O Αλκέτας Παναγούλιας γεννήθηκε στις 30/05/1934 στη Θεσσαλονίκη. Το 1949 εντάχθηκε στους νέους του Άρη και ντεμπουτάρισε το 1951 σε ένα τουρνουά Χριστουγέννων, στα 17 του χρόνια. Έμεινε στη Θεσσαλονίκη και τον Άρη μέχρι το 1962 όταν σε ηλικία 28 ετών αποφάσισε να αναχωρήσει για τις Ηνωμένες Πολιτείες, προκειμένου να συνεχίσει εκεί τις σπουδές του. Παράλληλα, εντάχθηκε στο δυναμικό της ομάδας "Greek American", στην οποία έκλεισε και την ποδοσφαιρική του καριέρα.
Ξεκίνησε την προπονητική επίσης στις Ηνωμένες Πολιτείες, αναλαμβάνοντας την Atlas Soccer Club με την οποία κατέκτησε το US Open Cup 3 φορές (1967, 1968, 1969). Το 1972 επέστρεψε στην Ελλάδα παίρνοντας τη θέση του βοηθού προπονητή στην εθνική Ελλάδος, στο πλευρό του Άγγλου Μπίλι Μπίγκαμ, τον οποίο αντικατέστησε έναν χρόνο αργότερα. Το 1975 ανέλαβε την τεχνική του Άρη - παράλληλα με την ενασχόληση του με την εθνική, στην οποία έμεινε μέχρι το 1981, αφού πρώτα την οδήγησε στην τελική φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στην Ιταλία, για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας μας. Και κάπου εκεί, ήρθε στην ιστορία και ο Ολυμπιακός...
Ο Ολυμπιακός που είχε προσλάβει το καλοκαίρι του 1981 τον Αυστριακό Χέλμουτ Σενέκοβιτς. "Ηχηρό" όνομα ο Αυστριακός για την εποχή, με μεγάλη καριέρα τόσο ως ποδοσφαιριστής όσο και ως προπονητής, με ένα αποτυχημένο πέρασμα όμως από τον Παναθηναϊκό, από τον οποίο εκδιώχθηκε έναν χρόνο νωρίτερα. Λάτρης της σιδηράς πειθαρχίας ο Αυστριακός, δε σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Η προετοιμασία του Ολυμπιακού στο Φιρθ της Γερμανίας ήταν ένα μαρτύριο, με το πρόγραμμα του Σενέκοβιτς να περιλαμβάνει πολύωρες προπονήσεις και ελάχιστο φαγητό. Οι παίκτες άρχισαν να αντιδρούν, με τον Κοκολάκη που είχε πρόταση από Ισπανική ομάδα να κάνει την αρχή και τους άλλους να ακολουθούν. 13 παιχνίδια κάθησε στον πάγκο ο Σενέκοβιτς με τον Νταϊφά να τον "σφουγγαρίζει" και να έρχεται σε συμφωνία με τον Παναγούλια, που είχε αποδεσμευτεί από την ΕΠΟ και την εθνική.
Ο Παναγούλιας δεν ήταν το είδος προπονητή που θα έδινε έμφαση στην εκγύμναση, στις τακτικές, στην προετοιμασία. Ήταν άριστος ψυχολόγος και μπορούσε να κερδίσει την εμπιστοσύνη των ποδοσφαιριστών του, όπως και έγινε στον Ολυμπιακό. Ο πανέξυπνος τεχνικός πήρε όλους τους παίκτες με το μέρος του, οι οποίοι είδαν έναν "φίλο", έναν "σύμμαχο" στα αποδυτήρια και όχι τον Αττίλα και τα αποτελέσματα άρχισαν να φαίνονται και στο γήπεδο. Ο Ολυμπιακός τερματίζει ισόβαθμος στην 1η θέση με τον Παναθηναϊκό και το πρωτάθλημα θα κριθεί σε μπαράζ στο Βόλο, όπου στις 29/06/1982 με γκολ των Βιθέντε Εσταβίγιο και Νίκου Αναστόπουλου, κατέκτησε το πρωτάθλημα κερδίζοντας τους "πράσινους" με 2-1 (το γκολ του ΠΑΟ στο 82' ο Χρήστος Ζιάκος).
