) αλλά περισσότερο σαν "οχτάρι" και μάλιστα έναντι ακριβότατου τιμήματος! Ο πρόεδρος αλλάζει μοντέλο διοίκησης, παίρνει αποτελέσματα στην Ευρώπη, κλείνει συμφωνίες με μάνατζερ και παίκτες σε χρόνο ρεκόρ και αντί να επέμβει για να βελτιώσει τη λειτουργία του μοντέλου, το καταργεί εντελώς (περίοδος Ίβιτς - Πέτρου Κόκκαλη και αντικατάσταση από Χρυσικόπουλο - Δημήτρη Θεοδωρίδη).
Επί της ουσίας, το μόνο που μπορεί να καταλογίσει κανείς στον Κόκκαλη είναι οτι δεν έκανε το "κάτι παραπάνω" τον καιρό που μπορούσε. Τότε που ευνοούσαν οι οικονομικές συγκυρίες, τότε που με κάποιες διορθωτικές κινήσεις θα μπορούσε να κάνει μια ομάδα που να μη μπορεί να αμφισβητήσει κανείς εντός συνόρων και να θεωρείται αξιοσέβαστη από όλους εκτός. Επαναπαύθηκε στις περιστασιακές επιτυχίες στην Ευρώπη, χτίζοντας πάντα μια ομάδα που θα παίρνει τον τίτλο στην Ελλάδα για να συμμετάσχει απλά στο προσοδοφόρο Champions League την επόμενη σεζόν. Και όταν αυτό δεν έγινε δύο φορές (2008-2009 και 2010-2011) φάνηκε ανήμπορος να αντιδράσει, σαν να μην είχε εναλλακτικό πλάνο.
Ίσως κάποια στιγμή να έρθει κάποιος και θα αναλάβει και θα καταφέρει να κάνει τον Ολυμπιακό πρώτο και στην Ευρώπη. Αν το πετύχει, και τους δύο θα τους κρίνει η ιστορία : Ο νέος θα γίνει μακράν ο καλύτερος της ιστορίας του Ολυμπιακού, ο Κόκκαλης θα μπεί σε "δεύτερο ρόλο" και θα μείνει στην ιστορία ως ο πρόεδρος που επι των ημερών του ο Ολυμπιακός "έγινε μεγάλος, μπορούσε να γίνει μεγαλύτερος, αλλά ο πρόεδρος δεν τόλμησε". Ένα γεγονός όμως δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, ούτε καν απ'τους μεγαλύτερους εχθρούς του: Με τα καλά του και τα κακά του, ο Σωκράτης Κόκκαλης είναι μακράν ο πιο επιτυχημένος πρόεδρος στην ιστορία του Ολυμπιακού και μάλλον θα είναι πολύ δύσκολο - αν όχι ακατόρθωτο - να ξεπεραστεί.
ΣΩΚΡΑΤΗ ΚΟΚΚΑΛΗ, ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ 
Η εμπλοκή του με τα κοινά του Ολυμπιακού
Ο Σωκράτης Κόκκαλης ήταν "άρρωστος Ολυμπιακός" κατά το κοινώς λεγόμενον και ήταν "μπλεγμένος" στα διοικητικά του Ολυμπιακού επί εποχής Γουλανδρή ακόμη. Παρακολουθούσε πάντοτε τον Ολυμπιακό από κοντά, είδε την εποχή Νταϊφά αλλά και την εποχή Κοσκωτά. Το μπλεγμένο ιδιοκτησιακό καθεστώς με το διορισμό - στην ουσία - του Αργύρη Σαλιαρέλη αλλά και τις αλλεπάλληλες ανεπιτυχείς προσπάθειες ομίλου εφοπλιστών (με "μπροστάρη" τον Νταϊφά) για την ανάκτηση της διοίκησης, αποτέλεσαν ανασταλτικό παράγοντα για τον ίδιο ώστε να "μπεί" στην ΠΑΕ. Ήταν και το "φέσι" που είχε φορέσει στην ομάδα ο Κοσκωτάς που έκαναν τη θηλειά των χρεών ανασταλτικό παράγοντα για κάθε επίδοξο νέο ιδιοκτήτη.Το καλοκαίρι του 1991 ο Κόκκαλης αποφασίζει να αναμιχθεί με το τμήμα μπάσκετ του Ολυμπιακού. Του Ολυμπιακού του Παπαστράτειου, με τους λίγους αλλά καλούς και πιστούς οπαδούς, του Ολυμπιακού που μπορούσε να συντρίψει π.χ. τον Παναθηναϊκό, αλλά να χάσει με 20 πόντους απ'το Σπόρτινγκ. Παντελώς ανυπόληπτη ήταν η ομάδα τότε, σε μια εποχή που οι ομάδες της Θεσσαλονίκης (Άρης - κυρίως- και ΠΑΟΚ) "σάρωναν" σε Ελλάδα και Ευρώπη. Η σεζόν ήταν προγραμματισμένη να ξεκινούσε με προπονητή τον... Σπύρο Φώσκολο (τον θυμάται κανείς;), γιό του γνωστού σκηνοθέτη / σεναριογράφου Νίκου Φώσκολου και τον Ολυμπιακό να προσδοκά σε άλλη μια μέτρια σεζόν, με στόχο το πλασάρισμα στην πρώτη οκτάδα. Ο Κόκκαλης έρχεται και φέρνει μαζί του σαρωτικές αλλαγές σε διοικητικό και αγωνιστικό επίπεδο : Φέρνει τον πολυνίκη προπονητή του Άρη, Γιάννη Ιωαννίδη, φέρνει τον μεγάλο Γιουγκοσλάβο άσο Ζάρκο Πάσπαλι, η αναγέννηση του Ολυμπιακού αρχίζει και η συνέχεια γνωστή. Ας επιστρέψουμε στα του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού τώρα...
Το "μπάσιμο" στην ΠΑΕ
1992... Οι προσπάθειες του Σταύρου Νταϊφά να βγάλει τον αγαπημένο του Ολυμπιακό απ'το αδιέξοδο στέφονται με επιτυχία. Ο Νταϊφάς σε ανύποπτο χρόνο είχε πεί πως αισθανόταν τύψεις που ο Ολυμπιακός πέρασε απ'τα χέρια του στα χέρια του Κοσκωτά και πως ήταν χρέος του να επανορθώσει. Ως επικεφαλής ομίλου επιχειρηματιών, συνεπικουρούμενος του Σωκράτη Κόκκαλη, παίρνουν στα χέρια τους τον έλεγχο της ΠΑΕ με στόχο την εξυγίανση της ομάδας και την επιστροφή στους τίτλους : Το Μάρτιο του 1992 το πρωτοδικείο Πειραιά ορίζει διοικητικό συμβούλιο στην ΠΑΕ Ολυμπιακός με πρόεδρο τον Σταύρο Νταϊφά ενώ ο Σ. Κόκκαλης συμμετείχε σε αυτό ως μέλος του Δ.Σ.Με τον νόμο 2021 του 1992 ρυθμίζονται τα χρέη που είχαν δημιουργηθεί στον Ολυμπιακό από τη "λαίλαπα" Κοσκωτά. Η σεζόν εκείνη θα κλείσει με ένα κύπελλο Ελλάδας (σε διπλό τελικό, 1-1 και 2-0 με αντίπαλο τον ΠΑΟΚ). Ένα χρόνο αργότερα (15/03/1993), ο Νταϊφάς αποχωρεί, σίγουρος πλέον οτι αφήνει τον Ολυμπιακό στα κατάλληλα χέρια αυτή τη φορά και ο Σωκράτης Κόκκαλης αναλαμβάνει επισήμως πρόεδρος του Ολυμπιακού, έχοντας παράλληλα και την προεδρία του μπασκετικού τμήματος.
Οι μεταγραφές του Κόκκαλη
Στη διάρκεια της προεδρικής του θητείας, ο Σωκράτης Κόκκαλης έφερε στον Ολυμπιακό είτε ως δανεικούς είτε με κανονική μεταγραφή εκατόν σαράντα (140) ποδοσφαιριστές ! Αυτό μεταφράζεται πως σε 17 χρόνια παρουσίας του στον προεδρικό θώκο, ο Κόκκαλης έφερνε κάθε σεζόν κατά μέσο όρο 8 παίκτες. Το αξιοσημείωτο είναι πως από τους 140 παίκτες, σχεδόν οι μισοί ήρθαν στον Ολυμπιακό απ'το καλοκαίρι του 2003 και μετά, όπερ μεθερμηνευόμενον πως ο Κόκκαλης στα τελευταία 6,5 χρόνια ανέβασε τον μέσο όρο ανά σεζόν στους 11 παίκτες! Ας θυμηθούμε αναλυτικά τις μεταγραφές Ελλήνων και ξένων παικτών που αποκτήθηκαν επί προεδρίας Κόκκαλη :1992-1993
Μιχάλης Κούσουλας (Παναιτωλικός), Ντανιέλ Μπατίστα (ΑΕΚ), Γιώργος Μίρτσος (Παναχαϊκή), Γιώργος Μητσιμπόνας (ΠΑΟΚ), Στιβ Ρεφενές (Σίδνεϊ), Κρις Καλατζής (Παναθηναϊκός, Ιανουάριος 1993).
1993-1994
Φότο Στρακόσα (ΠΑΣ Γιάννινα), Γιώργος Αμανατίδης (Απόλλων Καλαμαριάς), Βασίλης Ιωαννίδης (Απόλλων Καλαμαριάς), Τάκης Γκώνιας (Λεβαδειακός), Νίκος Αναστόπουλος (Ιωνικός Νικαίας), Βασίλης Μουρατίδης (Δόξα Δράμας), Μπέντ Κρίστενσεν (Σάλκε), Φαμπιάν Εστάϊ (Ουνιβερσιτάτε Τσίλε, Ιανουάριος 1994).
1994-1995
Κυριάκος Τοχούρογλου (Δόξα Δράμας), Νίκος Νταμπίζας (Πόντιοι Βέροιας), Γρηγόρης Τρούπκος (Νάουσα), Πέτρος Μαρινάκης (ΟΦΗ), Αλέξης Αλεξανδρής (ΑΕΚ), Ίλια Ίβιτς (Ερυθρός Αστέρας), Ρασίντ Γιεκινί (Βιτόρια Σετούμπαλ), Ηλίας Σαπάνης (Νάουσα, Ιανουάριος 1995), Πέτρος Πασσαλής (Εδεσσαϊκός, Ιανουάριος 1995).
1995-1996
Γιώργος Σκαρτάδος (Ηρακλής), Θεόφιλος Καρασσαβίδης (Απόλλων Αθηνών), Αντρέϊ Γιουσκόβιακ (Σπόρτινγκ Λισσαβώνας), Εμίλ Κρεμενλίεφ (Λέφσκι, Ιανουάριος 1996), Γρηγόρης Γεωργάτος (Παναχαϊκή, Ιανουάριος 1996).
1996-1997
Στέλιος Γιαννακόπουλος (Πανηλειακός), Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς (Πανηλειακός), Μίρσα Βαρεσάνοβιτς (Φόρβετς Στάγιερ), Ανδρέας Νινιάδης (Εθνικός), Ρέφικ Σαμπανάτζοβιτς (ΑΕΚ), Αλέκος Κακλαμάνος (Ιάλυσος), Στέλιος Σφακιανάκης (Καβάλα, Ιανουάριος 1997), Σίνισα Γκόγκιτς (Ανόρθωσις, Ιανουάριος 1997), Γιώργος Ανατολάκης (Ηρακλής, Ιανουάριος 1997).
1997-1998
Μπόζινταρ Μπάντοβιτς (Πανηλειακός), Ηλίας Πουρσανίδης (ΟΦΗ), Κώστας Καρτερουλιώτης, Δημήτρης Μαυρογενίδης (Άρης), Τάσος Μητρόπουλος (Βέροια), Πίτερ Οφορίκουε (Καλαμάτα).
1998-1999
Κόφι Αμπονσά (Γκαπόα Ρίντερς), Παρασκευάς Άντζας (SKODA Ξάνθη), Φέλιξ Αμποάγκουε (Αλ Αχλί), Λουτσιάνο (SKODA Ξάνθη), Σάββας Πουρσαϊτίδης (Βέροια, Ιανουάριος 1999).
1999-2000
Τζιοβάνι (Μπαρτσελόνα), Ζλάτκο Ζάχοβιτς (Πόρτο), Θανάσης Κωστούλας (SKODA Ξάνθη), Λάμπρος Χούτος (Ρόμα, Ιανουάριος 2000).
2000-2001
Άγγελος Γεωργίου (Πανηλειακός), Μιχάλης Σηφάκης (Φωστήρας), Νέρι Καστίγιο (Ντανούμπιο), Γρηγόρης Γεωργάτος (Ίντερ), Χρήστος Κόντης (Πανιώνιος), Χρήστος Πατσατζόγλου (SKODA Ξάνθη), Χοσέ Μοεντίμ Ζε Ελίας (Μπολόνια), Παρ Ζέτερμπεργκ (Άντερλεχτ), Γκαμπριέλ Άλβεζ (Νασιονάλ Μοντεβιδέο).
2001-2002
Χόρχε Μπερμούδες (Μπόκα Τζούνιορς), Στέλιος Βενετίδης (ΠΑΟΚ), Κριστιάν Καρεμπέ (Μίντλεσμπρο), Ζίζι Ρόμπερτς (Πανιώνιος).
2002-2003
Φάνης Κατεργιαννάκης (Άρης), Ευθύμης Κουλουχέρης (Προοδευτική), Τζόνι Νόβακ (Ουντερχάχινγκ), Εντού Ντρασένα (Γκουαρανί).
