... και έτσι λοιπόν, ο Ολυμπιακός απολαμβάνει την μοναξιά της κορυφής από Αύγουστο ακόμα, μόλις δύο αγωνιστικές μετά την έναρξη του πρωταθλήματος. Πρωτιά καθόλου άνετη όπως προβλεπόταν βεβαίως, πρωτιά γεμάτη άγχος και γκρίνια λόγω των εμφανίσεων της ομάδας, αλλά παρ’όλα αυτά πρωτιά. Και μάλιστα ενδεικτική πιστεύω του τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια του πρωταθλήματος. Ας τα πάρουμε απ’την αρχή όμως...
Λευτεριά στην ομάδα
Το πρόβλημα του Ολυμπιακού αυτή τη στιγμή είναι ο εγκλωβισμός στις εμμονές. Δεν θα ξεκινήσω από το θέμα «Μίτσελ», θα ξεκινήσω ανάποδα αυτή τη φορά. Η πρώτη εμμονή είναι η εμμονή μας, του κόσμου εννοώ, με τις αποδοκιμασίες. ΟΚ, η ομάδα δεν παίζει μπάλα. ΟΚ,βρισκόμαστε ακόμα και τώρα στο μεταβατικό στάδιο στη μετά Βαλβέρδε εποχή, ΟΚ, έχουμε δίκιο να είμαστε γκρινιάρηδες, αλλά να μπεί ένα φρένο: Η ομάδα αποδοκιμάζεται σχεδόν εδώ και έναν ολόκληρο χρόνο, χάσει – κερδίσει! Θα πείτε «καλά ρε συ Pesetero, τα λες εσύ αυτά που στα προηγούμενα σου κείμενα έλεγες να πάρει το αεροπλάνο ο Μίτσελ»; Ναι, η αλήθεια είναι οτι κουράστηκα και ο ίδιος να μουρμουρίζω για το χάλι της ομάδας. Άλλωστε ένα χρόνο τώρα με τη γκρίνια, βελτίωση αγωνιστική δεν είδαμε. Ας το πάρουμε αλλιώς μήπως αλλάξει το γούρι...
Η δική μας εμμονή στην γκρίνια βέβαια δεν είναι αδικαιολόγητη όπως προείπα, οπότε... Πάμε παρακάτω. Ο κόουτς Μίτσελ είναι εγκλωβισμένος στις δικές του εμμονές. Σε ένα 4-3-3 που δεν ταιριάζει στην ομάδα, που οι παίκτες αδυνατούν να κατανοήσουν και ο ίδιος αδυνατεί να τους διδάξει. Στο χθεσινό παιχνίδι, με μια μικρή αλλαγή στο σύστημα από 4-3-3 σε κάτι σαν 4-2-3-1, είδαμε επιτέλους οτι η ομάδα έχει δυνατότητες. Το επικίνδυνο όμως δεν είναι τόσο η εμμονή, όσο το γεγονός οτι ο Μίτσελ έχει πάρει χαμπάρι οτι παίζεται το κεφάλι του και αντιδρά σπασμωδικά – πράγμα πάντως λογικό και ανθρώπινο. Μετά το τελευταίο φιλικό του έγραφαν οτι «δεν γίνεται να μην ξεκινάει ο Σαβιόλα» και ξεκίνησε με Σαβιόλα στην πρεμιέρα. Του έγραφαν στο προηγούμενο παιχνίδι «γιατί δεν έβαλε Φετφατζίδη και Μήτρογλου που άλλαξαν τον αγώνα» και στον επόμενο αγώνα έσπευσε να τους βάλει βασικούς. Τώρα που άρχισαν να γράφουν για «δίδυμο Μήτρογλου – Σαβιόλα», θα τους ξεκινήσει μαζί στον επόμενο αγώνα; Έτσι όμως, δουλειά δε γίνεται. Αλίμονο αν ο προπονητής είναι έρμαιο των διαθέσεων οπαδών και τύπου.
