Μια στροφή απέμεινε πριν ολοκληρωθεί ο πρώτος γύρος του πρωταθλήματος και λίγες ημέρες για να μας αφήσει και το 2013, το οποίο θα βρεί τον Ολυμπιακό στην συνηθισμένη του θέση: Αυτή του πρωταθλητή χειμώνα, και μάλιστα με τέτοιο βαθμολογικό αβαντάζ που να θεωρείται από Δεκέμβριο μήνα πρωταθλητής της σεζόν 2013-2014. Αν μη τι άλλο, διανύουμε μια ενδιαφέρουσα αγωνιστική χρονιά: Ο Ολυμπιακός προβλημάτισε για όλο το διάστημα από τον Απρίλιο μέχρι και τον Σεπτέμβριο σε όλα τα επίπεδα: Αγωνιστικά, διοικητικά, οπαδικά, δημοσιογραφικά, σχεδιαστικά, όπου μπορεί να φανταστεί κανείς. Η σεζόν 2012-2013 ολοκληρώθηκε εν μέσω γκρίνιας (όχι αδικαιολόγητης, πάντως - κάθε άλλο), η περίοδος προετοιμασίας άνοιξε και πάλι με γκρίνια και το κεφάλι του Μίτσελ να βρίσκεται στην καρμανιόλα.
Όλοι δείχναμε μπερδεμένοι. Η τεχνική ηγεσία, να μην ξέρει τι ποδόσφαιρο ακριβώς θέλει να διδάξει στην ομάδα. Η ομάδα, να μην καταλαβαίνει τι πρέπει να κάνει στο γήπεδο. Η διοίκηση, να μην έχει αποφασίσει για το τι θέλει να κάνει και τι όχι. Άλλαξε ο τεχνικός διευθυντής, με τους Κριστιάν Καρεμπέ και Πιέρ Ισά να αντικαθιστούν τον Ντάρκο Κοβάτσεβιτς. Ένας σωρός παίκτες ήρθαν, άλλος ένας σωρός παικτών έφυγαν. Έγινε σίριαλ ο Τζεμπούρ, έγινε σίριαλ η μετακίνηση Γιαταμπαρέ, έγινε σίριαλ το "μένει - φεύγει" για τον Μίτσελ. Από τη γκρίνια και το μπέρδεμα, έφτασε να περάσει σχεδόν απαρατήρητη - συγκριτικά με άλλες χρονιές - η μεταγραφή του Χαβιέ Σαβιόλα, από τις μεγαλύτερες μεταγραφές "παίκτη-κράχτη" στην Ελλάδα. Μπερδεμένος και ο κόσμος, που δεν ήξερε τι ήθελε. Να μείνει ο Μίτσελ; Να φύγει ο Μίτσελ; Να πουλήσει ο Μαρινάκης; Να μείνει ο Μαρινάκης; Να κάνει υπομονή; Να κράξει; Κάποιοι έλεγαν "Βαλβέρδε", κάποιοι άλλοι "Ζαρντίμ", κάποιοι άλλοι "Κόκκαλης", κάποιοι "Μαρινάκαρος" αλλά άκρη επί της ουσίας δεν έβγαινε. Αχταρμάς. Και μέσα σε όλη αυτή την παράνοια, είχαμε και τα αθλητικά ΜΜΕ... Τα ΜΜΕ, που ως συνήθως έπαιρναν θέσεις που σε πολλές περιπτώσεις καταργούσαν τη λογική και αυτά που έβλεπε ο κόσμος, προκειμένου να στηρίξουν πρόσωπα ή καταστάσεις που δεν στηρίζονταν, ή αντίθετα, να μηδενίσουν καταστάσεις ή πράγματα που δεν μηδενίζονταν.
