Τερματοφύλακας στον Ολυμπιακό. Δύσκολη δουλειά και σίγουρα όχι δουλειά για όποιον κι όποιον. Απαιτεί πάνω απ'όλα γερό στομάχι και μεγάλη θέληση για να κατορθώσει κάποιος να σταθεί κάτω απ'την "ερυθρόλευκη" εστία χωρίς να λιώσει απ'το άγχος.Το χειρότερο για τον κάθε υποψήφιο γκολκίπερ του Ολυμπιακού, είναι οτι εμείς οι γαύροι, έχουμε ψύχωση πρώτα απ'όλα με τον προπονητή, μετά με τον τερματοφύλακα και μετά με τους άλλους ασχολούμαστε κατά συνθήκην. Πώρωση με τη θέση λέμε, όχι αστεία. Η φαντασίωση του μέσου γαύρου για τον τύπο που φοράει τη φανέλα του τερματοφύλακα και κάθεται κάτω απ'τα δοκάρια του Ολυμπιακού, είναι μία και συγκεκριμένη : Αυτός ο τύπος είναι υβρίδιο Ben Leiper - Charlie Burr - Charlie Carter. Κάτι σας λένε τα ονόματα αλλά δε θυμάστε ακριβώς τι; Ας τους δούμε έναν έναν :
* Ο Charlie "The Cat" Carter ήταν ο κορυφαίος τερματοφύλακας της Μεγάλης Βρετανίας και βασικός τερματοφύλακας της Μελτσέστερ Ρόβερς του Roy Race. Τον γνωρίσαμε απ'τις σελίδες του "Αγοριού" στην ιστορία "Ο Ρόϊ της Ρόβερς". Ασπρομάλλης με μακρύ μαλλί και άριστα αντανακλαστικά, που και που έτρωγε και κανένα γκολ για να'χει ενδιαφέρον η ιστορία. Εγγύηση για την ομάδα του αλλά είχε και super ομάδα μπροστά του.
* Ο Charlie Burr ήταν ο περίφημος "Σιδερένιος Μπαρ" (Iron Bar το κανονικό του ψευδώνυμο). Ο Τσάρλι το πρωΐ έβγαζε το ψωμί του στις οικοδομές με το μυστρί και το πηλοφόρι στον ώμο, ενώ εξασφάλιζε τα προς το ζείν με το... σιδεράδικο του. Στο χρόνο που του απέμενε έπαιζε μπάλα. Ένα ογκώδες τέρας με υπεράνθρωπη δύναμη και ελαστικότητα... Κυριάκου Τοχούρογλου (στα νιάτα του) , σίγουρα αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης του Πίτερ Σμάϊχελ και του τρόπου παιχνιδιού του. Τον γνωρίσαμε απ'τις σελίδες του "Αγοριού" και του "Τρουένο".
* Τέλος, το απόλυτο είδωλο. Ο Ben Leiper (Μπεν Λίπερ) ήταν ο τεράστιος "Τερματοφύλακας-Γιατρός" που γνωρίσαμε απ'τις σελίδες του "Μπλεκ". Το πρωΐ φοιτητής της ιατρικής, το απόγευμα τερματοφύλακας της Μάνκαστορ Σίτι. Η Μάνκαστορ έπαιζε στη Β΄ Αγγλίας αλλά έφτανε πάντοτε άνετα μέχρι τα ημιτελικά του κυπέλλου Αγγλίας, χάρη στις αποκρούσεις του Λίπερ και στις εκπληκτικές εμπνεύσεις του. Στεκόταν στο κόρνερ και σκεφτόταν : "Μμμ... φυσάει δυνατός νοτιοανατολικός άνεμος και ο εξτρέμ τους θα σεντράρει βαθιά... θα σταθώ εδώ". Ο Μπεν στεκόταν "εκεί", μάζευε τη μπάλα και την πέταγε με το χέρι στον σέντερ φορ Jimmy Worth (Τζίμι Ουόρθ, ένας μυστήριος τύπος με μούσι που έμοιαζε με τον Παπαχρήστου χωρίς το μαλί αφάνα), ο οποίος τελείωνε τη φάση με γκολ ή με... δοκάρι και γκολ (άσχετο : Ο Τζίμι Ουόρθ είναι η ονείρωξη του μέσου γαύρου για τη θέση του σέντερ φορ - αυτό όμως είναι άλλη ιστορία). Αν ο Τζίμι τραυματιζόταν και οι άλλοι οι κούτσαβλοι δε μπορούσαν να βάλουν γκολ, τότε ο Μπεν έπαιρνε το νόμο στα χέρια του και με βολέ απ'τη σέντρα κάρφωνε το τεμάχιο. Για να φάει γκολ; Ούτε λόγος... Περπατούσε μια φορά στο δρόμο που έπαιζαν κάτι πιτσιρικάδες. Ένας πιτσιρικάς σουτάρει στραβά και η μπάλα πάει ντουγρού για τη βιτρίνα ενός μαγαζιού. Ο κουστουμαρισμένος Μπεν δε διστάζει καν, κάνει ένα πλονζόν πάνω στο πεζοδρόμιο και μαζεύει τη μπάλα άνετα. Στην προπόνηση, έβαζε πέντε παίκτες να του σουτάρουν ταυτόχρονα αλλά αυτός απέκρουε με κινήσεις που θα έκαναν τον Jet Li και τον Tony Jaa να κοκκινίζουν από ντροπή. Κάθε φορά που έτρωγε γκολ κάτι είχε γίνει : Είχε σπάσει το χέρι του, τον απειλούσαν μαφιόζοι, τον είχαν χτυπήσει οι αντίπαλοι κ.λ.π. Ο απόλυτος τερματοφύλακας όλων των εποχών.
Τώρα που έχετε μια εικόνα για το ποιόν των τριών ηρώων, γνωρίζετε πλέον και την απόλυτη φαντασίωση της πλειοψηφίας των γαύρων : Ένας τερματοφύλακας με την επαγγελματικότητα του Carter, τον όγκο και τον τσαμπουκά του Burr και την οξυδέρκεια και την ικανότητα του Leiper. Επειδή όμως τέτοιοι τερματοφύλακες υπήρχαν μόνο στα comics (πλέον ούτε εκεί δε βρίσκεις), η σκληρή πραγματικότητα μας έκανε να αλλοφρονούμε. Δεν είναι και λίγο να'χεις στο μυαλό σου τι έκανε ο Λίπερ και μετά να βλέπεις ζωντανά Γιώργο Μουκέα. Απλά δεν αντέχεται...
Ας σοβαρευτούμε όμως. Απ'τον Ολυμπιακό έχουν περάσει δεκάδες τερματοφύλακες. Άλλοι καλοί, άλλοι λιγότερο καλοί, άλλοι επιεικώς αστείοι. Υπήρχαν τερματοφύλακες - σημεία αναφοράς στην προ επαγγελματικού ποδοσφαίρου εποχή, που υπερασπίστηκαν με επιτυχία για χρόνια ολόκληρα την ερυθρόλευκη εστία : Ο πρώτος διδάξας Αχιλλέας Γραμματικόπουλος, ο Σάββας Θεοδωρίδης, ο Παναγιώτης Κελεσίδης. Σ'αυτό το αφιέρωμα θα ασχοληθούμε με αυτούς που υπερασπίστηκαν την ερυθρόλευκη εστία επί επαγγελματικού ποδοσφαίρου.