Και φτάνουμε στην τρίτη εμμονή, αυτή που αφορά τη διοίκηση. Θα πεί κανείς «μα είναι δυνατόν να μιλάμε για τη διοίκηση μετά το φετινό καλοκαίρι»; Δεν μπορεί να επιρρίψει στα σοβαρά κανείς ευθύνες στη διοίκηση, εκτός από το θέμα του αμυντικού χαφ που έχει χρονίσει. Όμως, τη διοίκηση διακατέχει μια άλλη εμμονή: Αυτή του «συνδρόμου του Σωτήρα». Αυτού που παρακολουθεί τα τεκταινόμενα, θα αφουγκραστεί τον παλμό της εξέδρας, τον παλμό του τύπου και αναλόγως θα πράξει. Έτσι έγινε με την περίπτωση Ζαρντίμ: «Δεν παίζει μπάλα η ομάδα, δεν κάνει για Ολυμπιακό» έλεγαν οι μισοί, «κάνει» έλεγαν οι άλλοι μισοί, η ζυγαριά έγειρε προς απόλυση μεριά και ο Πορτογάλος πήγε σπίτι του. Αυτό φαίνεται να συμβαίνει και τώρα με την περίπτωση Μίτσελ: Ο Ισπανός φαίνεται από την αφθαρσία να έχει περάσει στην φθορά, με τον Βαγγέλη Μαρινάκη να περιμένει την αφορμή για να τον στείλει σπίτι του. Φαντάζομαι πως κανείς δεν αμφιβάλλει πως αν το χθεσινό παιχνίδι «στράβωνε», ο Ισπανός σήμερα κιόλας θα ήταν στη Μαδρίτη. Έτσι όμως δουλειά δε γίνεται και κάπου πρέπει να τελειώσει αυτό το πανηγύρι.
Τη γνώμη μου για τον Μίτσελ την έχω πεί πολλάκις. Άλλος συμφωνεί, άλλος διαφωνεί με την παραμονή του ή όχι. Προσωπικά δεν θα με πείραζε ακόμα και σήμερα αν έφευγε, αλλά το ζητούμενο είναι πως το όποιο timing για την αποπομπή του, έχει παρέλθει. Πλέον έχει το – δικαιολογημένο – άλλοθι των συνεχών αλλαγών στο ρόστερ, που μπερδεύουν την ομάδα και εύλογα ζητά πίστωση χρόνου. Αν η απόφαση είναι να δοθεί αυτή η πίστωση χρόνου, ας δοθεί με πράξεις. Σε αυτό το σημείο, όποιος και να’ρθει, δεν θα κάνει κάτι διαφορετικό με ρόστερ άλλου και προετοιμασία άλλου. Ίσως παίξει καλύτερα, ίσως χειρότερα. Το θέμα είναι αυτά τα σύνδρομα πρέπει να αποβληθούν. Και στο κάτω κάτω, μην πάμε να φτιάξουμε τώρα παράδοση με τις αλλαγές προπονητών πριν κλείσουν καλά καλά 15-20 ματς στον πάγκο της ομάδας.
Οι άλλοι που θα μείνουν αντίπαλον δέος μόνο στη θεωρία
Το άλλο πρόβλημα του Ολυμπιακού είναι οι... άλλοι. Οι αντίπαλοι, οι δήθεν «μεγάλοι», που είναι αντίπαλον δέος μόνο στη θεωρία. Ο Παναθηναϊκός με το δίδυμο Αναστασίου – Αλαφούζου, θα προσφέρει τη χαρά στον ταλαιπωρημένο λαό. Ο ένας νίκησε τον Παναιτωλικό και πίστεψε οτι κέρδισε τη Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ, κατέβασε την ομάδα στη Νέα Σμύρνη να παίξει επιθετικά και έφυγε με το 3-0 στην πλάτη και είπε και «Δόξα τω Θεώ». Ο άλλος, μετά την ήττα, έστειλε... επιστολή στην ομάδα. «Μαγική εικόνα» είπε το σκορ. Έλα ντε, κανονικά στα 5 έπρεπε να σταματήσει το κοντέρ.