Όλη αυτή την παράνοια, στην οποία όλοι ήμασταν συνένοχοι, τελικά την κατήργησε η ίδια η ομάδα. Το μπερδεμένο, φοβισμένο και διστακτικό πρόσωπο του Σεπτεμβρίου, τώρα, λίγο πριν το τέλος της χρονιάς, μοιάζει με άσχημο όνειρο που έσβησε μόλις ξημέρωσε. Τι άλλαξε; Άλλαξε ο Ολυμπιακός. Άλλαξε η νοοτροπία του τεχνικού τιμ, η νοοτροπία της ομάδας αλλά και η νοοτροπία της διοίκησης. Έτσι, από όλους αυτούς που συντελούσαν την κατάσταση παράνοιας που προανέφερα, απομείναμε οι οπαδοί που δεν ξέραμε και οι ίδιοι τι θέλαμε και τα αθλητικά ΜΜΕ, που ούτως ή άλλως, αναλόγως στρατοπέδου, σε ορισμένες περιπτώσεις περιορίζονται στο να μοιράζουν ευχολόγια ή... κηδειόχαρτα στην πλειοψηφία τους. Τι άλλαξε όμως ακριβώς;
Κατ'αρχάς, ο τρόπος σκέψης του τεχνικού τιμ: Ο Μίτσελ και οι συνεργάτες του, μετά από ένα επιτυχημένο μεν βάσει αποτελεσμάτων αλλά νερόβραστο δε πρώτο εξάμηνο στην ομάδα κατάλαβαν οτι τα αποτελέσματα από μόνα τους, δεν θα εξασφάλιζαν μακροημέρευση (υπήρχε και ο τελικός κυπέλλου με τον Αστέρα Τρίπολης που ενέτεινε την γκρίνια σε όλα τα επίπεδα). Υπήρχε άλλωστε και το πρόσφατο παράδειγμα του Ζαρντίμ, που απολύθηκε όντας αήττητος στην Ελλάδα και με την ομάδα να συνεχίζει στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις, με το σκεπτικό πως η ομάδα δεν έπαιζε ποδόσφαιρο και προβλημάτιζε με την αγωνιστική της εικόνα. Με την συνεχώς αυξανόμενη πίεση για καλό ποδόσφαιρο (ΚΑΙ αποτελέσματα), η τεχνική ηγεσία αποφάσισε να τα παίξει όλα για όλα και να ρισκάρει: Αφού ούτως ή άλλως υπήρχε το σπαθί πάνω απ'τα κεφάλια του τεχνικού τιμ (με τις πιέσεις των οπαδών, τις αβάντες των ΜΜΕ και τις σιωπηλές ευλογίες της διοίκησης που δεν έπαιρνε θέση), έκανε την ομάδα πιο επιθετική. Η ατελείωτη (και δικαιολογημένη) γκρίνια της πρεμιέρας με την ΑΕΛΚ, σταδιακά άρχισε να υποχωρεί. Μεσολάβησε και εκείνο το καταπληκτικό πρώτο ημίχρονο με την Παρί Σεν Ζερμέν στο Καραϊσκάκη που άφησε άπαντες με ανάμικτα συναισθήματα: Παρά την πίκρα για το βαρύ 1-4, κανείς δεν μπορούσε να παραβλέψει την εξαιρετική εμφάνιση της ομάδας. Αυτό το παιχνίδι ήταν και το κλειδί για τον Μίτσελ, που σιγά σιγά βρήκε την ισορροπία ανάμεσα στο "όλοι μπροστά" της Ελλάδας με το "συντηρητικά, χωρίς άγχος για το καλύτερο" της Ευρώπης.