2003-2004
Γιουράϊ Μπούτσεκ (SKODA Ξάνθη), Σπύρος Βάλλας (SKODA Ξάνθη), Παντελής Καφές (ΠΑΟΚ), Γιώργος Χ. Γεωργιάδης (ΠΑΟΚ), Ιεροκλής Στολτίδης (Ηρακλής), Τάκης Γκώνιας (Ηρακλής), Μάρτσιν Κούζμπα (Βίσλα Κρακοβίας), Τάσος Πάντος (Προοδευτική), Αλέκος Τάτσης (Προοδευτική), Γιάννης Ταραλίδης (Πανηλειακός, Ιανουάριος 2004), Γρηγόρης Γεωργάτος (ΑΕΚ, Ιανουάριος 2004).
2004-2005
Αντώνης Νικοπολίδης (Παναθηναϊκός), Γκαμπριέλ Σούρερ (Ρεάλ Σοσιεδάδ), Μίλος Μάριτς (Ζέτα), Ιβάν Ρέζιτς (Χάϊντουκ Σπλίτ), Γιάννης Οκκάς (ΑΕΚ), Ριβάλντο (Παλμέϊρας), Γιοακίμ Αλεσάντρε Ντ'Ακόλ, Πέτρος Φιλιππάκος.
2005-2006
Έρβιν Λέμμενς (Εσπανιόλ), Μιχάλης Καψής (Μπορντό), Γιάγια Τουρέ (Μέταλουργκ Ντόνετσκ), Αρούνα Μπαμπανγκίντα (Μέταλουργκ Ντόνετσκ), Μιχάλης Κωνσταντίνου (Παναθηναϊκός), Ντάνι (Εσπανιόλ), Έρολ Μπουλούτ (Μόναχο 1860), Χάρης Παππάς (Απόλλων Καλαμαριάς), Τάσος Κυριάκος (Καλλιθέα), Ζόρα Χοβνανισιάν (Ιανουάριος 2006).
2006-2007
Τόμισλαβ Μπούτινα (Μπρίζ), Μίχαλ Ζεβλάκοβ (Άντερλεχτ), Αμπντεσλάμ Ουαντού (Ρεν), Μάρκο Νε (Μπέβερεν), Γιαχμίρ Χίκα (Ρόζενμποργκ), Φέλιξ Μπόρχα (Νασιονάλ Κίτο), Ντιντιέ Ντομί (Εσπανιόλ), Ζούλιο Σέζαρ (Τίγκρες), Γιαννούλης Φακίνος (Κορωνίδα Γαλατσίου), Βασίλης Τοροσίδης (SKODA Ξάνθη, Ιανουάριος 2007), Λεοζίνιο (Κορίνθιανς, Ιανουάριος 2007).
2007-2008
Βάντσε Σίκοφ (SKODA Ξάνθη), Παρασκευάς Άντζας (SKODA Ξάνθη), Ραούλ Μπράβο (Ρεάλ Μαδρίτης), Λουτσιάνο Γκαλέτι (Ατλέτικο Μαδρίτης), Κριστιάν Λεντέσμα (Σαν Λορέντζο), Ντάρκο Κοβάτσεβιτς (Ρεάλ Σοσιεδάδ), Λομάνα Λούα Λούα (Πόρτσμουθ), Λεονέλ Νούνιεζ (Αρχεντίνος Τζούνιορς), Ροντρίγκο Αρτσούμπι (Λανούς), Κώστας Μήτρογλου (Μπορούσια Μενχενγκλάντμπαχ), Ζολτ Λάτσκο (Φερεντσβάρος), Μιχάλης Σηφάκης (ΟΦΗ), Μίρνες Σίσιτς (Λεβαδειακός, Ιανουάριος 2008), Φερνάντο Μπελούτσι (Ρίβερ Πλέϊτ, Ιανουάριος 2008), Λεονάρντο (Πορτουγκέζα, Ιανουάριος 2008).
2008-2009
Γιώργος Γκαλίτσιος (Λάρισα), Γιάννης Παπαδόπουλος (Ηρακλής), Πάβελ Κόβατς (Απόλλων Καλαμαριάς), Όσκαρ Γκονζάλεθ (Ρεάλ Θαραγόθα), Αβραάμ Παπαδόπουλος (Άρης), Ντουντού Σεαρένσε (ΤΣΣΚΑ Μόσχας), Ντιόγο (Πορτουγκέζα), Ματ Ντάρμπισιρ (Μπλάκμπερν)
2009-2010
Ούρκο Πάρντο (Ραπίντ Βουκουρεστίου, δανεικός), Όλοφ Μέλμπεργκ (Γιουβέντους), Έντσο Μαρέσκα (Σεβίλλη), Ζαουάντ Ζαϊρί (Αστέρας Τρίπολης), Χεσούς Ντάτολο (Ιανουάριος 2010, δανεικός από Νάπολι), Τρεζόρ Λομάνα Λούα Λούα (Ιανουάριος 2010, Αλ-Αραμπί), ενώ επέστρεψαν και οι δανεικοί Ραούλ Μπράβο (Νουμάνθια) και Κριστιάν Ραούλ Λεντέσμα (Σαν Λορέντσο).
Οι μεταγραφικές κινήσεις της εποχής Κόκκαλη έκλεισαν τη σεζόν 2010-2011 με την απόκτηση των Ντένις Επστάϊν (Ηρακλής), Κέβιν Μιραλάς (δανεικός από Σεντ Ετιέν), την παράταση δανεισμού του Ούρκο Πάρντο από την Ραπίντ Βουκουρεστίου και την απόκτηση του Ούγγρου γκολκίπερ Μπάλας Μέγκιερι από την Φερεντσβάρος. Κάπου εκεί άρχισαν να τρέχουν οι εξελίξεις αναφορικά με τη μεταβίβαση του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών, μπήκε στο παιχνίδι ο Βαγγέλης Μαρινάκης και οι μεταγραφικές κινήσεις με πρωτοβουλία ή εποπτεία Κόκκαλη έλαβαν τέλος.
Από το ρόστερ του Ολυμπιακού παρέλασαν σαφώς εντυπωσιακά ονόματα και παραστάσεις που δεν είχαν πατήσει το πόδι τους στην Ελλάδα στο παρελθόν. Ο μεγάλος Τζιοβάνι Σίλβα ντε Ολιβέϊρα, ο Ζλάτκο Ζάχοβιτς, ο Ριβάλντο είναι τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα και ρίχνοντας μια ματιά στο τι παίκτες πατούσαν το πόδι τους στην Ελλάδα ως τότε, καταλαβαίνει το τεράστιο βήμα που έγινε προς τα εμπρός και το πόσο μπροστά πήγε ο Ολυμπιακός. Βέβαια δεν ήταν όλες οι μεταγραφές φανταχτερές... Για κάθε ηχηρή μεταγραφή υπήρχαν και και τρείς πανθομολογουμένως ακατάλληλες για Ολυμπιακό μεταγραφές, με αποτέλεσμα να δημιουργείται πολλές φορές το ερώτημα πως γίνεται ένας τόσο επιτυχημένος και οξυδερκής επιχειρηματίας αλλά και γνώστης του ποδοσφαίρου (καθώς ο Κόκκαλης ήταν απ'τους ελάχιστους προέδρους ομάδων που ήξερε μπαλίτσα και αυτό είναι πέραν αμφισβήτησης) να επιλέγει ή να δέχεται να αποκτώνται ποδοσφαιριστές που θα ζημίωναν την ομάδα; Η αλήθεια είναι οτι στον Κόκκαλη άρεσε να κάνει μεταγραφές που αρέσουν στον ίδιο (ο Τζιοβάνι ήταν προσωπική του επιλογή - μάλιστα ήθελε να τον φέρει "πακέτο" απ'τη Μπαρτσελόνα με τον Σόνι Άντερσον, αλλά ο Άντερσον προτίμησε να πάει στη Λιόν), αλλά δεν έχει περάσει ούτε μία μεταγραφική περίοδος που να μην ικανοποίησε κάποια επιθυμία προπονητή του απ'την ημέρα που ανέλαβε. Ας δούμε σε αυτό το σημείο ποιές ήταν οι επιλογές του Κόκκαλη ανά μεταγραφική περίοδο :
1993-1994 : Οι προσωπικές του επιλογές είναι οι Νίκος Αναστόπουλος, Μπέντ Κρίστενσεν και Φαμπιάν Εστάϊ. Οι υπόλοιποι ήταν εισηγήσεις του Λιούπκο Πέτροβιτς.
1994-1995 : Εκτός απ'τους Πέτρο Πασσαλή και Ηλία Σαπάνη που ήταν επιλογές του Τάϊς Λίμπρεχτς, όλοι οι άλλοι ήταν μεταγραφές Κόκκαλη.
1995-1996 : Οι Γιώργος Σκαρτάδος (επιλογή του Λίμπρεχτς) και Εμίλ Κρεμενλίεφ (επιλογή του Σταύρου Διαμαντόπουλου) είναι οι επιλογές των προπονητών. Οι άλλοι είναι "δικοί του".
1996-1997 : Η σεζόν αυτή μένει στην ιστορία όχι μόνο ως η σεζόν του πρώτου πρωταθλήματος μετά τα "πέτρινα χρόνια", αλλά και ως η μόνη σεζόν που ο Κόκκαλης δεν έκανε ούτε μία προσωπική μεταγραφή! Όλες, μα όλες, ήταν μεταγραφές του Μπάγεβιτς, τον οποίο τότε ο Κόκκαλης τον είχε... "μη μου το Ντούσαν τάραττε".
1997-1998 : Ο Κόκκαλης επανέρχεται στο προσκήνιο και επαναφέρει στην ομάδα τον Τάσο Μητρόπουλο τιμής ένεκεν και τον Πίτερ Οφορίκουε απ'την Καλαμάτα, παρά την αντίθετη εισήγηση του Μπάγεβιτς.
1998-1999 : Ο Μπάγεβιτς ζήτησε τον Παρασκευά Άντζα απ'την Ξάνθη και ο Κόκκαλης πήρε εκτός αυτού και το Βραζιλιάνο Λουτσιάνο.
1999-2000 : Ζάχοβιτς - Κωστούλας επιλογές του Μπάγεβιτς, Χούτος επιλογή του Μπιγκόν. Ο καλύτερος όλων όμως, ο Τζιοβάνι, ήταν επιλογή του Σωκράτη.
2000-2001 : Ο Κόκκαλης ικανοποιεί όλες τις μεταγραφικές εισηγήσεις του Γιάννη Ματζουράκη και φέρνει και... δώρο το Γεωργάτο απ'την Ίντερ.
2001-2002 : Μπερμούδες - Καρεμπέ - Ρόμπερτς ήταν μεταγραφές του Λεμονή, αλλά η επιλογή Βενετίδη ήταν επιλογή Κόκκαλη.
2002-2003 : Ευθύμης Κουλουχέρης και Εντού Ντρασένα, προσωπικές επιλογές του προέδρου.
2003-2004 : Ο Κόκκαλης ικανοποιεί τις επιθυμίες του Προτάσοφ και του παίρνει τους Μάρτσιν Κούζμπα και Γιάννη Ταραλίδη. Όλες τις άλλες μεταγραφές τις κάνει ο ίδιος.
2004-2005 : Μάριτς, Ρέζιτς, Ντ'Ακόλ, Φιλιππάκο, Οκκά ο Ντούσαν; Νικοπολίδη - Σούρερ - Ριβάλντο ο πρόεδρος.
2005-2006 : Καψής - Κωνσταντίνου - Ντάνι - Μπουλούτ - Παππάς - Κυριάκος ήταν μεταγραφές του προέδρου.
2006-2007 : Μόνο οι Τοροσίδης και Λεοζίνιο ήταν οι μεταγραφές του προέδρου γι'αυτή τη σεζόν.
2007-2008 : Με εξαίρεση τον Άντζα, το Μήτρογλου και το Σίσιτς, οι άλλοι ήταν επιλογές προέδρου και Ίβιτς.
2008-2009 : Οι εισηγήσεις του Βαλβέρδε που εισακούστηκαν ήταν ο Όσκαρ Γκονζάλεθ. και ο δανεισμός του Σεμπάστιαν Λέτο. Οι Γκαλίτσιος - Γιάννης Παπαδόπουλος ήταν κλεισμένοι απ'το Δεκέμβρη του 2007, ο Κόβατς μεταγραφή του Ράντου, ο Ντιόγο εισήγηση Νινιάδη από την περασμένη σεζόν, ο Ντουντού επιλογή Σωκράτη Κόκκαλη Junior απ'την περασμένη σεζόν και ο Ματ Ντάρμπισιρ που ήρθε τον Ιανουάριο του 2009 επιλογή του Δημήτρη Θεοδωρίδη.
2009-2010 : Η μόνη μεταγραφή που έγινε με προσωπικές ενέργειες Κόκκαλη ήταν του Ζαουάντ Ζαϊρί που ήταν "καψούρα" του προέδρου από την εποχή που ο Ολυμπιακός είχε παίξει με την Σοσό για το κύπελλο UEFA και ο νεαρός τότε Αλγερινός χόρευε την άμυνα του Ολυμπιακού. Ήταν και η τελευταία παρέμβαση του προέδρου στα μεταγραφικά, καθώς παραχώρησε τη διαχείριση των μεταγραφικών θεμάτων οριστικά στους "Juniors", Δημήτρη Θεοδωρίδη και Σωκράτη Κόκκαλη Jr. - ο Δημήτρης Θεοδωρίδης είχε ήδη εμπλακεί στα μεταγραφικά από την προηγούμενη σεζόν, καθώς όπως είπαμε και λίγο πριν ο Ματ Ντάρμπισιρ ήταν προσωπική του επιλογή.
Ποιές μεταγραφές αποδείχθηκαν τελικά πιο χρήσιμες; Αυτές που έκαναν οι προπονητές, ή αυτές που έκανε ο πρόεδρος; Τα συμπεράσματα δικά σας...