Οι έτεροι «μεγάλοι αντίπαλοι», οι εκ Βορρά ορμώμενοι, έπαθαν το δικό τους πατατράκ. Το 1-1 με την Σάλκε στη Γερμανία άφησε ορθάνοιχτο παράθυρο για πρόκριση στους ομίλους του Champions League και τα μυαλά βγήκαν πάνω από το κεφάλι. Το «έλα μωρέ ποιός Παναιτωλικός» ήταν καραμέλα στο στόμα όλων και σκέψη στο μυαλό όλων, με αποτέλεσμα στο γήπεδο να πέσει φάπα. Ο Χουμπ Στέφενς , γνωστό όνομα, πολύ καλός προπονητής και έμπειρος, αντιλήφθηκε γρήγορα οτι το όνομα «Στέφενς» βαραίνει περισσότερο στη ζυγαριά από το όνομα «ΠΑΟΚ» και τα όμορφα άρχισαν: «Μόνο εγώ είχα το μυαλό μου στον αγώνα με τον Παναιτωλικό, όλοι οι άλλοι σε ομάδα και διοίκηση το είχαν στη Σάλκε» είπε και... τους ξέρανε. Αυτή βέβαια ήταν η μισή αλήθεια, γιατί ο Ολλανδός προπονητής έκανε ένα rotation της πλάκας, με αποτέλεσμα να κατεβάσει μια ομάδα που δεν είχε ξαναπαίξει ούτε στην προετοιμασία έτσι, αλλά είπαμε: Το όνομα του είναι πιο βαρύ στην ποδοσφαιρική ζυγαριά. Και όλοι στον ΠΑΟΚ, που υπερτόνιζαν τη σημαντικότητα του ονόματος του, απλά του έδωσαν άλλοθι να αποποιείται τις ευθύνες του με το καλημέρα. Κατά το κοινώς λεγόμενον, τους πήρε χαμπάρι και η γκρίνια άρχισε νωρίς.
Πέραν τούτου, αν ο ΠΑΟΚ περάσει στους ομίλους του Champions League, θα έχει ενδιαφέρον να δούμε αν θα αντέξει να διεκδικήσει το πρωτάθλημα. Δεν προβλέπεται να απειληθεί από τους άλλους μεν, αλλά το να κάνει διαδοχικές νίκες θα είναι παραπάνω από δύσκολο. Αφ’ενός η απειρία, αφ’ετέρου το ρόστερ του δεν είναι για τέτοιο επίπεδο και όταν αρχίζει να βρέχει θλάσεις, τότε θα έρθουν τα ζόρια.
Με τον Παναθηναϊκό σε αυτό το χάλι, ο Ολυμπιακός πραγματικά πρέπει να παρακαλάει για έναν δυνατό ΠΑΟΚ. Για να μη χάσει το ενδιαφέρον του το πρωτάθλημα, για να μην βαρεθούν οι παίκτες και αρχίσουν να επιλέγουν παιχνίδια, για να παίξει καλύτερη μπάλα η ομάδα. Γιατί θέλουμε η ομάδα μας να βελτιώνεται και όχι να μένει στάσιμη λόγω της ανυπαρξίας των άλλων.
Και μερικά υστερόγραφα...
Υ.Γ. 1 : Επειδή το «μεταγραφικός οργασμός» είναι λίγο για το τι συμβαίνει φέτος στον Ολυμπιακό, θα πω οτι υπάρχει ένας εν εξελίξει πολλαπλός μεταγραφικός οργασμός. Παίκτες έρχονται, παίκτες φεύγουν, λεφτά φεύγουν, τα διπλά έρχονται πίσω... Αρκεί να μην παραανοίξει η όρεξη και αρχίσουμε να πουλάμε και αυτούς (ή αυτά) που δεν θέλουμε να ξεφορτωθούμε. Κάτω τα χέρια από τα παγκάκια του Ρέντη.
Υ.Γ. 2 : Πέρα από την πλάκα : 4+ εκατομμύρια για τον Φέισα, άλλα 2 για τον Αμπντούν, άλλα 2 απ’ότι φαίνεται για τον Χολέμπας και είναι στην ουρά οι Τζεμπούρ και Μασάντο. Το είχα γράψει και σε προηγούμενο κείμενο, αν αυτή την περίοδο ο Βαγγέλης Μαρινάκης βάλει πωλητήριο, μπορεί να πουλήσει ακόμα και τον Σάββα Θεοδωρίδη. Τρομερή ρέντα, γιατί δεν μπορώ να περιγράψω με άλλη λέξη την πώληση ποδοσφαιριστών σε τιμή που ουδέποτε θα έπιαναν ξανά στην μετέπειτα καριέρα τους. Εκτός αν υπάρχει άνθρωπος που υποστηρίζει οτι ο Φέισα π.χ. ή ο Αμπντούν θα ξανακάνουν μεταγραφή πάνω από τα χρήματα που δαπανήθηκαν τώρα.