Την ιδέα γι'αυτό το αφιέρωμα μου την έδωσε ο φίλος lost με σχόλιο του σε παλαιότερο άρθρο. Lost, αφιερωμένο το... αφιέρωμα :)
ΟΙ ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΑΠ'ΤΟ 1979-1980 ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ
Ο γεννηθείς το 1953 Χρήστος Αρβανίτης, ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα την περίοδο 1970-71 απ'τον Εθνικό Πειραιώς. Το 1971 καθιερώθηκε ως βασικός στον Εθνικό και συμμετείχε στις εθνικές ομάδες Νέων και Ελπίδων, όπου είχε συνολικά περίπου 6 συμμετοχές. Στον Εθνικό εμεινε για 8 χρόνια, όταν το καλοκαίρι του 1978, σε ηλικία 25 ετών, ήρθε στον Ολυμπιακό για να πλαισιώσει τον Παναγιώτη Κελεσίδη (ο Λευτέρης Πουπάκης έμεινε ελεύθερος και πήγε στον ΟΦΗ).Μικρός το δέμας, αλλά θαυματουργός πολλές φορές, ο Αρβανίτης κάλυπτε το ντεζαβαντάζ του ύψους (που δεν... είχε) με την τρομερή αλτικότητα του και τα εκπληκτικά ρεφλέξ του. Καθιερώθηκε σχεδόν αμέσως στον Ολυμπιακό, καθώς η εποχή της έλευσης του ήταν η εποχή του Τόζα Βεσελίνοβιτς, η εποχή της "ανανέωσης". Ο Κελεσίδης, στα 32 του χρόνια, κρίθηκε "γέρος" και έπρεπε να κάνει "τόπο στα νιάτα". Ο Αρβανίτης πήρε πολλά παιχνίδια ως βασικός και το καλοκαίρι που αποχώρησε ο Παναγιώτης Κελεσίδης έγινε ο βασικός και αναντικατάστατος πορτιέρο του Ολυμπιακού για τη σεζόν 1979-1980, οπότε και στέφθηκε πρωταθλητής με τον Ολυμπιακό. Το καλοκαίρι του 1980 όμως, ήρθε στον Ολυμπιακό ο Νίκος Σαργκάνης και οι συμμετοχές του Αρβανίτη στη βασική 11άδα περιορίστηκαν αισθητά. Έτσι, ο Αρβανίτης που ήθελε να έχει παιχνίδια στα πόδια του καθώς είχε χριστεί και διεθνής με την εθνική ομάδα (αλλά και λόγω κόντρας που είχε με τον Αλκέτα Παναγούλια που ανέλαβε την ομάδα), συμφώνησε με το Σταύρο Νταϊφά να αποχωρήσει το 1982, μετά από μια τετραετία στον Ολυμπιακό. Η ΑΕΚ ενδιαφέρθηκε άμεσα γι'αυτόν, ο Αρβανίτης αποδέχθηκε την πρόταση που του έγινε και για την τετραετία 1982-1986 έγινε ο βασικός γκολκίπερ της ΑΕΚ και ήταν εκ των μόνιμα διακριθέντων.
Οι δρόμοι του Αρβανίτη με την ΑΕΚ χωρίζουν το Δεκέμβρη του 1986, όταν ο τότε πρόεδρος της ΑΕΚ, Ζαφειρόπουλος, θεωρεί πως ο 33χρονος πλέον Αρβανίτης δεν έχει να προσφέρει τίποτα. Ο τότε προπονητής του Ολυμπιακού, Αντώνης Γεωργιάδης, που ζεί έναν εφιάλτη με τις εμφανίσεις του Γιώργου Μουκέα και του αντικαταστάτη του, Γιάννη Παπαμιχαήλ, ζητάει τερματοφύλακα απ'το (φίλο του) Σταύρο Νταϊφά. Ο Νταϊφάς συμφωνεί αμέσως με τον Αρβανίτη και ο τελευταίος επιστρέφει μετά από σχεδόν μια τετραετία στον Ολυμπιακό. Τα χρόνια όμως περνούν, ο Αρβανίτης του 1986 δεν είχε καμμία σχέση με τον Αρβανίτη του 1978. Έκανε 16 συμμετοχές τη σεζόν 1985-1986, αλλά το βαρύ 4-0 του τελικού κυπέλλου απ'τον Παναθηναϊκό (με τον ίδιο να έχει σημαντικό μερίδιο ευθύνης σε όλα τα γκολ) έδειξε ξεκάθαρα οτι δεν ήταν πια ο ίδιος. Ωστόσο, για να τα λέμε όλα, οποιοσδήποτε και να καθόταν στα δοκάρια της ομάδας εκείνη τη σεζόν, θα είχε θέματα (η σεζόν αυτή προσφέρεται για αφιέρωμα, τώρα που τα λέμε). Την ερχόμενη σεζόν είχε όλες κι όλες 4 συμμετοχές, με τη νέα "τεσσάρα" απ'τον Άγιαξ αυτή τη φορά (και το γκολ του Ράϊκαρντ με σουτ πολύ έξω από την περιοχή ουσιαστικά "τον τελείωσαν" για τον Ολυμπιακό (εκτός αυτού, ξαναβρήκε μπροστά του τον Αλκέτα Παναγούλια που δε τον ήθελε). Έφυγε τον Ιανουάριο του 1988 με την έλευση του Κοσκωτά και την έναρξη των "εκκαθαρίσεων" του παρέα με τους Χόρχε Μπάριος, Τάκη Λεμονή, Αντώνη Κασδοβασίλη, Θόδωρο Ζελιλίδη και βρήκαν στέγη στο Λεβαδειακό. Ο Αρβανίτης σταμάτησε το ποδόσφαιρο το 1990 στα 37 του χρόνια και έκτοτε ασχολήθηκε με την προπονητική αρχικά, ενώ στη συνέχεια ασχολήθηκε με την εκγύμναση τερματοφυλάκων, έχοντας υπηρετήσει από αυτό το πόστο τόσο τον Ολυμπιακό, όσο και το Λεβαδειακό.