Σωκράτης και προπονητές
Θα μπορούσε κανείς να γράψει ολόκληρο βιβλίο για το θέμα "Σωκράτης Κόκκαλης και προπονητές". Από τις 15/03/1993 που ανέλαβε και επίσημα πρόεδρος της ΠΑΕ, ο Κόκκαλης έχει αλλάξει σχεδόν μια... εικοσάδα προπονητές. Το πιο ωραίο είναι πως στη... "συγκυβέρνηση" του 1992 με πρόεδρο το Σταύρο Νταϊφά, ήταν αντίθετος στο ενδεχόμενο να αλλαχθεί ο προπονητής της ομάδας, Όλεγκ Μπλαχίν, καθώς έλεγε πως "δεν είναι λύση οι αλλαγές προπονητών". Βλέποντας όμως το Σταύρο Νταϊφά να αλλάζει 4 (!) προπονητές στο διάστημα που παρέμεινε στην προεδρία (Μπλαχίν, Γεωργιάδης, Φίλης, Πέτροβιτς), μάλλον κόλλησε το... μικρόβιο της προπονητοφαγίας.Παρακάτω ακολουθεί μια συνοπτική μονάχα περιγραφή των προπονητών που πέρασαν απ'τον πάγκο του Ολυμπιακού επί προεδρίας Σωκράτη Κόκκαλη :
01.02.1993 - 05.11.1993, Λιούμπομιρ Πέτροβιτς : O Κόκκαλης ανέλαβε δύο μήνες μετά την πρόσληψη του Λιούμπομιρ Πέτροβιτς, τον οποίο είχε εγκρίνει σαν μέλος του Δ.Σ. της διοίκησης Νταϊφά. Πριν καλά-καλά κλείσει χρόνο και με αφορμή την κακή πορεία της ομάδας σε Ελλάδα και Ευρώπη, στέλνει τον πρώην πρωταθλητή Ευρώπης Πέτροβιτς στο σπίτι του.
06.11.1993 - 26.01.1994, Κώστας Πολυχρονίου : Ο πρώτος υπηρεσιακός προπονητής επί προεδρίας Κόκκαλη. Ο "κυρ Κώστας" όπως τον αποκαλούσαν όλοι ήταν ένας καλοκάγαθος άνθρωπος που απο προπονητική δεν έπαιρνε χαμπάρι. Ο Κόκκαλης είχε κατά νου να πορευθεί με αυτόν μέχρι το τέλος της σεζόν ώστε να έχει χρόνο να βρεί τον κατάλληλο προπονητή για τον Ολυμπιακό. Ο κυρ Κώστας αποδείχθηκε (πολύ) λίγος, ο Ολυμπιακός όδευε ολοταχώς προς μια αποτυχημένη χρονιά και ο Κόκκαλης σε μια απέλπιδα προσπάθεια να σώσει ότι απομένει απ'τη χρονιά, τον διώχνει και φέρνει τον επόμενο.
27.01.1994 - 16.09.1994, Νίκος Αλέφαντος : Ο Αλέφαντος αναλαμβάνει την αποστολή να βγάλει τον Ολυμπιακό στην Ευρώπη. Με το που πατάει το πόδι του, ο Ολυμπιακός αποκλείεται απ'το κύπελλο Ελλάδος, αλλά τελικά σώζει τη χρονιά και βγαίνει στο UEFA. Το εμφατικό 3-0 επί της ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη ενθουσιάζει τον Κόκκαλη που του λέει "μένεις". Ο Αλέφαντος κάνει τη χειρότερη προετοιμασία της δεκαετίας, ο Ολυμπιακός σέρνεται, χάνει 1-2 απ'την υποβιβασμένη στη Β' Εθνική Μαρσέϊγ και ο Αλέφαντος πάει σπίτι του κραυγάζοντας "με έφαγε αυτό το πιράνχας, ο Λούβαρης".
17.9.1994 - 20.10.1994, Νίκος Γιούτσος : Αν δε σε στηρίξει η οικογένεια σου, τότε ποιός θα σε στηρίξει; Ο Κόκκαλης ζητεί χείρα βοηθείας στο πρόσωπο του κουμπάρου του, Νίκου Γιούτσου, ο οποίος ξεκαθαρίζει οτι δεν έχει σκοπό να μείνει ως πρώτος αλλά να βοηθήσει για έναν-δυό μήνες το πολύ, όσο χρειάζεται δηλαδή να βρεθεί κανονικός προπονητής. Το κοουτσάρισμα του ήταν μνημειώδες και ανάγκασε τον Κόκκαλη να χτυπήσει την πόρτα ενός παλιού γνώριμου.
21.10.1994 - 8.7.1995, Τάϊς Λίμπρεχτς : Ο Ολλανδός με το αίσθημα ανωτερότητας επί των... μαύρων, των Λατίνων και όποιου τέλος πάντων δε του άρεσαν τα μούτρα του κοντεύει να πάθει εγκεφαλικό απ'τα εργομετρικά της ομάδας. Πλακώνεται με τον Ίβιτς, με το Μαρινάκη, με τον Τσιαντάκη (αυτό όντως ήταν κατόρθωμα), με τον Εστάϊ αλλά σουλουπώνει κάπως τον Ολυμπιακό και ο Κόκκαλης του δίνει το ΟΚ να χτίσει την ομάδα της επόμενης σεζόν. Την πρώτη ημέρα της προετοιμασίας για τη σεζόν 1995-1996 ο Λίμπρεχτς ξιφουλκεί κατά της διοίκησης λόγω της αποδέσμευσης Τσαλουχίδη και γίνεται ο πρώτος προπονητής που θα απολυθεί επί Κόκκαλη απ'την... προετοιμασία.
9.7.1995 - 11.1.1996, Σταύρος Διαμαντόπουλος : Κάπου εκεί άρχισε η εμμονή του Κόκκαλη με το απόφθεγμα "να αναδείξουμε έναν Έλληνα προπονητή". Τώρα τι ακριβώς βρήκε στον κυρ-Σταύρο Διαμαντόπουλο, είναι απορίας άξιον. Πέραν του γεγονότος οτι του'χε βγάλει το λάδι με αντίπαλο το Λεβαδειακό την περασμένη σεζόν σε πρωτάθλημα και κύπελλο, ο Διαμαντόπουλος με το ταβερνιάρικο λουκ έκανε "μπαμ" από μακριά ότι δεν έκανε για προπονητής του Ολυμπιακού. Πρόλαβε να κάνει τη μία απ'τις... 2 παρελάσεις αλλά η εντός έδρας ήττα απ'τον Παναθηναϊκό για το πρωτάθλημα και η ήττα με άθλια εμφάνιση απ'την ΑΕΚ στο κύπελλο εξοργίζει τον Κόκκαλη που βλέπει άλλη μια χρονιά να πηγαίνει χαμένη και διώχνει κλωτσηδόν το Διαμαντόπουλο.
12.1.1996 - 25.6.1996, Μελέτης Περσίας : Ο Κόκκαλης έχει πάρει τη μεγάλη απόφαση να κοιτάξει επιτέλους για σοβαρό προπονητή. Αναθέτει την ομάδα στον βοηθό του Διαμαντόπουλο και παλιό παίκτη της ομάδας, Μελέτη Περσία. Εν τω μεταξύ, σχεδόν ένα μήνα μετά, έρχεται σε συμφωνία με τον τότε προπονητή της ΑΕΚ, Ντούσαν Μπάγεβιτς για να αναλάβει την ομάδα απ'το καλοκαίρι. Ο Περσίας με εντολή Κόκκαλη προετοιμάζει την ομάδα στο αγαπημένο 4-4-2 του Μπάγεβιτς (και του προέδρου) με υποδείξεις-οδηγούς Μπάγεβιτς. Η παρουσία του Περσία σε αυτό το διάστημα ανταμείβεται με παραμονή και τη νέα σεζόν, ως βοηθός του νέου προπονητή.
26.6.1996 - 10.11.1999, Ντούσαν Μπάγεβιτς : Ο Μπάγεβιτς ήταν η κίνηση κλειδί του Κόκκαλη. Του παρείχε όλες τις ανέσεις (απόλυτο έλεγχο του τμήματος, όποιες μεταγραφές ήθελε, τη στήριξη του ιδίου και την πλήρη αποδοχή από Δ.Σ. και κόσμο) και με το Μπάγεβιτς στον πάγκο ο Ολυμπιακός έσπασε τα "πέτρινα χρόνια" και κατέκτησε 3 σερί πρωταθλήματα και ένα κύπελλο, ενώ έφτασε μια ανάσα απ'την πρόκριση στους "4" του Champions League. Η επόμενη σεζόν ξεκίνησε στην Ελλάδα όπως είχε τελειώσει, με πολύ καλές εμφανίσεις, αλλά με μια κακή πορεία στο Champions League. Επιπλέον, η κόντρα του με τον νέο σταρ της ομάδας, Ζλάτκο Ζάχοβιτς, ανάγκασε τον Κόκκαλη να ακούσει την "αυλή" του που υποστήριζε οτι ο Μπάγεβιτς ξόφλησε και δε μπορεί να πάει παραπάνω την ομάδα και απέλυσε τον προπονητή των (μέχρι τότε) επιτυχιών.
11.11.1999 - 10.4.2000, Αλμπερτίνο Μπιγκόν : Πρωταθλητής Ιταλίας, επιλογή Πέτρου Κόκκαλη. Το θέμα ήταν οτι το πρωτάθλημα το'χε πάρει 8 χρόνια πριν με τη Νάπολι και με τους Μαραντόνα - Ντε Νάπολι - Καρέκα στη σύνθεση της. Ο Μπιγκόν που έμεινε στην ιστορία για τις μοδάτες καπαρντίνες του κάνει ότι μπορεί για να... χάσει ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα, πλακώνεται με το... Hulk Hogan του Ρέντη, Ζλάτκο Ζάχοβιτς και ο Κόκκαλης τον διώχνει έξαλλος.
10.4.2000 - 25.11.2000, Γιάννης Ματζουράκης : "Κόουτς Ματζούρ" on the rescue. Ο Γιάννης Ματζουράκης προσλαμβάνεται 8 αγωνιστικές πριν το τέλος με στόχο το δύσκολο έργο να κάνει το 8x8 και να κατακτήσει τον τίτλο. Ο Ματζουράκης το καταφέρνει, 4x4 για τον Ολυμπιακό και ο κόουτς Ματζούρ με βοηθό του έναν πρώην γυμναστή των εκπαιδευτηρίων Κωστέα Γείτονα και πρώην ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού, ξεκινούν την προετοιμασία. Ο Ολυμπιακός θα αποκλειστεί απ'το C.L. με 3 νίκες / 3 ήττες στον όμιλο και κάτω απ'την πολεμική κραυγή "αρχίδι - μουνάκι - Ματζουράκη" που δονούσε το ΟΑΚΑ στο 2-2 με τη Λίβερπουλ, κατάλαβε πως όταν είδε μπροστά του το Γιώργο Λούβαρη, δεν ήταν για καλό...
25.11.2000 - 9.10.2002, Τάκης Λεμονής : Ο γυμναστής των εκπαιδευτηρίων που λέγαμε, ανέλαβε πρώτος προπονητής. Αλλάζει το σύστημα στο παραδοσιακό 4-4-2 του Μπάγεβιτς και απλά βάζει 11 παίκτες κάθε φορά να παίξουν. Η ομάδα από πλευράς φυσικής κατάστασης "πέταγε" απ'την καλή προετοιμασία του Ματζουράκη και ο Λεμονής με το 4-4-2 και τους παίκτες να παίζουν ποδόσφαιρο ελευθέρας βοσκής αρχίζουν να σκορπάνε τεσσαροπεντάρες. Στους τυχερούς ήταν και η ΑΕΚ (6-1) και ο Παναθηναϊκός (4-1) για το κύπελλο. Ο Κόκκαλης ξεθάβει το πλάνο ανάδειξης προπονητή, προσθέτει και τη λέξη "νέος" και λέει : "Θέλουμε να αναδείξουμε έναν νέο Έλληνα προπονητή" και ανανεώνει το συμβόλαιο του Τάκη Λεμονή για δύο χρόνια. Ο Ολυμπιακός με το Λεμονή να προσπαθεί να εφαρμόσει το 4-5-1 παιδεύεται, αποκλείεται απ'την επόμενη φάση του C.L. και επαναφέρει το 4-4-2, κατακτώντας το πρωτάθλημα στην ισοβαθμία απ'την ΑΕΚ. Ο πρόεδρος που τον πίστευε τον διατηρεί, αλλά η εμμονή του να ξεφύγει απ'το 4-4-2 και η έπαρση που είχε αρχίσει να έχει, βλέποντας και οτι ο κόσμος τον στηρίζει οδηγούν σε άθλιο ποδόσφαιρο, νεό αποκλεισμό απ'το C.L. και κόντρα με τον μεγάλο σταρ της ομάδας, Τζιοβάνι. Ένα απόγευμα, ο Λεμονής μετά τη συνέντευξη τύπου ενός αγώνα κυπέλλου άκουσε το Γιώργο Λούβαρη να του λέει τη λυπητερή.
10.10.2002 - 30.10.2002, Γιάννης Κόλλιας : "Ο αρχιτέκτονας της Εθνικής Ελπίδων" Γιάννης Κόλλιας ήταν ένα καλοκάγαθο ανθρωπάκι που δε πείραζε μύγα, αλλά το να προσπαθήσει να διδάξει τα μυστικά της μπάλας στο Τζιοβάνι ή τον Αλεξανδρή ήταν μάλλον κακόγουστο αστείο. Ο Κόκκαλης αρχικά είχε πεί "προχωράμε με τον κύριο Κόλλια" αλλά αναγκάστηκε να τον "σκουπίσει" μόλις 20 ημέρες αργότερα, βλέποντας οτι σε 5 αγώνες με αυτόν στον πάγκο, ο Ολυμπιακός δεν είχε σταυρώσει νίκη.