Υ.Γ. 3 : Ομολογώ οτι ποσώς με ενδιαφέρει, αλλά η απορία μένει... Τι ακριβώς είδαν αυτοί της Μπενφίκα στον Φέισα και αποφάσισαν να δώσουν 4,5 μύρια; Ο Σέρβος μέσος είναι ένας ποδοσφαιριστής που ξέρει μπάλα αναμφισβήτητα, αλλά οι σοβαροί τραυματισμοί του πάνω στην καλύτερη ηλικία για ανάπτυξη, τον έχουν κάνει πολύ προσεκτικό αφ’ενός, αφ’ετέρου όσα τεχνικά χαρίσματα κι αν διαθέτει, υπερκαλύπτονται από την έλλειψη ταχύτητας του. Έχει ειπωθεί και από ανθρώπους της ΠΑΕ, ειπώθηκε και από ανθρώπους της Μπενφίκα οτι «ο Φέισα είναι καθαρό οχτάρι, με δύο παικταράδες δίπλα του θα έβγαζε μάτια». Μα, ρε παιδιά, πρώτον : Οχτάρι στο σύγχρονο ποδόσφαιρο με την ταχύτητα του Φέισα απλά δεν επιβιώνει σε υψηλό επίπεδο. Και δεύτερον, αν είναι να πάρεις δύο παικταράδες στα χαφ σου, μπορείς να επιλέξεις ότι οχτάρι θες και όχι τον Φέισα. Τέλος πάντων με γειά τους και χαρά τους – από πλευράς μου εύχομαι στον συμπαθέστατο Λιούμπομιρ Φέισα καλή συνέχεια στην καριέρα του και τον ευχαριστούμε για όσα πρόσφερε. Δεν κορόϊδεψε, έδωσε όσα μπορούσε να δώσει σε κάθε παιχνίδι, ήταν ένας σοβαρός αθλητής που σεβάστηκε τη φανέλα που φόρεσε και του εύχομαι καλή συνέχεια από καρδιάς.
Υ.Γ. 4 : Σε αυτό το σημείο οφείλω και μια συγνώμη την οποία έχω ξαναπεί βέβαια στο παρελθόν, αλλά θέλω να την ξαναπώ : Αναφέρομαι στον Νταβίδ Φουστέρ, τον οποίο είχα βαφτίσει «μπεμπέ Λιλή» στο ξεκίνημα του στην ομάδα. Στην 4η σεζόν του με τη φανέλα της ομάδας, ο Ισπανός εξακολουθεί να είναι το ίδιο σοβαρός, να σέβεται τη φανέλα που φοράει, να προσφέρει αυτά που μπορεί είτε τον βάλουν για 5 λεπτά είτε για 120. Μπορεί να μην προσφέρει ποτέ θέαμα με τις μαγικές του ενέργειες, μπορεί η εμμονή του να σουτάρει με το εσωτερικό του ποδιού πάντα να με εκνευρίζει ώρες ώρες, δεν θα γίνει ποτέ σημαία του Ολυμπιακού, στο τέλος όμως, πάντα θα πάρει το χειροκρότημα μου. Γιατί αποδεικνύει οτι καλός ποδοσφαιριστής δε γίνεσαι μόνο με τατουάζ – μανίκι και υφάκι καρδινάλιου, αλλά μπορείς να γίνεις και με ευπρέπεια και σοβαρότητα. Και ο Ισπανός, αξίζει και με το παραπάνω να φοράει τη φανέλα του Ολυμπιακού.
Υ.Γ. 5 : (εννοείται πως χρωστάω κάμποσες συγνώμες ακόμα αλλά εντάξει, τώρα για τον Νταβίδ τον Φουστέρ μιλάμε - κάθε πράγμα στον καιρό του) :P
Υ.Γ. 6 : Τα πρώτα παιχνίδια του πρωταθλήματος είναι ωραία, ανοιχτά, με πολλά γκολ από όλες τις ομάδες και εκπλήξεις. Από τον Φεβρουάριο και μετά όμως να δούμε τι θα γίνει. Με βαθμολογικό σύστημα 3-1-0 και 18 ομάδες στην κατηγορία, το θέμα «σωτηρία» θα’χει ξεκαθαρίσει από το τέλος του πρώτου γύρου. Ας ελπίσουμε η καλή εικόνα να διατηρηθεί και μετά και να μην βλέπουμε την ομορφιά του ποδοσφαίρου με τα αλλεπάλληλα «διπλά» των μικρομεσαίων.