__________________________________________________
ΝΙΚΟΣ ΣΑΡΓΚΑΝΗΣ
Γεννηθείς στη Ραφήνα στις 15/01/1954, ο Σαργκάνης ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα ως δεξί μπακ στον Ηλυσιακό. Σε κάποιον αγώνα που οι αλλαγές είχαν "κλείσει" και τραυματίστηκε ο κανονικός τερματοφύλακας της ομάδας, ο Σαργκάνης έκατσε κάτω απ'τα δοκάρια της ομάδας και έκτοτε δεν εγκατέλειψε ποτέ τη θέση. Υπό την καθοδήγηση του προπονητή του - και παλαιού τερματοφύλακα - Χρήστου Ρίμπα, καθιερώθηκε στον Ηλυσιακό και το 1978 πήρε μεταγραφή στην Καστοριά, με την οποία "σόκαρε" το Πανελλήνιο με την κατάκτηση του κυπέλλου Ελλάδας το 1980. Οι μεγάλες του εμφανίσεις με την Καστοριά κινητοποίησαν το νέο αφεντικό του Ολυμπιακού, το Σταύρο Νταϊφά, που με συνοπτικές διαδικασίες εξασφάλισε την υπογραφή του. Όπως είχε δηλώσει ο ίδιος : "Πράγματι το 1980 πήραμε το Κύπελλο με την Καστοριά, κάτι που είχε να επιτύχει επαρχιακή ομάδα 40 χρόνια. Ήταν μια πολύ μεγάλη στιγμή και αποτέλεσμα των καλών μου εμφανίσεων ήταν να καταλήξω στον Ολυμπιακό, ομάδα που υποστήριζα από παιδάκι. Ήταν η σημαντικότερη στιγμή της καριέρας μου. Ξαφνικά από μια επαρχιακή ομάδα, βρέθηκα στον Ολυμπιακό και ήρθε η κλήση μου στην Εθνική ομάδα".Ο Σαργκάνης καθιερώθηκε αμέσως στον Ολυμπιακό αλλά και στην εθνική ομάδα. Η εκπληκτική του εμφάνιση στην Κοπεγχάγη στο ματς Δανία-Ελλάδα 0-1 για τα προκριματικά του Mundial 1982 όχι απλά τον καθιέρωσε, αλλά του "κόλλησε" και το προσωνύμιο "Φάντομ" (έτσι τον "βάφτισαν" οι Δανοί) το οποίο τον ακολουθούσε στο υπόλοιπο της καριέρας του. Μεγάλη κλάση τερματοφύλακα, με κοφτερό μυαλό και τρομερά ρεφλέξ, θα μπορούσε εύκολα να παίξει σε πρωτάθλημα πιο προηγμένης ποδοσφαιρικά απ'την Ελλάδα των '80s χώρας. Ο Σαργκάνης ήταν πραγματικός κέρβερος κάτω απ'τα δοκάρια, εκνευρίζοντας τους αντίπαλους επιθετικούς με τις τοποθετήσεις του, ενώ ήταν και πολύ καλός εκτελεστής πέναλτι. Τη σεζόν 1984-1985 μάλιστα, πέτυχε το πρώτο του γκολ ως τερματοφύλακας του Ολυμπιακού με πέναλτι εναντίον του Ηρακλή, αλλά την επόμενη σεζόν, προφασιζόμενος πως "πρέπει να κοιτάξει το μέλλον του", έκανε χρήση της πενταετίας του και πήγε στον αιώνιο δεύτερο (για την προδοσία αυτού αλλά και των άλλων τα'χουμε πεί εδώ). Πάντως, προδότης, ξε-προδότης, ήταν τεράστια κλάση τερματοφύλακα και κυριολεκτικά "στοίχειωσε" τα ερυθρόλευκα γκολπόστ για παραπάνω από μια δεκαετία...
