Όχι και νεόγαυροι...

by ANASTO

Με αφορμή το σχόλιο ενός αναγνώστη περί ύπαρξης νεο- και παλαιό-γαυρων στις τάξεις των οπαδών του Ολυμπιακού. Σίγουρα υπάρχει μία αλλοίωση της σύστασης των οπαδών που πηγαίνουν πλέον στο γήπεδο Καραϊσκάκη, στο οποίο αν εξαιρέσουμε τη θύρα 7 που φωνάζει και στηρίζει την ομάδα, οι υπόλοιπες θύρες σε μεγάλο μέρος τους αποτελούνται από οπαδούς "πανηγυρτζήδες", νεό-γαυρους όπως αναφέρει ο φίλος, ή τους επονομαζόμενους στην Αγγλία "glory hunters". Στα δε ευρωπαϊκά παιχνίδια η κατάσταση είναι τραγική, αφού τα εισιτήρια που πάνε σε χορηγούς καταλήγουν σε χέρια ανίδεων όχι μόνο από Ολυμπιακό αλλά ακόμα κι από ποδόσφαιρο. Αργά αλλά σταθερά, με ευθύνες της διοίκησης (κυρίως) αλλά και της προβληματικής συμπεριφοράς μερίδας οπαδών (σαν τους τσάμπα μάγκες που την έπεσαν πρόσφατα σε κάτι νοικοκυραίους και γκόμενες από τη Σλοβακία) το Καραϊσκάκη μετατρέπεται από γήπεδο σε θέατρο.

Αυτή η μετάλλαξη όμως όσο κι αν την απεχθάνομαι προσωπικά, είναι αναπόφευκτη ως ένα σημείο και πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτή. Ένας παράγοντας που επηρεάζει εξίσου, είναι η ανάπτυξη των μέσων ενημέρωσης και της τεχνολογίας, με τις αθλητικές παραγωγές ραδιοφώνου και το ίντερνετ να έχουν μεταφέρει τη "Βουλή του (Ολυμπιακού) Δήμου" από τις κερκίδες του Καραϊσκάκη και την άμεση δημοκρατία, στα ερτζιανά και στα kilobyte κάνοντας ακουστή τη "φωνή" πολύ μεγαλύτερης μάζας οπαδών. Δυστυχώς, η πλειονότητα των τελευταίων δεν έχει παραστάσεις από την μυσταγωγία που συντελείται ανέκαθεν στο Καραϊσκάκη και κατά συνέπεια είναι ευκόλως χαλιναγωγούμενη από πρόθυμα στόματα και γραφίδες. Ο οπαδός που τρώει το παραμύθι και περιμένει ευρωπαϊκές πορείες (νεόγαυρος) κι ο οπαδός που έχει ψύχωση με το πρωτάθλημα (κοκκαλόγαυρος) είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Ο πραγματικός διαχωρισμός που υπάρχει στις τάξεις των Ολυμπιακών οπαδών περιστρέφεται (όπως όλα άλλωστε) γύρω από το πρόσωπο του Κόκκαλη. Στις τάξεις των φιλάθλων του Ολυμπιακού υπάρχει ένα αντικοκκαλικό τμήμα κινούμενο είτε από πολιτικά ελατήρια (κατά το μάλλον), είτε από τη χαρακτηριστική "ελληνική" ζήλεια προς τον κάθε επιτυχημένο. Την τρέχουσα στιγμή, δεδομένων των (μεγάλων αν θέλετε) σφαλμάτων της διοίκησης Κόκκαλη, οι αντικοκκαλικοί έχουν βρει την ευκαιρία να ξεσπαθώσουν κατά του προέδρου και να βγάλουν αναδρομικά τα χρόνια απωθημένα τους. Από την άλλη, λόγω του Σωκράτη Κόκκαλη πάρα πολλοί οπαδοί του Ολυμπιακού έχουν αναπτύξει έντονη την προσωπολατρεία, όπως άλλωστε συμβαίνει παντού όπου υπάρχουν ηγέτες με τόσο ισχυρή προσωπικότητα κι αυτό πυροδοτεί ακόμα περισσότερο την κόντρα που υποβόσκει στις τάξεις της ομάδας μας.

Ποτέ δεν περίμενα ότι θα αναγκαστώ να καταφερθώ εναντίον της διοίκησης Κόκκαλη, απολογητής της οποίας υπήρξα πλειστάκις στο παρελθόν. Μου προξενεί βαθύτατη θλίψη όμως, η συνεχής υποτίμηση της νοημοσύνης μας αλλά και των δυνατοτήτων της ομάδας μας με τα όσα συντελούνται τα τελευταία χρόνια, από την επιστροφή στο Καραϊσκάκη και μετά. Τον ίδιο σκεπτικισμό πλέον συμμερίζονται ολοένα και περισσότεροι φίλοι της ομάδας.