Η επόμενη σεζόν δεν ήταν τόσο καλή για τον Παναγούλια. Ο Ολυμπιακός δε ξεκινάει καλά τη σεζόν, καθώς ναι μεν άφησε έξω την Σουηδική Έστερ (2-0, 0-1) στο κύπελλο πρωταθλητριών και έχασε από το Αμβούργο με 1-0 στη Γερμανία, παίζοντας όμως πολύ καλά και χάνοντας καθαρά από ατυχία (το γκολ ο Τόμας Φον Χέεζεν στο 58ο λεπτό), αλλά ξεκινάει το πρωτάθλημα με 2 νίκες, 1 ισοπαλία και μια ήττα. Τα πράγματα "αγρίεψαν" όταν το Αμβούργο έκανε "κηδεία" στην ομάδα στη ρεβάνς του ΟΑΚΑ (0-4 με γκολ των Μάγκατ στο 26', Χρούμπες στο 50', Ρολφ στο 52' και Μπάστρουπ στο 86') και ακολούθησε νέα ισοπαλία με την ΑΕΚ. Ο Ολυμπιακός έκανε στη συνέχεια ένα σερί 8 αγώνων χωρίς ήττα (7 νίκες - 1 ισοπαλία) αλλά οι γκέλες με Λάρισα (0-2), Μακεδονικό (1-1), ΠΑΟΚ (1-1) και Άρη (0-0) καθιστούν την κατάκτηση του τίτλου δύσκολη και τη θέση του Παναγούλια επισφαλή. Έτσι, μετά το νικηφόρο 1-2 επί της Δόξας Δράμας, αποφασίστηκε η αντικατάσταση του μετά από σχεδόν ενάμιση χρόνο παρουσίας στον πάγκο της ομάδας.
Φεύγοντας από τον Ολυμπιακό, επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου και διετέλεσε προπονητής της εθνικής ομάδας των ΗΠΑ στο διάστημα 1983-1985 ενώ το 1984 ήταν προπονητής και της Ολυμπιακής ομάδας των ΗΠΑ στην Ολυμπιάδα του Λος Άντζελες. Επέστρεψε στην Ελλάδα τον Οκτώβρη του 1986 και πάλι για λογαριασμό του Ολυμπιακού, για να αντικαταστήσει τον Αντώνη Γεωργιάδη, στη θέα του οποίου ο κόσμος της ομάδας έβγαζε φλύκταινες. Η κατάσταση στο εσωτερικό της ομάδας ήταν επίσης εκρηκτική, καθώς οι κόντρες των αστεριών της ομάδας (Αναστόπουλος - Μητρόπουλος) με τη διοίκηση ήταν συνεχείς και έντονες, με αποτέλεσμα να βρίσκονται όλοι υπο αμφισβήτηση (από τον κόσμο). Η απόλυση του Γεωργιάδη χαιρετίστηκε με ανακούφιση, όπως και η επιστροφή του Παναγούλια.
Το ξεκίνημα δεν ήταν το ιδανικό, καθώς στο πρώτο παιχνίδι με τον Παναγούλια στον πάγκο, ο Ολυμπιακός φιλοδωρείται με 4 γκολ στο "Ντε Μέερ" απ'τον Άγιαξ (των Ράϊκαρντ, Μιούρεν, Φαν Μπάστεν) και μένει έξω απ'τη συνέχεια του κυπέλλου Κυπελλούχων, ουσιαστικά. Ακολουθεί όμως ένα τρομερό σερί 16 αγώνων χωρίς ήττα σε πρωτάθλημα, κύπελλο και Ευρώπη ( 13 νίκες, 3 ισοπαλίες ! ) που βάζει τον Ολυμπιακό σε τροχιά... ντάμπλ. Μπορεί ο Πανιώνιος να ανέκοψε τη φόρα του Ολυμπιακού στο κύπελλο και να τον άφησε έξω στη φάση των "16", αλλά με μπροστάρηδες τους "Αναστό" - "Μητρό" και 11 νίκες, 2 ισοπαλίες και 2 ήττες (και άλλες τρείς νίκες "στα χαρτιά" λόγω της απεργίας των περισσοτέρων ΠΑΕ εκείνη τη σεζόν - ο Ολυμπιακός είχε πεί πως θα συμμετάσχει στην απεργία αν συμμετάσχουν και οι Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, πράγμα που οι κιτρινοπράσινοι απέκλεισαν), ο Ολυμπιακός φέρνει και πάλι τον τίτλο στο μεγάλο λιμάνι.