__________________________________________________
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΟΥΠΑΚΗΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ
Ο Γιάννης Παπαμιχαήλ αποκτήθηκε από την Προοδευτική το καλοκαίρι του 1983 σαν back-up του Νίκου Σαργκάνη. Ο Αρβανίτης είχε φύγει, ο Πουπάκης επίσης και ο Ολυμπιακός έψαχνε για έναν τερματοφύλακα που να μην έχει πρόβλημα να "τρώει πάγκο", Σαργκάνη παρόντος. Ο Παπαμιχαήλ θεωρούταν εξελίξιμος και ο Νταϊφάς έκρινε πως δίπλα στο Σαργκάνη, θα μάθαινε πολλά.ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΟΥΠΑΚΗΣ
Ο Λευτέρης Πουπάκης γεννήθηκε στις 28/12/1945. Ξεκίνησε την καριέρα του απ'το Αιγάλεω και το καλοκαίρι του 1973 έκανε το μεγάλο βήμα, όταν ο Νίκος Γουλανδρής τους έφερε "πακέτο" με τον Μπάμπη Σταυρόπουλο στον Ολυμπιακό. Διεθνής με τις εθνικές ομάδες παίδων και Ελπίδων ο Πουπάκης, έκανε ένα πολύ αξιόπιστο δίδυμο γκολκίπερς μαζί με τον Παναγιώτη Κελεσίδη.
Τερματοφύλακας που έπαιζε περισσότερο με το μυαλό και λιγότερο με τα ρεφλέξ, ο Πουπάκης προσπαθούσε να έχει καλές τοποθετήσεις για να καθαρίζει τις φάσεις, παρά να επιχειρεί εντυπωσιακές επεμβάσεις. Σταθερός και αξιόπιστος γενικά, αλλά στη σκιά του εκρηκτικού Κελεσίδη που όπως και να το κάνουμε ήταν "άλλη κλάση". Στον Ολυμπιακό έμεινε μέχρι το καλοκαίρι του 1978, οπότε και υπέγραψε στον ΟΦΗ. Από τις 07/04/1971 όπου και χρίστηκε διεθνής, ο Πουπάκης έκανε 6 διεθνείς συμμετοχές με την εθνική ομάδα και ήταν μέλος της ομάδας που συμμετείχε στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1980 στην Ιταλία (εκείνη την περίοδο αγωνιζόταν στον ΟΦΗ). Μετά από μια τετραετία στον ΟΦΗ αποκτήθηκε απ'τον Παναθηναϊκό το καλοκαίρι του 1981, όπου έμεινε μόλις ένα χρόνο, πριν αποδεχτεί την πρόταση του Σταύρου Νταϊφά να επιστρέψει στον Ολυμπιακό σαν ρεζέρβα του Νίκου Σαργκάνη, σε ηλικία 37 ετών. Το ειρωνικό ήταν οτι το... σημάδι της "αλλαγής φρουράς" είχε εμφανιστεί ένα χρόνο νωρίτερα, στα προκριματικά για το παγκόσμιο κύπελλο του 1982, σ'εκείνον τον αγώνα Δανίας - Ελλάδας στην Κοπεγχάγη. Ο Πουπάκης, που θα ήταν βασικός σ'εκείνον τον αγώνα, τραυματίστηκε και έτσι απ'το πουθενά έπαιξε ο Σαργκάνης που έπιασε τα άπιαστα, η Ελλάδα κέρδισε τον αγώνα και έναν σπουδαίο τερματοφύλακα.
Το καλοκαίρι του 1983 αποδεσμεύτηκε απ΄τον Ολυμπιακό και την περίοδο 1984-1985 αγωνίστηκε στον Απόλλωνα Αθηνών, όπου και έκλεισε την πολυετή του καριέρα σε ηλικία 40 ετών.