Και έτσι, σιγά σιγά, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν όλο και πιο πολύ, προς το καλύτερο: Όποιος έμπαινε στο Καραϊσκάκη υπέφερε, εκτός Καραϊσκάκη υποτάχθηκαν όλοι (πλην της γκέλας στο Αγρίνιο, στην περίοδο της "μεταμόρφωσης" της ομάδας), ενώ το 0-3 στο Βέλγιο επί της Άντερλεχτ δεν άφηνε πλέον κανένα ενδεχόμενο παρεξηγήσεων: Η τεχνική ηγεσία είχε κερδίσει το παιχνίδι. Ρίσκαρε όντας με την πλάτη στον τοίχο, αλλά θριάμβευσε κυριολεκτικά πετυχαίνοντας αλλεπάλληλες νίκες. Όχι μόνο αγωνιστικά, όπου η ομάδα έπαιξε ωραία μπάλα και πήρε μεγάλες νίκες, αλλά και εξωαγωνιστικά. Παραδείγματα; Πρώτον, ο Μίτσελ κέρδισε τον σεβασμό των παικτών του, αποδεικνύοντας πως δεν είναι δίκαιος μόνο στις δηλώσεις, αλλά και στην πράξη: Όντως, όποιος είναι σε καλύτερη κατάσταση παίζει, ανεξαρτήτως ονόματος. Ο Ισπανός ξεκίνησε με δίδυμο τους Σιόβα και Μετζανί, αλλά μόλις είδε οτι ο Αλγερινός είναι περισσότερο ζημιά παρά κέρδος στην άμυνα, επανέφερε τον Μανωλά που άρπαξε την ευκαιρία και έκτοτε δεν ξαναβγήκε απ'την 11άδα. Όσο ο Χολέμπας ήταν στον κόσμο του γιατί δεν πήρε μεταγραφή στην Τουρκία, τον άφηνε έξω και έχρισε βασικό τον Μπονγκ. Μόλις ο Χολέμπας σοβαρεύτηκε, όχι απλά τον επανέφερε στην 11άδα αλλά και δύσκολα τον βγάζει. Επέμεινε στην χρησιμοποίηση του Σάμαρη σε ρόλο βασικού και παρά τα όποια σκαμπανεβάσματα του παίκτη, η επιλογή δικαιώνει τον Μίτσελ: Για να είμαι ειλικρινής, δεν θυμάμαι και πολλούς Έλληνες rookies που στην πρώτη τους χρονιά να παίζουν βασικοί σε πρωτάθλημα και Champions League και να έχουν την καλή εικόνα που δείχνει ο Σάμαρης ως τώρα. Προσθέστε σε αυτά την καθιέρωση του Μήτρογλου, την άψογη χρησιμοποίηση των Σαβιόλα - Κάμπελ, τον χειρισμό του Βάις και πολλά άλλα και έχετε την εικόνα για το πως το τεχνικό τιμ κέρδισε την εμπιστοσύνη των παικτών του και μαζί με αυτή, κέρδισε με το σπαθί του την αποθέωση που γνωρίζει τώρα. Το πιο σημαντικό ίσως: Ο Μίτσελ έχει σχεδόν καθαρίσει το πρωτάθλημα από Δεκέμβριο μήνα έχοντας μοντάρει ομάδα με τους μισούς παίκτες να έχουν έρθει το καλοκαίρι και είναι στους 16 του Champions League με μια ομάδα που πριν καλά καλά γίνει η κλήρωση, χαρακτηριζόταν ως καταδικασμένη σε τεσσαροπεντάρες.
