Στην Γκλάντμπαχ έμεινε μια τετραετία, από το καλοκαίρι του 1977 μέχρι το καλοκαίρι του 1981. Δεν κατάφερε να χριστεί πρωταθλητής, αφού η Γκλάντμπαχ δεν κατάφερε να συνεχίσει το σερί των τίτλων της, παρά μόνο να τερματίσει στη 2η θέση την πρώτη του σεζόν στην ομάδα (1977-1978) και να εξασφαλίσει την έξοδο στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Η επόμενη σεζόν - αν και η Γκλάντμπαχ απέτυχε να διεκδικήσει με αξιώσεις τον τίτλο - εν τέλει έκλεισε θριαμβευτικά, καθώς η ομάδα με τον Λίνεν παρόντα σε όλους τους αγώνες κατέκτησε το κύπελλο ΟΥΕΦΑ κερδίζοντας με 2-1 τον Ερυθρό Αστέρα. Ο ίδιος ο Λίνεν χρίστηκε δις σκόρερ στη διοργάνωση, σκοράροντας ενάντια στην Μάντσεστερ Σίτι και την Ντούϊσμπουργκ στην πορεία προς τον τελικό. Την επόμενη σεζόν η Γκλάντμπαχ έφτασε πολύ κοντά στο να επαναλάβει το κατόρθωμα της, αλλά αυτή τη φορά έχασε το τρόπαιο από την Άϊντραχτ Φρανκφούρτης στη διαφορά τερμάτων. Ο Λίνεν πάντως απεδείχθη συνεπής, καθώς πέτυχε άλλα δύο τέρματα, ενάντια στην Βίκινγκ και στην Σεντ Ετιέν. Αγωνίστηκε στην Γκλάντμπαχ μέχρι το καλοκαίρι του 1981 αγωνιζόμενος σε 118 αγώνες και πετυχαίνοντας 23 γκολ, οπότε και επέστρεψε στην Αρμίνια Μπίλεφελντ, η οποία είχε ανέβει στην Μπουντεσλίγκα.
Το ξεκίνημα του Λίνεν στην Αρμίνια δεν ήταν ακριβώς όπως το φανταζόταν. Στο ξεκίνημα της σεζόν 1981-1982, στον αγώνα με την Βέρντερ Βρέμης, ο Λίνεν υπέστη έναν απ'τους ανατριχιαστικότερους τραυματισμούς που έχουν συμβεί σε ποδοσφαιρικό γήπεδο : Στις 14/08/1981 λοιπόν στον αγώνα με την Βέρντερ, ο Λίνεν διεκδικεί την μπάλα από τον Νόρμπερτ Ζίγκμαν, Ο αμυντικός της Βέρντερ πέφτει με τη σχάρα του παπουτσιού του στον δεξιό μηρό του Λίνεν, του σχίζει το δέρμα και του κάνει ένα τραύμα μεγέυους 25 εκατοστών. Έξαλλος ο Λίνεν σηκώθηκε και έτρεξε προς τον τότε προπονητή της Βέρντερ, Ότο Ρεχάγκελ, κατηγορώντας τον οτι ο Ζίγκμαν τον τραυμάτισε σκόπιμα ακολουθώντας δικές του εντολές. Αν και το θέαμα ήταν άκρως ανατριχιαστικό, ο Λίνεν έκανε 23 ράμματα και μετά από ενάμιση μήνα περίπου επανήλθε κανονικά στην ενεργό δράση. Η συνέχεια ήταν καλή για τον Λίνεν που βοήθησε την Αρμίνια να σταθεροποιηθεί στην κατηγορία και να κάνει αρκετές καλές εμφανίσεις. Κάπου εκεί ο Λίνεν είχε αρχίσει να εκδηλώνει τις πολιτικές και κοινωνικές του ανησυχίες, αφού συμμετείχε στο κίνημα των Ειρηνιστών, ενώ αργότερα συμμετείχε σε έναν συνδυασμό με τον οποίο είχε κατέβει ως υποψήφιος στις Ευρωεκλογές του 1984. Μέχρι και... συνέντευξη στο PlayBoy είχε δώσει!