__________________________________________________Τερματοφύλακας που έπαιζε περισσότερο με το μυαλό και λιγότερο με τα ρεφλέξ, ο Πουπάκης προσπαθούσε να έχει καλές τοποθετήσεις για να καθαρίζει τις φάσεις, παρά να επιχειρεί εντυπωσιακές επεμβάσεις. Σταθερός και αξιόπιστος γενικά, αλλά στη σκιά του εκρηκτικού Κελεσίδη που όπως και να το κάνουμε ήταν "άλλη κλάση". Στον Ολυμπιακό έμεινε μέχρι το καλοκαίρι του 1978, οπότε και υπέγραψε στον ΟΦΗ. Από τις 07/04/1971 όπου και χρίστηκε διεθνής, ο Πουπάκης έκανε 6 διεθνείς συμμετοχές με την εθνική ομάδα και ήταν μέλος της ομάδας που συμμετείχε στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1980 στην Ιταλία (εκείνη την περίοδο αγωνιζόταν στον ΟΦΗ). Μετά από μια τετραετία στον ΟΦΗ αποκτήθηκε απ'τον Παναθηναϊκό το καλοκαίρι του 1981, όπου έμεινε μόλις ένα χρόνο, πριν αποδεχτεί την πρόταση του Σταύρου Νταϊφά να επιστρέψει στον Ολυμπιακό σαν ρεζέρβα του Νίκου Σαργκάνη, σε ηλικία 37 ετών. Το ειρωνικό ήταν οτι το... σημάδι της "αλλαγής φρουράς" είχε εμφανιστεί ένα χρόνο νωρίτερα, στα προκριματικά για το παγκόσμιο κύπελλο του 1982, σ'εκείνον τον αγώνα Δανίας - Ελλάδας στην Κοπεγχάγη. Ο Πουπάκης, που θα ήταν βασικός σ'εκείνον τον αγώνα, τραυματίστηκε και έτσι απ'το πουθενά έπαιξε ο Σαργκάνης που έπιασε τα άπιαστα, η Ελλάδα κέρδισε τον αγώνα και έναν σπουδαίο τερματοφύλακα.
Το καλοκαίρι του 1983 αποδεσμεύτηκε απ΄τον Ολυμπιακό και την περίοδο 1984-1985 αγωνίστηκε στον Απόλλωνα Αθηνών, όπου και έκλεισε την πολυετή του καριέρα σε ηλικία 40 ετών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ
Ο καιρός κύλησε σα νεράκι με τον Παπαμιχαήλ - Σαργκάνη παρόντος, πάντοτε - να παίρνει ελάχιστες συμμετοχές (2 συμμετοχές σε 2 σεζόν, 1983-84 και 1984-85) και να μην έχει την ευκαιρία να δείξει αν όντως ήταν αξιόπιστο back-up του Σαργκάνη "στα δύσκολα". Άλλωστε όλοι μέσα στον Ολυμπιακό πίστευαν οτι ο Σαργκάνης θα παρέμενε σίγουρα άλλη μια τριετία (ήτοι μέχρι το 1988-1989), οπότε μέχρι τότε "ποιός ζει, ποιός πεθαίνει". Έλα όμως που ο Σαργκάνης τα'χε βρεί ήδη με το Βαρδινογιάννη και όταν πήγε στο Νταϊφά, του ζήτησε τον ουρανό με τ'άστρα για να μείνει (γνωρίζοντας εκ των προτέρων οτι ο Νταϊφάς δε "μασάει" από εκβιασμούς και θα τον "στείλει", όπως και έγινε), έκανε τελικά χρήση της περίφημης πενταετίας του και πήγε στον Παναθηναϊκό... Έτσι, ο Ολυμπιακός, βρέθηκε εξ'απροόπτου, καθώς μέσα στο κατακαλόκαιρο ήταν υποχρεωμένος να ψάξει και για τερματοφύλακα, πλην αριστερού μπακ (μιας ΚΑΙ ο Βαμβακούλας είχε φύγει απ'τον Ολυμπιακό με τον ίδιο προορισμό). Αντικαταστάτης του Σαργκάνη χρίζεται ο Γιώργος Μουκέας, που είχε καλή παρουσία ως βασικός στον Εθνικό, αλλά η επιλογή του προκάλεσε ερωτηματικά (θα διαβάσετε γι'αυτόν στο... δικό του κομμάτι). Ο Μουκέας δεν τα πάει καλά, ο κόσμος μουρμουρίζει και ο προπονητής, Αντώνης Γεωργιάδης, μόλις μετά 8 αγωνιστικές - και μάλιστα πριν το ντέρμπι Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ - ανακοινώνει οτι βασικός θα παίξει ο Παπαμιχαήλ.