Η νέα σεζόν (1987-1988) όμως ήταν η αρχή της καταστροφής του Ολυμπιακού : Η έναρξη των "πέτρινων χρόνων". Τα εγκλήματα της προετοιμασίας και η περιοδεία στις ΗΠΑ για να μαζέψει λεφτά η ομάδα, το ξεπούλημα του Αναστόπουλου, η απίστευτη προχειροδουλειά στο μεταγραφικό σχεδιασμό και τα κακά αποτελέσματα (σε συνδυασμό με το 1-4 απ'τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ), οδηγούν τον Παναγούλια σε παραίτηση "για λόγους υγείας". Είχε προλάβει να κατακτήσει και ένα Super Cup, εκείνο το 1-0 επί του ΟΦΗ στο ΟΑΚΑ...
Λίγες ημέρες μετά ανέλαβε τον Άρη. Παρέμεινε στην ομάδα απ'την οποία ξεκίνησε μέχρι το 1990, όταν και απολύθηκε για να αναχωρήσει για τις ΗΠΑ. Επέστρεψε δύο χρόνια μετά για να αναλάβει την εθνική Ελλάδας και υπό τις οδηγίες του η εθνική μας έφτασε στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Έφυγε κακήν κακώς από την εθνική και εν μέσω χλεύης και υποτιμητικών πρωτοσέλιδων τους στυλ "Άσχετος ή βλαξ" (οι παλαιότεροι θα το θυμούνται), κάτι που σαφώς δεν του άξιζε. Το 1996 ανέλαβε τον Ηρακλή στον οποίο έμεινε για μια διετία και τον Απρίλιο του 1999 αναλαμβάνει για 4η φορά τον Άρη και με 6 σερί νίκες στα τελευταία 8 παιχνίδια εξασφάλισε το εισιτήριο για το κύπελλο UEFA της επόμενης σεζόν. Αποχώρησε όμως το καλοκαίρι, γιατί δεν είχε τα κουράγια να συνεχίσει. Είχε περάσει και για ένα φεγγάρι από τον Λεβαδειακό, επί προεδρίας Σκλαπάνη.
Η τελευταία εμπλοκή του με το ποδόσφαιρο ήταν και πάλι στην ομάδα που ξεκίνησε, τον Άρη, όταν μετά την αποχώρηση του Δημήτρη Κοντομηνά του ζητήθηκε να βοηθήσει, όπερ και εγένετο - με τον Παναγούλια να αναλαμβάνει πρόεδρος με σύμβουλο τον Λάμπρο Σκόρδα, στην διοίκηση που συστάθηκε με στόχο την σωτηρία του Άρη. Αποχώρησε λίγο καιρό αργότερα για να επιστρέψει και να εγκατασταθεί μόνιμα στις ΗΠΑ.
Ο Αλκέτας Παναγούλιας κάθησε σε 93 παιχνίδια στον πάγκο του Θρύλου, πετυχαίνοντας 55 νίκες και σημειώνοντας 23 ισοπαλίες και 15 ήττες και τέρματα 153 υπέρ - 81 κατά. Αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας τα τελευταία χρόνια, τα οποία εσχάτως είχαν πολλαπλασιαστεί με αποτέλεσμα να φύγει από τη ζωή στις 19/06/2012. Ελαφρύ το χώμα για τον Αλκέτα Παναγούλια: Καλό ταξίδι...