Στο αγωνιστικό κομμάτι, μετά από 2 σεζόν στο Μπίλεφελντ, 60 συμμετοχές και 12 γκολ, ο Λίνεν επέστρεψε ξανά στην Γκλάντμπαχ το καλοκαίρι του 1983. Στην αγαπημένη του Γκλάντμπαχ έμεινε για μια τετραετία ακόμη, είχε 124 συμμετοχές και 13 γκολ αλλά δεν κατάφερε να κερδίσει κάποιον τίτλο αφού στο πρωτάθλημα δεν κατάφερνε να διεκδικήσει τον τίτλο ως το τέλος ενώ στην ευκαιρία που είχε να κερδίσει το κύπελλο το 1984, ηττήθηκε στα πέναλτι από την Μπάγερν. Τον Ιούλιο του 1987, σε ηλικία 34 ετών, ο Λίνεν μεταπήδησε στην Ντούϊσμπουργκ που αγωνιζόταν τότε στην Ομπερλίγκα. Βασικός και αναντικατάστατος εκεί, συνεισέφερε τα μέγιστα ώστε να κερδίσει η ομάδα του την άνοδο στην 2η κατηγορία το 1989. Η χρονιά ήταν διπλά επιτυχημένη για τον ίδιο, αφού παράλληλα, είχε αρχίσει να παρακολουθεί μαθήματα προπονητικής και το ίδιο έτος πήρε την άδεια να εξασκήσει το επάγγελμα του προπονητή. Οι πολιτικές του ανησυχίες δεν είχαν κοπάσει εν τω μεταξύ - μάλιστα είχε προσπαθήσει να δημιουργήσει μια ένωση / συνδικάτο για τους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές στο Ντούϊσμπουργκ, μαζί με τους Μπένο Μέλμαν και Φρανκ Πάγκελσντορφ. Με τα χρώματα της Ντούϊσμπουργκ αγωνίστηκε μέχρι το καλοκαίρι του 1992, καταφέρνοντας μάλιστα να βοηθήσει την ομάδα να ανέβει στην Μπουντεσλίγκα. Έπαιξε την τελευταία του σεζόν σε κορυφαίο επίπεδο σε ηλικία 39 ετών και όταν η ομάδα τελικά υποβιβάστηκε, πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει την ενεργό δράση.
Ο Λίνεν παρέμεινε στο Ντούϊσμπουργκ και ανέλαβε ως προπονητής της ομάδας των νέων για να προωθηθεί γρήγορα στη θέση του πρώτου προπονητή. Μάλιστα, το βάπτισμα του πυρός, έμελλε να το πάρει ως προπονητής ομάδας της Μπουντεσλίγκα, αφού η Ντούϊσμπουργκ είχε καταφέρει να εξασφαλίσει την άνοδο. Η παρθενική του σεζόν ήταν αρκετά καλή, καθώς η ομάδα του τερμάτισε 9η, αλλά η επόμενη σεζόν ήταν πολύ κακή και τον Νοέμβριο ο Λίνεν απολύθηκε μετά από ένα βαρύ 0-5 από το Αμβούργο, αφήνοντας την Ντούϊσμπουργκ στον πάτο της βαθμολογίας με μόλις 2 βαθμούς. Επόμενος σταθμός του ήταν η Ισπανική Τενερίφη, όπου προσελήφθη ως βοηθός προπονητή του Γιουπ Χάϊνκες, παλιού προπονητή του στην Γκλάντμπαχ. Η Τενερίφη έκανε δύο καλές σεζόν αλλά όταν ο Χάϊνκες κλήθηκε για να αναλάβει την Ρεάλ Μαδρίτης, η συνεργασία του με τον Λίνεν τερματίστηκε, όπως και η συνεργασία του Λίνεν με την Τενερίφη, αναγκάζοντας τον να επιστρέψει στα πάτρια εδάφη. Δεν δυσκολεύτηκε πάντως να βρεί δουλειά, καθώς τον προσέλαβε η Χάνσα Ροστόκ την οποία οδήγησε στην πρώτη του σεζόν στην καλύτερη της χρονιά μέχρι τότε στην Μπουντεσλίγκα, αφού τερμάτισε 6η. Η δεύτερη του σεζόν ωστόσο δεν ήταν το ίδιο καλή, η Χάνσα φλέρταρε με τον υποβιβασμό και τον Μάρτιο του 1999 ο Λίνεν απολύθηκε.
Το καλοκαίρι του 1999 η άλλοτε κραταιά Κολωνία του έκανε πρόταση να αναλάβει την τεχνική της ηγεσία με στόχο να την επαναφέρει στην μεγάλη κατηγορία, αφού είχε υποβιβαστεί. Ο Λίνεν δέχτηκε την πρόταση και με χαρακτηριστική άνεση ανέδειξε πρωταθλήτρια στη 2η κατηγορία την Κολωνία κερδίζοντας άμεσα το εισιτήριο της ανόδου. Τη σεζόν 2000-2001 η Κολωνία δεν είχε προβλήματα και τερμάτισε στη μέση της βαθμολογίας, αλλά την επόμενη σεζόν ο υποβιβασμός έγινε και πάλι οδυνηρή πραγματικότητα, ο Λίνεν είδε την πόρτα της εξόδου. Την πόρτα της... εισόδου όμως του άνοιξε η παλιά γνώριμη, Τενερίφη, που είχε υποβιβαστεί στην 2η κατηγορία. Ο Λίνεν δέχτηκε την πρόκληση και πήγε στην Ισπανία, αλλά τα πράγματα αποδείχθηκαν ζόρικα για την ομάδα και τον ίδιο και η συνεργασία αυτή έληξε άδοξα, έξι μήνες μόλις μετά την έναρξη της. Επέστρεψε στη Γερμανία και πάλι όπου δύο μήνες μετά η παλιά αγαπημένη του Γκλάντμπαχ ζήτησε και πάλι τις υπηρεσίες του, μετά την αποχώρηση του τότε προπονητή Χανς Μέγιερ. Η ομάδα παρέπαιε και όδευε προς τον υποβιβασμό, αλλά με ένα εντυπωσιακό ντεμαράζ ο Λίνεν οδήγησε την ομάδα στην 12η θέση και την σωτηρία. Δικαιωματικά κέρδισε την παραμονή του και τη νέα σεζόν, αλλά το κακό ξεκίνημα με μια νίκη μόλις σε 6 ματς του στοίχισε την θέση του καθώς του ανακοινώθηκε οτι αντικαθίσταται από τον Χόλγκερ Φαχ τον Σεπτέμβρη του 2003. Μετά από εξάμηνη αποχή από τους πάγκους, ο Λίνεν επέστρεψε τον Μάρτιο του 2004 ως προπονητής του Αννόβερου που μαχόταν για τη σωτηρία. Για άλλη μια φορά ο Λίνεν πέτυχε τον στόχο του, σώζοντας την ομάδα και την επόμενη σεζόν (2004-2005) οδήγησε το Αννόβερο στην 10η θέση, την καλύτερη θέση της ιστορίας του ως τότε. Ωστόσο, Η κατάρα των ομάδων-ασανσέρ "χτύπησε" και πάλι τον Λίνεν τη νέα σεζόν, που απολύθηκε τον Νοέμβριο του 2005 μετά από 12 μόλις αγώνες.
Και κάπου εκεί το όνομα "Έβαλντ Λίνεν" μπαίνει στην Ελληνική πραγματικότητα... Το καλοκαίρι του 2006 έδωσε τα χέρια με τον πρόεδρο του Πανιωνίου, Τσακίρη και δέχθηκε να έρθεο στην Ελλάδα και να αναλάβει την ομάδα της Νέας Σμύρνης. Το ξεκίνημα του ήταν ονειρικό : Η σεζόν 2006-2007 ήταν απ'τις καλύτερες της ιστορίας του Πανιωνίου, καθώς η ομάδα τερμάτισε στην 5η θέση και εξασφάλισε την έξοδο στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ, με αποτέλεσμα το 2007 να αναδειχθεί προπονητής της χρονιάς από τον ΠΣΑΠ. Η επόμενη σεζόν (2007-2008) ξεκίνησε με την πρόκριση στους ομίλους του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, όπου εκεί είχε μια επιτυχημένη πορεία, με μια νίκη και μια ισοπαλία εκτός έδρας. Τελικά αποκλείστηκε αφού δεν κατάφερε να πάρει βαθμούς στο γήπεδό του, όπου ηττήθηκε δυο φορές (0-3 από την Γαλατασαράι και με 2-3 από την Μπορντό) αλλά στο πρωτάθλημα είχε και πάλι σπέσιαλ πορεία, τερματίζοντας εκ νέου στην 5η θέση και εξασφαλίζοντας θέση στον νεοσύστατο θεσμό των playoffs, όπου τερμάτισε στην 5η θεση και δεν κατάφερε την έξοδο στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Είχε την ευκαιρία όμως να διεκδικήσει την έξοδο μέσω του κυπέλλου ΙΝΤΕΡΤΟΤΟ, αλλά αποκλείστηκε στον 2ο γύρο από την Νάπολι. Η σεζόν 2008-2009 δεν έμοιαζε σε τίποτα με τις προηγούμενες αφού ο Πανιώνιος δεν ξεκίνησε καλά, υπήρχαν κρούσματα απειθαρχίας και κόντρες του βοηθού του (και γαμπρού του) Ραμντάν με αρκετούς παίκτες της ομάδας, που οδήγησαν στην κόντρα με τον αρχηγό της ομάδας, Λάμπρο Χούτο. Ο Γερμανός κατηγορήθηκε για το υπεράριθμο ρόστερ και κάποιες αποτυχημένες μεταγραφές όπως του Μάρτιν Ντελούρα, που πέρασε 2 χρόνια στα χειρουργεία και η λύση του συμβολαίου του ήταν αναπόφευκτη... Στο ξεκίνημα της σεζόν πάντως, το όνομα του είχε ακουστεί για τον Ολυμπιακό, που έψαχνε προπονητή αφού ο υπηρεσιακός Χοσέ Σεγούρα αρνήθηκε την πρόταση του Σωκράτη Κόκκαλη να γίνει μόνιμος προπονητής. Δημοσιεύματα μιλούσαν για προχωρημένες συζητήσεις, αλλά τελικά ο Ολυμπιακός έκλεισε τον Ερνέστο Βαλβέρδε και ο Λίνεν έμεινε στην Νέα Σμύρνη.
Τον Μάϊο του 2009 το όνομα του ακούστηκε πάλι για τον Ολυμπιακό μετά την αποχώρηση του Βαλβέρδε, αλλά ακούστηκε και για την Ανόρθωση ως πιθανού αντικαταστάτη του Κετσπάγια που θα ερχόταν στον Ολυμπιακό, αλλά τελικά υπέγραψε στην Μόναχο 1860 που αγωνιζόταν στην 2η κατηγορία της Γερμανίας. Τελικά η τρίτη φορά που το όνομα του ακούστηκε για τον Ολυμπιακό ήταν και η... φαρμακερή αφού η φημολογία έγινε συνεργασία, με τον Λίνεν να γίνεται μόλις ο 2ος Γερμανός προπονητής που αναλαμβάνει τον Ολυμπιακό επί επαγγελματικού ποδοσφαίρου μετά τον Χάϊντς Χέερ. Ο Λίνεν θα υπογράψει διετές συμβόλαιο με τον Ολυμπιακό δίνοντας υπόσχεση για το χτίσιμο μιας νέας ομάδας που θα κατακτήσει τίτλους. Στις πρώτες του δηλώσεις, είπε : "Θα κάνω κάθε δυνατή προσπάθεια για να επιστρέψει ο Ολυμπιακός στην κορυφή. Αυτό θα πω και στους παίκτες. Να ξαναγίνουμε πρώτοι. Είναι τιμή για μένα που ο Ολυμπιακός θέλησε να συνεργαστούμε. Πρόκειται για μια σπουδαία ομάδα σε όλα τα επίπεδα".
Το αγαπημένο στυλ ποδοσφαίρου του Λίνεν είναι με τη μπάλα κάτω, με συνεχή κίνηση και πρέσινγκ, ενώ έχει την ευχέρεια να χρησιμοποιεί σωστά νεαρούς παίκτες στις ομάδες του και να τους αναδεικνύει με μεγάλη επιτυχία. Στα μειονεκτήματα του το οτι έχει παραστάσεις κυρίως από ομάδες που ήθελαν να κερδίσουν την άνοδο τους και είχαν διαφορετική διαχείριση πίεσης απ'ότι έχει ο Ολυμπιακός, που δεν είναι και το πιο εύκολο καράβι του κόσμου. Ο Γερμανός βέβαια δεν παύει να είναι ένας σοβαρός προπονητής και όσο κι αν είναι πισωγύρισμα ίσως η επιλογή του, μοιάζει με... όνειρο η πρόσληψη του μετά τα ανδραγαθήματα του προέδρου τη σεζόν 2009-2010. Ο Λίνεν εξ'αρχής είχε δύσκολο έργο, πόσο μάλλον μετά την αλλαγή στο ιδιοκτησιακό καθεστώς με την παράδοση του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών στον Βαγγέλη Μαρινάκη (που ήθελε κάτι καλύτερο για τον πάγκο της ομάδας).
Τελικά ο Λίνεν παρέμεινε παίρνοντας μια μικρή περίοδο χάριτος για να δείξει τη δουλειά του. Στον 2ο προκριματικό γύρο του Europa League ο Ολυμπιακός διέλυσε την Αλβανική Μπέσα με συνολικό σκορ 11-1 (5-0, 6-1) παίζοντας ωραίο ποδόσφαιρο και η κλήρωση με την Μακάμπι Τελ Αβίβ από το Ισραήλ έμοιαζε ιδανική ευκαιρία για "ξεμούδιασμα". Η δύσκολη νίκη με 2-1 στο Καραϊσκάκη και οι δύο "λευκές" ισοπαλίες με Εργοτέλη και Αστέρα Τρίπολης στα φιλικά που ακολούθησαν, έφεραν γκρίνιες και ακόμα περισσότερη γκρίνια έφερναν κάποιες επιλογές του Γερμανού, όπως η περιθωριοποίηση του Ραούλ Μπράβο και η χρησιμοποίηση του Χοσέ Χολέμπας στη θέση του. Η ρεβάνς του Τελ Αβίβ ήταν μαχαιριά και για τον Ολυμπιακό και για τον Λίνεν : Ήττα με 1-0 και αποκλεισμός από την Ευρώπη από τον Αύγουστο με τον Λίνεν να βρίσκεται στο χειρότερο βράδυ του προπονητικά στην ομάδα.
O Γερμανός τεχνικός ουδέποτε γνώρισε τη στήριξη της νέας διοίκησης, που ήθελε κάτι καλύτερο όπως έλεγε αλλά δεν μπορούσε να απολύσει τον Λίνεν δύο μόλις ημέρες μετά την πρόσληψη του γιατί δεν ήθελε να δείξει ρεβανσισμό προς τον Σωκράτη Κόκκαλη. Ο Γερμανός έμεινε εκτεθειμένος στις επιθέσεις των ΜΜΕ που τον κατηγορούσαν με το μοτο "εδώ δεν είναι Πανιώνιος" (είναι οι ίδιοι που όταν ο Κετσπάγια πέρυσι έλεγε "εμείς στην Ανόρθωση αυτό, εμείς στην Ανόρθωση εκείνο", μας έλεγαν πως "έχει ένα συγκεκριμένο πλάνο στο μυαλό του ο Γεωργιανός"), που τον κριτίκαραν τη μια γιατί βάζει τον Μιραλάς, την άλλη γιατί δε τον βάζει και τον "πριόνιζαν" συστηματικά. Ο Λίνεν προσελήφθη με στόχο να έχει έτοιμη την ομάδα στις 28/08 που θα ξεκινήσει το πρωτάθλημα, αφού και οι μεταγραφές μέχρι τότε θα "έτρεχαν" για την ομάδα. Ξεκίνησε προετοιμασία μη έχοντας στη διάθεση του ούτε τον Ρόμενταλ, ούτε τον Ιμπαγάθα, ούτε τον Ριέρα, ούτε τους διεθνείς Τοροσίδη και Παπαδόπουλο και έπρεπε να προλάβει να "δέσει" παλιούς και νέους, με τις Ευρωπαϊκές υποχρεώσεις να τρέχουν. Και ο Γερμανός όμως, δεν βοήθησε τον εαυτό του. Ήξερε οτι δεν είχε τη σιγουριά που θα του πρόσφερε η παραμονή Κόκκαλη στα πράγματα και πως έπρεπε να αποδείξει πράγματα στη νέα διοίκηση. Θα μπορούσε να κερδίσει χρόνο, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη των παικτών του δουλεύοντας με όλους όσους είχε. Ήρθε όμως από νωρίς σε "κόντρα" με δύο σημαντικούς παίκτες του ρόστερ, τον Ματ Ντάρμπισιρ και τον Ραούλ Μπράβο τον οποίο εκπαραθύρωσε από την 11άδα για χάρη του Χολέμπας, ενώ έδειχνε μια ακατανόητη εμμονή για την απόκτηση του Κουμορτζί από τον Πανιώνιο. Κάπου ο Γερμανός λύγισε από την πίεση που του ασκούταν, έκανε σωρεία λάθος επιλογών και μια απόλυση που έδειχνε προδιαγεγραμμένη από την ημέρα της πρόσληψης του κιόλας, έγινε πράξη στις 06/08/2010.