Η ομάδα θυμίζει έντονα τη χρονιά του "πρωταθλήματος Δούρου", χωρίς όμως την προσδοκία για την επάνοδο στο Καραϊσκάκη και με σκοτεινό μέλλον. Όπως σήμερα και τότε, είχαμε μεταγραφές από τα καλάθια των ομάδων της Α Εθνικής, την περιρρέουσα ατμόσφαιρα να θεωρεί δεδομένη την ενδυνάμωση του Παναθηναϊκού αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά και μία εξίσου αστεία επιλογή για τον πάγκο της ομάδας (Προτασόφ). Παρ΄όλα αυτά όλοι είχαμε την εντύπωση ότι τα καλύτερα ήταν μπροστά μας. Καταλαβαίναμε ότι στη Ριζούπολη ήταν δύσκολο να γίνει απόσβεση πολυδάπανων μεταγραφών κι υπήρχαν οι υποσχέσεις της διοίκησης για μία ομάδα ακριβότερη από το γήπεδο, για απογείωση των οικονομικών και αγωνιστικών δυνατοτήτων της ομάδας, για λαϊκή συμμετοχή σε διοικητικές αποφάσεις. Υποσχέσεις που δεν προήλθαν σαν απάντηση σε αντίστοιχα αιτήματα οπαδών, αλλά προσφέρθηκαν απλόχερα από τη διοίκηση.

Ο κόσμος στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, αν αναλογιστούμε την δικαιολογημένη πικρία που νιώθει για τις κινήσεις που έγιναν και την ανασφάλεια που νιώθει για τις εξελίξεις που έρχονται. Στο παιχνίδι με την Καβάλα, παρά το οικτρό θέαμα που παρουσίαζε ο Ολυμπιακός του Κετσπάγια, η ομάδα υποστηρίχτηκε με στωική υπομονή σχεδόν καθ' όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Ο Κόκκαλης θα φύγει μόνος του και πολύ πιθανό σύντομα, δεν του (και μας) αξίζει να φύγει με άσχημο τρόπο, παρότι αυτός κάνει ότι μπορεί για να μας αποδείξει το αντίθετο.

Με όποιον Ολυμπιακό της γενιάς μου κι αν μιλήσω δε θα ακούσω παράπονα για τις μεταγραφές που δεν έγιναν ή για τη διαφαινόμενη φετινή αποτυχία στο πρωτάθλημα. Ένα πρωτάθλημα ακόμα δε μας λέει τίποτε, μία πορεία φωτοβολίδα στην Ευρώπη, το ίδιο. Η ομάδα είναι σε κρίσιμη καμπή και χρειάζεται ανανέωση, ο κόσμος του Ολυμπιακού χρειάζεται όραμα. Με όλα αυτά που ακούει και βλέπει είναι προβληματισμένος για το μέλλον της ομάδας και προφανώς δεν αναφερόμαστε στην έκβαση του φετινού πρωταθλήματος. Ο Κόκκαλης οφείλει στο λαό του Ολυμπιακού εξηγήσεις, όχι σχετικά με τον ακριβή αριθμό αριστερών χαφ τα ονόματα των οποίων παρήλασαν από τις εφημερίδες, αλλά σε σχέση με το όραμα, την αποτελεσματικότητα της διοίκησης και το ιδιοκτησιακό μέλλον του στον Ολυμπιακό.

Αυτές τις απαντήσεις ανέμενε ο κόσμος από τον Σωκράτη: δεν έδωσε καμία από αυτές κατά τον μονόλογό του την Παρασκευή που μας πέρασε. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Κόκκαλη κατά το παρελθόν, υπέρτατος στόχος της διοίκησης του είναι να διασφαλίσει ότι ο Ολυμπιακός δε θα πέσει ξανά σε χέρια τυχοδιωκτών. Δυστυχώς οι εξαγγελίες του προέδρου έχουν ακυρωθεί τόσες πολλές φορές από τον ίδιο, που δεν αφήνουν πολλές προσδοκίες ότι έστω αυτή η ακρογωνιαία δέσμευσή του θα αποδειχτεί ειλικρινής και θα ευοδωθεί με επιτυχία. Γιατί κατά βάθος αυτός είναι ο φόβος όλων εμάς που ανησυχούμε με την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί από τις αλλοπρόσαλλες επιλογές Κόκκαλη.

by ANASTO