Κατά δεύτερον, άλλαξε η νοοτροπία της διοίκησης: Ο Βαγγέλης Μαρινάκης προφανώς συνειδητοποίησε οτι αφ'ενός με το να αποφασίζει ανάλογα με το που φυσάει ο άνεμος και αφ'ετέρου με το να μπαίνει σε διάλογο με τον κάθε ρούκουνα που αποζητά την προσοχή ή άλλοθι για τις αποτυχίες του, απλά αποπροσανατολίζει την ομάδα και αποπροσανατολίζεται και ο ίδιος. Πέρυσι παζάρεψε την επιστροφή Σόλιντ, επέβαλλε τον Ζαρντίμ όταν όλοι έλεγαν οτι ήταν λάθος η μετάβαση από τον Βαλβέρδε σε έναν εντελώς άγνωστο Πορτογάλο προπονητή και τελικά τον "έφαγε" όταν όλοι έλεγαν οτι έπρεπε να τον αφήσει να βγάλει τη χρονιά αφού ούτως ή άλλως ήταν πρώτος και η ομάδα στους στόχους της. Έφερε τον Μίτσελ, τα μέσα άρχισαν να παιανίζουν "αυτόν ήθελε εξ'αρχής ο πρόεδρος" και πριν καλά καλά τελειώσει η προετοιμασία, το κλίμα θύμιζε ημέρες Κετσπάγια με τον κόσμο και τα ΜΜΕ να βάλλουν κατά του Μίτσελ και η διοίκηση να παρακολουθεί περιμένοντας να δεί προς τα που... φυσάει ο άνεμος! Δεν ξέρω τι μεσολάβησε, αλλά στο "σημείο μηδέν" η διοίκηση γύρισε τον διακόπτη και τα πράγματα μπήκαν σε μια λογική σειρά, με τα αποτελέσματα να είναι ορατά εκεί που πρέπει: Εντός των γραμμών του γηπέδου. Έκανε τη μεταγραφή-κράχτη (Σαβιόλα) για να αντισταθμίσει την απώλεια
Τζεμπούρ (που έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, με τους Μήτρογλου και
Σαβιόλα να έχουν βάλει τα μισά μας γκολ κάθε άλλο παρά απώλεια ήταν),
γέμισε το ρόστερ, εμπιστεύθηκε τις εισηγήσεις του τεχνικού τιμ για
αποδεσμεύσεις και αποκτήσεις παικτώ αλλά και του νέου διδύμου Καρεμπέ -
Ισά και παρέμεινε στο προσκήνιο μεν, χωρίς όμως να επιδιώκει να κάνει
αισθητή την παρουσία του με δηλώσεις και άκαιρες τοποθετήσεις όπως τα
προηγούμενα χρόνια. Η αλλαγή νοοτροπίας αυτή βοήθησε: Όποτε απαιτείται
απάντηση δίδεται από το γραφείο τύπου της ΠΑΕ και όχι από τον ίδιο τον
πρόεδρο, που δεν έχει κανέναν λόγο να συνδιαλέγεται με χθεσινούς ή με
wannabe πρωταθλητές. Έτσι και η ομάδα παραμένει απερίσπαστη αλλά και η
ίδια η εικόνα του προέδρου της δεν φθείρεται από ανούσιες συζητήσεις.
Και για να τα λέμε και όλα, με το άστρο που έχει ως προς το θέμα των
αγοραπωλησιών, όλα τα περιμένω: Ακόμα και την Ρεάλ ή την Μπαρτσελόνα να
κατεβάζουν πρόταση για να πάρουν τον Σάββα Θεοδωρίδη γενικό αρχηγό.
Χρονιά αντιθέσεων το 2013 για τον Ολυμπιακό λοιπόν. Από την γκρίνια, την αμφισβήτηση, το κλίμα που προμήνυε έκρηξη, βρισκόμαστε σε κυριολεκτικά... Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά και Πάσχα, μαζί. Αυτός, ο δεμένος Ολυμπιακός σε όλους τους τομείς, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα: Οδεύει ολοταχώς για το επόμενο νταμπλ του, κυνηγάει τα ακατάρριπτα ως σήμερα ρεκόρ της ομάδας του Γουλανδρή, συνεχίζει στο Champions League και αισιοδοξεί για ένα ακόμη καλύτερο αύριο. Την ώρα που οι άλλοι καταρρέουν και περιμένουν την ανάσταση χωρίς να βάλουν ούτε φράγκο από την τσέπη τους, ο Ολυμπιακός συνεχίζει να μεγαλώνει. Και με τη βοήθεια της τύχης, χώρια των ικανοτήτων του, μπορεί να κάνει τη σεζόν 2013-2014, χρονιά ορόσημο στην ένδοξη ιστορία του.
Καλή χρονιά και χρόνια πολλά σε όλους, με υγεία, ευτυχία και ευημερία σε εσάς και στα αγαπημένα σας πρόσωπα!