7.11.2002 - 7.2.2003, Σρέτσκο Κάτανετς : Ο Κόκκαλης για πολλούς και διάφορους λόγους θέλει το "7ο συνεχόμενο" πρωτάθλημα. Πείθεται οτι η Ελληνική αγορά δεν βρίθει από προπονητές αξίας και κοιτάζει πάλι στο εξωτερικό, αλλά τέτοια εποχή δε βρίσκεις και τίποτα σπουδαίο. Έτσι, προχωρά σε συμφωνία με τον προπονητή της Εθνικής Σλοβενίας Σρέτσκο Κάτανετς και του αναθέτει την εντολή χτισίματος της ομάδας απ'την αρχή. Ακριβώς τρείς μήνες μετά, ο Κάτανετς δηλώνει σε συνέντευξη τύπου : "Δε μπορώ να καταλάβω αυτή την ψύχωση για το 7ο, εδώ πάμε να φτιάξουμε ομάδα". Με το που μαθαίνει ο Κόκκαλης τη δήλωση, στέλνει το Γιώργο Λούβαρη για τα περαιτέρω...
9.2.2003 - 17.3.2004, Όλεγκ Προτάσοφ : ... και το όνομα αυτού, Προτάσοφ. Ο Προτάσοφ που είχε προσληφθεί ως scout στο τεχνικό τιμ, παίρνει το χρίσμα. Ο Κόκκαλης απαιτεί το πρωτάθλημα, ο Ολυμπιακός φτάνει να το παίζει "μια ζαριά" στη Ριζούπολη με τον Παναθηναϊκό, ο Κόκκαλης βγαίνει μπροστά και δίνει τη συνέντευξη τύπου όπου χαρακτηρίζει "κότες" και "πελάτες" τους "πράσινους", η Ριζούπολη γίνεται Καμπότζη και ο Προτάσοφ στέφεται πρωταθλητής. Ο Ολυμπιακός τη νέα σεζόν ξεκινάει καλά, παίζει καλή μπάλα και στο Champions League, αλλά έρχεται μια κατραπακιά που όμοια της δεν είχε υπάρξει (7-0 απ'τη Γιουβέντους). Ο Κόκκαλης καταπίνει υπογλώσσια και δεν απολύει τον Προτάσοφ, αλλά έρχονται δύο ήττες εντός έδρας από ΠΑΟΚ και ΑΕΚ που μειώνουν τις ελπίδες του Ολυμπιακού για το 8ο συνεχόμενο και ο Προτάσοφ φεύγει...
17.3.2004 - 19.3.2004, Σίνισα Γκόγκιτς : Με την απόλυση του Όλεγκ Προτάσοφ, ο Κόκκαλης έχρισε πρώτο προπονητή τον Σίνισα Γκόγκιτς. Ο Γκόγκιτς έκανε μια προπόνηση στην ομάδα, όταν ενημερώθηκε πως ο Κόκκαλης στο Δ.Σ. της επόμενης ημέρας προσέλαβε στη... θέση του τον Νίκο Αλέφαντο.
19.3.2004 - 31.5.2004, Νίκος Αλέφαντος : Στο Δ.Σ. της 18.03.2004, τα μέλη εκφράζουν την ανησυχία τους για το γεγονός οτι επιλέχθηκε ο Σίνισα Γκόγκιτς για τη θέση του πρώτου προπονητή, τονίζοντας πως δεν έχει την απαραίτητη εμπειρία ακόμη για να οδηγήσει τον Ολυμπιακό. Στο τραπέζι ρίχνεται το όνομα του Νίκου Αναστόπουλου, προπονητή (τότε) της Κέρκυρας. Ο Κόκκαλης - με βαριά καρδιά - ακούει την εντολή της πλειοψηφίας και έρχεται (μέσω Σάββα Θεοδωρίδη) σε επαφή με τον "Αναστό". Η προσφορά; Τρίμηνο συμβόλαιο (χωρίς το "και βλέπουμε" που πρότεινε συνήθως). Ο μουστάκιας αρνείται να αναλάβει για ένα τρίμηνο, να χρεωθεί την ενδεχόμενη αποτυχία του Ολυμπιακού και να "καεί". Τα μέλη του Δ.Σ. σκέφτονται εναλλακτικές λύσεις και ανανεώνουν το ραντεβού τους για την επόμενη ημέρα. Στις 19.03.2004, ο Σ.Κόκκαλης με συνοπτικές διαδικασίες ανακοινώνει πως προχωράει στην πρόσληψη του Νίκου Αλέφαντου, καθώς "είναι ο μόνος που δέχεται να αναλάβει και ο μόνος που μπορεί να κάνει ηλεκτροσόκ στην ομάδα". Ο Αλέφαντος παραλίγο να κερδίσει μέσα στη Λεωφόρο τον Παναθηναϊκό και να φέρει τα πάνω-κάτω, αλλά ελέω Δούρου το 1-3 γίνεται 2-2 και ο Παναθηναϊκός θα μείνει πρώτος μέχρι το τέλος. Σα να μην έφτανε αυτό, ο Αλέφαντος έχασε στον τελικό του κυπέλλου με κάτω τα χέρια απ'τον Παναθηναϊκό στη Ν.Σμύρνη με 3-1 και κατάφερε το ακατόρθωτο : Στις τρείς παρουσίες του στον πάγκο του Ολυμπιακού, ο Παναθηναϊκός έκανε το νταμπλ...
1.6.2004 - 1.6.2005, Ντούσαν Μπάγεβιτς : Η χρονιά του περίφημου "Γαλλικού Μοντέλου". Στον Ολυμπιακό έχουν αποφασίσει να κρατήσουν ως τεχνικό διευθυντή τον Κριστιάν καρεμπέ (που μπροστά στο ενδεχόμενο δεχόταν ευχαρίστως να τερματίσει την καριέρα του), να φέρουν Γάλλο "μέντορα" για υπεύθυνο των ακαδημιών και φυσικά, Γάλλο προπονητή. Ο πρώτος υποψήφιος προπονητής είναι ο Ρεϊνάλντ Ντενουί, προπονητής με μία πολύ μεγάλη επιτυχία στην Ισπανία με τη Ρεάλ Σοσιεδάδ. Τελικά ο "σίγουρος" Ντενουί δεν δέχεται να αναλάβει τον Ολυμπιακό και ο Ολυμπιακός στρέφεται σε άλλον Γάλλο, τον Ελί Μπο, που με τη σειρά του αρνείται. Όταν προτείνουν στον Κόκκαλη έναν Γάλλο προπονητή ονόματι Κομπουαρέ (ο οποίος μόλις έχει αρχίσει την προπονητική καριέρα του και το βιογραφικό του δείχνει ότι έχει προπονήσει μόνο ομάδα β' κατηγορίας), ο Σωκράτης "ξηλώνει" τον Καρεμπέ πριν αρχίσει καν δουλειά, στέλνει σπίτι του τον... μέντορα Σουαντό και την επόμενη μέρα ανακοινώνει την επιστροφή του Μπάγεβιτς στον Ολυμπιακό. Οι οργανωμένοι είναι κάθετα αντίθετοι με την επαναφορά Μπάγεβιτς, αλλά τα καλά αποτελέσματα στο πρωτάθλημα και οι καλές εμφανίσεις στην Ευρώπη "καλμάρουν" την κατάσταση. Ώσπου, ένα βράδυ του Δεκέμβρη, έρχεται το ταξίδι στο Άνφιλντ. Ο Ολυμπιακός πάει προηγούμενος με 0-1 στα αποδυτήρια και χρειάζεται να φάει 3 γκολ για να μείνει εκτός επόμενης φάσης. Ο Ολυμπιακός... τα τρώει, μένει τρίτος στην ισοβαθμία και ο Ολυμπιακός χωρίζεται στα δύο. Το πρωτάθλημα θα περάσει απο 40 κύματα για να κατακτηθεί την τελευταία αγωνιστική, ο Ολυμπιακός κάνει νταμπλ κερδίζοντας τον Άρη στον τελικό με 3-0 και ο Μπάγεβιτς προλαβαίνει να παραιτηθεί πριν τον... παραιτήσουν.
5.7.2005 - 28.12.2006, Τρόντ Σόλιντ : Ο Κόκκαλης παρουσιάζει τον Τρόντ Σόλιντ στα ΜΜΕ και δηλώνει πως είναι "ο καλύτερος προπονητής που έχει έρθει στον Ολυμπιακό επί των ημερών του". Με τον Σόλιντ στο τιμόνι ο Ολυμπιακός την πρώτη χρονιά κάνει χοντρά χουνέρια σε ΑΕΚ (κυρίως) και Παναθηναϊκό και "σπάει" το προηγούμενο ρεκόρ (του) της "μεγάλης κατηγορίας", κάνοντας 16 συνεχόμενες νίκες. Ο Σόλιντ πλήρωσε την κακή πορεία του Ολυμπιακού στην Ευρώπη, όπου δύο συνεχόμενες σεζόν τερμάτισε τέταρτος, αλλά ο Κόκκαλης φέρει μεγάλη ευθύνη στην περίπτωση του για την ελλιπή ανανέωση του ρόστερ.
29.12.2006 - 11.03.2008, Τάκης Λεμονής : Ο Λεμονής που είχε-δεν είχε έναν μήνα στην Ξάνθη, δέχεται το κάλεσμα του Κόκκαλη και επιστρέφει στον Πειραιά. Ο κόσμος διχασμένος αυτή τη φορά και "ξενερωμένος" από άλλη μια "ηρωϊκή" επιστροφή, τον αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό. Ο Λεμονής πετυχαίνει να χάσει απ'τον Παναθηναϊκό μέσα στο Καραϊσκάκη, αλλά χάρη στο μαύρο χάλι των συνδιεκδικητών τερματίζει άνετα πρώτος. Την επόμενη χρονιά ο Λεμονής παρουσιάζει ένα "σκληρό" 4-5-1 με το οποίο κάνει πολύ καλές (έως εκπληκτικές) εμφανίσεις στην Ευρώπη, αλλά η εμμονή του σε αυτό το σύστημα βάζει τον Ολυμπιακό σε δεύτερο ρόλο στο πρωτάθλημα. Ο Κόκκαλης ενοχλημένος απ'τις συνεχείς κόντρες του τεχνικού διευθυντή, Ίλια Ίβιτς, με το Λεμονή, απ'την κακή εμφάνιση-αποκλεισμό στη φάση των "16" απ'τη Τσέλσι και την εντός έδρας γκέλα με τον Αστέρα Τρίπολης που θέτει σε κίνδυνο την κατάκτηση του πρωταθλήματος, "σκουπίζει" το Λεμονή (και μετά από λίγο καιρό και τον Ίβιτς). "Δε μπορεί να έχουμε δώσει 20+ εκ. ευρώ σε μεταγραφές και να μη μπορούμε να κερδίσουμε τον Αστέρα", είπε χαρακτηριστικά ο Κόκκαλης.
12.03.2008 - 31.05.2008, Χοσέ Σεγούρα : Το χρίσμα παίρνει ο βοηθός του Λεμονή, Χοσέ Σεγούρα, ένας "επιστήμονας του ποδοσφαίρου" όπως έλεγαν, με θητεία βοηθού σε Μπαρτσελόνα, ΑΕΚ (βοηθός του Λορένθο Σέρα Φερέρ). Προπονητής κανονικός πάντως δεν είναι και αυτό φάνηκε στην πορεία, άσχετα αν ο Ολυμπιακός έκανε το νταμπλ. Η σεζόν 2007-2008 κλείνει με τον τρόπο που έκλεισε και η σεζόν 2004-2005 : το πρωτάθλημα σφραγίστηκε με νίκη την τελευταία αγωνιστική επί του Ηρακλή και το κύπελλο κατακτήθηκε με αντίπαλο τον Άρη, ενώ ο προπονητής που σήκωσε τις κούπες παραιτήθηκε. Πιστός στο δόγμα "προπονητής που μου παίρνει το πρωτάθλημα, δε διώχνεται", ο Κόκκαλης προσφέρει στον Ισπανό βοηθό του Λεμονή διετές συμβόλαιο. Φοβούμενος το κράξιμο του κόσμου (που του τα'χε μαζεμένα μετά τη βαριά ήττα απ'την ΑΕΚ μέσα στη σεζόν), ο Ισπανός επικαλείται "προσωπικό πρόβλημα" και γυρίζει στην πατρίδα του.
01.06.2008 - 31.05.2009, Ερνέστο Βαλβέρδε : Ο Σωκράτης Κόκκαλης μετά την κατάκτηση του νταμπλ κάνει πρόταση στον Χοσέ Σεγούρα να παραμείνει στην ομάδα ως πρώτος προπονητής. Ο Ισπανός που προς τιμήν του αντιλήφθηκε οτι δεν είχε το ειδικό βάρος για να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις που έχει η θέση του πρώτου προπονητή αρνείται ευγενικά (και μπαίνει στο βιβλίο των ρεκόρ... Κόκκαλη, καθώς γίνεται ο πρώτος προπονητής που του αρνήθηκε ανανέωση συμβολαίου) και αποχωρεί από την ομάδα, με τον Κόκκαλη να αποφασίζει να κινηθεί για προπονητή από την Ισπανία. Η πρώτη δύσκολη αποστολή του Γιάννη Χρυσικόπουλου ως "αντι-Λούβαρης" είναι να μεταβεί στην Ισπανία λοιπόν και να προσπαθήσει να πείσει τον προπονητή της Εσπανιόλ, Ερνέστο Βαλβέρδε να δεχτεί να έρθει στην Ελλάδα για λογαριασμό του Θρύλου. Ο κυρ-Γιάννης το παλεύει, ο Κόκκαλης επεμβαίνει στις συζητήσεις και ο Βαλβέρδε λέει το "ναι". Ήταν μια έντονη σχέση η σχέση μεταξύ προέδρου και προπονητή, με τον Κόκκαλη να σκέφτεται να τον απολύσει αρχικά μετά τον αποκλεισμό - σοκ από την Ανόρθωση στα προκριματικά του Champions League, να πίνει νερό στο όνομα του Ισπανού στη συνέχεια μετά την 5άρα στην Μπενφίκα και την 4άρα στη Χέρτα και να του προτείνει ανανέωση του συμβολαίου από τον Δεκέμβρη (κάτι που ποτέ ο Κόκκαλης δεν είχε κάνει) για να καταλήξουν οι δύο πλευρές στον χωρισμό με τον Κόκκαλη να ρίχνει κεραυνούς στη συνέντευξη τύπου στο κλείσιμο της σεζόν, λέγοντας μεταξύ άλλων τα αμίμητα "και τι έγινε που πήρε νταμπλ ο Βαλβέρδε με τον Ολυμπιακό, κι εγώ αν πάω να προπονήσω τη Μπαρτσελόνα, τι διάολο, 3ος θα καταφέρω να βγω" και το "χτυπάγαμε πέναλτι μέχρι το ξημέρωμα για να πάρουμε το κύπελλο στον τελικό". Ο Κόκκαλης άφηνε να εννοηθεί οτι ο Ολυμπιακός θα βάδιζε στα ίδια χνάρια, ήτοι θα έβρισκε Ισπανοτραφή προπονητή για να ακολουθήσει παρόμοια φιλοσοφία με τα πρώτα ονόματα να είναι του τύπου Λάουντρουπ, Καπαρός, Μανθάνο. Είχε αρχίσει όμως να "σέρνεται" μια φημολογία που καθόλου δεν άρεσε στον κόσμο, και αφορούσε την επικείμενη πρόσληψη ενός προπονητή που ελάχιστοι εκτιμούσαν. Κάπου εδώ κλείνει η αναφορά στο θέμα "Κόκκαλης και προπονητές" και πάμε σε νέο θέμα, γιατί αυτά που συνέβησαν τη σεζόν 2009-2010 και ήταν ουσιαστικά ο προάγγελος της αποχώρησης Κόκκαλη, είναι ένα κεφάλαιο μόνα τους...
Το (ανώφελο) ψηστήρι στους μεγάλους προπονητές
Η μεγάλη απορία της πλειοψηφίας του κόσμου είναι : "Πως ένας επιχειρηματίας τέτοιου βεληνεκούς, που διοικεί έναν κολοσσό, που διαχειρίζεται χιλιάδες κόσμο ανθρώπινο δυναμικό, που επιλέγει στις επιχειρήσεις του κορυφαία στελέχη, να μη μπορεί να επιλέξει έναν προπονητή της προκοπής;".Σωστός ο προβληματισμός. Η αλήθεια είναι πως αρκετές φορές ο Κόκκαλης έχει "κυνηγήσει" μεγάλα ονόματα της προπονητικής, ονόματα υπεράνω πάσης αμφισβήτησης, αλλά δεν έχουν "κάτσει", παρά τις - κατά κοινή ομολογία - εξωπραγματικές απολαβές και bonuses που τους προσέφερε.
Υπάρχει ο αντίλογος σε αυτό, που λέει ότι "οι μεγάλοι προπονητές για να έρθουν δε χρειάζονται μόνο λεφτά στον προσωπικό τους λογαριασμό... θέλουν και μεγάλους παίκτες για να χτίσουν την ομάδα". Σωστό αυτό, εν μέρει όμως. Αν φέρεις π.χ. αύριο το Μουρίνιο, τον Καπέλο ή το Φέργκιουσον και του πείς "θέλω νταμπλ και τελικό Champions League", είναι λογικό να σου πεί "ωραία, κι εγώ θέλω τον Α, τον Β, τον Χ, τον Υ και τον Ζ". Στον επιχειρηματικό κόσμο, όταν η διοίκηση αναθέτει σε έναν manager να επιτύχει κάποιους στόχους, περιμένει απ'αυτόν πρώτα απ'όλα να πεί αν μπορεί να τους φέρει εις πέρας αφ'ενός και να πεί τι "όπλα" χρειάζεται για να το πετύχει αφ'ετέρου. Τι γίνεται όμως όταν θέλεις να φέρεις έναν προπονητή με στόχο "νταμπλ στην Ελλάδα και πρόκριση στην επόμενη φάση του Champions League" και αυτός αξιώνει μεταγραφές 20 εκ. ευρώ για να το επιτύχει; Ένα το κρατούμενο.
Το δεύτερο είναι οτι άντε και πληρώνεις τον προπονητή, άντε και αποδέχεσαι τις εισηγήσεις του. Πως πείθεις παίκτες - συνήθως "αστέρια" στις ομάδες τους - να αφήσουν σε καλή ηλικία (25-30 ετών μάξιμουμ) ένα προηγμένο πρωτάθλημα για να έρθουν στην Ελλάδα όπου ευδοκιμούν οι ξυλοκόποι και οι άμπαλοι πάσης φύσεως; Απλά δεν έρχονται και τα χρήματα δεν παίζουν κανένα ρόλο. Κλασικό παράδειγμα, ο Πάολο Φούτρε. Ο Κοσκωτάς του έδινε ετήσιο μισθό 1,5 δισ. δραχμές το σωτήριον έτος 1988 και άλλα 3 δισ. στην Ατλέτικο Μαδρίτης για να τον πουλήσει. Οι Ισπανοί ζητούσαν "κάτι παραπάνω" για να τα βρούν, αλλά ο Φούτρε άκουγε Ελλάδα και έβγαζε σπυριά.
Υπάρχουν περιπτώσεις που οι "σταρ" λένε το πολυπόθητο "ναι", αλλά οι περιπτώσεις που παίζουν και μπάλα είναι ελάχιστες. Τρανότερο και λαμπρότερο παράδειγμα όλων; Ζλάτκο Ζάχοβιτς. "Πρώτο όνομα" όταν ήρθε στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 1999 απ'την Πόρτο με την Ατλέτικο Μαδρίτης και τη Βαλένθια να "σφάζονται στην ποδιά του". Αποτέλεσμα; Τσακώθηκε με το Μπάγεβιτς, σηκώθηκε έφυγε, τον έφεραν πίσω, τσακώθηκε με το Μπιγκόν και ξανάφυγε. Η απάντηση λοιπόν στο "πως πείθεις αυτούς τους παίκτες να έρθουν" είναι "δύσκολα" ή ακόμα χειρότερα, "ξέχασε το, δεν έρχονται". Άλλωστε αν δεί κανείς την πορεία του Ολυμπιακού απ'το 1979-1980 μέχρι και σήμερα, θα δεί οτι οι παίκτες - αστέρια που δέχτηκαν να έρθουν στον Ολυμπιακό σε αυτή την ηλικία , δε γεμίζουν καλά - καλά ταξί : Λάγιος Ντέταρι, Τζιοβάνι Σίλβα Ντε Ολιβέϊρα, Λουτσιάνο Γκαλέτι. Άπαντες ηλικίας 25-28 ετών όταν ήρθαν στην Ελλάδα (δε βάζω μέσα τους Λατινοαμερικάνους που δεν έχουν παίξει στην Ευρώπη ποτέ, για τους οποίους οι καλοί ξένοι προπονητές δε βάζουν ποτέ το χέρι στη φωτιά για την απόκτηση τους). Αντιθέτως, τα πράγματα είναι πιο απλά αν ψάξεις να βρείς παίκτες-ονόματα που έχουν "καβαντζάρει" τα 30-31 τους χρόνια, αλλά τότε είναι αμφίβολο αν θα ικανοποιηθεί ο ξένος τεχνικός.
Επιστρέφοντας στο θέμα των προπονητών : Η πρώτη κρούση του σε μεγάλο ξένο προπονητή έγινε το 1994, μετά την απομάκρυνση του Αλέφαντου. Το όνομα του εκλεκτού; Αρσέν Βενγκέρ. Προπονητής της Μονακό μέχρι πρότινος (παραιτήθηκε γιατί ήθελε να κάνει κάτι καινούργιο, όπως είχε πεί), με σταθερά καλή παρουσία στο Σαμπιονά και στην Ευρώπη και αποδεδειγμένη την ικανότητα του να "βγάζει" νεαρούς παίκτες (Τερί Ανρί, Νταβίντ Τρεζεγκέ). Ο Βενγκέρ δέχτηκε μια άκρως δελεαστική πρόταση απ'τον Κόκκαλη που πραγματικά έδινε "γη και ύδωρ" στον Αλσατό τεχνικό για να αναλάβει τις τύχες της ομάδας. Μάλιστα, τα διεθνή μέσα είχαν αρχίσει να χαρακτηρίζουν "σχεδόν τελειωμένη" την έλευση Βενγκέρ στον Ολυμπιακό και ο Αλσατός βρέθηκε στις κερκίδες του Σταδίου "Καραϊσκάκη" για να παρακολουθήσει ιδίοις όμμασι τη νέα του ομάδα. Τελικά αποδέχθηκε την πρόταση της Ιαπωνικής Ναγκόγια Γκράμπους Έϊτ, αφήνοντας τον Ολυμπιακό στα κρύα του λουτρού...
Ακολούθησαν κρούσεις σε "γερά" ονόματα. Μαρτσέλο Λίπι, Λουΐ Φερναντέζ, Ρεϊνάλντ Ντενουΐ, Πολ Λε Γκουέν. Η απάντηση, η ίδια στερεότυπη : "Ευχαριστούμε, δε θα πάρουμε"...
Αυτό που μπορεί κάποιος να καταλογίσει στον Κόκκαλη, είναι την παντελή έλλειψη "σχεδίου Β'", ή "Backup Plan", στη γλώσσα των επιχειρήσεων. Κυνηγάει το μεγάλο του στόχο με μανία, αλλά αν του πεί "όχι" τα χάνει και αντιδρά σπασμωδικά. Παραδείγματα :
1) Το 1994 κυνηγάει τον Αρσέν Βενγκέρ. Ο Γάλλος αρνείται (προτίμησε να πάει στην... Ιαπωνία και τη Ναγκόγια Γκράμπους Έϊτ) και επιλέγει τον Τάϊς Λίμπρεχτς που είχε αποφασίσει να εγκαταλείψει την προπονητική και είχε γίνει τεχνικός διευθυντής της Φέγενορντ.
2) Το 1999 μετά την αποπομπή του Μπάγεβιτς, χτυπάει την πόρτα του Μαρτσέλο Λίπι. Ο Ιταλός αρνείται και επιλέγει τον άνεργο επί... έτη, Αλμπέρτο Μπιγκόν.
3) Το καλοκαίρι του 2000 αποφασίζει να "χτυπήσει" την πόρτα του Μαρτσέλο Λίπι. Ο Ιταλός αρνείται και ο Κόκκαλης ανανεώνει τη συνεργασία του με το Γιάννη Ματζουράκη.
4) Στα τέλη του 2000, με την απόλυση του Γιάννη Ματζουράκη, χτυπάει την πόρτα του Λουΐ Φερναντέζ. Ο Γάλλος πάει στην Παρί Σεν Ζερμέν και ο Κόκκαλης χρίζει πρώτο προπονητή τον Τάκη Λεμονή.
5) Το 2004 αποφασίζεται να ακολουθηθεί όπως είπαμε και πιο πάνω "το Γαλλικό Μοντέλο" και κυνηγάει τον Ρεϊνάλντ Ντενουΐ που έκανε "θαύματα" με τη Ρεάλ Σοσιεδάδ. Ο Ντενουΐ αρνείται και εν μία νυκτί ο Κόκκαλης καταργεί Σουαντό και Καρεμπέ και ξαναφέρνει το Μπάγεβιτς.
Η μοναδική περίπτωση που ο Κόκκαλης έδειξε να έχει όντως εναλλακτικό πλάνο, ήταν στην περίπτωση του Πολ Λε Γκουέν. Το καλοκαίρι του 2005 ο Κόκκαλης αποφασίζει να δώσει στον Γάλλο ότι ζητήσει προκειμένου να τον πείσει να αναλάβει την ομάδα. Ο Λε Γκουέν ζητάει πριμ, μπόνους, έξτρα πριμ, έξτρα μπόνους. Ο Κόκκαλης λέει "έγινε". Ο Γάλλος ζητάει το αστέρι της Λυόν, Ζουνίνιο Περναμπουκάνο και το Τζον Κάριου, λέγοντας πως "μπορεί να μεσολαβήσει". Ο Κόκκαλης δίνει το ΟΚ και πάλι και ο Γάλλος ζητάει χρόνο "να το σκεφτεί". Το σκέφτεται, το ξανασκέφτεται, το ξαναματασκέφτεται... Αλλά εις μάτην. Ο Γάλλος δεν απαντάει ποτέ αλλά ο Κόκκαλης έχει ήδη προσυμφωνήσει με τον Τρόντ Σόλιντ και έτσι η προετοιμασία ξεκινάει στην ώρα της και χωρίς προβλήματα.
01/06/2009 - 01/07/2010 : Η αρχή του τέλους... και οι τίτλοι τέλους
Ο Γεωργιανός όμως πέτυχε τον σπουδαιότερο στόχο : Πέρασε τους δύο προκριματικούς με τέσσερις νίκες και έβαλε τον Ολυμπιακό στους ομίλους, έστω και αν η γκρίνια για το αμυντικογενές στήσιμο της ομάδας ολοένα και πλήθαιναν. Η πρεμιέρα με τη νίκη-παρέλαση 0-2 στη Λάρισα ηρέμησε κάπως τα πνεύματα, αλλά οι γκρίνιες έγιναν κραυγές μετά τον φιλικό αγώνα με τον Εργοτέλη στην Κρήτη και την απίστευτη ήττα με 5-0. Η ομάδα και ο κόσμος ήταν καζάνι που έβραζε, ο ηλεκτρονικός και έντυπος λόγος των ΜΜΕ έριχνε λάδι στη φωτιά και ο αγώνας με την Καβάλα στο Καραϊσκάκη αποτέλεσε το τέλος για τον Κετσπάγια : Το εντός έδρας 0-0 και η κακή εμφάνιση της ομάδας έστρεψε τον κόσμο τόσο κατά του Κετσπάγια όσο και κατά του Κόκκαλη και το "Ερνέστο Βαλβέρδε" που ακούστηκε στο Καραϊσκάκη ήταν ευθεία βολή κατά του προέδρου - όχι γιατί έφυγε ο Βαλβέρδε, αλλά γιατί επιλέχθηκε ο Κετσπάγια. Προσωρινός αντικαταστάτης του Γεωργιανού αναλαμβάνει ο Μπόζινταρ Μπάντοβιτς με βοηθό τον Ανδρέα Νινιάδη, τους οποίους εκτιμούσε ο πρόεδρος. Με Μπάντοβιτς στον πάγκο, ο Ολυμπιακός κάνει μέσα σε ένα τετραήμερο δυό σπουδαίες νίκες (με Άλκμααρ 1-0 για το Champions League και με ΠΑΟΚ 1-2 στην Τούμπα), ενώ με ενέργειες του Δημήτρη Θεοδωρίδη βρίσκεται ο διάδοχος του Κετσπάγια : Ο Αρτούρ Αντούνες Κοϊμπρα, ευρύτερα γνωστός ως Ζίκο, αναλαμβάνει τις τύχες του Ολυμπιακού.
Ο Ζίκο ξεκίνησε εντυπωσιακά στον πάγκο του Ολυμπιακού : H ομάδα έκανε 6 νίκες στους πρώτους 7 αγώνες του Ζίκο στον πάγκο της ομάδας, αλλά η ήττα από την Άρσεναλ στο Emirates αντιμετωπίστηκε ώς ήττα "εντός" προγράμματος, ενώ η σπουδαία νίκη στο Καραϊσκάκη επί της Σταντάρντ Λιέγης διατηρούσε το ηθικό υψηλό. Κάπου εκεί όμως τελείωσε η περίοδος ευδαιμονίας και άρχισαν τα στραβοπατήματα. Στραβοπατήματα που στην πορεία του πρωταθλήματος αποδείχθηκαν οδυνηρές γκέλες. Στις 27/10/2009 ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε από τον Πανσερραϊκό αφού ηττήθηκε με 3-1 στις Σέρρες πραγματοποιώντας τραγική εμφάνιση, χωρίς να αποτελεί δικαιολογία το οτι έπαιζε με πολλούς αναπληρωματικούς. Ο αποκλεισμός από ομάδα Β' Εθνικής στο ξεκίνημα μάλιστα της διοργάνωσης έφερε αναταραχή στην ομάδα και άρχισαν να βγαίνουν προς τα έξω μουρμούρες αναφορικά με τις τακτικές του Ζίκο. Ο Βραζιλιάνος είχε φέρει στην ομάδα έναν συμπατριώτη του γυμναστή, "ειδικό στην φυσική κατάσταση", τον Μοράσι Σαντάνα ο οποίος αφού εξήγγειλε "μίνι προετοιμασία" δήλωσε πως "σε ένα μήνα η ομάδα θα είναι αγνώριστη". Ο Σαντάνα έκανε πράξη τη δήλωση του καθώς όσο περνούσε ο καιρός η ομάδα γινόταν όντως αγνώριστη : Τραυματισμοί, ντεφορμάρισμα, απειθαρχία. Ο Ζίκο συνιστούσε ψυχραιμία και δήλωνε πως η ομάδα θέλει τέσσερις μεταγραφές για να διεκδικήσει το πρωτάθλημα, δήλωση που προκάλεσε πανικό στη διοίκηση.
Στα αγωνιστικά πάντως τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Στην επόμενη εξάδα αγώνων ο Ολυμπιακός έκανε μόλις μία νίκη (με Ατρόμητο), ενώ είχε 2 ήττες (από Πανσερραϊκό και Σταντάρντ Λιέγης) και 3 ισοπαλίες (με Ηρακλή, ΠΑΣ Γιάννινα και Άλκμααρ) και πήγαινε με γκρίνια, ελλείψεις και πεσμένο ηθικό στην "μετωπική" με τον Παναθηναϊκό στο στάδιο Καραϊσκάκη. Το επιβλητικό 2-0 με τα δύο γκολ του Κώστα Μήτρογλου και η πρώτη θέση στο πρωτάθλημα κουκούλωσε τα προβλήματα και όλοι προσδοκούσαν σε καλύτερες ημέρες και την κατάκτηση του 6ου σερί τίτλου. Με το ηθικό στα ύψη ο Ολυμπιακός θα "καθαρίσει" την Ξάνθη και τον Πανθρακικό, ενώ θα "σφραγίσει" και την πρόκριση στους "16" του Champions League με μια νίκη επί της Άρσεναλ με 1-0, πριν ταξιδέψει στη Θεσσαλονίκη για να αντιμετωπίσει τον Άρη στα πλαίσια της τελευταίας αγωνιστικής του πρώτου γύρου. Και από τις 20/12/2009 άρχισαν τα γεγονότα... Ο Ολυμπιακός έχασε με κάτω τα χέρια από τον Άρη με 1-0 και έχασε την πρωτιά, σε μια βραδιά που ο Βραζιλιάνος προπονητής έδωσε ρέστα ξεθάβοντας τον Ντιντιέ Ντομί και βάζοντας τον βασικό αμυντικό χαφ. Ο Ζίκο έδωσε ένα... προκλητικό 9ήμερο ρεπό στην ομάδα, αφού και ο ίδιος ήθελε να μεταβεί στην πατρίδα του για να παρευρεθεί στα αποκαλυπτήρια αγάλματος προς τιμήν του και να συμμετάσχει σε φιλικό αγώνα, όλα αυτά με τον Ολυμπιακό να έχει να δώσει ντέρμπι αμέσως μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων στο Καραϊσκάκη με την ΑΕΚ. Όσα ακολούθησαν με την επιστροφή της ομάδας θα γραφτούν στην ιστορία, με τον Ολυμπιακό να χάνει εντός έδρας από την ΑΕΚ με 1-2, τον Ζίκο να δηλώνει οτι ο Ντουντού αν και τραυματίας πήγε και έπαιξε σε φιλικό στη Βραζιλία και επιδείνωσε το τραύμα του (!) και να λέει πως "δεν χάθηκε και τίποτα με αυτή την ήττα". Το κλίμα είχε βαρύνει επικίνδυνα για τον Βραζιλιάνο ο οποίος έδειχνε να είναι πραγματικά στον κόσμο του, ενώ οι παίκτες του, ο φίλα προσκείμενος και μη τύπος και οι οπαδοί τον περνούσαν πριονοκορδέλα για τις παλαβομάρες του, ενώ το περιβάλλον του "γκρίνιαζε" διακριτικά για τις μεταγραφικές του εισηγήσεις που πετάχτηκαν στα σκουπίδια. Υπήρξαν και κάποια τραβηγμένα δημοσιεύματα που είχαν σκοπό να δαιμονοποιήσουν τον Ζίκο, όπως εκείνο που "αποκάλυπτε" πως χάλασαν οι διαπραγματεύσεις με τον αστέρα της Μαρσέϊγ, Χατέμ Μπεν Αρφά, γιατί είχε έρθει λέει ο μάνατζερ του, χτύπησαν την πόρτα του γραφείου του Ζίκο και αυτός βγήκε με το... σώβρακο.
Ήταν ηλίου φαεινότερο πως ο Ζίκο περίμενε την απόλυση του και όλοι απορούσαν γιατί ο Σωκράτης Κόκκαλης δεν προχωρούσε στην αντικατάσταση του, αφού σύμφωνα με τις λεπτομέρειες της αρχικής συμφωνίας δεν προβλεπόταν αποζημίωση σε περίπτωση απόλυσης του Βραζιλιάνου. Ξαφνικά λοιπόν προέκυψε μια αποζημίωση που άγγιζε το 1.000.000 ευρώ και έγινε ξεκάθαρο σε όλους οτι ο μεν Ζίκο περίμενε την αποζημίωση και πούλαγε τρέλα, ο δε Κόκκαλης περίμενε να... ενδώσει στις πιέσεις ο Ζίκο και να παραιτηθεί από μόνος του. Το νικηφόρο 2-1 με τη Λάρισα στο Καραϊσκάκη ήταν διαδήλωση κατά του Ζίκο αλλά και του Κόκκαλη, με τον κόσμο να μην αντέχει να βλέπει την ομάδα να σέρνεται, αλλά καμμία απ'τις δύο πλευρές δεν έκανε την κίνηση της - ο Κόκκαλης έλειπε άλλωστε στην Αμερική. Τελικά η νέα γκέλα με 0-0 στην Καβάλα ώθησε τη διοίκηση να απολύσει τον Ζίκο λέγοντας "δεν του δίνουμε φράγκο" και τον Βραζιλιάνο να λέει "no problem, θα πάω στην UEFA", να αποχωρεί από την ομάδα και να αφήνει πίσω του συντρίμμια. Ο Κόκκαλης φωνάζει και πάλι τον Μπάντοβιτς να βγάλει τα κάστανα απ'τη φωτιά, ενώ πληθαίνουν οι φήμες για προσέγγιση του Ερνέστο Βαλβέρδε που στο μεταξύ είχε απολυθεί από την Βιγιαρεάλ. Ο Μπάντοβιτς θα μονιμοποιηθεί μέχρι το τέλος της σεζόν, αλλά η ομάδα παρουσίαζε σημάδια σήψης : Η πειθαρχία στο τμήμα είχε χαθεί εντελώς - ο Λούα Λούα πήγαινε όποτε ήθελε στις προπονήσεις, ο Μήτρογλου και ο Ντάρμπισιρ χειρονομούσαν κατά του Μπάντοβιτς, ο Μαρέσκα διαφωνούσε μπροστά του ενώπιον όλων, ο δανεικός από την Νάπολι Χεσούς Ντάτολο έβριζε και χειρονομούσε. Ο Μπάντοβιτς στις ομιλίες του στις προπονήσεις ζητούσε από τους παίκτες να τον σεβαστούν, πράγμα που φυσικά δεν έγινε και ο Ολυμπιακός κατρακυλούσε όλο και πιο χαμηλά. Τα χειρότερα ήρθαν στα playoffs, αφού ο Ολυμπιακός αν και τερμάτισε 2ος με βαθμολογικό αβαντάζ, μετά τα playoffs τερμάτισε 5ος (τελευταίος στη διαδικασία) για να υποχρεωθεί έτσι να συμμετάσχει στο Europa League από τον 2ο προκριματικό γύρο. Το πείραμα Μπάντοβιτς απέτυχε και ο Ολυμπιακός είχε μπροστά του ένα δύσκολο καλοκαίρι, με τον κόσμο να βράζει.
Δεν ήταν μόνο η αγωνιστική κατρακύλα και η απουσία του Κόκκαλη από τα δρώμενα, αλλά η παράδοση της λειτουργίας του τμήματος σε παντελώς ακατάλληλους ανθρώπους : Τα νήματα στα μεταγραφικά κινούσαν αποκλειστικά ο Δημήτρης Θεοδωρίδης που συνεργαζόταν με συγκεκριμένο μάνατζερ, ο οποίος είχε μεσολαβήσει και για τη μεταγραφή του Ματ Ντάρμπισιρ. Η αναρρίχηση του νεαρού Θεοδωρίδη σε σύντομο χρονικό διάστημα από υπεύθυνος scouting σε αθλητικό διευθυντή της ομάδας χωρίς να έχει την απαραίτητη εμπειρία για να τρέξει έναν τόσο μεγάλο σύλλογο όπως ο Ολυμπιακός δεν άρεσε στον κόσμο, αλλά αυτό ουδόλως έδειχνε να απασχολεί τον πρόεδρο που μοίραζε το χρόνο του στα Ελληνικά νησιά και τις Ηνωμένες Πολιτείες, αφήνοντας πίσω του τον Γιάννη Χρυσικόπουλο και τον Δημήτρη Θεοδωρίδη να έχουν το κουμάντο. Ο μεταγραφικός σχεδιασμός ήταν κακός και ο Ολυμπιακός ξόδευε μεγάλα ποσά μη πετυχαίνοντας τίποτα : Πωλήθηκε ο Φερνάντο Μπελούτσι στην Πόρτο και αντικαταστάθηκε από τον Έντσο Μαρέσκα, ο οποίος πήρε ένα παχυλότατο συμβόλαιο το οποίο σε καμμία περίπτωση δεν τίμησε. Ο δανεικός Χεσούς Ντάτολο πήρε 600.000 για να παίξει... σε 3 ματς όλα κι όλα, ενώ οι αποδοχές του Ζίκο και των συνεργατών του ήταν κάτι παραπάνω από ηγεμονικές, ενώ κάποιοι στόχοι που απασχόλησαν το ρεπορτάζ του Ολυμπιακού κατά καιρούς ήταν πραγματικά για γέλια (όπως ο αλήστου μνήμης Ντάβι από την Ιαπωνία).
Μ'αυτά και μ'αυτά, η νέα σεζόν πλησιάζει στην έναρξη και ο Κόκκαλης εκπλήσσει, διαψεύδοντας όσους έλεγαν οτι "ο πρόεδρος είναι εγωϊστής, θα πεισμώσει και τα πάρει όλα σβάρνα", δικαιώνοντας όσους έβλεπαν ξεκάθαρα οτι ο Κόκκαλης ήταν πλέον κορεσμένος και χωρίς διάθεση να ασχολείται με τον Ολυμπιακό όπως ασχολούταν παλιά. Είχε άλλωστε πλέον πατήσει και τα 70... Ο Κόκκαλης λοιπόν εκπλήσσει, ανακοινώνοντας οτι ψάχνει συμπαίκτες στην ΠΑΕ προσκαλώντας τους σε ένα νέο, πολυμετοχικό σχήμα. Η αρχή έγινε με τον Λαυρέντη Λαυρεντιάδη που είχε μπεί νωρίτερα και απέκτησε το 10% των μετοχών της ΠΑΕ και το 50% του Σταδίου Καραϊσκάκη. Ο μόνος που δείχνει να βλέπει ζεστά το θέμα της εμπλοκής του στον Ολυμπιακό είναι ο Βαγγέλης Μαρινάκης, γνωστός στους Ολυμπιακούς κύκλους λόγω της εμπλοκής του με τον Ερασιτέχνη Ολυμπιακό (βόλεϊ) αλλά και την εκδήλωση ενδιαφέροντος για την ΚΑΕ Ολυμπιακός παλαιότερα και την ΠΑΕ το καλοκαίρι του 2009. Οι δύο πλευρές δεν φαίνεται να τα βρίσκουν και ο Κόκκαλης δίνοντας ξεκάθαρο μήνυμα "λεφτά δεν υπάρχουν, έβαζα τόσα χρόνια, ας έρθει και κάποιος άλλος να βάλει, εγώ τελείωσα" η σεζόν ξεκινάει. Η ομάδα ξεκινάει προετοιμασία με τον Μπόζινταρ Μπάντοβιτς, ενώ αποκτώνται οι Ντένις Επστάϊν, ο Κέβιν Μιραλάς ως δανεικός από την Σεντ Ετιέν και ο Μπάλας Μέγκιερι, που τον είδε ο Γιάννης Χρυσικόπουλος στην Ουγγαρία και του άρεσε (!). Ο Κόκκαλης ξεκινάει συζητήσεις με τον Έβαλντ Λίνεν για να αναλάβει την ομάδα και στη διάρκεια αυτών, οι εξελίξεις τρέχουν με ιλιγγιώδη ρυθμό : Ο Βαγγέλης Μαρινάκης μπαίνει δυναμικά, κάνει δηλώσεις στα ΜΜΕ, ο Κόκκαλης επιθυμώντας να απεμπλακεί απο τον Ολυμπιακό ρίχνει νερό στο κρασί του και η τελευταία του ενέργεια ως μεγαλομέτοχος είναι να προσλάβει τον Έβαλντ Λίνεν, δύο ημέρες πριν δώσει τα χέρια με τον Βαγγέλη Μαρινάκη για τη μεταβίβαση του πλειοψηφικού πακέτου της ΠΑΕ.Ο ίδιος θα παρέμενε ως πρόεδρος μέχρι το τέλος της σεζόν, θέλοντας να κλείσει τον κύκλο του ως πρόεδρος με άλλον έναν τίτλο στο παλμαρέ του...
Παρασκήνια
Οι παρακάτω ιστορίες... παρασκηνιακού περιεχομένου δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα "Sportday" και στις ιστοσελίδες www.sport-fm.gr, www.bam.gr στις 15/04/2008. Τις μεταφέρουμε αυτούσιες..."15 χρόνια, 15 τίτλοι, Ενας Πρόεδρος Των Μιχάλη Τσόχου, Πάνου Παναγιωτόπουλου Sportday, 15/04/2008
Μην μπλέξεις...
O Σωκράτης Κόκκαλης λίγες μέρες πριν αναλάβει τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό συζητά με ένα φίλο του, (τότε) εκδότη εφημερίδας. Ο εκδότης τον συμβουλεύει να μην μπλέξει ακόμα με το ποδόσφαιρο και να μείνει για δυο-τρία χρόνια ακόμα μόνο στο μπάσκετ. "Ο Βαρδινογιάννης τα ελέγχει όλα. Μην μπλέξεις ακόμα με το ποδόσφαιρο", του λέει. Ο Κόκκαλης το σκέφτεται και δύο βράδια πριν πάρει τον Ολυμπιακό τού λέει: "Θα το κάνω. Νομίζω ότι τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή". Και οι δύο μερικά χρόνια αργότερα αισθάνονται δικαιωμένοι. Ο εκδότης έλεγε στον Σωκράτη ότι τα τρία πρώτα χρόνια δεν μπόρεσε να κάνει κάτι γιατί ο "Καπετάνιος" τα είχε αλώσει όλα. Ο Σωκράτης τού έλεγε: "Μπήκα την κατάλληλη στιγμή για να δημιουργήσω μία αυτοκρατορία".
'Εχουμε Κατσουράνηδες...
Στην πρώτη θητεία του Λεμονή στον Ολυμπιακό, ο προπονητής και ο Γιώργος Λούβαρης έχουν συμφωνήσει μόνο σε ένα πράγμα. Οτι ο ελεύθερος από την Παναχαϊκή Κώστας Κατσουράνης κάνει για τον Ολυμπιακό. Αμφότεροι προτείνουν στον πρόεδρο Σωκράτη την απόκτηση του παίκτη. Το γεγονός ότι οι Λούβαρης και Λεμονής συμφωνούν σ' αυτή τη μεταγραφή κάνει πολύ καχύποπτο τον Κόκκαλη, ο οποίος απαντά ξερά και στους δύο: "Κατσουράνηδες έχουμε, άλλους παίκτες χρειαζόμαστε". Ο Κόκκαλης ήταν πάντα της λογικής "διαίρει και βασίλευε". Τόσο ο Λούβαρης όσο και ο Λεμονής πιστεύουν ότι αν ο ένας έλεγε "πρόεδρε, να τον πάρουμε" και ο άλλος "πρόεδρε, δεν κάνει", τότε οι πιθανότητες να είχε φορέσει τα ερυθρόλευκα ο Κατσουράνης θα ήταν 50%...
Ελικόπτερο και Κρήτη
Ο Σωκράτης Κόκκαλης βρίσκεται στη Μύκονο και περιμένει την απάντηση στην πρόταση που έχει κάνει στον Λε Γκουέν. Ο Γάλλος προπονητής έχει ζητήσει δύο μέρες παράταση για να απαντήσει. Η προθεσμία έχει μόλις περάσει και το τηλέφωνο του προέδρου δεν χτυπά. Ο Κόκκαλης, φανερά εκνευρισμένος που ο Λε Γκουέν δεν τον έχει πάρει να του πει το "όχι" ή το "ναι", τον διαγράφει από τη μνήμη του. Με τη λήξη της προθεσμίας (ήταν νωρίς το βράδυ) δίνει εντολή στην προσωπική φρουρά του για αναχώρηση προς την Κρήτη. Φεύγει με ελικόπτερο κατευθείαν. Προσγειώνεται σε ελικοδρόμιο στην Ελούντα και πάει με αυτοκινητοπομπή στο ξενοδοχείο όπου μένει ο Σόλιντ. Επειτα από 20 λεπτά έχει συμφωνήσει μαζί του, προσφέροντάς του ένα ηγεμονικό συμβόλαιο, που όμοιό του δεν είχε ποτέ προπονητής του Ολυμπιακού.
Ετσι πήρε τον Ριβάλντο
Ο Σωκράτης Κόκκαλης βρίσκεται σε ταβέρνα στη Μύκονο. Εχουν προϋπάρξει δύο αποτυχημένες προσπάθειες πριν από λίγες μέρες για να φέρει τον Ριβάλντο στον Ολυμπιακό. Ο μάνατζερ του Λουτσιάνο, Μαρσέλο, συμπτωματικά βρίσκεται στην ίδια ταβέρνα. Πλησιάζει τον Κόκκαλη και του λέει: "Πρόεδρε, τι θα γίνει, θα τον φέρεις τον Ριβάλντο;". Ο Κόκκαλης του απαντά: "Πώς να τον φέρω, αφού δεν θέλει να έρθει;". Ο Μαρσέλο τού απαντά: "Κι όμως θέλει, θες να δοκιμάσω;". Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού λέει στον μάνατζερ: "Ο.Κ., δοκίμασέ το, αλλά σε συνεννόηση με τον Γιώργο Λούβαρη". Λίγες μέρες αργότερα Λούβαρης και Μαρσέλο αναχωρούν με το τζετ του Κόκκαλη για τη Βαρκελώνη. Επειτα από 11 ώρες σκληρών διαπραγματεύσεων ο Ριβάλντο μπαίνει στο ίδιο αεροπλάνο και έρχεται στην Αθήνα.
Πες μου πώς πέρασες τον Φύσσα...
Το περίφημο πλέον ματς της Ριζούπολης (3-0) έχει γίνει Κυριακή. Δευτέρα πρωί, ο Σωκράτης Κόκκαλης φωνάζει τον Στέλιο Γιαννακόπουλο στα γραφεία της Intracom. Παρά το γεγονός ότι πριν από το ματς έχουν γίνει ραντεβού, από τα οποία προκύπτει ότι ο Stelios δεν θα μείνει στον Ολυμπιακό, ο Κόκκαλης τον φωνάζει για νέο ραντεβού. Ο Κούλης Δουρέκας πηγαίνει τον Στέλιο στην Παιανία και ο Σωκράτης Κόκκαλης τον υποδέχεται στο γραφείο του. Ενθουσιασμένος από τη μεγάλη νίκη επί του Παναθηναϊκού και την κατάκτηση του έβδομου συνεχούς τίτλου, ο Κόκκαλης αγκαλιάζει τον Στέλιο, τον αποκαλεί "παικταρά μου", κάνει στην άκρη ένα μικρό τραπεζάκι που έχει μπροστά από το γραφείο του για να δημιουργηθεί λίγος χώρος και λέει στον Στέλιο: "Δείξε μου, δείξε μου τι έκανες στον Φύσσα. Δείξε μου πώς τον ντρίμπλαρες". Παρά τον ενθουσιασμό και τη βελτιωμένη πρόταση του Κόκκαλη (300 εκατ. τον χρόνο τού πρόσφερε εκείνο το πρωί), ο Στέλιος ζητεί κάτι παραπάνω, ο Κόκκαλης του λέει ότι θα το σκεφτεί. Τελικά δεν το σκέφτεται ποτέ, αφήνοντάς τον να πάει στην Μπόλτον.
Ο προπονητοφάγος...
Ο Σταύρος Νταϊφάς λειτουργεί ακόμα ως πρόεδρος και απολύει τον Ολεγκ Μπλαχίν μετά το 1-1 με τον Εδεσσαϊκό. Περιέργως ο Σωκράτης Κόκκαλης, που ακόμα δεν έχει αναλάβει, εκτιμά λανθασμένη αυτή την απομάκρυνση. Γενικά εκείνη την εποχή ο Κόκκαλης δεν είναι υπέρ των συχνών απομακρύνσεων των προπονητών. Ο Νταϊφάς είναι αυτός που τον επηρεάζει και στην πορεία ο Κόκκαλης εξελίσσεται σε μέγα προπονητοφάγο. Τις περισσότερες φορές με επιτυχία, αν κρίνουμε από τα αποτελέσματα που τον δικαιώνουν, όπως και φέτος που άλλαξε τον Λεμονή με τον Σεγούρα.
Η ιστορία με τον Ντουντού
Σεζόν 2007-2008. Ο Σωκράτης Κόκκαλης τζούνιορ, ο γιος του προέδρου, αλλά και ο Δημήτρης Θεοδωρίδης, έχουν μεγάλη λατρεία στο Football Μanager. Στο παιχνίδι αυτό ο Κόκκαλης τζούνιορ αναλαμβάνει τον Ολυμπιακό και τον οδηγεί στην κορυφή της Ευρώπης. Καλύτερος παίκτης στην ομάδα που φτιάχνει είναι ένας Βραζιλιάνος κεντρικός χαφ από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, ονόματι Ντουντού Σεαρένσε. Τη συνέχεια της ιστορίας την ξέρετε όλοι. Ο μικρός πείθει τον μπαμπά για την αξία του Ντουντού, αλλά ο Βραζιλιάνος, παρά τις προσπάθειες του προέδρου, δεν φορά ποτέ τα ερυθρόλευκα... (ο Ντουντού τελικά τα φόρεσε τα ερυθρόλευκα ένα καλοκαίρι αργότερα - 2008-2009 καταβάλλοντας μάλιστα ένα ποσό που άγγιξε τα 6 εκ. ευρώ στην ΤΣΣΚΑ).
Έξω και εσείς και οι Γάλλοι σας
Είναι το καλοκαίρι που ο Σωκράτης Κόκκαλης έχει "ψηθεί" ότι πρέπει στον Ολυμπιακό να ακολουθηθεί το γαλλικό μοντέλο. Ο Κόκκαλης συζητά επί μακρόν με τον Καρεμπέ και αποφασίζουν ότι η ομάδα θα πορευτεί με Γάλλο προπονητή, Γάλλο υπεύθυνο ακαδημιών και με τον Κριστιάν κάτι μεταξύ τεχνικού διευθυντή και συνεργάτη του προπονητή. Το σχέδιο μπαίνει μπρος και ο Ολυμπιακός προχωρά σε συνεργασία με τον Γάλλο μέντορα της Ναντ, τον Κλοντ Σουαντό. Πρόκειται για έναν "γκουρού" του γαλλικού ποδοσφαίρου (ηλικίας κοντά στα 70), ο οποίος ανέλαβε να οργανώσει τις ακαδημίες, όπως είχε κάνει και στη Ναντ. Ο πρώτος υποψήφιος προπονητής είναι ο Ντενουί, φίλος του Καρεμπέ, πνευματικό παιδί του Σουαντό και προπονητής με μία πολύ μεγάλη επιτυχία στην Ισπανία με τη Σοσιεδάδ. Τελικά ο Ντενουί δεν δέχεται να αναλάβει τον Ολυμπιακό και, όπως προκύπτει από το ρεπορτάζ εκείνων των ημερών, δεν έρχονται και άλλοι Γάλλοι προπονητές, όπως ο Γκι Λακόμπ και ο Ελί Μπο. Στο τέλος Σουαντό και Καρεμπέ προτείνουν τον Κομπουαρέ, ο οποίος μόλις έχει αρχίσει την προπονητική καριέρα του και το βιογραφικό του δείχνει ότι έχει προπονήσει μόνο ομάδα β' κατηγορίας. Οι φήμες λένε ότι ο Κόκκαλης, βλέποντας τον βιογραφικό του Κομπουαρέ, αναφωνεί: "Άει στο διάολο με τους Γάλλους προπονητές". Την επόμενη μέρα ανακοινώνεται η επιστροφή του Ντούσαν Μπάγεβιτς στον Ολυμπιακό".
Highlights της διοίκησης Κόκκαλη
Η ρύθμιση των χρεών και η αποπληρωμή του χρέους : Η νέα (συν)διοίκηση Νταϊφά - Κόκκαλη πετυχαίνει τη ρύθμιση των χρεών και εν τέλει την οριστική αποπληρωμή τους, καθιστώντας κερδοφόρο σύλλογο τον Ολυμπιακό και καθιστώντας τον εκ νέου αξιόπιστο στην αγορά.Το τέλος των πέτρινων χρόνων : Η επιλογή Μπάγεβιτς και το "ζεστό χρήμα" που έριξε στην αγορά για την ανανέωση της ομάδας απέφεραν καρπούς και το 1997 ο Ολυμπιακός επιστρέφει στις κατακτήσεις πρωταθλημάτων έπειτα από δέκα "πέτρινα χρόνια". Εκείνο το απόγευμα το Καραϊσκάκη φοράει τα γιορτινά του μετά απο πολλά χρόνια και μια ολόκληρη γενιά που μεγάλωσε παρακολουθώντας πρωτοφανείς μεθοδεύσεις και (ατιμώρητα) σκάνδαλα θα ξεσπάσει. Παράλληλα, ο Ολυμπιακός με τον Κόκκαλη στο τιμόνι αυτά τα 17 χρόνια κατάφερε να ποτίσει με κόμπλεξ κατωτερότητας μέχρι το μεδούλι όλους τους αλλόθρησκους, οι οποίοι αδυνατώντας να δικαιολογήσουν τον συνεχόμενο αγωνιστικό βιασμό τους, έβρισκαν άλλοθι πλάθοντας φαντάσματα τη μια για παράγκες, την άλλη για μεθοδεύσεις, την παράλλη για αδικίες, κλείνοντας τα μάτια μπροστά στην ΞΕΚΑΘΑΡΗ αλήθεια : Ο Γκούμας δεν είναι καλύτερος απ'τον Τζιοβάνι και ο Γεωργέας δεν είναι ίσος με τον Τζόρτζεβιτς. Όταν έχεις ταπεινωθεί τόσες και τόσες φορές αγωνιστικά σε αυτά τα χρόνια, απλά κλείνεις το στόμα και βλέπεις πως μπορείς να αντιδράσεις. Ε, η αντίδραση που επιλέγουν τα αλλόθρησκα είναι αντίδραση α-λα... μαντάμ Σουσού.
Το προπονητικό κέντρο του Ρέντη : 16/11/2003 και γίνονται τα εγκαίνια στο νέο, υπερσύγχρονο προπονητικό κέντρο του Ρέντη. Οι εγκαταστάσεις, τις οποίες είδε ο Βενγκέρ και... έφυγε τρέχοντας όταν συζητούσε με τον πρόεδρο να αναλάβει τον Ολυμπιακό, ανακατασκευάζονται σε ένα από τα πλέον σύγχρονα κέντρα στην Ευρώπη και - το σημαντικότερο - αποτελούν περιουσία της ΠΑΕ Ολυμπιακός και όχι του ιδιοκτήτη της, όπως συμβαίνει π.χ. με την Παιανία και τον Παναθηναϊκό.
Τα μέλη : Ο Κόκκαλης βάζει σε εφαρμογή την ιδέα των μελών. Καλεί τους φιλάθλους του Ολυμπιακού να εγγραφούν και στην ουσία να ενισχύσουν με την ετήσια συνδρομή τους όλα τα ερασιτεχνικά τμήματα του συλλόγου (πλην ΠΑΕ, ΚΑΕ και ΤΑΠ). Υπάρχει ανταπόκριση που ξεπερνά τις 70.000 εγγραφές, η συμμετοχή στα κοινά όμως και τα προνόμια των μελών δεν συντηρούν το εγχείρημα στην επικαιρότητα.
Το έβδομο σερί : Την περίοδο 2001-02 ο "Ολυμπιακός του Κόκκαλη" ισοφαρίζει το ρεκόρ του "Θρύλου των γηπέδων", της ομάδας των έξι σερί πρωταθλημάτων στη δεκαετία του '50. Ο πρόεδρος σπεύδει στη φιέστα του Μαΐου να θέσει τον στόχο: το έβδομο! Το οποίο μετεξελίσσεται σε... ψύχωση (που κόστισε τη θέση του στον Κάτανετς) εν τέλει στο θριαμβευτικό 3-0 της Ριζούπολης και στο νέο ρεκόρ.
Το νέο "Γ. Καραϊσκάκης" : Επειτα από 79 χρόνια ιστορίας ο μεγαλύτερος (σε τίτλους και όγκο φιλάθλων) σύλλογος στην Ελλάδα αποκτά το δικό του γήπεδο. Η συμφωνία του προέδρου με την ελληνική πολιτεία και την ΕΟΑ του δίνει το δικαίωμα ανακατασκευής του Σταδίου Καραϊσκάκη. Το "ερείπιο" γκρεμίζεται και στη θέση του εμφανίζεται ένα υπερσύγχρονο ποδοσφαιρικό γήπεδο, το οποίο η ομάδα θα χρησιμοποιεί ως ιδιόκτητο για 49 χρόνια.
Επίλογος
Σήμερα, 31/12/2010 γράφεται ο επίλογος της σχέσης Ολυμπιακού και Σωκράτη Κόκκαλη. Μιας σχέσης που διήρκησε 17 ολόκληρα χρόνια, 17 χρόνια γεμάτα χαρές, με 13 πρωταθλήματα, με κύπελλα, με απείρως περισσότερες χαρές απ'ότι λύπες. Ο Κόκκαλης πέτυχε πολλά : Έκανε τον Ολυμπιακό ξανά πρώτο και μάλιστα με διαφορά, μακράν του δεύτερου. Διέλυσε τον εγχώριο ανταγωνισμό, αφού με την εκτόξευση του μπάτζετ κάθε χρονιά κατέστησε αδύνατο να τον ακολουθήσουν οι ανταγωνιστές του - η ΑΕΚ που προσπάθησε να το κάνει επί Νικολαϊδη και Δον Κιχώτη-Φερέρ, έχει φτάσει στο χείλος του γκρεμού ενώ και ο πολυμετοχικός Παναθηναϊκός έφτασε να επενδύσει πάνω από 60 εκ. ευρώ σε μια σεζόν για να καταφέρει να πάρει με χίλια ζόρια το πρωτάθλημα και να βρίσκεται σήμερα στην κατάσταση αυτή που βρίσκεται και μας προσφέρει απλόχερα το γέλιο. Σήμερα λοιπόν ο Σωκράτης Κόκκαλης, πιστός στο δόγμα "ο ιδιοκτήτης πρέπει να είναι και πρόεδρος" παραχωρεί την προεδρία στον Βαγγέλη Μαρινάκη και θα παραμείνει στο Δ.Σ. της ΠΑΕ ως ένας εκ των αντιπροέδρων. Σίγουρα δεν είναι ο τρόπος που θα άξιζε να κατέβει από τον θρόνο ο Σωκράτης, σίγουρα θα προτιμούσε - και θα του άξιζε - να μην είναι τόσο "χύμα" και γρήγορα το θέμα της μεταβίβασης και της αποχώρησης του, αλλά δυστυχώς έτσι ήταν πάντοτε ο Ολυμπιακός : Των ακραίων αντιδράσεων και των ακραίων λύσεων...Ο Κόκκαλης έκανε πολλά. Σίγουρα όμως θα μπορούσε να κάνει πολύ καλύτερες επιλογές ΚΑΘΕ χρόνο και όχι να το κάνει περιστασιακά. Όπως επίσης οτι θα μπορούσε εύκολα να βρεί προπονητή εγνωσμένης αξίας και να μην επιμένει σε προπονητές λίγους για τον Ολυμπιακό, χωρίς το ειδικό βάρος να ανταπεξέλθουν στον τίτλο "προπονητής του Θρύλου". Ο Κόκκαλης των πρώτων ετών της δεκαετίας, ο δυναμικός Κόκκαλης που δεν δίσταζε να αποκαλέσει "κότες" και "πελάτες" τους αιώνιους δεύτερους δημοσίως, ο Κόκκαλης που οραματιζόταν "έναν Ολυμπιακό πιο ακριβό από το Καραϊσκάκη", ο Κόκκαλης που ονειρευτόταν το κάτι παραπάνω στην Ευρώπη, έδινε σταδιακά τη θέση του στον Κόκκαλη που αρκούταν στα "λίγα", τα "εγχώρια". Άρχισε να δίνει σε πολλούς την αίσθηση οτι "βάζει ταβάνι" στον Ολυμπιακό. Το χειρότερο, οτι έδειχνε όλο και πιο έντονα σημάδια κορεσμού και ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο : Τη μιά επενδύει 20 εκ. ευρώ και αλλάζει σχεδόν όλη την ομάδα, και αναθέτει το χτίσιμο της στον Τάκη Λεμονή, τον οποίο στήριξε όταν όλοι του έλεγαν "διώξτον" και τον έδιωξε όταν όλοι του έλεγαν "κράτα τον". Την άλλη, μπορεί να φέρει το Λίπι και να του πεί "πάρε τον Τσακατσούκα, το Χατζημυτζήθρα και τον Τάμπακ-Τούμπακ και φτιάξε μου ομάδα". Πολλές φορές οι κινήσεις του δεν είχαν καμμία συνοχή : Για παράδειγμα - ένα κοντινό παράδειγμα - το καλοκαίρι του 2008, κυνηγούσαμε τον Άλντο Ντούσερ της Ρασίνγκ Σανταντέρ. Δυναμικός αμυντικός χαφ με δυνατό σημείο του παιχνιδιού του την "καταστροφή" του παιχνιδιού του αντιπάλου. Όταν δεν "κάθησε" η μεταγραφή του Αργεντινού, η εναλλακτική λύση άκουγε στο όνομα... Άγγελος Μπασινάς, με τον κόσμο να αλαλάζει στο φιλικό με την Σανταντέρ στο Καραϊσκάκη "ποτέ στον Πειραιά μαλάκα Μπασινά", με τις φήμες οτι ο παίκτης βρίσκεται στην πλατεία Αλεξάνδρας για να υπογράψει να οργιάζουν. Και όταν ευτυχώς απετράπη η μεταγραφή Μπασινά, μέσα σε ένα απόγευμα αποκτήθηκε ο Ντουντού, που δεν ήταν αμυντικός χαφ (κάτι που ψάχναμε τότε) αλλά περισσότερο σαν "οχτάρι" και μάλιστα έναντι ακριβότατου τιμήματος! Ο πρόεδρος αλλάζει μοντέλο διοίκησης, παίρνει αποτελέσματα στην Ευρώπη, κλείνει συμφωνίες με μάνατζερ και παίκτες σε χρόνο ρεκόρ και αντί να επέμβει για να βελτιώσει τη λειτουργία του μοντέλου, το καταργεί εντελώς (περίοδος Ίβιτς - Πέτρου Κόκκαλη και αντικατάσταση από Χρυσικόπουλο - Δημήτρη Θεοδωρίδη).
Επί της ουσίας, το μόνο που μπορεί να καταλογίσει κανείς στον Κόκκαλη είναι οτι δεν έκανε το "κάτι παραπάνω" τον καιρό που μπορούσε. Τότε που ευνοούσαν οι οικονομικές συγκυρίες, τότε που με κάποιες διορθωτικές κινήσεις θα μπορούσε να κάνει μια ομάδα που να μη μπορεί να αμφισβητήσει κανείς εντός συνόρων και να θεωρείται αξιοσέβαστη από όλους εκτός. Επαναπαύθηκε στις περιστασιακές επιτυχίες στην Ευρώπη, χτίζοντας πάντα μια ομάδα που θα παίρνει τον τίτλο στην Ελλάδα για να συμμετάσχει απλά στο προσοδοφόρο Champions League την επόμενη σεζόν. Και όταν αυτό δεν έγινε δύο φορές (2008-2009 και 2010-2011) φάνηκε ανήμπορος να αντιδράσει, σαν να μην είχε εναλλακτικό πλάνο.
Ίσως κάποια στιγμή να έρθει κάποιος και θα αναλάβει και θα καταφέρει να κάνει τον Ολυμπιακό πρώτο και στην Ευρώπη. Αν το πετύχει, και τους δύο θα τους κρίνει η ιστορία : Ο νέος θα γίνει μακράν ο καλύτερος της ιστορίας του Ολυμπιακού, ο Κόκκαλης θα μπεί σε "δεύτερο ρόλο" και θα μείνει στην ιστορία ως ο πρόεδρος που επι των ημερών του ο Ολυμπιακός "έγινε μεγάλος, μπορούσε να γίνει μεγαλύτερος, αλλά ο πρόεδρος δεν τόλμησε". Ένα γεγονός όμως δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, ούτε καν απ'τους μεγαλύτερους εχθρούς του: Με τα καλά του και τα κακά του, ο Σωκράτης Κόκκαλης είναι μακράν ο πιο επιτυχημένος πρόεδρος στην ιστορία του Ολυμπιακού και μάλλον θα είναι πολύ δύσκολο - αν όχι ακατόρθωτο - να ξεπεραστεί.