"Είμαι έτοιμος" δηλώνει ο ξανθομάλλης γκολκίπερ και στις 09/11/1985 παίρνει θέση κάτω απ'τα δοκάρια του Ολυμπιακού. Στο 26ο μόλις λεπτό, βλέπει το Σαραβάκο να περνάει την άμυνα του Ολυμπιακού και να βγαίνει τετ-α-τετ με αυτόν. Ο Παπαμιχαήλ δεν κάνει καν τον κόπο να πέσει, ο Σαραβάκος τον περνάει και πετυχαίνει το πιο εύκολο γκολ της ζωής του. Με το 1-0 έκλεισε το πρώτο ημίχρονο με τον Παναθηναϊκό να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων, αλλά ο Ολυμπιακός στο 2ο ημίχρονο είχε ισορροπήσει και με κινητήριο μοχλό το Μίλος Σέστιτς πίεζε ολοένα και περισσότερο. Εκεί όμως που όλα έδειχναν οτι το 1-1 ήταν θέμα χρόνου, ο Σαραβάκος δέχτηκε μια μακρινή μπαλιά έξω απ'την περιοχή του Ολυμπιακού, μαρκαρισμένος από τον Πέτρο Μίχο. Ο Παπαμιχαήλ είχε αρχίσει έξοδο και είχε φτάσει περίπου στο πέναλτι, ο Σαραβάκος τον είδε που είχε βγεί για... βοσκή και με πλασέ στην κίνηση τον "κρέμασε" και έκανε το 2-0 για τον Παναθηναϊκό στο 75'. Η πίκρα του κόσμου μεγάλωσε ακόμα περισσότερο, όταν λίγα λεπτά αργότερα, είδε τον πρώην αγαπημένο της, Νίκο Σαργκάνη, να πέφτει και να αποκρούει το πέναλτι του Μίλος Σέστιτς, πανηγυρίζοντας προς τον κόσμο του Παναθηναϊκού με υψωμένη τη γροθιά του. Ο Αναστόπουλος μείωσε με πέναλτι στο 90' σε 2-1 που έμελλε να είναι και το τελικό σκορ, αλλά το προφανές ήταν οτι ο Ολυμπιακός ξεκίνησε το πρωτάθλημα χωρίς τερματοφύλακα ισάξιο του Σαργκάνη. Η απόγνωση για τον "Αντι-Σαργκάνη" ήταν τόσο μεγάλη, που ο Ολυμπιακός έσπευσε να υπογράψει το Δεκέμβριο έναν "πρώην", το Χρήστο Αρβανίτη, που θα έφευγε απ'την ΑΕΚ.
Ο Παπαμιχαήλ είχε συνολικά 4 συμμετοχές τη σεζόν 1985-1986 και άλλες 2 τη σεζόν 1986-1987, με το πέρας της οποίας έμεινε ελεύθερος. Έχοντας παίξει σε τόσο λίγα παιχνίδια με τη φανέλα του Ολυμπιακού δε μπορεί να πει κανείς πως ήταν κακός τερματοφύλακας, αλλά "λίγος" για τον Ολυμπιακό. Διατηρεί καλές σχέσεις με το Νίκο Αναστόπουλο απ'την εποχή που ήταν συμπαίκτες και αποτελεί μια εκ των επιλογών του "μουστάκια" για τη θέση του προπονητή των γκολκίπερς σε όποια ομάδα εργαστεί. Τη σεζόν 2007-2008 συνεργάστηκαν στον Ιωνικό Νικαίας.
__________________________________________________
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΟΥΚΕΑΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΟΥΚΕΑΣ